Geplaatst Het is ondertussen een vast ritueel geworden; gedurende het CHIO Rotterdam werk ik met de rest van het team aan het vastleggen van het evenement. Mijn pakkie-an is dan standaard het fotograferen van sfeer; de emotie die vrijkomt op het moment dat combinaties na maanden voorbereiding en jaren trainen de ring betreden is waanzinnig om mee te maken en zindert over het hele terrein.
Dat goldt helemaal nu het zo vertrouwde CHIO Rotterdam het podium was voor de Europese Kampioenschappen in zowel (para-)dressuur als springen.
Zeven dag lang, 85 uur & 110GB verder is het eindelijk tijd om adem te halen en terug te blikken op een fantastisch evenement.
Als sfeer fotograaf met kunstacademie-opleiding sta ik standaard achter de schermen, bij de losrij-ring, achterin bij de vet checks… Ik raak geïntrigeerd door de kleine momenten van stilte, de laatste minuten voor het ultieme moment aanbreekt. Het contact tussen ruiter en groom, groom en paard. De getrainde en nu gespannen spieren van het paard, het tot in de laatste puntjes verzorgde uiterlijk…
Waar ik in voorgaande jaren vooral bij het springen aanwezig was heb ik nu mijn dagen doorgebracht in gezelschap van de para-dressuur combinaties. Hier leek alles samen te komen, voelde ik regelmatig ‘goosebumps’ bij een prachtig uitgevoerde proef - gereden door een blinde ruiter - , of door een gebalanceerd wijken aangestuurd door een amazone zonder controle over haar benen. Het enorme doorzettingsvermogen van deze ruiters, het uitermate vriendelijke en open karakter van de paarden en bovenal; de ijzersterke band tussen de combinatie en het hele team heeft me erg gegrepen.
Het was waanzinnig om hier bij te kunnen zijn en hierbij neem ik jullie dan ook graag een beetje mee.
Dinsdag stond eerst de vet check op het programma voor de deelnemende para-dressuur combinaties. Wat begon als een waterige zonnetje, eindigde in een hoosbui.
linkje
Maar dat weerhield de teamleden niet om, onder de magere dekking van de bomen, het resultaat van hun teamgenoten af te wachten.
linkje
linkje
Alle paarden werden goedgekeurd en dus kon het wachten beginnen tot de volgende dag, waarop de eerste teams van start gingen met een individuele proef.
Het was mijn eerste ontmoeting met de para-dressuur en dus besloot ik om me maar een beetje mee te laten voeren op het ritme van de dag. Ongeveer een kwartier voor de eerste proef kwamen de eerste deelnemers al aan. Sommige hadden een voorrijder en stapte bij de losrij-bak op, anderen zaten al direct te paard. De één had helemaal geen aanpassingen aan het harnachement, de ander had kleine hulpmiddelen.
Eenmaal rij-klaar begon het losrijden, terwijl je tussendoor al flauw het applaus van de voorganger hoorde gonzen. De ruiters hadden strak 10 minuten en sommige paarden voelde de spanning oplopen. Zij bolden hun nekken, verkortten hun passen.
Het paard van Nicky Greenhill, King Edward I, wond zich enorm op, kon plotseling opzij springen en kwam dan plotseling omhoog. Wat Greenhill aan zicht ontbrak - het betreft hier een blinde ruiter - had zij dubbel in moed. Ze bleef zitten, bleef kalm, stuurde het paard nog een paar maal rond en wist hem zo afdoende te kalmeren voor de proef.
linkje
Voor de zenuwachtige paarden was er een fenomeen waar ik nog niet van af wist. Zij mochten een zogenaamde ‘friendly horse’ mee de ring in nemen: dit was dan een zeer gemoedelijk paard die op een afstandje bleef staan en daarmee zijn rust overbracht op het paard in de ring.
De friendly horse deed keer op keer zijn naam eer aan. Centebakkie, hoef op rust en met de ogen dicht genieten van de kriebels van de groom.
Het laatste friendly horse vergezelde ruiter Jens-Lasse Dokkan, een ruiter uit Noorwegen, die op de laatste dag de eerste plaats behaalde in de kür op muziek. En wat een ontlading gaf dat! Ruiter, groom, team, bondscoach: het geluk kon niet op.
En tijdens hun viering ging de volgende combinatie al weer de ring in. Het was een komen en gaan van ruiters en teams, maar het geheel had een vast ritme en droeg een zekere rust. Hoewel ik mijn lens niet afgewend kreeg van de losrij-ring - dé plek van alle ontlading - mochten foto’s van de proeven zelf ook absoluut niet ontbreken.
De Duitse Heidemarie Dresing op La Boum, tijdens de Individual Test Grade II op woensdag.
Een andere blinde ruiter, Katja Karjalainen, die de hele proef met een glimlach uitreed op een geweldig zachtaardig paard, Dr Doolittle. Toen ik hen voor het eerst zag, was dat zonder uitstek een kippenvel moment. Zo vol zelfvertrouwen door de ring manoeuvreren met slechts 1 paar ogen…
linkje
Tonje Lundqvist op Spender, tijdens de Individual Test Grade V op donderdag.
De Noorse Anita Hennie Johnsen met haar paard Lindegaard Lucky
En dan na de proef, een en al ontlading. Blijdschap, moeheid, en in het geval van Sanne Voets een grote mix van beiden, na haar proef op zaterdag.
linkje
Maar die ontlading gold niet alleen voor de ruiter. Zoals ik eerder schreef, leefde het hele team net zo heftig mee. Ze schaduwde de ruiter continue, en klapte na de proef het allerhardste. Met wapperende vlaggen, gejuich, gejoel en gefluit lieten ze hun waardering - ongeacht het resultaat - blijken. En na de terugkomst werden er dan knuffels, high-fives, of een troostende hand gegeven.
linkje
linkje
linkje
Je kunt je voorstellen dat tussen dat alles de tijd werkelijk voorbij vliegt. Het waren heerlijke, fantastische dagen waarin mijn sluiter overuren heeft gedraaid.
linkje
linkje
linkje
Alle foto's zijn gemaakt met mijn oude vertrouwde Canon70D en een 70-200 F4. Ze zijn, los van de conversie naar zwart-wit, niet bewerkt.
Dank voor het kijken! En excuses voor alle linkjes. Een keuze maken uit alle foto’s is zo makkelijk nog niet…
