Kaitlyn schreef:Ik zie juist dat er steeds meer naar het paardenwelzijn wordt gekeken, ook (en misschien juist wel) in die hele hoge sport, waar het maximale van een paard wordt verwacht. Ik verkoop mijn paard 10x liever aan het gros van de topruiters, dan aan een onervaren iemand die wel goede bedoelingen heeft maar geen management. Mijn paard wordt echt dolgelukkig van springen, die is zo enthousiast als ze al ziet dat er hindernissen in de baan staan. :D
Het ongeluk met Karl Cook was echt hele stomme pech, een verkeerde afstand gezien, een te vroege afsprong en het ging fout. Echter heeft hij gezegd dat hij een betere ruiter wil worden, om zulke fouten niet meer te maken. Ik lees er niet aan af dat hij stopt met de sport op dit niveau, enkel dat hij niet meer zulke fouten wilt meemaken.Amber_anne schreef:De eerste keer dat ik op jumping was zaten we te kijken naar het m springen. Er was een meisje in de ring en het ging allemaal niet zo lekker, na een paar sprongen weigerde haar paard. Haar reactie was om het paard een afranseling te geven en het over de sprong heen te slaan. Ze eindigde het parcours en ging in stilte de ring uit. Er waren een paar verdwaalde klap geluiden te horen maar dat was het ook.
Op dat moment vroeg ik mij in alle eerlijkheid af of dat meisje het wel leuk had. Het paard naar alle waarschijnlijkheid niet.
Maar waarom als het zo moet, moet je het nog willen? Waarom als je merkt dat je paard zijn dag niet heeft laat je hem niet de ring uitlopen, want ja die mensen zitten er ook tussen en die gaan met een groot applaus weg
Ik heb een paar weken geleden inderdaad hetzelfde gehad. 1 van de eerste keren in het L voor ons, er stond echt een flink en groot parcours (selectie voor een landelijke wedstrijd), paard liep met warmrijden erg fijn maar in de ring kregen we gewoon niet de "feeling" en het ritme tussen en op de sprongen, wat bij haar (en ongetwijfeld mij) zorgde voor veel twijfel bij elke sprong. Bij hindernis 6 heb ik afgegroet, om te voorkomen dat we ergens midden in zouden landen. Tuurlijk is dat jammer, maar ik heb in in de inrijdring nog even wat gesprongen, wat wel weer prettig ging en ben toen gaan uitstappen. Heel jammer (voor mij), en dat was ons nog niet eerder gebeurt, maar hoort er wel bij. Het heeft geen zin om daar chagrijnig of boos over te worden, gewoon blijven trainen en volgende keer lukt het wel weer.
xyzutu2 schreef:Dat is als je een short game speelt: deze wedstrijd winnen, dus zo scherp mogelijk rijden als nodig.
Andere ruiters/eigenaren (en hierboven zijn al voorbeelden genoemd) spelen een long game: het paard zo lang mogelijk heel laten, de kans geven om te groeien en steeds iets meer te bereiken tot hij echt uitblinkt op het moment dat het echt nodig is.
Beide spelers hebben een winnaarsmentaliteit, alleen zijn de weg en de resultaten anders. Ruiter A wint bijvoorbeeld de eerste twee introductiewedstrijden van het seizoen en heeft daarna een geblesseerd paard terwijl ruiter B de eerste helft van het seizoen voor de ervaring gaat en in de middenmoot zit qua scores en pas bij de grote wedstrijden aan het einde voor de winst gaat en net even dat iets scherper aan te rijden.
Beide hebben een winnaarsmentaliteit, maar de een is een short game speler en de ander gaat voor de long game. Dat je als ruiter de kunde hebt om net even iets scherper aan te rijden betekent niet dat je dat ook altijd doet, en als je daar niet voor kiest betekent dat niet dat je geen winnaarsmentaliteit hebt.
Gebruikers op dit forum: GrapeshotBot en 13 bezoekers