Geplaatst Het niet meer vanzelfsprekend is dat je paard altijd goed loopt;
Je elke dag bezig bent met aanpassingen voor een passend dieet;
Je je eigen doelen en ambities moet bijstellen;
Elke spiercel zich verkeerd opbouwt;
Pijnmedicatie standaard in je kast moet staan;
Trainingen onder het zadel niet meer gaan;
PSSM blijft ons achtervolgen... maar dat houdt ons niet tegen om te genieten!
Na een langdurige blessure aan de collaterale banden van het hoefgewricht en PSSM aan het licht kwam trainde wij steeds meer aan de hand via de academische rijkunst.
Wij misten niks aan de trainingen onder het zadel. Van een echte binnenbak-ruiter met wedstrijdambities, naar grondwerk en academische rijkunst in de buitenbak of het weiland.
Geduld is een schone zaak... en dat geduld werd beloond na ruim een jaar! De spiervezels rondom de collaterale banden zagen er allemaal goed uit.
Na een aantal flinke PSSM aanvallen in april genoten we een maand later dubbel zo hard om een heel klein rondje bos.
Eind mei werden dromen werkelijkheid.
Per 1 juli zouden wij namelijk nieuwe avonturen gaan beleven op onze eigen stal. Uiteraard hoort daar gezelschap bij, waardoor we Noa (van Polderka) mochten verwelkomen! 
‘’Alleen leven en niet werken beschadigd ze al, ze bouwen de aminozuren ketting verkeerd op, waardoor de spiercellen eigenlijk afbreken voor ze voltooid zijn.’’ Waardoor de PSSM ons weer de baas werd in juni.
In juli begon het maken van nieuwe herinneringen op onze eigen stal!
Mijn eigen Paddock Paradise in ontwikkeling, daardoor is Vrouwke haar PSSM zoveel beter te managen.
Voor een ander heel normaal.. voor ons een bijzonder moment! Het lastigste aan een PSSM paard is soms nog wel dat er 'aan de buitenkant' niks aan de hand lijkt waardoor het voor andere gek is waarom je je paard nooit rijdt, maar alleen vanaf de grond traint.
Het zijn júist de kleine omgevingsfactoren die er voor zorgde dat het voor beide goed voelde om weer eens door de oortjes van Vrouwke te kunnen kijken eind juli.
Omdat Noa nog maar 2,5 jaar is, verkennen we voornamelijk alleen nog de omgeving samen. Het doel is om uiteindelijk met haar te genieten van lekkere ritten door het bos voor de Sulky.
Ook nu we alleen nog maar vanaf de grond trainen blijft afwisseling belangrijk. Vrijheidsdressuur geeft een mooie aanvulling.
Wanneer je een foto nodig hebt die iets zegt over wie ik ben dan is dat een ‘One Big Family’ foto die we in september maakte.
Iedereen droomt van een piaffe onder het zadel te kunnen rijden met zijn paard, stiekem is mijn doel om deze vanaf de grond in te kunnen zetten. Alles is moeilijk voordat het makkelijk wordt. Trainen kost tijd en geduld maar uiteindelijk kreeg ik daar in november de aller eerste kleine pasjes piaffe voor terug!
Eind november verwelkomde wij logé Mr. Skittles (van Esra de Ruiter). Hij werd direct geaccepteerd door de twee vossen-vriendinnen.
Vrouwke haar PSSM is op het moment goed onder controle, maar ondanks dat blijft het rijden een bonus. Ik ben er van overtuigd dat rijden niet meer ons ding is. Mijn gevoel heeft al gekozen om het alleen bij het werken aan de hand te houden, maar mijn verstand wil toch soms nog even gebruik maken van dat bonusmoment.
Wat de toekomst ons brengt? Dat gaan we zien! .. Veel verwachtingen brengen altijd teleurstellingen, dus we blijven gewoon van dag tot dag bekijken wat lukt en gaat.
