Geplaatst De mooiste dag in mijn leven. Dit was namelijk de dag waarop mijn verzorgpony Sunray van mij werd.
En dat gewoon zomaar, voor helemaal niets.
Mijn geluk kon niet op, mijn allergrootste droom werd werkelijkheid.
Vanaf deze dag hebben Sunray en ik veel meegemaakt, maar op dat moment kon ik me nooit bedenken dat ik haar nog geen 3 jaar later alweer weg zou doen.
Sunray is een NRPS met een heerlijk eigen karakter.
Zo is het een echte merrie met bijna alle merriestreken die je je maar kan bedenken en kan ze je elke dag opnieuw weer verassen.
Voordat ze in 2015 van mij werd, verzorgde ik haar al ruim een jaar. In dat jaar heb ik zelf niet heel veel met Sunray kunnen doen, omdat vooral in het begin de andere verzorgster veel met Sunray deed en erg voorzichtig met haar was. Toen de andere verzorgster uit beeld was, begonnen we met een band opbouwen en konden we samen pas echt aan de slag gaan.
Het eerste jaar dat ik op Sunray reed, was het vooral lol met je knol.
Er is mij verteld dat Sunray 'vrij' ingereden is, tot op de dag van vandaag weet ik nog steeds niet wat ik me daarbij moet voorstellen. In ieder geval had ze bijna nergens ervaring mee, zo duurde het opstappen minimaal 10 minuten en kende ze alleen stap en draf onder het zadel. Bij de minste teugeldruk trok ze de teugels uit mijn handen en halthouden was ook erg lastig.
Naast Sunray die geen ervaring had, had ik zelf ook niet de meeste ervaring. Ik was op dat moment 15 jaar en had voornamelijk op maneges gereden.
Elk ritje op Sunray vond ik geweldig in het begin. Ik had totaal geen verwachtingen van d'r en vond het fantastisch om te merken dat ze steeds meer vertrouwen in mij kreeg.
Toen ik wat ouder werd en wat meer geleerd had op gebied van paardrijden, besloot ik dat ik graag verder wilde komen met Sunray. Dat betekende op dat moment dat ik graag wilde leren hoe ik haar nagefelijk kon laten lopen en dat ik in de toekomst graag wedstrijden met haar wilde gaan rijden.
Vanaf dat moment ben ik ook gestopt met de paardrijlessen op de manege en ben ik privélessen gaan volgen met Sun.
Dit was zeker niet makkelijk, want ik wilde Sun iets aanleren wat ik zelf nog moest leren.
Daarnaast was Sun ook ontzettend sterk, iedere training zaten mijn schouders compleet vast van de spanning die ik vasthield om Sun maar nagefelijk te laten lopen.
Ondanks dat we zeker grote sprongen gemaakt hebben met de lessen, werd het trainen voor mij steeds minder leuk omdat de pijn in mijn schouders steeds erger werd.
Vandaar dat ik op dat moment besloten had om te stoppen met lessen en weer terug te gaan naar lol met je knol. Dit werkte voor een tijdje, maar toch merkte ik al snel dat het niet was wat ik echt wilde. Ik wilde zo graag ook een 'sportpony' en ik wilde zo graag ook op wedstrijd kunnen.
Toen er een plekje vrijkwam op een, in mijn ogen, sportstal, heb ik besloten om met Sun te verhuizen.
Op deze stal ben ik ook weer begonnen met lessen en heb ik mijn eerste wedstrijden met Sun gereden. De B vlogen we zo door en we namen regelmatig een oranje lint mee naar huis. Toen mijn naam ook nog eens in de regionale krant kwam te staan, kon mijn geluk niet op.
Ik had een 'sportpony'!
Na 10 winstpunten behaald te hebben in de B wilde ik door naar de L1, dit leek me erg makkelijk. Helaas bleek dit in werkelijkheid toch iets anders te zijn, want ook nu tijdens de lessen werd Sun steeds sterker en begon de spanning in mijn schouders steeds meer pijn te doen. Het wijken lukte absoluut niet en de punten in de L1 waren erg teleurstellend. Ik wilde het zo graag laten lukken, maar ik wist absoluut niet meer hoe.
Had ik misschien gewoon geen 'sportpony'? Kon ik het misschien beter opgeven en accepteren dat Sun nooit de sportpony zou worden die ik wilde?
Ik heb het me maanden lang afgevraagd en ik kwam steeds meer tot de conclusie dat Sun toch niet de pony was waar ik al die tijd van droomde.
Toen ik in september 2017 naar het HBO ging, besloot ik Sunray aan mijn toenmalige leaser te geven.
Naast het feit dat het voor mij financieel niet haalbaar was om Sun te houden, leek het mij ook de beste keuze omdat Sunray toch niet de pony was waar ik van droomde.
Het afscheid viel me ontzettend zwaar, maar ik stond achter mijn keuze. Dit was het beste voor Sunray en het beste voor mij.
Al snel na het afscheid voelde ik een leegte, al helemaal toen ik stopte met mijn opleiding.
Sun was niet meer van mij en ik miste haar ontzettend! Ik miste haar lieve hoofdje dat ze altijd optilde als ze me aan zag komen, ik miste haar ondeugende blik als ze weer eens wat had uitgevreten en ik miste zelfs de trainingen. Ik miste Sun.
Gelukkig had ik goed contact met de nieuwe eigenaresse en kon ik af en toe nog wel eens langskomen om Sun te knuffelen en om op d'r te rijden.
En als ik dan weer eens op Sun ging rijden, was het nog steeds dezelfde sterke pony. Dat zorgde ervoor dat ik ergens toch nog blij was met mijn beslissing om Sun weg te doen.
Na een tijdje werd het contact met de nieuwe eigenaresse steeds minder en ging ik dus ook minder vaak langs bij Sun. Het gemis werd daardoor alleen maar meer, eigenlijk wilde ik niets liever dan haar terug.
Toen ik Sun weggegeven had, hadden we wel een contract opgesteld waarin stond dat Sunray nooit van eigenaar mocht wisselen zonder overleg met mij. Vandaar dat ik op 3 juli 2019 een appje kreeg van de eigenaresse van Sun waarin ze me vertelde dat ze ging emigreren en dat Sunray een nieuwe eigenaar nodig had. Op dat moment was er wel een meisje dat Sunray 2 dagen in de week leaste en zij wilde Sun erg graag overnemen. Aangezien ik Sun zelf ontzettend erg miste, wilde ik Sun ook graag weer terugnemen. Na een goed gesprek hebben we besloten dat Sunray weer van mij zou worden en dat het andere meisje haar zou leasen.
Dat hebben we uiteindelijk ook gedaan. Nienke least Sunray nu alle dagen van de week en ik ga langs wanneer ik tijd heb. Ik ben ontzettend blij dat alles zo is gelopen en dat ik mijn lieve pony weer terug heb, maar ik voel me ook wel erg schuldig.
Sunray is nu wel wat minder sterk en het wijken gaat al wat beter, maar ze is nog steeds niet de 'sportpony' waar ik vroeger van droomde en toch heb ik nu alles wat ik wil.
Ik heb namelijk weer de pony terug waar ik zoveel mee beleefd heb en waar ik zo'n goede band mee opgebouwd heb. Dat was ik eigenlijk een beetje vergeten door alle 'teleurstellingen' die ik met Sun gehad heb.
Nu geniet ik van elk moment dat ik met mijn lieve Sunray heb en ik heb mijn droom nog steeds niet opgegeven. Ooit verschijnen Sunray en ik weer in de ring en dan behalen we weer een oranje lint, maar voor nu genieten we eerst samen met Nienke van de gezellige ritjes en de mooie momenten.
Graag deel ik onze mooiste momenten met jullie.
