Bokt.nl

**Geplaatst**: 12-11-19 00:06

Geplaatst: 12-11-19 00:06

Ik herken het wel. Gelukkig hebben we in mijn familie niet zulke grote gelegenheden met mensen die je misschien 1x in je leven een keertje hebt gezien, want dan was ik nooit gekomen

Maar op verjaardagen of kleine etentjes met de familie kan ik gewoon niks met dat koetjes en kalfjes gepraat. Het 'hoe gaat het?' en 'hoe gaat het op je werk?' geneuzel. De enige verjaardagen/etentjes waar ik nog naar toe ga zijn die mijn van opa en oma, en ook dan zit ik de minuten af te tellen totdat het een geschikte tijd is om weer naar huis te gaan, want om eerlijk te zijn, het boeit me niet veel hoe het met de rest van de familie gaat. Andere verjaardagen/etentjes sla ik allemaal over, want waarom zou ik mijzelf ermee kwellen en mijn tijd eraan verspillen? Sommige in de familie hebben er een mening over, maar daar haal ik gewoon mijn schouders voor op.

**Geplaatst**: 12-11-19 00:08

Geplaatst: 12-11-19 00:08

Whale schreef:
want waarom zou ik mijzelf ermee kwellen en mijn tijd eraan verspillen?

Omdat je er (kennelijk) een ander een plezier mee doet, die willen je er graag bij hebben. Anders zouden ze je niet vragen

**Geplaatst**: 12-11-19 00:09

Geplaatst: 12-11-19 00:09

LadyMadonna schreef:
Whale schreef:
want waarom zou ik mijzelf ermee kwellen en mijn tijd eraan verspillen?

Omdat je er (kennelijk) een ander een plezier mee doet, die willen je er graag bij hebben. Anders zouden ze je niet vragen

Ze vragen het mij ook niet, dus gelukkig :Y)

**Geplaatst**: 12-11-19 00:10

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 00:10

Voor een feestje wordt je over het algemeen toch uitgenodigd

**Geplaatst**: 12-11-19 00:10

Geplaatst: 12-11-19 00:10

LadyMadonna schreef:
Voor een feestje wordt je over het algemeen toch uitgenodigd

Heb ik het over feestjes dan?

**Geplaatst**: 12-11-19 00:26

Geplaatst: 12-11-19 00:26

Eerlijk gezegd vindt ik je manier van schrijven echt fijn, ik herkende me zelf echt in jou.
Misschien is het inderdaad negatief, maar het zijn ook echt precies de dingen die door mijn hoofd gaan. Maar echt altijd, niet alleen met zo’n etentje, maar bij alles.

Bang zijn voor andere mensen hun mening haal ik er erg uit. Dat is wat ik zelf heel erg herken.

Maar jah, ik herken mij dus wel in jou verhaal en beleving.
Vind het best schokkend te lezen dat heel erg veel mensen het zien als negatieve mindset -O-

**Geplaatst**: 12-11-19 00:26

Geplaatst: 12-11-19 00:26

Jammer dat zo'n verjaardag zo zwaar voor je voelt, ik hou juist van dit soort gelegenheden. Nieuwe mensen leren kennen, veel kletsen en gewoon, gezellig. Maar dat ben ik en voor jou is dat duidelijk anders. Het is overigens wel pakkend geschreven, dat blijkt ook wel, heel veel mensen hebben het gelezen ondanks dat het een flinke lap tekst was

Wat mij vooral opvalt is dat je het enerzijds vervelend vind dat je niemand hebt om mee te praten maar het anderzijds ook vervelend vind wanneer mensen met je komen praten. Heb je enig idee hoe dat komt? Je hoeft me niet hier te antwoorden hoor, maar wellicht iets voor jezelf om over na te denken, waar die ambivalentie vandaan komt.

**Geplaatst**: 12-11-19 00:34

Geplaatst: 12-11-19 00:34

Wat een hoop onvriendelijke reacties. Ik kan me best voorstellen dat je er zo tegenop keek. Een avond bij je familie waar je eigenlijk niet zoveel mee hebt, waar je in je eentje heen gaat en wat ook nog zo'n eind rijden is. Ik kan me wel voorstellen dat je het niet echt naar je zin had. Maar ik begrijp wel dat je erheen wilde gaan, het is ten slotte wel je vader. Hopelijk voelt het fijn dat je het even van je af hebt geschreven

**Geplaatst**: 12-11-19 00:39

Geplaatst: 12-11-19 00:39

LadyMadonna schreef:
Hutcherson schreef:
Als ik over mezelf heen stap, heeft dat geen voordeel voor iemand. Mijn partner ziet zoiets ook niet echt zitten maar vind het lastig om dan te zeggen 'nee sorry, we hebben geen zin'.
Ik vind zulke avonden gewoon echt niet leuk, dus ga ik meestal niet. Het is dat mn partner vind dattie moet gaan en ik het sneu vind als ie alleen moet (iedereen komt met partner en kinderen), dus feitelijk zet ik me elk jaar er al overheen maar leuk is echt heel anders.

Het leven is wel vaker niet leuk zolang je er niet dood van gaat...

Ik vind de tandarts ook niet leuk, moet ook...

Maar dat is om te zorgen dat je tanden niet naar de ballen gaan, een feestje is medisch niet heel interessant.
Je kunt het leven zo leuk maken als je zelf wilt en als feestjes daar niks positiefs aan bijdragen, waarom zou je jezelf dan kwellen?

Ik herken mezelf over de afgelopen 20 jaar in deze verhalen. Ik heb mezelf ook moeten leren hoe je een beetje een leuk gesprek met iemand kunt hebben en hoe je bepaalde onderwerpen kunt vermijden. En vooral ook het schijt hebben aan wat anderen over je denken.
Ik heb ook heel lang niet goed kunnen eten in het openbaar, door sociale angsten en heb ook vaak halfvolle borden weer weg zien gaan. Dat voelt echt beroerd, maar op een gegeven moment moet je gewoon denken: ik heb mijn best gedaan, het is gewoon zo.
Mijn schoonmoeder (lieverd hoor) schiet dan totaal in de stress omdat ze dan denkt dat ik verhonger :')

Wat natuurlijk ook weer onlogisch is.

Ik zal niet een te lang verhaal op gaan leggen, maar jij doet je best, zeker ook met de cadeautjes waar je over nagedacht hebt. Dat ze een beetje mat reageren kan ook een beetje jouw interpretatie zijn omdat je je er al druk over maakte.
Leg het naast je neer en wees trots dat ondanks al je stress, je er geweest bent, lekkere meloen hebt gegeten, een paar leuke gesprekken hebt gehad en het toch maar gedaan hebt. De volgende keer wordt het makkelijker.

**Geplaatst**: 12-11-19 00:40

Geplaatst: 12-11-19 00:40

Goed ik sta er zelf ook om bekend dat ik goed negatief kan zijn dus ik ga niet roepen wat ben je negatief.
Wel vroeg ik me tijdens het lezen de hele tijd af waarom je bent gegaan als het zo verschrikkelijk voor je is..
Ik persoonlijk zou dolgraag m'n familie eens per jaar zien met een oom die oprecht vraagt hoe het gaat, een tante die graag met me bij wil kletsen en een stiefmoeder die vraagt of ik genoeg gegeten heb.

Onderaan las ik uiteindelijk dat je wil gaan omdat je vader niet er meer altijd is en je niet te veel wil missen. Oké, snap ik maar ik denk dat je vader het echt wel door heeft als jij er met tegenzin zit en dat voor hem/hun net zo min leuk is.
Simpele oplossing in mijn ogen is zeggen joh sorry ik heb niet zo'n behoefte aan de hele familie enzo maar zal ik morgen/volgende week bij jullie op de koffie komen?
Klaar.. Ga gewoon een keer bij ze langs ipv dat je met tegenzin en onzekerheid en wat ook allemaal nog meer naar zo'n feestje gaat..

**Geplaatst**: 12-11-19 00:46

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 00:46

Ik vind veel reacties ook heel negatief.
Ik begrijp je ts ... het gevoel dat je word aangestaard en wat mensen van je denken.
Ookal is dat niet het geval,je voelt niet niet op je gemak.
Je kan zo een hard vel van buiten hebben... maar van binnen vreet het je op.

Trek het nu niet meer aan. Je bent nu fijn op je gemak terug thuis :+:

**Geplaatst**: 12-11-19 01:07

Geplaatst: 12-11-19 01:07

Tjonge, wat een negatieve reacties hier :oo

. Voor mij is dit zooooo herkenbaar en ik zou dit perfect kunnen schrijven hebben...

Ik vind feestjes vreselijk, 101 dingen die door mijn hoofd gaan.
Na een feest of bijeenkomst ben ik dan ook compleet bekaf omdat ik mij zó moet inzetten om goed voor te komen. Zelfs bij afspreken met een vriendin heb ik dit al, weliswaar in mindere mate maar toch aanwezig -O-

.

Enorm vermoeiend en zonde vind ik voor mijzelf, maar ik kan daar gewoon niet van genieten omdat ik constant bezig ben om goed over te komen en niks verkeerds te zeggen...

Ik kan het moeilijk uitleggen, maar ts, jij legt het perfect uit voor mij

. Echt superleuk geschreven vanuit je gevoel !

Ik hoop ooit nog dé remedie ertegen te vinden, maar ik vrees dat het bij mij gewoon aan het gigantische gebrek aan zelfvertrouwen ligt .... Daarom alleen al vind ik het superstoer dat je dit durft te schrijven

(en al zeker op bokt

)

Je bent zeker niet alleen met dit probleem! :')

**Geplaatst**: 12-11-19 01:35

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 01:35

Ja heel erg herkenbaar, ik had het net zo kunnen schrijven... En hey ik ben 35

**Geplaatst**: 12-11-19 06:12

Geplaatst: 12-11-19 06:12

Volgens mij heb je je er goed doorheen geslagen en het wordt vanzelf weer wat makkelijker/leuker. Goed dat je gegaan bent! Weet zeker dat je vader en stiefmoeder het waarderen.

Ik heb me (in een rottere periode) ook vaak zo gevoeld over dit soort gelegenheden. Laat je niet kennen en gewoon blijven gaan. Het wordt écht gewaardeerd en op het moment dat je je weer goed over jezelf voelt wordt het ook weer leuk.

**Geplaatst**: 12-11-19 06:16

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 06:16

Pfoe sommige reacties hier zijn behoorlijk bot. Ik vind dat je heel leuk schrijft TS en herken veel van wat je hebt geschreven.

**Geplaatst**: 12-11-19 06:20

Geplaatst: 12-11-19 06:20

Herkenbaar! Lange tijd geleden ben ik al gestopt met naar deze gelegenheden gaan. En ik mis het ook echt niet :')

Gewoon geen familie mens denk ik... En wat dat betreft ben ik goed geworden in nee zeggen. De enige die ik regelmatig zie is mijn moeder ♡ en vader.
Met vrienden vind ik het wel altijd gezellig

**Geplaatst**: 12-11-19 07:41

Geplaatst: 12-11-19 07:41

Bodiwi schreef:
upendo schreef:
Ik kan niet oordelen over jou als persoon, maar wat ik teruglees in dit stuk is dat je ontzettend veel opgelegde gedachten hebt en 'dwanggedachten' die daar aan vast hangen. Zonde.

Ik weet niet of je bij een psycholoog loopt oid? Hoef je echt niet persé moeilijk in je vel te zitten maar het kan bepaalde gedachtenpatronen wellicht wel doorbreken.

Ik wilde niet te negatief doen, maar ik dacht bij het lezen van de OP ook direct dat therapie geen stom idee zou zijn.

De psychologen krijgen het er maar druk mee.... Ik denk dat een stuk mindset prima zelf aan te passen is. Als je bij voorbaat al denkt dat het vreselijk wordt, zul je dit ook zo ervaren. Ik geloof niet dat je daarmee persee naar een psycholoog moet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-19 07:53

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-19 07:53

Ik heb bij een psycholoog gelopen. Ook gepraat over de relatie tussen mij en mijn vader/stiefmoeder.

Maar ik denk dat de meeste van jullie het iets serieuzer nemen dan eigenlijk de bedoeling is. Het zijn mijn gedachten, geen feiten want idd, ik kan geen gedachten lezen dus ik zal in mijn stuk behoorlijk wat denkfouten maken.

In het geval van mijn vader/stiefmoeder heb ik voor een groot deel wel gelijk denk ik. Ze hebben altijd bepaalde verwachtingen van mij gehad. Beter betaalde baan, groter huis, een relatie en mijn financiën beter op orde. En sommige dingen wil ik natuurlijk zelf ook maar het zit er nu gewoon niet in. Merk dat ze teleurgesteld in mij zijn en dat doet pijn.

Fijn te lezen dat sommige wel iets herkennen in mijn verhaal. Het is helemaal niet zo negatief bedoelt als jullie het oppikken. Maar ik snap/begrijp sommige meningen wel hoor en wat sommige dingen betreft hebben jullie idd gelijk.

**Geplaatst**: 12-11-19 07:55

Geplaatst: 12-11-19 07:55

Ik herken het niet in de zin van dat ik me zorgen maak om hoe ik over kom en er uit zie, dat interesseert me niks. Ik heb meer het probleem dat ik steeds slechter tegen drukte kan, ik vier mijn verjaardag dus ook bijna nooit een als dan heb ik toch een beetje spijt op het moment dat iedereen er is, zeker niet om door er zijn maar omdat het me teveel is. Ook op het werk kies ik een moment pauze uit als er weinig mensen zijn. Zodra er veel mensen zijn die praten en bewegen gaat mijn energielevel heel snel omlaag en doe ik het liefst m'n oordoppen in.

ik ga ook graag naar het theater maar in de pauze blijf ik ook altijd zitten.

**Geplaatst**: 12-11-19 08:08

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 08:08

TS, ik neem toch aan de mat je die denkfouten niet per sé wilt maken, dat het toch fijn voor je zou zijn als je met een andere mindset dit soort dingen zou kunnen beleven...?

Ik denk dat hulp daarbij zoeken geen slecht idee is. En dan niet in de vorm van een psycholoog, maar eerder in de vorm van een coach (NLP bijvoorbeeld) die in het nu met je aan de slag gaat en je technieken leert om je eigen denken in vraag te stellen en om te buigen.

**Geplaatst**: 12-11-19 08:15

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 08:15

Het gaat er in the end toch om dat jij gelukkig bent? En niet wat je vader/stiefmoeder voor ogen hadden/willen?

**Geplaatst**: 12-11-19 08:24

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 08:24

Ik vind het niet zozeer negatief, maar wel ontzettend onzeker overkomen. De setting klinkt best oké, maar is in jouw beleving een en al ongemakkelijkheid en beoordeling.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-19 08:27

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-19 08:27

Idd, in mijn beleving. Na het lezen van sommige reacties had ik misschien anders moeten handelen. Maar zoals ik het geschreven heb is hoe ik het toen beleefde.

En voor de zoveelste keer, dat zuchten heb ik in mijn hoofd gedaan, niet in het echt, ik ben niet gek. :')

**Geplaatst**: 12-11-19 08:28

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst: 12-11-19 08:28

Heb je je vader en stiefmoeder daar wel eens op aangesproken? Hoe het voor jou voelt om niet 'goed genoeg' te zijn?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 12-11-19 08:29

Re: Mijn beleving...herkenbaar?

Geplaatst door de TopicStarter : 12-11-19 08:29

Nee, ik kan dat echt niet zeggen.