Bokt.nl

Blussem schreef:

Zal zeggen leer om niks van ander aan te trekken en kies voor je zelf. Zowat als andere mensen je verlaten. Je hebt ze echt niet nodig om gelukkig te zijn.

bigone schreef:

Wanneer je ouders gediagnosticeerde narcisten zijn dan kun je heel veel proberen maar daar zal je nooit een schouderklopje of waardering van krijgen. Ze willen en kunnen zich niet inleven in hun eigen afwijking en denken dat iedereen verkeerd zit behalve zij. Ik heb ontzettend met je te doen dat je in zo’n gezin bent opgegroeid. Woon je nog thuis? Studeer je ook? Hoe oud ben je?

belle_boef schreef:

Maar los van hoe je ouders zijn en dat de kans groot is dat zij hun fouten niet gaan erkennen is het wel verstandig om met je eigen cognities aan de gang te gaan. Die kan je ook aanpakken zonder je ouders. Verwijzing voor een goede psycholoog vragen.

Marie_Anne schreef:

AylaL schreef:

Ik ben een tijdje in therapie gegaan, een half jaar maar voor mijn gevoel hielp het niet. Therapeut werd toen langdurig ziek waardoor het ophield en heb nooit verder de fut gehad om door te zoeken.
Ook weleens systeemtherapie gevolgd samen met mijn moeder omdat daar een grote oorzaak van mijn onzekerheid ligt maar dat ging niet erg goed, moeder wou therapeut en mij geen gelijk geven, en dat dus niet meer geprobeerd.
Maar de situatie ligt nu ook wat anders dan een jaar geleden dus misschien is het slim om weer hulp te zoeken.

Het is soms even zoeken naar wat werkt voor jou en om een therapeut te vinden bij wie het goed voelt. Misschien even je langs je huisarts en kijken wat die voor ideeën heeft voor een doorverwijzing? Want zo doorgaan is ook niet fijn toch.

Hutcherson schreef:

Jeetje! Ik heb ook een narcist in de familie (ook nog hypochonder) en het lijkt me echt een ware hel om er twee als ouders te hebben. Ik snap je onzekerheid, want waarschijnlijk hebben je ouders je nooit het gevoel gegeven dat je helemaal prima bent en dat wat je doet, goed is... Want waarschijnlijk kon het voor hen altijd beter of er werd niet eens aandacht aan jouw dingen, prestaties of issues geschonken.

Iedereen kan 10000 keer tegen jou zeggen dat je goed bent zoals je bent. Maar dat gaat het ene oor in, het andere uit. Je weet dat iedereen het goed bedoeld en knikt beleefd waarschijnlijk... Maar echt doordringen doet het niet.
Het veranderd niets.

Als ik heel eerlijk kijk... En ik ben best positief, zelfverzekerd (soms ook totaal niet) en optimistisch, soms wat cynisch en kritisch naar dat mag hier... Als je me vraagt 'doe je ertoe?' waar doe ik toe? Mijn geliefden? Ja dat weet ik zeker. Familie? Vast omdat het 'hoort'. Bekenden? Wmah. Oud klasgenoten, wmah. Nederland? Nee. De wereld? Nee. Wat doet een mens ertoe? Als je op grotere schaal kijkt: niks. Op kleine schaal doet iedereen ertoe.
Wat is het grotere doel van de mensheid kun je je afvragen...maar dat is een vraag voor een ander topic.
Zou je eens concrete doelen kunnen maken wat je precies wilt bereiken qua persoonlijke ontwikkeling? Wat vind jij valkuilen van jezelf maar vooral ook... Wat zijn jouw krachten?
Hoe bereik je je doelen en wie heb je daarvoor nodig?

Qua het leven zelf: je hebt een fijne relatie (hoop ik) en dat moet je echt zien als iets heel sterks. Verder moet je echt voor jezelf stoppen om de beren op de weg te zien. Wat als het uit gaat? Wat als hij met een ander gaat? Ja, en wat als hij altijd super trouw aan jou blijft? Dan zit jij al die tijd te wantrouwen voor niks. Zonde van je tijd meid. Als hij echt weggaat, dan zie je dat dan wel weer. Niks is zeker in het leven, maar betekend niet dat je alle scenario's een oplossing voor moet hebben.

Een mooie quote die ik vaak gebruik in mijn werk:
'een mens lijdt doorgaans het meest, door het lijden dat hij vreest. Doch het nimmer op zal dagen'.

eridinges schreef:

Ik wil je adviseren om hulp te zoeken en te praten over je gevoelens zodat je het kwijt kan en jezelf kan ontwikkelen. En een dikke virtuele knuffel geven. Narcistische mensen zijn verschrikkelijk. Laat je nooit door een ander het gevoel aan laten praten/ of dat idee krijgen. Je bent uniek en niks mag ervoor zorgen dat je jezelf zo naar voelt en dat je jezelf niet goed vind.

Mijn ex vriend was een narcist. Het heeft jaren geduurd voordat ik mezelf weer de moeite waard vond. Je gaat ze namelijk geloven...

BarbaravdW schreef:

Hoi Ayla. Wat ontzettend rot dat je je zo voelt en zo hebt moeten opgroeien. Je hebt al hele mooie tips en adviezen gekregen waar ik me graag bij aansluit. Vooral het lichamelij́ke stuk kan een heel goede ingang zijn naar je welbevinden. Daar zijn ook therapieen voor, bijvoorbeeld haptotherapie. Kan ik je van harte aanraden!
Een "voordeel" van dat je nu nog thuis woont, is dat je dat niet hoeft te blijven doen. Als je ouder wordt en een baantje hebt en wat geld verdient, kan je uit huis. Weg uit de toxische omgeving zodat je je eigen leven op kan bouwen.
Ontzettend fijn dat je een lieve vriend hebt die lieve dingen tegen je zegt. Ik snap dat je hem niet kan geloven, snapt hij dat ook? Voor elke negatieve boodschap die je te horen gekregen hebt in t verleden heb je 3-10 positieve nodig als "antistof". Dat duurt dus nog wel even.. je kan jezelf daarbij helpen, domweg door het tig keer hardop in de spiegel tegen jezelf te zeggen. Ik ben het waard om geliefd te worden. Ik ben het waard om te bestaan. Dat voelt heel stom om te doen, maar na een tijd ben je er aan gewend en na een heel lange tijd (en therapie waarschiinlijk) ga je het voorzichtig geloven.
Dikke knuffel!

Cayenne schreef:

Lieve TS, ik herken je gevoel. Iedereen zegt van je te houden en je te nemen zoals je bent.
Dat weet je zelf ook ergens wel, maar je VOELT het niet.
Het is dan net alsof er een glazen wand tussen jou en je gevoel staat. Het bereikt je gewoon niet in je hart.
Bij mij is wel een angststoornis geconstateerd overigens en het is ook redelijk duidelijk waar het vandaan komt, maar de oplossing is nog niet gevonden.
Mijn man snapt het gelukkig wel heel goed omdat hij mijn verleden kent.
Je bent niet alleen! :(:)