Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
[***] schreef:Als een partner snurkt of onrustig slaapt snap ik dat best
Genoeg stellen ook met een Amstel bed voor na een feestje
Relaxed schreef:Wat maakt jou het nou uit dat mensen apart slapen
Ik kan het me best wel voorstellen, als de ene een lichte/slechte slaper is en de ander snurk oid.. Slaapgebrek is echt funest voor je gezondheid en je relatie.
Siersma schreef:Mijn vriend en ik hebben een tijdje apart geslaprn. Ik had toen een ziekte en slaapproblemen hoorden daar toen ook bij helaas. Ik lag dan halve nachten wakker. Als ik wakker lig ga ik draaien en doen, raak gefrustreerd van mezelf. Mijn vrien word daar dan weer wakker van. Ik had het toen elke nacht. Mijn vriend moest gewoon weerken en de wekker ging om 6.00. Dus beter regelmatig apart slapen want dan kreeg hij ook nog wat slaap. Goed voor onze relatie was t niet trouwrns.
Serenity350 schreef:Als "apart slaper" vind ik het wel leuk dat de vraag gesteld wordt. Vrienden kijken er bij ons ook altijd van op dat wij beiden onze eigen kamer hebben en vrijwel altijd apart slapen.
Ik heb heel lang wel gewoon samen het bed gedeeld omdat ik dacht "dat dat hoort als je een relatie hebt". Echter, ik ben een heel slechte slaper en samen met iemand slapen houdt voor mij eigenlijk in dat ik niet tot nauwelijks een goede nachtrust heb. Zelfs als iemand al "rustig" slaapt kan ik zo overgevoelig zijn dat alleen al de ademhaling van iemand anders mij wakker houdt. Waar dat precies aan ligt, geen idee, want ik slaap prima door omgevingsgeluiden heen en de kat die standaard naast mijn kussen ligt te snurken is dan weer geen probleem.
Ik kreeg op een gegeven moment het advies van iemand om eens apart te slapen toen ik in een zware periode zat (rouw en burn-out) en kampte met een zware oververmoeidheid waar maar geen verbetering in kwam. Dat was een gouden zet, en we hebben het sindsdien ook gewoon doorgezet.
In het begin had mijn vriend er meer moeite mee dan ik, voor hem voelde het een beetje alsof hij "afgewezen" werd. Maar toen hij al gauw merkte dat hij zelf ook veel beter sliep (ik ben wel een onrustige slaper) was hij er eigenlijk heel tevreden mee. Nu is het doodnormaal voor ons, en zouden we allebei niks anders willen. We hebben allebei onze eigen plek waar je je even terug kunt trekken als je je niet oke voelt zonder dat de ander daar meteen voor op zn tenen moet lopen. Ik heb er geen last van als hij na een avondje uit met zn vrienden thuiskomt terwijl ik al lekker lig te slapen, en hij heeft geen last van een vriendinnetje dat de hele nacht ligt te draaien omdat ze de slaap niet kan vatten.
Je zou denken dat het ten koste gaat van "intieme momenten", maar dat valt best mee. Die intimiteit is er net zo goed, alleen vormt zich dat niet in het standaard samen een bed delen.