Geplaatst Ik twijfelde ook of ik er iets over online zou zetten, maar nu ik het één en ander heb opgezocht voor mijn eigen verwerking plaats ik het toch maar.
Ik had al een mooie wandeling achter de rug en was op de terugweg toen ik op een pad een mevrouw zag staan (oké ik dacht eerst dat het een man was in de verte) de vrouw in kwestie leek me wat verward, ze praatte hardop, trilde en zag lijkbleek.
Ze sprak me aan met woorden die ik nooit zal vergeten ... iemand heeft zich opgehangen.
Ik stond als versteend. Wat, nee dat kan niet.
Ondertussen om me heen kijken waar dan en de gedachte 'kan ik nog weg' schoot door mn hoofd.
Mw zei dat ze de politie al had gebeld, maar ja midden in het bos en slecht bereik werken niet mee.
Ik vroeg haar of ik iets voor haar kon doen.
Nee het ging wel. Ik zei tegen haar dat ze wit zag en dat ze trilde en dat ik liever bij haar bleef om met haar te praten.
Ondertussen werd ze teruggebeld door de meldkamer van de politie over de exacte plaats in het bos, ik nog steeds om me heen kijkend op zoek naar iets wat ik liever niet wilde zien.
Ik vroeg haar waar de persoon in kwestie dan precies moest hangen *hopend op een vaag gebaar daar ergens in het bos.
Bleek dat hij op een paar meter afstand van ons was. Ze vroeg zich nog hardop af of het misschien geen pop was.
Om er toch zeker van te zijn dat er daadwerkelijk iemand was en misschien ook een beetje morbide nieuwgierigheid heb ik om te bomen heengekeken en ja hoor.
Daar aan een tak, een beeld wat ik nu al een aantal dagen niet van mijn netvlies krijg, hing hij.
Een vrij jong ogende jongen/ man.
Als zij er niet was geweest en ik was verder gelopen dan had ik hem op een meter gepasseerd.
Ik stond er als aan de grond genageld, fiets hoe kan dit. En heel egoïstisch, waarom hier in het bos, waarom ik, zo'n mooie dag en in één klap weg die mooie wandeling.
Samen met haar hond en mijn brave jongens hebben we de politie opgewacht. Nadat ze mijn gegevens hebben genoteerd ben ik omgedraaid en ben gaan lopen. Weg van die plek, weg uit het bos.
Ik wilde eigenlijk mn stalbaas nog bellen of iemand me alsjebieft met de trailer op kon komen halen, ik moest nog zo ver lopen en ik wilde niet meer. Ik wilde alleen nog maar uit dit bos.
Ik ken de routes maar in mn haast om weg te gaan heb ik totaal niet opgelet waar ik naartoe liep en was ik echt even mijn oriëntatie kwijt.
Uiteindelijk heb ik mezelf vermand en heb me telefonisch laten leiden naar een plek waar ik de weg weer wist. Samen met een lieve stalgenoot ben ik terug naar stal gelopen.
Later op de dag hoorde ik meer details over deze man. In eerste instantie wilde ik zo min mogelijk weten, geen naam en geen gezicht. Dan werd die roerloze gestalte misschien wel eng.
Maar inmiddels ben ik toch zelf op zoek gegaan.
Één dag voor hij 41 jaar werd, een niet onaantrekkelijke man, een man met kinderen, een intelligente en hardwerkende man, een man die het zo zwaar heeft gehad dat hij geen andere uitweg zag.
Ik ben zondag met hulp terug gegaan naar het bos, naar het pad en uiteindelijk naar de boom.
Het was er zo mooi en vredig dat ik volledig snap waarom hij voor dit plekje had gekozen.
Ik kreeg helemaal geen nare gevoelens bij de plek en ik denk dat ik in de toekomst ook weer met een goed gevoel hier langs kan lopen.
Ik hoop dat hij de rust gevonden heeft die hij zocht.
