Geplaatst Gisterenochtend (woensdag) vond ik mijn pony op de wei, ze lag neer wat ik opzich al vreemd vond.
Toen ik dichter kwam maakte ze ook geen aanstalten om te gaan staan, toen ik bij haar stond wist ik meteen dat het foute boel was..
Ze was helemaal aan het trillen en was doorweekt van de regen, gelukkig stond ze wel zelf op en heb ik haar naar stal gebracht. Dekens op, dik pak stro en wachten op de dierenarts.
Die kon gelukkig vrij snel komen. Goed, pony onderzocht en hij vond niet meteen iets vreemds. Note: pony is 32 dus niet meer een van de jongste.
Zijn advies: houd haar goed in de gaten, houd haar warm en zorg dat ze gaat eten.
En net dat gebeurde niet. Ze dronk nog wel en plaste en meste. Dus bij mij gingen niet meteen de alarmbellen af, ze was ook nog gewoon alert.
Goed de nacht doorgekomen maar nog steeds niets eten. Deze middag begon ik mij pas echt zorgen te maken, dus opnieuw de dierenarts gebeld, een andere deze keer.
De dierenarts was nog geen minuut met haar bezig toen ze al zei dat dit echt niet goed was.
En dan, dan stort je wereld in. Mijn liefste pony, waarom...
Koliek, en vergevorderd ook, hoogstwaarschijnlijk zal er ook wel iets anders nog aan de hand geweest zijn maar wat tja daar kan je alleen maar naar raden.
Mijn vechter, tot op het laatste moment was ze alert, hinnikte nog naar de dierenarts. Ze heeft helemaal niks laten zien, helemaal niks. Ik voel me zo schuldig, wat als ik het eerder had gezien, wat als...
Het inslapen ging heel vredig, na 10 seconden was ze al weg wat voor mij bevestigde dat ze echt op was en dat niks haar nog had kunnen helpen.
32 jaar, waarvan 12 jaar bij mij. Tja mijn beste vriendinnetje, ik ga je zo ontzettend hard missen..
, je hebt goed gehandeld verwijt het jezelf niet, op die leeftijd kun je niet veel anders.
