Geplaatst Ik heb een 3 jarig dier dat ik afgelopen voorjaar uit de opfok (verschillende leeftijden en volwassen paard erbij) gehaald heb. Een vriendelijk hooguit ietwat lomp en eigenwijs merrietje dat graag leert.
De eerste stal waar ik heen ging is misgegaan. De paarden waar ze bij kwam waren extreem passief in hun gedrag waardoor zij als veel te jong guppie de leiding nam. Dat ging 2 weken redelijk totdat ze zo verschrikkelijk moe was dat ze er eentje inelkaar getimmert heeft. Ik moest meteen weg met mijn gestoorde paard en het liefste naar een gedragsdeskundige.
Vervolgens in een kleine stal gekomen met 4 andere paardjes (een berber, een haf, een shet en een warmbloed), dit ging top. Ze waren dikke mik en geen enkel paard werd uitgesloten of geplaagd. Helaas vertrok ineens afgelopen maand de eigenaar van 3 van de paarden en bleef ik over met de warmbloed die echter extreem verschillende voedselbehoeftes hadden (ik heb een dikkie en de ander is juist schraal) dus weer iets anders gezocht uit ellende en risico op hoefbevangenheid.
Grote stal gevonden waar ze in groepen naar buiten gaan. Eerst ging ze samen met een grote ruin die haar even op haar plek zetten en prima. Omdat ze geen standaard warmbloed is, uit ze haar stress niet zoals de meeste mensen kennen maar wordt juist dan introvert, lomp en schiet in de zelfverdediging. De stal eigenaar heeft er na enkele dagen omdat ze zo ‚rustig‘ was 4 andere merries bijgekiept met het idee dat het jonkie zich wel zou schikken.
Helaas deed ze toen hetzelfde als op de eerste stal en heeft een ander paard in een hoek gezet en in elkaar getimmerd. Nu moet ik dus WEER zo snel mogenlijk weg met mijn contact gestoorde gevaarlijke dier inclusief sterk advies om haar zo snel mogenlijk weg te doen want ik ging hier geheid ook een levensgevaarlijk rijdier aan hebben en een onbetrouwbaar monster voor mijn kind
Dit levensgevaarlijke dier is doodvriendelijk in de omgang, ik wandel er mee langs een vliegveld en drukke wegen, is braaf aan de lange teugel en geniet van een poetsbeurt van mijn 5 jarige dochter. Ik denk (weet vrij zeker) dat er ook niets zou gebeuren als ik gewoon mijn been erover zwiep en erop ga zitten.
Gewoon een heerlijk beest.
Nu is het zo dat ik in een vrij onmogenlijk stuk regio woon waar ten eerste de paardenkennis niet geniaal is en ten tweede iedereen elkaar kent. Het enige wat dan overblijft is een box met individuele wei maar dat is voor mij niet echt een optie.
Morgen breng ik haar naar een vriendin die er zeker geen problemen mee gaat hebben maar die woont op bijna 1,5 uur afstand dus dat is geen blijvende oplossing. Tot komend voorjaar kan ze in iedergeval nog even jong paard blijven.
Er schiet echt van alles door mijn hoofd van toch egoistisch in een prive wei zetten, een pony bij kopen en een plek voor 2 zoeken (eigenlijk financieel niet haalbaar aangezien een paard op een simpele stal rond de 700 frank kost per maand en ponies doorgaans niet altijd goedkoper zijn), of omwille van haar welzijn proberen aan een fokker te verkopen.
Mijn hart ligt in stukjes. Dit paard was de opvolger van een paard dat ik onverwacht heb moeten laten inslapen. Ik ben echt gek met haar en ze hangt ook sterk aan mij. Als ik bijvoorbeeld een trailer in loop dan loopt ze me zonder twijfel achterna. Ik merk ook dat ze nu enorm mijn steun zoekt.
Wat bokt ermee moet?
Niets eigenlijk maar ik moet de frustratie even kwijt
. Het is jouw paard en een ander zit niet op zijn handleiding te wachten 
. Je zet dat eigen beheer niet mogelijk is, maar wellicht een baantje erbij zoeken om het te bekostigen? 
