Trekpaarden zijn niet weg te denken uit de samenleving. Zij vormen het kenmerk van kracht en inzet voor de zware werkzaamheden die in het verleden vooral in de landbouw moesten worden verricht en waren een onmisbare schakel in de voedselvoorziening van het Nederlandse volk. Daarvan kunnen we ons nu geen voorstelling meer maken daar in de landbouw vrijwel uitsluitend machines worden toegepast. Trekpaarden hebben nog een grote aantrekkingskracht op hen die zich het gehinnik van paarden op het land nog goed kunnen herinneren. Ook buitenstaanders, geen binding met het platteland hebbend, genieten van de edele viervoeters als zij op keuringen en tentoonstellingen verschijnen. Hier vormen zij met hun in het wit geklede begeleiders een prachtig schouwspel. Vooral als hengsten worden gepresenteerd is het toppunt van kracht aangetreden.




Het Trekpaard vanuit het verleden

De geschiedenis van het Trekpaard laat zich het best typeren door het begrip samenwerking tussen mens en dier, waardoor de ontwikkeling van de samenleving in de loop der eeuwen gelijkmatig is beïnvloed. De ontwikkeling van het Nederlandse Trekpaard is gelijk aan die van het Belgische Trekpaard. Beide vinden hun oorsprong in hetzelfde uitgangsmateriaal, het oude inlandse paard dat in de middeleeuwen werd aangetroffen in de West-Europese kuststreken van Denemarken tot in Frankrijk. In de loop der tijden hebben ook ontwikkeling in de techniek invloed gehad op de samenwerking tussen mens en paard. Door die ontwikkeling nam de behoefte aan lichtere paarden belangrijk toe, maar men bleef door de jaren heen gebruik maken en profiteren van het sterke robuuste Trekpaard. Het is het samenspel tussen de werkenden mens en het intelligente en bereidwillige paard geweest, dat ons Trekpaard in ere heeft weten te houden.

Gebruik van Trekpaarden

Oorspronkelijk waren Trekpaarden in gebruik als krachtbron in de landbouw. De ontwikkelingen op het gebied van motorisatie, mechanisatie en later ook de automatisering zijn echter zo snel gegaan dat voor de meeste bedrijven de paarden niet meer van betekenis zijn. Dit betekent niet dat door de komst van machines de liefde voor het paard is verdwenen. Men wilde de trouwe viervoeters niet missen en ging zoeken naar mogelijkheden om ze toch te kunnen blijven gebruiken. Die mogelijkheden bleken er te zijn.
Trekpaarden worden voor de fokkerij, of showdoeleinden gebruikt. Voor alle vormen van recreatief gebruik is het dier bij uitstek geschikt, heeft geen speciale leiding nodig en is daarbij een voorbeeld van dienstbaarheid. Onder alle omstandigheden kan een beroep worden gedaan op zijn grote trekkracht, het langdurig uithoudingsvermogen en het opgewekte karakter. Het Trekpaard is een massaal, hard, diep, breed, zwaar en goedgelijnd paard, dat een grote rust uitstraalt. Zij die de dieren kennen en er mee hebben gewerkt, hechten er bijzondere waarde aan.

Welk type trekpaard wordt gewenst

De trekpaardhengsten moeten duidelijke mannelijke uitdrukking hebben, terwijl de merries vrouwelijk moeten zijn. Voor merries is een stokmaat tussen 1.60m en 1.68m gewenst. Voor hengsten wordt een grotere maat gewenst. Die zou kunnen liggen tussen 1.65m en 1.73m.
Trekpaarden zijn aanwezig in grote- en kleine maat.
Bij de trekpaarden zijn alle kleuren toegestaan.
Het hoofd van een trekpaard moet adel uitstralen. Van opzij gezien moet het hoofd een rechte lijn laten zien. Een klein deukje is toegestaan maar mag beslist niet te groot zijn. Kleine oren, goedgeplaatst, zijn zeer gewenst.
De hals moet recht zijn, maar niet te kort . Overigens mag de hals niet te diep uit de borst komen, of anders gezegd, niet te laag zijn aangezet. De hals voor merries moet fijn zijn, althans dat wordt bijzonder gewaardeerd. Bij de hengst mag de hals iets forser zijn, mits het hoofd maar fier wordt gedragen.Voor de schouders moet worden gestreefd naar een goede ligging. Daarbij zal vooral worden gelet op de verhoudingen. Het is moeilijk aan te geven,welke schuinte de schouder moet hebben, omdat die samenhangt met alle delen ten opzichte van elkaar.
De borst mag niet te breed zijn, maar ook dat hangt samen met andere verhoudingen.
De voorbenen, de opperarm moet zwaar bespierd zijn en breed aan de bovenkant. De knieën moeten lang en goedgeplaatst zijn. De pijpbenen moeten voldoende omvang hebben, maar moeten tegelijkertijd droog en hard zijn. Het kogelgewricht moet duidelijk gepronocreed en fors zijn. De kootstelling mag vooral niet te kort zijn, maar wel soepel en veerkrachtig. Een te lange kootstelling is ongewenst. De stand van het voorbeen mag bij een jong, opgroeiend paard iets frans zijn, maar niet toontredend.
De voeten van zowel de voor- als achterbenen moeten breed en hoog genoeg zijn met brede kroonranden, terwijl de verzenen goed ontwikkeld moeten zijn. ‘Blokken van voeten’worden zeer gewaardeerd.
De rug van een trekpaard mag niet te recht zijn, maar zeker niet te diep of te slap. Wel is van belang dat de trekpaarden sterke lendenen hebben omdat daaruit de kracht moet komen. Voor een hengst moet de rug kort en sterk zijn. De rug van een merrie mag iets langer zijn mits deze sterk genoeg is.
Bij een hengst mag het kruis niet breed zijn, maar wel enigszins gespleten. Bij een merrie mag het iets breder zijn en een beetje meer gespleten.
De schenkels moeten vooral breed zijn. De spieren moeten zichtbaar zijn, zeker van achteren gezien. De spronggewrichten moeten droog, plat en breed zijn. Lange spronggewrichten worden bijzonder gewaardeerd, maar ze mogen niet te laag geplaats zijn. De hielen moeten een beetje naar elkaar toegericht staan en zeker niet andersom. Hetgeen bij de voorbeen is vermeld omtrent het pijpbeen, het kogelgewricht en de kootstelling is ook hier van toepassing.
De gangen moeten zowel in stap als in draf correct, vlot, ruim en veerkrachtig zijn.
Het toilet voor trekpaarden en haflingers kan het totaalbeeld beïnvloeden, ook in positieve zin. Het toilet mag er echter niet toe leiden, dat het werkelijke beeld van de paarden aan het oog wordt onttrokken.

externe bron: KVTH