Geplaatst Ik ben al dagen bezig om dit topic te maken, maar ik kan de juiste woorden niet vinden.
Normaal vind ik het prettig om verdriet van me af te schrijven, maar sinds ik Black heb laten inslapen zit ik vast.
Ik huil niet omdat ik bang ben dat ik niet meer kan stoppen, dat ik breek en mezelf niet meer bij elkaar kan rapen.
Praten kan ik ook niet, want dan is het echt...
Jaren heeft mijn leven in teken gestaan van hem, en maar een klein groepje mensen snapten dat, zagen hoe bijzonder hij was.
Bijzonder lief, bijzonder zacht, bijzonder slim, bijzonder gevoelig.
Maar ook bijzonder alert, bijzonder hysterisch met momenten...
Na jaren aan mezelf getwijfeld te hebben, is hij in oktober 2020 op de kliniek onderzocht en bleek hij atactisch te zijn, door een vernauwing tussen de halswervels c4-c5.
Er was een verklaring voor zijn gedrag en problemen én ik was dus niet gek.
Alles viel op zijn plek...
Later kan ik misschien meer vertellen, een mooi eerbetoon schrijven aan het paard wat zo diep in mijn hele "zijn" is gekropen, maar voor nu blijft het even hierbij.
Ik kijk terug op 10 jaar onvoorwaardelijke, diepgewortelde liefde...
er rust copyright op de foto's
