Geplaatst 
Hetgeen waar jij zo intens van kon genieten
Eén jaar later. Zo kort en zo lang geleden tegelijkertijd. Ik herinner mij nog goed dat ik binnen 48 uur mijzelf al hardop af vroeg ‘gaat dit ooit over?!’, huilend en enigszins gefrustreerd, omdat het tenslotte ‘al’ 48 uur geleden was dat ik afscheid nam van mijn liefste maatje waar ik letterlijk mijn halve leven mee had gedeeld. Voor de een misschien heel normaal. Voor de ander misschien heel gek. Hoe kan je 14 jaar hechte vriendschap relatief onverwacht afsluiten binnen 48 uur? Niet denk ik, maar toch staat dat moment mij zo goed bij. Gek genoeg heb ik in de periode die daarop volgde meer aan mijn studie gehad dan in alle andere jaren. Ik ‘wist’ wat ‘normaal’ was binnen het rouwproces en wat niet, in hoeverre dat überhaupt te kaderen is. Gek genoeg vond ik het een heel gerustellende gedachte dat mijn proces ‘normaal’ was. Gerustelling die mij acceptatie gaf in alle emoties en gedachtes die voorbij kwamen. Altijd kwam ik weer terug op de gedachte ‘dat geeft maar weer aan hoeveel hij voor mij betekende’. Was het simpel? Absoluut niet. Ik denk denk niet dat ik ooit in mijn leven zoveel oprechte tranen heb gelaten als het afgelopen jaar. Het was heftig en eigenlijk is dat het nog steeds. Gek genoeg heb ik alleen nooit het gevoel gehad dat hij ons ooit heeft verlaten. Fysiek gezien wel, maar zijn aanwezigheid is gebleven. Ondanks dat ik hem op momenten zó graag weer even in de armen zou willen sluiten en dat ik díe momenten oprecht mis, het gevoel van echte leegte is er niet, simpelweg omdat hij er gevoelstechnisch nog steeds is.
Twee maanden voor de dag dat ik afscheid nam van mijn liefste maatje kwam Mathew in ons leven. Op papier absoluut niet de pony die ik zocht, in de praktijk schijnbaar wel. De komst van Mathew bracht langzaam maar zeker het gevoel met zich mee dat Jol tussen mijn handen door glipte. Hij leek langzaam afscheid te nemen, want ik had een nieuw maatje dus hij kon gaan. Een gevoel wat vrijwel constant speelde maar ik niet uit durfde te spreken, want als je iets uitspreekt wordt het bevestigt. Indirect heb ik dit gevoel wel met anderen gedeeld. Letterlijk uitspreken durfde ik (onbewust) niet, tot ongeveer een week voor het moment dat Jol kwam te overlijden. Man wat heb ik gehuild toen ik die woorden uitsprak, want dat maakte het zo definitief. Ik zou mijn maatje in korte tijd verliezen dat wist ik als geen ander en ondanks dat ik wist dat het moment zou komen, het was alles wat ik niet wilde. Die 14 jaar samen zouden er geen 15 worden en dat kwam hard aan. Ondanks de 4 bonus jaren waar ik ontzettend dankbaar voor ben, wilde ik daar eigenlijk 20 extra bonusjaren van maken hoe onrealistisch dat ook was, ik wilde hem niet missen..
14 jaar geleden heb ik jouw gekocht en jij droeg de naam ‘Jolly Jumper’, terwijl ik in een heftige depressie zat en jouw komst veel meer voor mij betekende dan menig mens ooit zal weten. 14 jaar later komt er een ‘Mathew’ op mijn pad. Ondanks dat ik niet direct in God geloof, geloof ik wel dat dingen gebeuren met een reden. Dat dat ‘geschenk’ op mijn pad is gekomen, zodat Jol met een gerust hart de aarde kon verlaten is misschien nog niet eens zo’n gekke gedachte..
De eerste en laatste foto van ons drieën
Dankbaar voor de 14 jaar die je in mijn leven bent geweest. Dankbaar voor de dingen die ik samen met en van jou heb mogen leren. Voor je eigenwijze streken, waardoor ik je soms wel achter het behang kon plakken. Voor de spiegel die je mij telkens weer voor hield. Voor de momenten dat je mij terecht wees. Dankbaar voor het feit dat ik je een (verdere) lijdensweg heb kunnen besparen. Voor de bijna 4 bonus jaren die je mij nog hebt gegeven na je diagnose. Dankbaar dat ik de laatste nacht met je door heb mogen brengen. Voor het vertrouwen. De liefde. De fantastische tijd. Dankbaar voor het feit dat ik jou 14 jaar de mijne heb mogen noemen. Al weet ik dat het zo beter is, dat wil niet zeggen dat ik je niet mis. Want de liefste, dat ben jij voor mij..
Zijn laatste zonsopkomst
Bedankt liefste. Bedankt voor die 14 fantastische jaren dat je fysiek bij mij was en weet dat ik je altijd met liefde en trots bij mij zal dragen.
26-08-2019
ontzettend mooi geschreven. Ik kan je alleen maar een hele dikke virtuel Hug sturen! 
