Nooit verwacht dat ik mijn prachtige droompaard zo gauw al zou moeten missen... Vorige maand verloor ik mijn grote vriend Sol aan een heftige koliek. Er was niets dat we konden of hadden kunnen doen om hem te redden.
(foto: Tumbleweed & fireflies photography)
Vanaf het eerste moment dat ik Sol zag voelde het alsof we elkaar al jaren kenden, en zo is het steeds geweest. Alles voelde vertrouwd, alles ging vanzelf. Alles was goed. Altijd.
De herinneringen die we samen maakten zijn stuk voor stuk magisch. Intens verdrietig ben ik, maar er is ook veel ruimte voor dankbaarheid. Dankbaar dat ik zo’n connectie met een paard heb mogen meemaken en dankbaar voor al onze avonturen samen. We hebben zo intens genoten van onze tijd samen, van de zonsondergangend die we samen gezien hebben, van alles .
Jeetje wat een verdriet. Zo jong en dan zo plots alweer gaan.
Daar zijn geen woorden voor... Ik wil je heel veel kracht wensen om het een plekje te geven, dat hij altijd mag waken over jou en zijn jongere paardenvriendje.
Jenara
Berichten: 1558
Geregistreerd: 30-09-17
Woonplaats: Gent
Geplaatst: 08-07-20 20:16
Ik kan het nog steeds niet geloven :'(
Jullie zijn in ieder geval op tal van prachtige foto's vereeuwigd als droomduo Maar dat maakt het verlies niet minder, nog héél veel sterkte!
Castellon
Berichten: 1802
Geregistreerd: 12-11-09
Woonplaats: Spanje
Geplaatst door de TopicStarter: 08-07-20 20:20
Ach, wat een lieve reacties van jullie allemaal. Dankjulliewel. Het is zo niet te bevatten dat hij er echt niet meer is...
Barbalala; kleine Zaf is ontzettend stoer en dapper. We hebben samen afscheid genomen van Sol en na toch nog even gezocht te hebben in de paddock heeft hij zich er bij neergelegd. We brengen enorm veel tijd met hem door nu, extra quality time. Zo vinden we steun in elkaar. Maar dat er voor hem snel een nieuw vriendje moet komen is absoluut zeker, en dat gaat ook gebeuren. Voor mij is het moeilijk, maar het is mijn verantwoordelijkheid naar hem toe als kuddedier, zodat hij zich ook weer veilig en gesteund kan voelen op een 'paardenmanier'. Dat heeft hij nodig. Ik ben wel onwijs trots op hem hoe hij het doet, zo jong en toch zo stoer en sterk al.
Suliko, ja, dat hoop ik. Ik hoop dat als ik over een tijd weer in de bergen rijd ik hem weer vind, hem weer even voel bij die ondergaande zon.
Pien, wat verdrietig, wat spijt het me dat jij dit verlies ook kent. Ook sterkte gewenst...