Thanks allemaal... jullie berichten doen me toch wel goed, ze heeft veel mensen weten te raken!
Het is nog best onwerkelijk, gister ben ik haar zoon even op wezen zoeken (die staat in training) en heb ik bij hem even n fiks potje zitten janken.
Vandaag geprobeerd om mezelf wat bezig te houden want nu begint t eigenlijk pas goed door te dringen en dan voornamelijk het stukje dat ik nu voor een tijdje niet naar stal moet (ja moet want zo heeft t de afgelopen weken wel echt gevoeld en dat bedoel ik niet eens negatief maar niet wetende hoe ik haar aan zou treffen... dat brak me finaal op).
Zondag gaan we onze Frosty even opzoeken want ook daar zijn we alweer veel te lang niet geweest maar ook die wil ik nu weg graag even zien en knuffelen...
Frosty... die zo ontzettend veel van Jill heeft meegekregen
Het is raar, alles in me is leeg en toch probeer ik mezelf groot en sterk te houden. Als mensen me vragen hoe het gaat zeg ik standaard: goed maar eigenlijk gaat t soms goed en heel vaak slecht...
Ik weet dat ik de juiste beslissing genomen heb maar dat voelt nog niet zo
Het zal moeten slijten... ze was gewoonweg VEEL te jong, had in de bloei van haar leven moeten zitten maar dat alles is niet meer en ik denk dat juist dat stukje het zo moeilijk voor me maakt! Te jong, te knap, te lief, veel te hard voor zichzelf (goh, wat klinkt dit allemaal bekend... Zo ben ik ook!) maar toch ook echt stuk van binnen...
She was and is special...