Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Moderators: Sica, C_arola, Neonlight, balance

 
 
Ayasha
Blogger
Berichten: 57805
Geregistreerd: 24-02-04

Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 25-04-19 18:10

But I wonder who will guide me back, 'cause the last times, it was you who led me out of the sadness.... ;(
https://www.youtube.com/watch?v=1K4KwuV2l4s

Gisteren is een prachtig dier heen gegaan. En het voelt niet juist dat zo weinig mensen van hem weten. Ik weet dat weinig bokkers voeling zullen hebben met mijn Rooie. Ik heb nooit heel veel over hem getypt. En nu is hij er niet meer, mijn hart ligt in miljoenen stukjes en mijn lijf lijkt te protesteren tegen elke ademhaling... Mijn Rooie is niet meer.

Laat ik jullie even vertellen over mijn Rooie.
Dit is Rooie op zijn best:
[ img ]
En zo wil en zal ik hem voor de rest van mijn leven herinneren.

Rooie was kwa karakter het liefste dier dat ik ooit gekend heb. Ik heb hem maar kort gehad maar gedurende die jaren hebben we zoveel samen gestreden... We hebben gevochten voor dat lichtje in zijn ogen dat je op deze foto ziet. Rooie had een flinke geschiedenis. Zijn lijf en geest hebben heel jong, erg veel geleden. Ik hoop, oh ik hoop zo dat hij die paar jaren bij mij nog een mooie tijd gehad heeft.

Rooie was een vechter, keihard voor zichzelf. Maar te zachtaardig voor de rest van de wereld. Hij kwam soms haast menselijk over. Iedereen die de Rooie ontmoette, sloot hem in zijn hart. Hij had verschillende "geluidjes" waarmee hij communiceerde. Toen Phara overleed en ik als een zombie over de weide liep, sukkelde Rooie langs me op, zachtjes "huhuhuhu"end en tegen mijn hand duwend, tot ik genoeg uit mijn verdriet kwam om hem te strelen. Als Rooie een prikje kreeg of iets niet mocht en je op hem grommelde dan kwam er een heel klaagelijk piepend zuchtje of als ie in een rebelse bui was, kreeg je zelfs een geërgerde brom terug... En dat maakte in realiteit dat Rooie met heel veel weg kwam want het was gewoon onmogelijk om boos te zijn op dat paard. := Ik weet nog toen de DA bloed prikte en Rooie, terwijl hij tegen me aan geplakt stond heel klagelijk "huuuuuuu-uuuhh-uuhh" deed. Mijn DA vroeg heel verbaast "Wat doet die nu?" waarop ik "laten weten dat ie niet happy is." want Rooie communiceerde zo nu eenmaal. Ik hoop dat hij dat deed, omdat hij voelde dat ik probeerde te luisteren...

Als ik heel vrolijk "Heeeeeyyyy Rooie!" riep, dan kwam er een even vrolijke "huhuhu" terug. En als ik tegen hem bleef praten dan kreeg ik standaard gemurmel en hese hinnikjes terug op verschillende toonhoogtes. Ongeduld, frustratie, happy, zielig... Ze waren allemaal perfect te onderscheiden.
Toen Rooie een kleine maand bij ons was, stond ie op weide te grazen, maar Rooie, was niet zo heel erg handig. Hij zette steeds zijn voorbenen meer naar achter maar liet zijn achterbenen staan. Ik zei net tegen mijn bijrijdster "Als ie dit vol houdt zit ie dadelijk op z'n kont." en ik had het nog maar net gezegd of Rooie zat op zijn kont ietwat beledigd rond te kijken. :=
Hij was inmiddels al onderzocht door mijn DA en nee, hij was niet atactisch. Hij was gewoon behoorlijk onhandig. :=

Rooie was mijn mannetje. Zodra ik hem zag, was ie van mij, en ik van hem... Want ik twijfel er niet aan dat Rooie besloten had dat ik van hem was. En dat was oké. Rooie verdiende het om zijn eigen mensje te hebben.

Vorige maand begon Rooie achteruit te gaan. Ik kwam op weide en ging hem zoals gewoonlijk even aandacht geven. Ineens legde hij zijn hoofd over mijn schouder en duwde me met zijn hoofd tegen hem aan. Zo heb ik hem zeker een kwartier over zijn schoft staan strelen terwijl hij met zijn kin tegen mijn rug leunde.. En hij zuchtte.... En iets in mij brak...

Rooie was moe.

Natuurlijk geef je zo'n fantastisch mooi dier niet zomaar op. Dus er gingen vitaminen in, hij had al onbeperkt hooi, hij had 1.5 hectare met gras. De pony die bij hem stond kan je rollen. Maar Rooie viel alleen maar verder af... Dus in het paasweekend, toen ik zag dat hij niet eens stabiliseerde, hakte ik de knoop door. Het was klaar.

Mijn man belde de dierenarts omdat ik al begon te janken zodra ik er aan dacht. Mijn Rooie.... Maar ik wist wat me te doen stond. Ik heb hem beloofd dat hij nooit meer zou lijden, dat ik alles zou doen zodat hij niet meer bang moest zijn, dat niemand hem nog een haar zou krengen. En Rooie gaf me zijn vertrouwen, dat vertrouwen dat zoveel meer waard was dan iemand zich kan voorstellen. Slechts de mensen die hem ooit gezien hebben kunnen zich echt voorstellen hoe vreselijk bang Rooie was voor mensen. Mijn dierenarts kent de Rooie natuurlijk (hij heeft hem vaak genoeg gezien.) en de afspraak werd gemaakt voor gisteren.
Dinsdag moest ik nog bij mijn kinesist zijn. Die heeft me behandeld en normaal moest ik nog oefeningen doen maar ik kon niet meer. Er zat nul kracht in mijn spieren en ik kreeg amper adem. Ik ben letterlijk weggevlucht. Mijn DA stuurde 's avonds nog dat hij alles zo rustig en zacht mogelijk zou laten verlopen voor de Rooie en als ik speciale wensen had dat ik het moest laten weten, dat hij zou proberen om er rekening mee te houden. Maar het enige dat ik wilde was dat Rooie niet meer bang moest zijn in zijn laatste momenten. En dat kon hij me niet garanderen, dat wist ik.
Gisteren heb ik Rooie nog gepoetst. Toen de DA aan kwam schrok hij van hoe hij op zo'n korte tijd (letterlijk een paar weken) zo achteruit gegaan was. Ergens hoopte ik nog tegen beter weten in dat mijn DA zou zeggen "dit kunnen we nog op lappen." want ik weet dat mijn DA niet zomaar op geeft. Maar mijn DA zei alleen maar "Hey meiteke...." keek even naar de Rooie en schudde met zijn hoofd. Ik stond Rooie trouwens wortels te geven uit de supermarkt, omdat ik op het laatste moment bedacht dat Rooie graag wortels had en op één of andere manier werd dat ineens heel belangrijk dat hij die nog kreeg. Want Phara, Phara at heel graag King muntjes en ik heb de kans niet meer gehad om hem die nog te geven. En ik kan nog steeds geen King muntjes eten ondanks dat ik ze vroeger zelf ook graag at. En die is hij blijven eten tot de sedering werkte.

Hij kwam naar hem toe, en ik spande op, want in die 5 jaar dat ik Rooie gehad heb, heeft hij mijn DA nog nooit zomaar laten benaderen. Natuurlijk liepen de eerste tranen al over mijn wangen want Rooie mocht niet bang zijn... Rooie gaf geen kick, het enige wat hij deed was heel even met zijn neus op een manier ie zo typisch was voor de Rooie tegen mijn arm duwen, alsof hij wilde zeggen "het is goed zo."
Toen DA hem streelde schrok hij zelfs niet... We hebben elkaar aan gekeken en hij zei "Dit zegt eigenlijk genoeg bij hem he..."

Rooie was moe, zo intens moe... Hij was nog niet aan het lijden, maar dat zou wel snel gaan gebeuren. Terwijl mijn DA de spuiten ging pakken kreeg Rooie nog een wortel toe gestopt en kwam zijn weidemaatje bij ons staan. Die had, tot mijn verbazing nul interesse in de wortels die Rooie kreeg, die duwde zijn neus tegen Rooie zijn neus en zo stonden we dan.... De Rooie met zijn hoofd tegen mij terwijl ik net laag genoeg kon reiken om hem wortels aan te geven, zijn weide maatje met zijn neus tegen de Rooie zijn neus. DA legde rustig uit wat er zou gaan gebeuren. Rooie kreeg zijn sedering en ging al haast om, mijn DA zei nog "het is makkelijker als je nu nog even blijft staan kerel...". Hij leek iets te "zoeken" en intuïtief stapte ik naar hem toe en voor ik het wist was de Rooie er op één of andere manier in geslaagd om zijn hoofd geheel in mijn armen te verstoppen. Iets wat best knap is gezien ik maar 1.50m ben en behoorlijk smal. Zijn weide-maatje hield een respectvolle afstand inmiddels. En zodra zijn hoofd in mijn armen hing, stabiliseerde de Rooie en stond hij rustig... Terwijl DA de narcose ging op trekken kon ik hem rustig vertellen hoe verschrikkelijk trots ik op hem was. Dat hij het dapperste paard was dat ik ooit gekend heb. Dat ik zo onvoorstelbaar gelukkig met hem was en dat ik hem vreselijk zou missen maar dat ik wist dat hij moe was. Dat hij hard genoeg gevochten had. Ik kon alleen zijn oortjes zien want de rest was tegen mijn lichaam aan gedrukt en in mijn armen verstopt, maar ik voelde en zag wel zijn oortjes nog bewegen. Rooie luisterde. Rooie luisterde altijd. En Rooie was rustig, ontspannen.

De DA zei dat als hij de narcose in zou spuiten, hij hem wel even ging moeten overnemen. Toen ik niet reageerde, heeft hij de injectie gegeven en afstand gehouden. Iedereen wist beter dan tussen Rooie en mij komen als Rooie me nodig had... De meest efficiënte manier om ledematen kwijt te spelen was tussen Rooie en mij komen wanneer Rooie mijn steun wilde... Zodra ik voelde dat Rooie het contact verbrak, wist ik dat hij "van de wereld" was en heb ik het touw aan mijn DA gegeven. Die heeft hem in alle rust neer gelegd. Hij toonde me waar ik veilig kon gaan zitten aan zijn hoofd en legde me uit wat de laatste spuit zou gaan doen en dat hij mogelijk zou stuipen. Dat wist ik, maar ik wist ook dat mijn DA mij er meer door aan het sleuren was dan de Rooie. Ik geloof niet dat ik hoef te vertellen dat mijn DA en ik een goede verstandhouding hebben en elkaar best goed kennen. Toen ik knikte zei hij alleen nog "De narcose werkt 10 tot 20 minuten. Geef hem nog een dikke knuffel van mij ook, voor hij gaat. Ge hebt uw best gedaan voor hem, ge had niet meer kunnen doen.... "
Een vijftal minuten later ging de laatste spuit er in
Zoals ik al zei... Rooie kroop in ieders hart....

Hij is heel rustig gegaan, tot zijn laatste ademhaling luisterend naar hoe fantastisch knap en dapper en lief hij was en hoe bijzonder hij was. En toen ik zei "het is goed nu Rooie, ik ga je zo vreselijk missen maar je bent moe, je moet rusten..." ging het lichtje uit, alsof ik hem toestemming gegeven had.

En nu is Rooie niet meer... Mijn vriendje, mijn mannetje, hij had zoveel meer verdiend dan hij gekregen heeft. Maar ook paarden krijgen niet altijd wat ze verdienen.

Rooie is uiteindelijk maar zeven jaar mogen worden.
Wat de exacte oorzaak is zullen we nooit weten. Door de Rooie zijn verleden en de gevolgen daar van, was hem naar een kliniek brengen simpelweg dierenmishandeling. Dat was geen optie. Mijn dierenarts vermoed dat, omdat hij uiterlijk zo onderontwikkeld was, de kans reëel is dat hij intern ook niet 100% ontwikkeld was waardoor hij simpelweg erg zwak was en voortijdig "op".

Rooie zijn paspoortnaam was Galant maar omdat het bijna een half jaar geduurd heeft eer dat in orde was en hij een echte rode vos was, was hij al gewend aan "Rooie" tegen de tijd dat hij een naam had. Daardoor is het altijd Rooie gebleven.

Verdorie wat mis ik dat lieve dier... Hij was maar vijf jaar bij mij, maar hij was deel van de bende, hij was deel van mij. Als ik op weide kwam was Rooie mijn schaduw....

En nu .... Nu ben ik mijn schaduw kwijt. Rooie jongen, ik hoop dat het je goed gaat, ik hoop dat je rust vindt en dat, wat er ook komt na dit leven, het je éindelijk geeft wat je verdient.
Ik weet dat ik meer voor hem gedaan heb dan eender wie had gedaan. En nog steeds heb ik geen fractie voor hem gedaan van wat hij voor mij gedaan en betekent heeft...
Ik ben blij.. Dat ik mijn belofte heb kunnen houden. Hij heeft niet geleden, hij is niet bang geweest. Ik ben bij hem geweest tot zijn laatste moment..

Rooie hoeft nooit meer bang te zijn. Nooit meer te vechten. En het zijn er niet veel geweest. Maar hij heeft een paar mooie jaren gehad zonder zorgen, waar hij gewoon paard kon zijn, spelen, en bokken zoals paarden horen te doen.

Maar verdomme wat ga ik hem missen...

Voor de mensen die graag iets meer achtergrond willen over waarom ik bij Rooie kwa onderzoeken maar erg beperkte opties had:

Citaat:
In 2014 vroeg een vriendin of ik nog op zoek was naar een nieuw projectje. Ik weet nog dat ik zei "nooit, ze vinden mij altijd."
Bij haar op stal stond een vos hengstje van bijna drie jaar oud dat een beetje meer tijd en liefde nodig had dan ze hem daar konden geven. Lang verhaal kort overtuigde ik mijn man om naar Antwerpen te rijden voor dit vos hengstje. Het vos hengsje in kwestie was zwaar onderkomen en werkelijk dood en doodbang. Ik wilde hem even zien lopen om te weten waar ik mee te dealen had ook al had ik zodra ik hem zag al beslist dat ie mee zou gaan. En Rooie werd met behulp van een pony die voor hem op liep, naar de longeercirkel gebracht waar hij wat rondjes liep en toen we gezien hadden dat er een klein mirakel zou moeten gebeuren als deze ooit meer zou moeten worden dan grasmaaier, werd ie met behulp van die zelfde pony weer op stal gezet. Want hij was gewoon NIET te benaderen. Mijn man had mijn blik al lang herkent. Rooie was al van mij. Dat had ik nog niemand gemeld. Maar in mijn hart was hij al van mij. Ook al twijfelde ik ernstig of hij ooit echt zou herstellen... Nee, ik wist dat hij nooit zou herstellen. Ik wist ook dat hij niet oud zou worden. Maar al kon ik hem maar twee zorgeloze dagen geven, dan zou het het waard geweest zijn voor mij. Hij ging mee. En gezien mijn man mij kent en graag gelukkig ziet, mopperde die beperkt. De betaling werd geregeld. Met behulp van een 8tal mensen kregen we Rooie uit de merrie-veulen-stal waarin hij verbleef en in de trailer. En we reden terug naar Limburg. In de trailer was het muisstil. In de auto ook. Mijn man zei "Of hij is stijf van angst, of hij is dood." waarop ik zei "Aan geen van beide scenario's kunnen we wat doen tot we op de weide zijn."
Het was heel even stil en toen zei mijn man. "Je weet dat de kans groot is dat ie morgen ochtend niet haalt in zijn huidige toestand he."
Daarop heb ik geknikt. Want ja. Dat had ik gezien. Rooie had een zwelling op zijn hals wat een "spierontsteking" zou zijn geweest. Hij had ook een flinke bult op zijn hoofd rond een grotendeels genezen snee. Rooie had geen naam, geen papieren, enkel een dekbon waarop de fokkers stonden en die kon ik gebruiken om zijn paspoort aan te vragen.
Ik zat naar die papieren te kijken toen mijn man zei "Je weet ook dat niets van deze hele zaak klopt he?"
En ja... Dat wist ik. Ik wist ook dat Rooie het duurste waardeloze dier zou worden dat ik ooit zou hebben. Maar dat was Rooie zijn schuld niet. Ik moest onwillekeurig denken aan die quote...
"every horse deserves to be loved by a little girl at least once in his life."
En ik had een gevoel dat Rooie dat nog meer verdiende dan eender welk ander paard.

Rooie kwam veilig aan op weide en we brachten hem met veel moeite naar zijn stal. Hij zou eerst een nacht op stal blijven omdat ik wist dat ik anders nooit meer in zijn buurt zou komen. Mijn paarden staan op 1.5 hectare en Rooie was al amper te pakken te krijgen in een stal van 4 bij 6 met vier man. :+
De ochtend er na zat ik dus in het hoekje van de stal, terwijl Rooie in de hoek het verst van mij verwijderd stond. Ik had een emmer met eten op 50cm van me af staan en ik wachtte. Mijn doel was om hem uiteindelijk te kunnen pakken en strelen zodat ik een eerste contact met hem gehad had en hem daarna buiten zetten bij Explosion. Ik wist dat hij heel erg aan andere pony's hing dus ik hoopte dat als hij een keer rustig contact met me gehad had, dat ik hem daarna zou kunnen benaderen door dat Explosion hem steeds zou tonen dat ik een mens was waar hij naar toe kon komen. Ik heb uiteindelijk een kleine vijf uur in die stal gezeten met de Rooie, hele verhalen heb ik tegen hem op gehangen. Toen ik hem eindelijk vast had en kon strelen, zijn we samen naar buiten gegaan. Heb ik hem nog even over zijn neus gestreeld en hem los geklikt. En Rooie had geen haast om weg te komen... Het begin was gemaakt.
De dagen, maanden en jaren die volgden bestonden uit vertrouwen winnen. Veel geduld, veel rust. Rooie besloot met behulp van Explosion dat ik zijn mensje was. Ik hoopte dat als hij vertrouwen had in mij, dat dat zou veralgemenen naar meerdere mensen maar dat is me nooit gelukt. Met heel veel moeite en geduld lukte het na een maand eindelijk om de DA in zijn buurt te krijgen. Niet omdat we niet eerder probeerden, maar omdat Rooie gewoon NIET binnen de 10 meter kwam.

Toen dat eenmaal lukte begon de zoektocht. Rooie kreeg meer dan voldoende eten maar kwam amper bij. Hij had ook een flinke groei achterstand en was aardig uit verhouding. Een heel lang verhaal kort: over de jaren heb ik werkelijk alles geprobeerd aan voer, vitaminekuren, hij heeft groeihormonen in gespoten gekregen om hem een zetje te geven, noem het en ik heb het geprobeerd. Mijn DA raadde me aan om eens een andere DA er bij te halen onder het mom van "twee weten meer dan één" maar er kwam geen oplossing uit de bus. Rooie bleef te rank. Niet meer graatmager, maar hij kwam niet in verhouding, hij bleef uit zien als een veulen van 2. Hij is een paar jaar redelijk geweest, happy, vrolijk, hij speelde, hij was zo krom als een hoepel maar hij liep zuiver en hij gaf geen enkel teken van pijn. Dus hij werd grasmaaier en gezelschapspaard.
Toen Explosion en Phara stierven, leende ik een pony van mijn nonkel als gezelschapspony voor mijn gezelschapspaard. Maar ik wist dat Rooie niet zo heel oud zou worden...

Rooie heeft al mijn verwachtingen waar gemaakt. Objectief gezien is hij het duurste waardeloze dier geweest dat ik ooit in mijn bezit gehad heb. Het duurde maanden om zijn paspoort in orde te krijgen. Ik heb uren aan telefoon gehangen met het stamboek. Toen ik bij het zoveelste gesprek over bepaalde afspraken die gemaakt waren door de fokkers rond dit dier, dat ging overigens over de stalnaam die achter zijn naam moest komen en de ik onder geen beding er achter wilde. Naast hun verwaarlozing en de schandalige manier waarop met dit dier om gegaan is, hadden ze nl. hem wel gechipt, maar nooit aangemeld. Waardoor er dus een boete kwam op de aanvraag van het paspoort dat te laat was. De mevrouw van het stamboek wist dat de situatie behoorlijk rottig in elkaar zat, Rooie was nl de "laatste van het dossier." en die mevrouw was ook echt heel vriendelijk en behulpzaam maar ik was het zo verschrikkelijk moe dat ik zei "Nu is het klaar. Zij hebben hem laten stikken en eigenlijk zouden ze gewoon aangeklaagd moeten worden voor mishandeling. Dus ze krijgen van mij nu een keuze; Of ze doen compleet afstand van alle afspraken die ze gemaakt hebben en dus ook van alle rechten die ze op dit dier denken te hebben. Of ik houd me aan die afspraken en ik stuur hen de rekening op van alles wat hun nalatigheid mij zal kosten. En daarnaast maak ik openbaar hoe dit dier bij mij terecht gekomen is. Wil jij het ze voorleggen of moet ik ze bellen?" waarop ik heel snel terug kreeg "ik denk dat het, het verstandigst is, als ik ze bel." ze beloofde me dat ze het hen op mail zou laten zetten zodat we altijd een bewijs zouden hebben. Via via heb ik uiteindelijk nog contact gehad met één van de twee fokkers die beweerde dat hij van niks wist en dit dier alleen maar gezien had als veulen toen hij daarheen gereden was om te besluiten welke hengsten bleven en welke zouden gaan. Het gehele verhaal zal ik waarschijnlijk nooit weten. Maar ik weet wat ik gezien heb. Ik weet dat Rooie zo intens bang was voor mensen dat hij echt op het randje van een shock ging zodra een vreemde bij hem kwam. Ik vermoed dat mijn acceptatie veel te maken heeft gehad met het feit dat ik vrouw ben (hij had minder moeite met vrouwen.) en het feit dat ik zo klein en tenger ben. Ik kom nu eenmaal niet zo heel imposant over. Ik heb dit dier letterlijk bijna weten gaan liggen toen hij gekapt moest worden omdat hij aan één kant niet wilde trekken (ik had het touw vast) maar hij wilde wel weg, ds het enige dat hij kon bedenken was naar achteren gaan hangen in een soort buiging met gestrekte voorbenen terwijl hij stond te bibberen. Hij stopte letterlijk met ademen. Met heel veel tijd en geduld en rust zijn we er in geslaagd om mijn DA bij hem te krijgen. Mijn DA rekte voor hem altijd minstens een half uur langer uit omdat het gewoon zo lang duurde voordat hij aan zich liet komen door de DA en dan nog haalde hij adem in horten en stoten en stond hij zielig te "huhuhuen". Het was gewoon absoluut geen optie om met dit dier naar een kliniek te gaan.


Neon
Berichten: 4906
Geregistreerd: 03-07-06

Re: Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:20

Sterkte met het gemis van een grote vriend :(

Wat heb je mooi over hem geschreven... ik kan zijn geluidjes bijna door het scherm heen horen

ellepel
Berichten: 47213
Geregistreerd: 24-02-04
Woonplaats: assen

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:23

Ik ben er gewoon even stil van.
Ik vind het ook zo ontzettend gevoelig en mooi geschreven...
Ik wens je heel veel sterkte

Boompje1985
Berichten: 5445
Geregistreerd: 23-09-11
Woonplaats: Arnhem

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:25

Heel mooi beschreven TS ik heb het niet droog kunnen houden. Wat zal je hem missen en dan vooral zijn eigenheidjes. Heel veel sterkte met dit grote verlies.

Broken crayons still color

Gini
Berichten: 17877
Geregistreerd: 18-10-06
Woonplaats: Belgje

Re: Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:27

Wat een ontzettend mooi verhaal over een enorm tragisch moment.
Veel sterkte!

magda_90
Berichten: 32269
Geregistreerd: 24-09-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:28

Ach nee, niet die mooie vent. Y;(
Kon ik je maar zo even een knuffel geven. :(:)

Kendra
Berichten: 8711
Geregistreerd: 08-12-01
Woonplaats: Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:35

Ach, wat een bijzonder verhaal over jou en je Rooie.
En wat mooi dat je hem dit leven hebt gegeven.
Soms moet je dat gewoon doen - echt top!
Wel jammer dat hij niet ouder is geworden...
En heel veel sterkte met het verlies en het verdriet.

Mondy
Berichten: 11769
Geregistreerd: 13-07-05
Woonplaats: Eindhoven

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:37

Ik zit met tranen in mn ogen je verhaal te lezen. Pfoeh wat voel ik deze....
Jullie band is zo mooi om te hebben mogen volgen. Als buitenstaander is dat al mooi. Kun je nagaan als je er zelf met zn 2en midden in zit.

Ik wil je ontzettend veel sterkte wensen. En zeggen dat de liefde van je Rooie diep in jou verweven zit. Zijn lichaam mag dan weg zijn...Die liefde gaat nergens meer heen.

Mondy R.I.P 30-05-2012 <3 Jolly Joker
Be a appaloosa in an arena of sorrels.

Maik79
Berichten: 1255
Geregistreerd: 27-04-06
Woonplaats: Baarn

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:40

Gut zit met een dichte keel te typen. Zo eentje had ik ook. Een vos, die graag murmelde, en de grootste en liefste vriend ooit. Ook hij heeft niet oud mogen worden.
Ik wens je alle liefde, en heel veel sterkte de komende tijd.

Boontje L2 + 10 | B + 3 | B + 4
Nex Z2 + 2 | B + 1 | B + 3

Walkure
Berichten: 1390
Geregistreerd: 03-03-14
Woonplaats: Utrecht

Re: Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:41

Ik kan niet anders zeggen dan heel veel sterkte met het verlies van jouw prachtige en lieve Rooie Y;(

Iemand die verongelijkt in het leven staat slaagt nooit.

Storm
Berichten: 20816
Geregistreerd: 05-06-02
Woonplaats: Brabant

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:44

Wat een verhaal... Ben er stil van...
Wat fijn dat Rooie jou als mens had uitgekozen. En wat fijn dat je hem alle ruimte gaf.
Heel veel sterkte met je verlies Y;(

Is het al lente?

Siggislief
Berichten: 13849
Geregistreerd: 04-10-04
Woonplaats: Amsterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:46

Heel veel sterkte met het verlies! Y;(

Bram ✝12/08/'15

Sophie_vds
Berichten: 41
Geregistreerd: 17-01-19

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:48

Tranen voor je mooie verhaal TS.... :(:)
Wat heb ik een vreselijke respect voor jou en wat hoop ik dat nog vele paardjes het geluk hebben om bij jou terecht te komen!

Urbanus
Berichten: 44929
Geregistreerd: 05-02-08
Woonplaats: Tollembeek

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:52

Ohh meis wat een leed. Wat was het een bijzonder dier! Veel sterkte!

quera. Voor altijd en langer


Me. An empath.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:54

Potverdorie meid... heel veel sterkte! Ik denk aan je.

Djoopie
Berichten: 2690
Geregistreerd: 12-06-12
Woonplaats: Ergens op aarde

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:55

Wat een bijzonder verhaal. En een heftig einde... heel veel sterkte met het aanvaarden en lijden van dit verlies :(

It’s ok to be a glowstick, sometimes we need to break before we shine!

Dreamybol
Berichten: 4241
Geregistreerd: 13-09-05
Woonplaats: NL

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 18:58

Ach Kath, met een brok in mijn keel lees ik dit. Wat een verdriet én wat een liefde. Jij hebt gedaan wat je kon, je hebt van Rooie gehouden en dat wist hij.
Heel veel sterkte!

Op een paardenrug hoog boven de grond
Voel ik mij pas echt gezond
Ondersteund door vier gezonde benen en een sterke rug
Heb ik telkens voor even die van mij terug!


Leo
Berichten: 50010
Geregistreerd: 06-12-02

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:02

Jeetje wat een heftig verhaal. ;( Kippenvel...
Wat zal Rooie jou dankbaar zijn, je hebt hem veiligheid en liefde gegeven en een leven wat hij waarschijnlijk anders nooit had gekregen. Jouw liefde voor hem spreekt van het scherm, ik weet zeker dat hij in elke vezel van zijn lijf van jou hield.

Veel respect voor jou dat je hem ook op deze manier hebt kunnen laten gaan. Heel veel sterkte omdat jij hem nu moet missen Y;(

..
The music of this awe
Deep silence between the notes
Deafens me with endless love

..

Chiave
Berichten: 5491
Geregistreerd: 19-03-12

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:02

Brok in mijn keel... Wat een bijzonder paard en wat hebben jullie een bijzondere band gehad, TS. Hopelijk vind je straks troost in de wetenschap dat jullie zo'n mooie band gehad hebben. Rooie heeft het ontzettend getroffen met iemand die hem zo kon lezen en aanvoelen. Sterkte. :(:)

M. 21-07-2017. <3

Algato
Berichten: 177
Geregistreerd: 07-04-16

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:07

Tranen biggelen over mijn wangen hier. Wat heb je dat mooi beschreven. Wat fijn dat je alles voor dat lieve paard hebt gedaan. Als ik het zo lees heeft hij een fantastische tijd bij jou gehad. Koester al die mooie momenten! En wat ben ik tegelijkertijd ook gelukkig dat er nog mensen zijn zoals jij, mensen die alles voor hun dier over hebben en ze alles geven. Bedankt! Heel veel sterkte de komende tijd met dit vreselijke verlies.

FriesWytske
Berichten: 9890
Geregistreerd: 05-08-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:08

Zit met een brok in mijn keel dit te lezen. Dit heb je heel mooi opgeschreven. Een mooi eerbetoon aan Rooie. Sterkte :(:)

Lotus83
Berichten: 5918
Geregistreerd: 02-10-09
Woonplaats: Naarden

Re: Let's go get lost... I know the way... Rust nu lieve Rooie..

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:23

Heel veel sterkte.. helaas weet ik heel goed hoe het voelt..

Voor altijd in mijn hart.. ♡♡♡
https://www.vinted.nl/member/27278217-saina1983

Maflinger_S
Berichten: 12131
Geregistreerd: 01-07-08

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:27

Rooie heeft misschien niet zo'n mooie start gehad maar dat heeft het mooie einde (en dan bedoel ik niet de laatste dag maar zijn leven met en bij jou) ruimschoots goed gemaakt. Sterkte met het verlies.

The smarter the phone, the dumber the person
Je ziet pas waar je in zit als je eruit stapt

Het juiste gereedschap gebruiken is het halve werk
Goed luisteren ontwikkelt zich in stilte
Niet alles is maakbaar
Iemand onderuit halen is niet zo moeilijk, iemand overeind houden daarentegen ...
If you mess with the planet, the planet will mess with you ...
Black and white are just opposite ends of fifty shades of grey

ClauH
Berichten: 4734
Geregistreerd: 17-02-03
Woonplaats: Tegenover de Xenos

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:35

Ik ken jou niet en ook Rooie niet, maar als ik je verhaal lees heb je hem precies gegeven wat je wilde :

Citaat:
"every horse deserves to be loved by a little girl at least once in his life."


Heel veel sterkte Y;(

~Turbohoof Solutions ~

Saskia9
Berichten: 12295
Geregistreerd: 18-09-03
Woonplaats: Sprang Capelle

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-04-19 19:45

"every horse deserves to be loved by a little girl at least once in his life."


En hij had niet beter kunnen treffen!

Liefde voor dit dier stroomt door ieder woord hier door jou geschreven.
Enorm veel sterkte met dit verlies :(:)

Karaat_the_newforest op Instagram

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 2 bezoekers