Geplaatst Je was toen 7 jaar.
Ik was ernstig ziek geweest en had een zwaar verlies doorgemaakt.
En toen kwam jij. Een rustig en stabiel paard. En dat moest ook want ik mocht absoluut niet van je af vallen. Dat is in al die jaren dat we samen gereden hebben dan ook nooit gebeurd.
Je was lief, betrouwbaar en vriendelijk. Wilde altijd werken en vond alles prima.
Iedereen kon met je overweg. Vele anderen kregen op jouw rug weer het vertrouwen terug. Net als ikzelf.
In de kudde in de wei was jij de baas. Altijd met rust. Er werd niet gevochten in de wei. En als er een paard brutaal werd tegen een ander, dan kwam jij voor die ander op.
De laatste winters had je het zwaar. Je was inmiddels 27 jaar en je werd mager en stram. Iedere zomer lukte het weer om voldoende te groeien. Maar deze zomer niet meer. Met geen mogelijkheid kregen we je weer op gewicht. Ik wilde je een volgende winter besparen. Je kracht was op.
Afgelopen maandag ben je thuis in de wei ingeslapen. Man wat was dat moeilijk!
Mijn maatje. Mijn rots in de branding. Mijn steun in moeilijke tijden.
Ik mis je ❤
