Geplaatst Vos kwam ik 11 jaar geleden tegen op de manege tijdens ponykamp. Jaar in jaar uit daar geweest om weer een weekje voor haar te mogen zorgen. Dressuurlessen, springlessen en wedstrijden, van nachtritten tot dagtochten.. Elk daaropvolgend jaar de manege-eigenaar weer gesmeekt om haar nou eens te gaan verkopen, helaas was ze niemand onopgemerkt gebleven en was ze favoriet van een groot deel van de manegekinderen. Tot de manege-eigenaar mij benaderde. Vos was op, ze vond het manegewerk niet leuk meer en ze was te veel kreupel. Of ik haar nog wilde hebben. Eh, middenin mijn examenjaar? Een paard kopen, is dat wel slim? Absoluut niet, maar ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar niet te kopen. En zodoende kwam ze eindelijk na jaren trouwe dienst naar mij toe.
Ze ging weg van de manege en kon lekker genieten van het eigen paard zijn. Dat ze wegging omdat ze te vaak kreupel was maakte me niet uit. Mijn doel was vanaf het begin af aan om haar daar weg te halen, ongeacht of ik op haar kon rijden. Wat ben ik blij dat dat is gelukt en ze bij mij heeft mogen zijn, 3,5 jaar lang. Mijn meisje. Ik kan en wil niet geloven dat je er niet meer bent. Wat ben ik blij dat wij van alles hebben mogen meemaken. Ponykampen, dauwtrappen, nachtritten, pimp my pony, springlessen, voltige, strandritten, dressuurwedstrijden, noem het maar op. Maar ook gewoon van jou genieten terwijl je lekker in de kudde stond te genieten van het zonnetje. Jij met je ogen dicht en ik genietend van het feit dat jij hier stond. Op nog geen meter van mij vandaan in plaats van 200km enkele reis. Wat een rijkdom. Jij genoot het meest van de bosritten. Oortjes erop een gáán! Nou, dat deed je ook, keer op keer. Wat zal ik dat missen. Jouw ongeduld als je weer eens stond te steigeren van spanning omdat de anderen niet opschoten. Of omdat je van mij eerst even adem moest halen en rustig moest worden voor we verder gingen. Nee, dat was niet aan jou besteed. Mijn nichtje heeft regelmatig op jou mogen rijden. Hoe druk en gek je ook was met mij. Met haar was je de rust zelve. Als alle andere buiten stonden en jij alleen stond brak je de boel af. Maar met haar? Niks aan de hand. In de storm buiten rijden met haar? Geen probleem. Zelfs de instructrice kwam naar me toe en vroeg of het wel verstandig was om in de storm een beginner op jouw rug te laten. Na de les sprak ze vol verbazing hoe braaf je was en dat je wel een ander paard leek. Tja, dat ik een wereldpaard had wist ik allang al =).
Vanaf het begin af aan had ze een bult op haar linker voorbeen waar ik van op de hoogte was. Dit heb ik niet laten onderzoeken tijdens de aankoop. Als ze afgekeurd werd nam ik haar evengoed mee en als ze er last van kreeg, onderzocht ik het tegen die tijd wel. Na een klein jaartje begon het op te vallen dat ze niet helemaal lekker liep. Ze liep niet kreupel maar ook niet 100% zuiver. Hoederande, was de conclusie. Losse botsplinters. Met ijzers was dat goed onder controle te houden. Zo gezegd, zo gedaan. Helaas na 1,5 jaar begon ze haar ijzers er steeds vaker af te trappen, haar hoeven werden met de dag slechter en kwam ze steeds vaker kreupel het land af. De smid kwam op een gegeven moment om de 1,5 week en op een dag konden we naar de kliniek omdat ze echt een fikse bult had zitten en goed kreupel liep. Op de kliniek werd geconcludeerd dat ze ook een botwoekering had zitten bij haar gewrichten, deze is toen ingespoten zodat het niet groter zou worden.
De woekering kon weinig kwaad zolang het niet actief werd. Hierna hebben we het rijden op een laag pitje gezet en zijn we alleen maar bosritjes gaan maken. Bochten moest ik zoveel mogelijk vermijden en waar kon dat beter dan in jouw favoriete omgeving; het bos! Onder het zadel reden we ook niet meer. Jij gaf aan dat je liever samen ging wandelen. Ook prima. Mijn conditie is in die tijd een stuk beter geworden door al die kilometers die we samen in het bos hebben gewandeld
. Helaas begon ze een kleine 3 maanden geleden kreupel te lopen op, juist, dat linkerbeen. In mijn achterhoofd wist ik al dat het foute boel was. Ze was flink kreupel op dat been wat warm was, en de bult werd groter wat niet mocht gebeuren omdat dan de woekering actief zou zijn. Maar goed, toch hoopte ik dat de kliniek zou zeggen dat er niks aan de hand was en dat het met rust over zou gaan. Maar ja, ze stond al minimaal een maand op rust en daarvoor kon je dat ene wandelrondje per week in het bos ook geen fanatieke training meer noemen. In de dagen daarvoor had ik mij alle scenario’s de revue al laten passeren; als hij, na het zien van de foto’s, als eerste zou zeggen “ik heb geen goed nieuws voor je” zou ik genoeg weten..
En helaas was het ook slecht nieuws. Het kon ook niet anders nadat op het harde en zachte ik haar zag lopen. Een paard wat zó kreupel liep, kon niet beter worden.. Ik stond echt met tranen in mijn ogen haar te longeren terwijl de dierenarts toekeek. Je grote paardenvriendin die met zo veel pijn rond loopt. Dan breekt je hart. De buigproef die daarna volgde was voor zowaar mogelijk nog slechter. Ze liep de gehele buigproef zó onwijs kreupel op haar linker voorbeen als ze weg moest draven.. En dan die ogen waarmee ze mij nog meer liet zien hoeveel pijn ze had. Dit was duidelijk niet goed.. Waar ik al bang voor was en wat ik al dacht was werkelijkheid: de woekering was actief en groeide, tegen haar gewricht aan. Het kraakbeen tussen de botten was er al tussenuit waardoor het bot op het bot stond. En dat doet pijn.. goed pijn. Alles wat niet goed was, zat in dat been. Er waren weinig opties; een operatie was al geen keuze; het was in een te vergevorderd stadium, en een chemospuit, wat al geprobeerd was, had geen resultaat gegeven. En daarbij, nog een chemospuit zou het proces niet tegenhouden maar afremmen. En de pijn zou er niet minder van worden. Dat ze nu nog niet alle pijn liet zien die deze diagnose zou moeten geven was iets wat als een paal boven water stond. Ze was hard voor zichzelf, dat had ze al meerdere malen bewezen. Binnen vier maanden van relatief gezond naar einde verhaal, dat had zelfs de dierenarts op de kliniek niet verwacht en nog niet eerder gezien.. En daar sta je dan. Met je knappe vos naast je, die schooiert voor brokjes. Zich van geen kwaad bewust terwijl de tranen over de wangen van haar baasje stroomden.
Elke stap die haar zette deed haar pijn. En dat zou voor mij een grens zijn had ik met mezelf afgesproken. Als een paard niet zonder pijn kan lopen is het klaar. En pijn had ze. Haar ogen die sprankelden werden met de dag doffer, haar mooie hoofd, die zo trots over de boxdeur elke dag hing, zag ik steeds minder. Naar buiten wilde ze niet meer, kon ze niet meer. Ze kon niet meer meekomen in de kudde en als we buiten even een rondje gingen lopen stond ze alleen maar stil of liep ze uit zichzelf weer naar stal. Ze stond meer en meer met haar hoofd naar beneden, in een hoekje van de stal. Maar toch, blijf je hopen op een wonder. Dat het een nachtmerrie zou zijn en dat het één groot misverstand was. Maar als je op stal komt, weet je dat het niet zo is. Dat het echt foute boel was. En dat je niks meer kan doen voor je grote vriendin. Dat de enige juiste optie voor haar, een hele moeilijke beslissing is. Maar God, wat doet die beslissing pijn. Een afspraak maken waardoor je meisje er niet meer gaat zijn. Je nooit meer naar stal gaat, je nooit meer dat mooie kolletje gaat zien. Nooit meer in het bos gaat rijden, nooit meer op maandagavond de les in met haar, nooit meer kroelen, nooit meer trots naar haar kijken. Wat waren de laatste weken zwaar. Wetend dat elke dag die je er bent, 1 dag minder is. Mijn meisje. Mijn Vos die ik al zo lang ken en zo lang voor gewerkt hebt. Mijn uitgekomen droom. is er niet meer. Meisje, ik mis je zo onwijs. Bedankt voor alle mooie jaren en ga maar lekker genieten daarboven, in het zonnetje, zonder zere benen..
