Geplaatst Je hoort wel eens van die verhalen langs komen van mensen die onverwachts hun paard moeten laten gaan, en hoopt dan hard dat het jezelf nooit overkomt...
Spijtig genoeg dus wel...
Mijn leven is sinds die dag een grote chaos geweest.
Is dit de goede keuze? Wat zou ze zelf willen? Doe ik hier goed mee?
Second opinion aangevraagd bij een andere -gespecialiseerde- kliniek. Rontgenfoto's door gestuurd of zij er nog iets anders van kunnen maken.
Dezelfde dag al netjes terug gebeld met het nare nieuws dat zij hier ook niks meer aan kunnen doen; dit paard lijdt pijn.
Toen zelfs zij dit bevestigde werd voor mij zelf het nog duidelijker dat mijn keuze de goede is. Iedereen om mij heen bleef maar zeggen hoe sterk is ben en hoe trots ze op me zijn. Op dat moment dringt dat absoluut niet tot je door.
We hadden van de dierenarts 10 dagen aan pijnmedicatie mee gekregen, om er over na te denken en dat ze in elk geval nog even pijnvrij zou kunnen zijn. Ik ben gaan plannen wat ik nog allemaal wilde doen, en heb daarna een datum vast gezet dat de dierenarts zou komen om haar te verlossen van deze pijn.
Zo onwerkelijk allemaal... Alles gaat in een flits aan je voorbij
Ik heb nog een laatste afscheidsstapritje gemaakt met een stalgenootje, op de plek waar we wel eens een sprintje trekken moest ik madame gewoon weer inhouden om niet in volle galop er vandoor te gaan. We hebben nog een taart gemaakt, lekker naar de poel gewandeld om te grazen, heeeel veel geknuffeld en een fotograaf laten komen.
En dan is het opeens 17 augustus, de dag waarop ik je zou laten gaan naar de eeuwige weides.
Daar stonden we dan, naast de wei waar de kudde stond, hier mocht je nog lekker even van het verse gras genieten. De dierenarts komt de oprit op gereden, ik besef nog steeds niet dat je zo dadelijk bij me weg bent.
Gelukkig is alles vredig gegaan, en heeft de kudde ( waaronder haar zoon van 2,5 jaar oud ) goed afscheid kunnen nemen.
Het gemis is onbeschrijfelijk, vreselijk, onwerkelijk... niet te doen...
Spijtig genoeg dus wel...
8 Augustus 2016:
''Vandaag hebben we rontgenfoto's laten maken van Wanda's linkerachterbeen, er zat al een tijdje een flinke bult op die niet wegging en ze had er pijn aan met optillen/bewegen.
In haar linkerbeen zijn de gewrichten totaal dichtgegroeid ( vorm van zware artrose/spat ), hier omheen vormde zich extra botweefsel wat dus nu is afgebroken, en die bult veroorzaakte. In haar rechterbeen is dit het zelfde geval, maar in een minder ver stadium.
Dit is wel te behandelen met een speciaal infuus en ander beslag aan haar achterhoeven, maar pijnvrij zal ze nooit meer worden. Hoog uit kan ze nog dienen als 'grasmaaier' werd er door de artsen gezegd, verder niet. Maar zelfs dit, niet meer pijnvrij. Nooit meer rijden, nooit meer ritjes maken, nooit meer lange wandelingen. Wanda is een actief paard wat houdt van stilstaan, maar het liefst hard door het bos crosst.
Ik wil natuurlijk het allerbeste voor mijn lieve schat, en heb dus besloten dat het fijner & beter voor haar is om haar te laten gaan, hoe moeilijk dit ook voor mijzelf is...
Hoe snel een deel van jezelf weggerukt kan worden, en hoe zwaar dat is, is onbeschrijfelijk...''
''Vandaag hebben we rontgenfoto's laten maken van Wanda's linkerachterbeen, er zat al een tijdje een flinke bult op die niet wegging en ze had er pijn aan met optillen/bewegen.
In haar linkerbeen zijn de gewrichten totaal dichtgegroeid ( vorm van zware artrose/spat ), hier omheen vormde zich extra botweefsel wat dus nu is afgebroken, en die bult veroorzaakte. In haar rechterbeen is dit het zelfde geval, maar in een minder ver stadium.
Dit is wel te behandelen met een speciaal infuus en ander beslag aan haar achterhoeven, maar pijnvrij zal ze nooit meer worden. Hoog uit kan ze nog dienen als 'grasmaaier' werd er door de artsen gezegd, verder niet. Maar zelfs dit, niet meer pijnvrij. Nooit meer rijden, nooit meer ritjes maken, nooit meer lange wandelingen. Wanda is een actief paard wat houdt van stilstaan, maar het liefst hard door het bos crosst.
Ik wil natuurlijk het allerbeste voor mijn lieve schat, en heb dus besloten dat het fijner & beter voor haar is om haar te laten gaan, hoe moeilijk dit ook voor mijzelf is...
Hoe snel een deel van jezelf weggerukt kan worden, en hoe zwaar dat is, is onbeschrijfelijk...''
Mijn leven is sinds die dag een grote chaos geweest.
Is dit de goede keuze? Wat zou ze zelf willen? Doe ik hier goed mee?
Second opinion aangevraagd bij een andere -gespecialiseerde- kliniek. Rontgenfoto's door gestuurd of zij er nog iets anders van kunnen maken.
Dezelfde dag al netjes terug gebeld met het nare nieuws dat zij hier ook niks meer aan kunnen doen; dit paard lijdt pijn.
Toen zelfs zij dit bevestigde werd voor mij zelf het nog duidelijker dat mijn keuze de goede is. Iedereen om mij heen bleef maar zeggen hoe sterk is ben en hoe trots ze op me zijn. Op dat moment dringt dat absoluut niet tot je door.
We hadden van de dierenarts 10 dagen aan pijnmedicatie mee gekregen, om er over na te denken en dat ze in elk geval nog even pijnvrij zou kunnen zijn. Ik ben gaan plannen wat ik nog allemaal wilde doen, en heb daarna een datum vast gezet dat de dierenarts zou komen om haar te verlossen van deze pijn.
Zo onwerkelijk allemaal... Alles gaat in een flits aan je voorbij
Ik heb nog een laatste afscheidsstapritje gemaakt met een stalgenootje, op de plek waar we wel eens een sprintje trekken moest ik madame gewoon weer inhouden om niet in volle galop er vandoor te gaan. We hebben nog een taart gemaakt, lekker naar de poel gewandeld om te grazen, heeeel veel geknuffeld en een fotograaf laten komen.
En dan is het opeens 17 augustus, de dag waarop ik je zou laten gaan naar de eeuwige weides.
Daar stonden we dan, naast de wei waar de kudde stond, hier mocht je nog lekker even van het verse gras genieten. De dierenarts komt de oprit op gereden, ik besef nog steeds niet dat je zo dadelijk bij me weg bent.
Gelukkig is alles vredig gegaan, en heeft de kudde ( waaronder haar zoon van 2,5 jaar oud ) goed afscheid kunnen nemen.
Het gemis is onbeschrijfelijk, vreselijk, onwerkelijk... niet te doen...
Alle foto's zijn gemaakt door Linsey van Seasonsphotography, bedankt dat jij onze laatste momenten zo mooi hebt weten vast te leggen
