Sorro schreef:Het is nog steeds een onwerkelijke gevoel.
Ik verwacht nog steeds wakker te worden en dat dit dan weer 1 van de nachtmerries is dat ik je kwijtraak.
Al vanaf dat de eerste mobiele telefoons kwamen had ik er eentje voor als er wat met de paarden zou zijn en zo vaak heb ik met angst opgenomen en was er nooit echt iets..
Toen donderdagavond mijn moeder belde dacht ik ook dat het wel mee zou vallen, gewoon een vraag zoals welke deken je op moest. Maar ze vertelde dat ze je deken op ging doen en dat je niet wou op staan.
Omdat mijn ouders geen echte paarden mensen zijn en mijn paarden daar af en toe best misbruik van willen maken riep ik na wat minuten al dat ik wel in de auto zou stappen. Het is 120 km maar ach een uurtje heen, waarschijnlijk een brul en wat resoluter aan je halstertouw trekken en dan was het vast opgelost.
Toen ik bij Almere reed belde mijn moeder dat je stond en ik dus om kon keren.. ik was nog niet de snelweg weer op of de telefoon ging weer, niet goed! Ze staat maar wankel en valt om, dus weer omkeren.
Misschien was je stijf van het liggen? 27 jaar en 1 dag oud dan kun je best stijf zijn, toch?
Bij aankomst heb ik je wel in de benen kunnen krijgen maar inderdaad je achterhand wankelde helemaal maar het was niet maar 1 been, je wisselde wel degelijk af dus leek het niet op ontlasten van een zeer been. Dus de dierenarts maar laten komen want ik wist het ook niet meer.
Ondertussen maar wel snel je deken opgegooit want er was nachtvorst voorspeld. Ook de dierenarts kon het niet echt plaatsen, je had lichte verhoging en je was natuurlijk ook oud. Pijnstillers met onstekings remmers en een vitamine booster.
Ondertussen was je weer omgevallen en zat je weer als een hond want opgeven kwam nooit in jouw boekje voor. Je at nog steeds met veel smaak je musli op en de dierenarts vond dat wel een goed teken, meer dan afwachten konden we niet.
Omdat mijn vriend mee was en zijn auto nog op werk stond ben ik snachts terug gereden.
Wie weet liep je de volgende ochtend wel weer normaal rond en was alle commotie voor niks geweest?
De volgende ochtend belde mijn moeder, je lag.. en wou niet opstaan dus vriend naar auto gebracht collega`s op werk gebeld en weer terug.. file op de A4, 1 uur en 32 minuten vertraging.. omrijden, pit stop thuis, katten eten geven, kleren pakken, alle bruggen en mogelijke dingen tegen die tegen konden zitten en ondertussen een heel dubbel gevoel, het liefst wil ik zo snel als het kan bij je zijn maar anderzijds dan moet ik de beslissing gaan maken die ik niet wil maken ondertussen stroomde de tranen over mijn wangen.
Eenmaal gearriveerd heb ik mijn tas naar binnen gebracht en zag ik je al via het raam liggen, je lag nu helemaal plat. Toen ik naar je toe liep probeerde je nog wel iets op te krabbelen maar verder dan je nek en je schouder kwam je niet, ik heb gehuild en tegen mijn moeder geroepen dat ze moest bellen, het was over, dit kon ik je niet aan doen.
De dierenarts die snachts was geweest was aan het rontgen maar zou daarna komen, dus heb ik nog een paar uur met je kunnen zitten.
Af en toe probeerde je wel omhoog te komen maar je liet je ook wel weer snel overreden om toch maar gewoon te blijven liggen, eenmaal moest en zou je en bleek dat je jeuk op je buik had. Toen ik je daar kriebelde kriebelde jij mij terug.
Nu achteraf weet ik dat ik nog best wat tijd met je heb gezet maar het lijkt zo kort, te kort, ik zou nog dagen en maanden zo met je kunnen zitten..
Omdat ik je door en door kende heb ik vaak nagedacht over hoe het moest als de tijd daar zou zijn.
Je was mijn vechter en meerdere malen heb ik je dwars door een verdoving heen zien gaan, dus snachts nog gevraagd, heb je een schietmasker? kun en mag je schieten? aan de dierenarts welke mij vertelde dat hij het begreep en dat het wel tot de mogelijkheden behoorde.
Uiteindelijk heb ik nog overleg gehad, en toch gekozen voor de standaard manier, je vechtlust was weggeebt, ik durfde het wel aan met mijn vingers gekruist dat de normale manier wel zou werken nu.
Je hebt een rustigmaak middel gekregen en je was ook rustig, wat een opluchting, ik was zo bang dat je toch nog zou gaan vechten. Hierna een zwwar narcose middel en toen het euthansiemiddel.
Je hebt geen echt stuipen gehad, behalve dan dat je drie keer heel hard zuchtte.
Rustige ogen, oortjes naar voren, mijn handen en mijn moeders handen die je streelden en je lieve woordjes fluisterden.. en toen was je weg.
Ik heb nog wat manen en wat strengen staart afgeknipt en je toen bedekt met je deken.
De ponies die op een apart stukje stonden, die je allen vanaf spenen van hun moeder onder je rokken hebt genomen, bij je gelaten zodat ook zij afscheid konden nemen. Ondertussen na overleg heeft mijn vader, de boer die ons land doet gebeld want Rendac komt niet bij ons ( onverharde straat en midden in de wei voor het huis ver van de straat) en moest er dus ook nog in oplossingen gedacht worden.
Met een vorklift truck en een pallet hebben we je voorzichtig om kunnen rollen en de wei uitgehaald.
De boer was aardig genoeg om bij het hek te stoppen en ons afscheid te laten nemen.. voor de allerlaatste keer een kus op je neus ( dat vond je altijd vreselijk) een aai over je hoofd en toen de poort uit voor de allerlaatste keer. De ponies en Devi hinniken, wij huilen..Dag mijn lieve meisje, dag mijn ots in de branding. Vergeef mij voor alle fouten die ik als 13 jarige blaag maakte, weet dat ik voor altijd van je zal houden. Nog 1 blik en nu ben je uit mijn zichtsveld maar nooit uit mijn hart of gedachten.
Sterkte, ik ben nogsteeds aan het huilen... 
met tranen in mijn ogen je berichtje gelezen..
Geplaatst 
nogmaals veel sterkte!! 
