Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen..
Precies een maand geleden ging ik op vakantie. Twee dagen ervoor had ik alvast afscheid genomen, maar de dag voordat ik zou vertrekken, was ik nog even langs geweest om spullen op te halen. Terwijl ik druk tegen mijn vriendin praatte, zag ik Nevado op de poetsplaats staan. Hij keek meteen op, zijn oortjes naar voren. Ik aaide hem nog eens over zijn zachte neusje, terwijl hij zoals gewoonlijk met zijn lip begon te flapperen. Ik mocht hem naar de wei brengen. Ik maakte het touwtje los, en zoals gewoonlijk bleef hij ons nakijken tot we de draadjes hadden gesloten, daarna ging hij lekker eten. Ik draaide me nog een keer om, en zag hem lekker grazen. Wie had geweten dat het de laatste keer zou zijn dat ik hem zag?
Hij was al een tijdje kreupel, maar we besloten het nog even aan te kijken. Toen ik op vakantie was, hoorde ik dat de dierenarts was gekomen. Hij moest naar de kliniek om foto's te maken. Ik weet nog hoe gespannen ik zat te wachten op een bericht, vanuit Montenegro. Hoevaak ik ook had gevraagd aan de andere leasers wat de uitslag was, ze negeerde me. Met een ongerust gevoel ging ik toen maar slapen.
Toen ik de volgende ochtend wakker werd, zag ik dat ik was gebeld door mijn moeder. Ik bleef positief. Ik belde haar terug, en toen kreeg ik de hartverscheurende woorden te horen: 'We moeten afscheid nemen...' Ik barste in tranen uit, mijn lieve Nevado.. Ik kon het en wilde het gewoon niet geloven. Stukjes bot uit zijn achterbeen waren los gekomen, normaal zou het kunnen worden geopereerd, maar omdat de knieband die eroverheen zat ook beschadigt was, was de kans op herstel heel klein.. De eigenaresse besloot toen dat het eerlijker was voor hem om hem te laten vertrekken naar de eeuwige groene weides.. Ik heb nog gesmeekt om terug te komen naar Nederland, ik moest hem nog een keer zien.. Maar door omstandigheden kon dit gewoon niet. Het beseffen dat je nooit gedag hebt kunnen zeggen, is werkelijk onbeschrijfelijk...
Al onze herinneringen samen kwamen in me op. Toen we naar het pad waren geweest, man wat vond hij dat leuk.
En natuurlijk zijn gekke bok buien, of als hij weer als een gek naar de andere kant van de bak galopeerde, met zijn hoofd tussen zijn benen.
'
Of de fotoshoot die we hebben gehad, wat was ik toen trots op hem.
Maar ook de mooie, simpele momentjes. Toen hij achter me aandraafde in de bak, of toen ik zonder handen galopeerde, of gewoon een fijn knuffel momentje
Zo kan ik nog wel even doorgaan.. Ik kan het gewoon nog steeds allemaal niet geloven, mijn lieve knots knettergekke vriendje.. Maar...
'Als twee bruine ogen je vragen,
help me want ik voel me niet fijn.
mag je dan,omdat je voelt dit is het einde,
egoïstisch zijn?
als je van de dierenarts hoort ,
dit komt nooit meer goed,
en hij krijgt steeds meer pijn .
mag je dan,omdat je hem niet kunt missen, egoïstisch zijn?
als twee trouwe ogen zich sluiten voorgoed, en je zonder hem naar huis moet.
met een halster in je hand , en je hart vol pijn .
dan probeer je jezelf te overtuigen,
ik mocht niet egoïstisch zijn.
al die tijd met zen tweetjes,
elke dag was het een feest .
en in al die jaren is hij zelf niet 1 keer egoïstisch geweest.'
En dan weet je, dat dit gewoon het beste is geweest voor hem.
Lieve, lieve, lieve Nevado, wat ga ik je missen. Maar nu mag je weer rennen, bokken, eten en lekker gek doen, rust zacht vriendje. Y;(
'Never say goodbye, because goodbye means going away, and going away means forgetting.'
'Oftentimes we say goodbye to the person we love without wanting to. Though that doesn't mean we've stopped loving them or we've stopped to care. Sometimes bye is just a painful way of saying I Love You.
31 Mei 2006 - 27 Juli 2015 Y;(