In 1 jaar van twee naar geen paard!!!
Geplaatst: 26-02-15 11:07
Vorig jaar op 26-03-2014 heb ik mijn aller trouwste vriendin in moeten laten slapen.
Ze was 23 jaar, had cushing en dit sloeg behoorlijk om ineens.
Hier het toppic van toen: [IM] Na bijna 20 jaar moet mijn allebeste maatje mij verlaten
Dan hoop je eigenlijk dat je verder kunt genieten van de kleine man die nog hebt, maar helaas wist ik toen al dat dit ook geen jaren zou gaan duren.
Hij is al jaren ziek en steeds om onbeschrijfelijke redenen hoefbevangen, tot dat een dierenarts oppert eens te testen op cushing.
Het zal toch niet, hij is nog geen 9 jaar, dacht ik.
Met een waarde van 313 was het geen twijfelgeval en begonnen met medicatie.
Hier leek hij wat mee op te knappen, maar hij kampte ook met dingen als kortademigheid en diarree.
De laatste tijd kreeg hij ook vaker een kokerontsteking en rotstraal.
De laatste weken gingen langzaam steeds iets slechter met heel af en toe een dag iets beter, waar ik natuurlijk heel blij van werd.
Waarop meestal de dag erna het weer heel slecht ging, kortom geen pijl op te trekken.
De laatste week was hij zo slecht en op sommige momenten zo kortademig dat ik een beslissing moest gaan maken, maar ik kon het niet. [MD] Inslapen of niet?
Hij bleef zo vrolijk, maar heel kritisch gekeken in vergelijking tot een paar jaar terug was ook hij niet dezelfde meer, maar ik nam er maar steeds genoegen mee.
Op woensdag 18-02-2015 had ik de afspraak met de dierenarts gemaakt om hem te laten inslapen of bij verbetering in ieder geval te controleren.
Maar de dagen na dat ik de afspraak had gemaakt waren echt een hel en met veel pijnstilling leek het iets te gaan, maar met afbouwen kreeg hij de ene voet niet meer voor de andere.
Ook merkte ik dingen als dat hij niet meer naar de drinkbak liep of dit zo lang mogelijk uitstelde en ook liggen leek hij niet echt meer te durven.
Dit kon zo niet en die woensdag is hij dan ook vredig naar de eeuwige groene weides gegaan.
En dan............ blijf je achter.
Van meer dan 20 jaar eigen paardjes naar helemaal niks.
Ook het vriendinnetje van Nigito was helemaal van slag en dat maakte het allemaal niet makkelijker.
Nu een week later voelt het heel dubbel, het is een heel groot gemis, maar een enorme rust die over me heen komt.
Het laatste jaar was echt verschrikkelijk en hoewel ik voor beide paarden altijd graag gezorgd heb is de rust nu ook heel welkom.
Ik zal altijd in de paarden blijven, maar een eigen paard moet ik echt niet meer aan denken.
Een twee keer in de week wil ik op stal blijven komen en dan zien we wel hoe het gaat lopen.
Hopelijk zijn mijn twee vrienden nu voor altijd samen zonder pijn, heerlijk op de groene weides daar boven.
Maar ik mis ze hier beneden.
Deze heb ik laten maken door Knoesje memberlist.php?mode=viewprofile&u=18288
Ben hier nog steeds heel erg blij mee.
Ze was 23 jaar, had cushing en dit sloeg behoorlijk om ineens.
Hier het toppic van toen: [IM] Na bijna 20 jaar moet mijn allebeste maatje mij verlaten
Dan hoop je eigenlijk dat je verder kunt genieten van de kleine man die nog hebt, maar helaas wist ik toen al dat dit ook geen jaren zou gaan duren.
Hij is al jaren ziek en steeds om onbeschrijfelijke redenen hoefbevangen, tot dat een dierenarts oppert eens te testen op cushing.
Het zal toch niet, hij is nog geen 9 jaar, dacht ik.
Met een waarde van 313 was het geen twijfelgeval en begonnen met medicatie.
Hier leek hij wat mee op te knappen, maar hij kampte ook met dingen als kortademigheid en diarree.
De laatste tijd kreeg hij ook vaker een kokerontsteking en rotstraal.
De laatste weken gingen langzaam steeds iets slechter met heel af en toe een dag iets beter, waar ik natuurlijk heel blij van werd.
Waarop meestal de dag erna het weer heel slecht ging, kortom geen pijl op te trekken.
De laatste week was hij zo slecht en op sommige momenten zo kortademig dat ik een beslissing moest gaan maken, maar ik kon het niet. [MD] Inslapen of niet?
Hij bleef zo vrolijk, maar heel kritisch gekeken in vergelijking tot een paar jaar terug was ook hij niet dezelfde meer, maar ik nam er maar steeds genoegen mee.
Op woensdag 18-02-2015 had ik de afspraak met de dierenarts gemaakt om hem te laten inslapen of bij verbetering in ieder geval te controleren.
Maar de dagen na dat ik de afspraak had gemaakt waren echt een hel en met veel pijnstilling leek het iets te gaan, maar met afbouwen kreeg hij de ene voet niet meer voor de andere.
Ook merkte ik dingen als dat hij niet meer naar de drinkbak liep of dit zo lang mogelijk uitstelde en ook liggen leek hij niet echt meer te durven.
Dit kon zo niet en die woensdag is hij dan ook vredig naar de eeuwige groene weides gegaan.
En dan............ blijf je achter.
Van meer dan 20 jaar eigen paardjes naar helemaal niks.
Ook het vriendinnetje van Nigito was helemaal van slag en dat maakte het allemaal niet makkelijker.
Nu een week later voelt het heel dubbel, het is een heel groot gemis, maar een enorme rust die over me heen komt.
Het laatste jaar was echt verschrikkelijk en hoewel ik voor beide paarden altijd graag gezorgd heb is de rust nu ook heel welkom.
Ik zal altijd in de paarden blijven, maar een eigen paard moet ik echt niet meer aan denken.
Een twee keer in de week wil ik op stal blijven komen en dan zien we wel hoe het gaat lopen.
Hopelijk zijn mijn twee vrienden nu voor altijd samen zonder pijn, heerlijk op de groene weides daar boven.
Maar ik mis ze hier beneden.
Deze heb ik laten maken door Knoesje memberlist.php?mode=viewprofile&u=18288
Ben hier nog steeds heel erg blij mee.