Bokt.nl

LWDaisy schreef:

Jessicauvita ach, gecondoleerd met je verlies.. Ik vraag me altijd af of het "erger" of "moeilijker" is als het plotseling is, of net niet.. Misschien is het anders. Maar waarschijnlijk nooit makkelijker.

Je weet idd diep vanbinnen wel dat je het juiste hebt gedaan - maar hart en verstand liggen zelden op 1 lijn. Ik word nog héél vaak overvallen door paniek, twijfel, angst, ... Heb ik wel het juiste gedaan?
Dan kan ik dat beredeneren, en dan komt mijn verstand tot de conclusie "je hebt het juiste gedaan". Op dat moment denkt mijn hart "maar wat nou als..." - en andersom evengoed. Dan voelt mijn hart "je hebt het goede gedaan", en dan vraagt mijn verstand zich af "wat als ik nou zus of zo nog geprobeerd had?"

Ik krijg ze zelden op hetzelfde moment op dezelfde lijn. En daardoor blokkeer ik het, want ik kan het gewoon niet aan.
Elke dag opnieuw ervaar ik mijn verlies. Elke dag opnieuw doet het pijn. Ik kan wel al een stuk vaker op leuke, lieve, mooie, ... herinneringen terugkijken, en vooral dankbaarheid ervaren - maar ik sukkel telkens opnieuw terug in die grote leegte, in dat "nooit meer"...

Mijn dokter wilt dat nu ik toch echt een rouwtherapeut contacteer. Ik kan over alles praten, altijd, overal, met iedereen.
Maar over mijn Daisy.. Nee.. Dat lukt me niet.. Zelfs al typend lukt me dat niet zoals het zou moeten, zoals ik het zou willen.. Het doet pijn, ik paniekeer, en moet ophouden met praten/typen/denken, want ik denk dat ik anders zo hard instort dat ik het nooit meer te boven kom.

We zijn natuurlijk nog maar 6 maanden verder.
Maar ik betwijfel of het ooit echt beter wordt - want "nooit meer" blijft "nooit meer", dat zal.. nooit meer.. veranderen. Ik zal altijd zonder Daisy zijn, en dat is zo pijnlijk en eenzaam en leeg..

Die lege stal - ik zie hem niet. Ik heb geen andere paarden, ik kom niet meer op stal. Ja, heel sporadisch, als ik even inspring voor een (ex, eigenlijk) stalgenoot, of als een (ex, wat vreemd) stalgenoot me meevraagt.
En dan zie ik mijn wei, mijn stal. Die is al terug gevuld. En van ver doet dat nog het meeste pijn - want van ver zie je een bruine merrie die achter het hoekje komt kijken, en héél even denk je.. "Daisy?" ook al weet je natuurlijk beter..

Ik heb (ex, bah) stalgenoten die zoals jij nog een ander paard hebben, die daarom alleen al moeten doorduwen en elke dag naar stal moeten en daarmee geconfronteerd worden. Het lijkt me erg moeilijk.
Ik weet niet wat ik zou verkiezen, als ik een keuze zou hebben. Het zoals jullie moeten doen - of het moeten doen zoals ik het nu moet doen. Zonder naar stal te gaan, zonder tweede paard. Mijn dagritme is compleet weg. Ik heb erg veel vrije tijd en erg weinig te doen. Minder sociale contacten. Aangeleerde gewoontes die na 11 jaar en half plots weg vallen. Kennis die nooit meer nodig zal zijn, spullen die nooit meer gebruikt zullen worden. Mijn leven staat op zijn kop, ik ben zoveel kwijt. Ik ben ook mezelf kwijt, want ik weet niet wie ik ben, zonder Daisy, zonder paard, zonder "elke dag naar stal", zonder +20 jaar tussen de paarden, zonder ervaringen delen met andere eigenaars, zonder goede raad te kunnen geven of nodig te hebben, ..

LWDaisy schreef:

Mijn dokter wilt dat nu ik toch echt een rouwtherapeut contacteer. Ik kan over alles praten, altijd, overal, met iedereen.
Maar over mijn Daisy.. Nee.. Dat lukt me niet.. Zelfs al typend lukt me dat niet zoals het zou moeten, zoals ik het zou willen.. Het doet pijn, ik paniekeer, en moet ophouden met praten/typen/denken, want ik denk dat ik anders zo hard instort dat ik het nooit meer te boven kom.

LWDaisy schreef:

Mijn Daisy was niet piepjong meer.. Maar ik vond haar ook niet oud.
Ze was 20 jaar - we hadden imo nog minstens 10 jaar te gaan. Ook al wist ik wel dat dat met artrose moeilijk zou worden - ik heb bijvoorbeeld altijd gezegd dat ze makkelijk moest kunnen gaan liggen/rollen en ook weer relatief vlot zou moeten recht geraken. Ik heb oudjes gezien die dat met héél veel moeite nog konden, en dat wilde ik niet voor Daisy.
Maar echt.. 20 jaar.. Het was te vroeg.

En hoe meer tijd er overheen gaat - hoe bozer ik op mijn stal wordt.
Nieuwe eigenaars, nieuw beleid. Daisy moest elke dag mee naar "de overkant". Is een zandweggetje van 1m breed oversteken, is allemaal geen probleem hoor, en dan daar overdag gras vreten. 's Avonds mocht ze weer terug naar haar eigen stukje.

Ik had altijd een hekel aan die overkant. Daar was geen schuiloptie, om te beginnen. Het gras stond er ook te hoog om putten oid te kunnen spotten. En: ze moest daar de boel delen met andere paarden. En Daisy is nooit erg sociaal geweest.. Daardoor stond ze daar imo nooit helemaal op haar gemak, ze had altijd de andere paarden in het oog, joeg ze al eens weg, .. Dat nam imo het chille van haar pensioen weg. Dat was niet wat ik destijds beloofd gekregen heb: rust. Daisy was nou eenmaal geen sociaal paard, maar lichamelijk kon ze niet meer wat 5 jaar eerder geen probleem was.

Ik heb lang blijven proberen inpraten op de nieuwe eigenaars, die meer van bloemen kennen dan van paarden. Zij wilden haar mee naar de overkant want daar stond gras, dus moest ze geen hooi = voordeliger in hun portemonnee. Ik had gerust willen bijbetalen, dat heb ik ook meermaals aangegeven.

Oh, ik word weer boos en verdrietig als ik er nog maar aan denk. Ik heb nog steeds het appje staan van 1 dag eerder - laat haar nou aub gewoon staan, ze voorspellen slecht weer. Daar had Daisy ook een hekel aan, daar werd ze onrustig van aan de overkant want ze kon daar niet schuilen. "Jaja", ze mocht blijven staan.
En ze hebben haar niét laten staan..

Ik heb die gedachte toen ook meteen afgeblokt. Ik wilde op dat moment niet uithalen naar hen. Ik had zo veel verdriet, pijn. Ik vertrouwde mezelf niet op dat moment. Ik wilde niet met de vinger wijzen.

Maar nu.. Ik heb me altijd schuldig gevoeld dat ik niet harder voor Daisy ben opgekomen. Ik gunde haar de vriendjes aan de overkant ook wel. Ze was met de jaren wel rustiger geworden, en de 2 pony's lieten haar echt altijd heel netjes met rust, die 2 konden haar heel mooi lezen, ze moest maar met een oor draaien en die 2 liepen al naar de andere kant van de wei om haar alle ruimte te gunnen.

Maar.. Ik wou dat gesleep niet. Ik wou niet dat ze alle dagen van de ene naar de andere werd verzet. Dat heb ik ZO vaak gezegd, geappt, .. Maar ik was duidelijk niet streng genoeg ofzo.. Zij kenden haar ook niet zo goed natuurlijk, zagen het probleem niet. Alle andere paarden waren wel sociaal, geen enkel paard stond te schuilen bij regen, waarom zou de mijne de uitzondering zijn?

Ik hou er maar weer over op. Ik wil niet met de vinger wijzen.
Maar.. Wat als..

LWDaisy schreef:

We doen het zo te lezen allemaal he..

Ik vind het zo erg. Dat die laatste dag al die mooie jaren zo overschaduwt. Dat mijn focus zo ligt op het afscheid, en niet op de hartstikke vele mijlpalen die we samen behaald hebben. Ik lijk alleen in chronologische volgorde te kunnen terugblikken - en ik begin van achter in plaats van van voor, en daardoor kom ik dus niet voorbij die laatste dag. Ik zou zo graag weer aan al die mooie jaren willen kunnen denken in plaats van vast te lopen op het afscheid..