Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter:** 31-10-19 14:38

[VER] De Witte Dame

Geplaatst door de TopicStarter: 31-10-19 14:38

In het kader van Halloween *pum* was ik tussen mijn verhalen aan het kijken en vond dit oude verhaal.
Ik heb het een beetje zitten herschrijven en bijschaven.

Veel leesplezier met:

De Witte Dame

Het was een donkere avond. De maan had zich verscholen achter een dik wolkendek en mistflarden dreven door de stille straten. Een vrouw schreed met langzame pas door het dorp. Ze was gekleed in een prachtige witte trouwjurk met lange sleep en een sluier bedekte haar gezicht. Terwijl ze liep, huilde ze zacht.
Op het moment dat ze langs de dorpskroeg liep stond ze even stil, alsof ze de geluiden in zich opnam. Even keek ze de kant van het geluid op. Daarna richtte ze haar blik weer voor zich uit. Ze depte haar ogen met een kanten zakdoek, voor ze weer in beweging kwam en met trage passen de straat uitliep. De zakdoek dwarrelde naar de straat en bleef eenzaam liggen, terwijl de mist langzaam dikker werd.
Het kasteel aan de rand van het dorp doemde op. Zijn oude, ruwe muren, in combinatie met de spookachtige mist deden de vrouw echter niet terugdeinzen. Ze zetten een voet op de stenen trap van het kasteel en verdween toen geheel in een mistbank.
In de dorpskroeg was het druk. Het was vrijdagavond en bijna het hele dorp was aanwezig om het weekend te voeren. Mensen stonden met een glas bier, wijntje, whisky of gewoon een cola met elkaar te praten over de afgelopen week. Iedereen behalve één man. Deze zat stilletjes in de verste uithoek aan de bar naar het laatste restje bier in zijn glas te staren. Hij nam niet deel aan de drukte om hem heen en de rest liet hem met rust. Hij sloeg het restje bier achterover en wenkte de waard voor nog een bier. De zoveelste van die avond. De waard keek even bedenkelijk. Eigenlijk had deze man al genoeg gehad, maar vanwege de omstandigheden waarin de man verkeerde gaf hij hem er toch nog één.
“Steven,”zei de waard echter. “Dit is voor jou echt de laatste die je vanavond krijgt.” Steven keek de waard met waterige ogen aan. De lege blik in zijn ogen vertelde dat de woorden moeite hadden om door te dringen. Uiteindelijk knikte hij, maar de waard vroeg zich af of hij zijn woorden wel begrepen had.
De man keek naar de drukte om hem heen. Eigenlijk had hij helemaal geen behoefte aan drukte en vrolijkheid, maar hij had geen zin om thuis te zitten. Zijn huis, zijn lege huis. Het zou nooit meer hetzelfde zijn.
Liza, zijn vrouw was die middag niet thuisgekomen van haar werk. Hij had geprobeerd haar te bellen, maar om een of andere reden was haar telefoon uitgeschakeld. Hij stond op het punt in zijn auto te stappen om te kijken waar ze bleef, toen er twee agenten voor zijn deur stonden. Hij wilde er niet aan denken. Ze kwam nooit meer terug. Een ongeluk, hadden de agenten gezegd. De was op een glad stuk wegdek de macht over het stuur kwijt geraakt en tegen een boom tot stilstand gekomen. De klap was zo hard geweest dat ze op slag dood was. Hij had haar nog niet eens mogen zien. Vanwege het onderzoek, hadden de agenten gezegd. Op zijn vroegst kon hij maandag was hem verteld. Somber nam hij een slok van zijn bier. Een traan liep over zijn wang.
Met een paar grote slokken dronk hij zijn glas leeg. Het werd tijd dat hij de waarheid onder ogen ging zien en naar huis zou gaan. Hij stond op van zijn kruk en had even moeite om zijn evenwicht te vinden.
“Moet ik vragen of iemand met je meegaat,” vroeg de waard bezorgd. Steven maakte echter een wegwuivend gebaar met zijn hand en liep slingerend richting de deur. Hij kon zelf zijn huis wel vinden.
De treurige man liep door de lege, mistige straten van zijn dorp. Slingerend door het vele bier dat hij gedronken had, liep hij in de richting van de rand van het dorp. Hij zag iets op de grond en bukte om het op te rapen. Door zijn beschonken toestand moest hij het voorwerp dichtbij zijn ogen houden om te zien wat het was. na een paar keer knipperen zag hij dat hij een witte kanten zakdoek voor zijn ogen omhoog hield. Hij kon niemand bedenken die zo’n zakdoek zou gebruiken en besloot hem in zijn zak te stoppen. Morgen zou hij hem aan de waard geven, die wist vast wel van die hij was. Hij vervolgde zijn tocht door het dorp.
Zijn huis stond net buiten het dorp. Afgelegen, maar toch dichtbij de bewoonde wereld. Zijn Liza vond het de perfecte plek. Haar paleisje zoals ze het huis altijd liefkozend noemde. Het enige nadeel van was dat als je dronken was, het toch nog best een stukje lopen was.
Het kasteel wat aan de rand van het dorp stond, doemde op. Het kasteel was eigenlijk niet meer dan een ruïne, maar had nog steeds de charme van vroeger. Zo’n honderd meter voorbij dit bouwsel was zijn huis, maar ondanks dat Steven onderhand zijn bed kon horen roepen, versnelde hij zijn pas niet. Beneveld van de drank strompelde hij langs het zestiende-eeuwse kasteel wat hij al jaren als uitzicht had. Een kreet klonk en zorgde dat hij stil bleef staan.
Steven keek om zich heen en zag, ondanks de dikke mist, het silhouet van een vrouw op de rand van het kasteel staan.
“Niet springen!” schreeuwde hij naar boven en rende naar het toegangshek van het kasteel. Hij sprong de stenen treden op en duwde tegen het hekwerk. Op slot… Hij had het kunnen weten. ’s Nachts was het hek altijd op slot. Dit was om te voorkomen dat dronken jongeren de ruïne zouden slopen. Maar hoe kwam de dame dan binnen?
Steven keek omhoog en zag de dame nog steeds staan. Haar lange witte jurk wapperde om haar benen heen. Hij moest binnen zien te komen. De alcohol in zijn bloed vergetend rende hij naar de zijkant van het kleine kasteel. Hier zag hij een opening op ongeveer drie meter hoogte en bedacht zich geen minuut. Hij besloot langs de ruwe, natuurstenen buitenkant omhoog te klimmen. Moeizaam trok hij zich op aan de rand van de opening. Direct vroeg hij zich af of dit wel zo’n slim idee was geweest. De vloer achter het gat was geheel verdwenen. Waar vroeger een stevige, ruwe houten vloer had gezeten, waren nu enkel nog wat gammele balken over. Steven had dit geweten, maar er totaal niet aan gedacht.
Van waar hij nu zat kon hij nog net de punt van de witte jurk zien wapperen. Ze was dus nog niet gesprongen. Steven keek naar beneden en zag dat hij geen ongelukkiger raam had kunnen uitkiezen. De trap van de kelder begon precies onder het punt waar hij zat. Hij keek een zwart gat in, waar geen einde aan leek te komen.
“Niet naar beneden kijken,” fluisterde hij zichzelf vermanend toe. Als hij zich voorzichtig op de balk onder hem liet zakken, dan kon hij langs de muur naar de vaste vloer schuifelen. Hij moest bij de dame zien te komen, voor ze iets deed wat niet meer terug te draaien was. Voorzichtig schoof hij over de balk, zich vastgrijpend aan de uitstekende ruwe stenen van de binnenmuren. Toen hij de plankenvloer bereikte, zag hij nog steeds de witte jurk in zijn ooghoeken. Hij was nog niet te laat. Hij rende richting de trap, hopend niet op een rotte plank in de vloer te stappen. Hij had het kasteel nog nooit in het donker betreden en in het daglicht zag alles er toch anders uit. Overdag wist hij feilloos iedere krakende of rotte plank te vermijden. Nu was hij gedesoriënteerd en hoopte hij de juiste planken te kiezen.
Zonder noemenswaardige problemen kwam hij bij de spiraalvormige trap in de hoek. Steven versnelde zijn tempo, terwijl hij de stenen wenteltrap op rende. Eenmaal bovenaan zag hij de dame staan. Direct stond hij stil en nam de vrouw in zich op. Een bundel maanlicht was door het wolkendek gebroken en scheen nu op de vrouw. Haar witte jurk lichtte op in het weinige licht.
“Mevrouw,” sprak steven zacht en zetten een stap in haar richting. De vrouw reageerde echter niet. Zonder naar hem te kijken zette ze een stap naar voren en verdween in het niets.
“Nee!” gilde steven ontzet en rende naar de rand. Hij keek over de kantelen van het kasteel en zag niets. daar waar hij net iemand had zien springen , lag er geen vrouw in witte jurk onderaan de toren.
Hij wist zeker dat hij dit gezien had en vastberaden haalde hij zijn telefoon uit zijn zak. Waarschijnlijk lag de vrouw net op een plek waar hij haar niet kon zien. Hij klapte de telefoon open en drukte de cijfers 1-1-2 in.
Blauwe zwaailichten kleurden de wanden van het kasteel. Steven zat met een deken om zijn schouders in de geopende deuropening van het politiebusje. Een agent met een notitieblokje stond tegenover hem en vroeg nogmaals naar wat hij precies gezien had. Steven had het verhaal al enkele keren verteld. Hoe hij de vrouw had zien staan, hoe hij haar had zien springen. Er was echter niets gevonden en de agenten en het zoekteam dropen langzaam af. Een waanbeeld van een dronkenlap werd er gefluisterd. Net hard genoeg zodat Steven het kon horen.
De agent had genoeg informatie gekregen en begeleidde Steven naar huis.
Steven stapte de drempel van zijn stille huis over, liep naar de bank en liet zich erop zakken. Hij had geen zin om de trap op te lopen en in het lege bed te gaan liggen. Zijn hand gleed in de zak van zijn jas, waar hij iets in voelde zitten. Hij greep het vast met zijn vingers en trok het uit zijn zak.
De kanten zakdoek die hij eerder die avond opgepakt had van de straat zat tussen zijn vingers geklemd. Het was smoezelig van het liggen op de straat, maar toen hij het glas streek zag hij toch het kleine borduurwerk op het randje staan.
Het duurde even voor zijn ogen op de kleine lettertjes gefocust waren.
“Love you forever. xxx Liza,” stond er geborduurd in kleine steekjes.

<3 <3 [AR-ITP] Eerste buitenrit met April en mijn nieuwe wagen <3 <3

**Geplaatst:** 01-11-19 09:47

Geplaatst: 01-11-19 09:47

Mooi verhaal! Leuk einde ook. :j

Ik zou wel in 1 ding veranderen.

Citaat:
Het kasteel wat aan de rand van het dorp stond, doemde op. Het kasteel was eigenlijk niet meer dan een ruïne, maar had nog steeds de charme van vroeger.

Ik zou in de 2e zin kasteel weg laten.

Het kasteel wat aan de rand van het dorp stond, doemde op. Het was eigenlijk niet meer dan een ruïne, maar had nog steeds de charme van vroeger.

Give the ones you love wings to fly, roots to come back, and reasons to stay - Dalai Lama

**Geplaatst:** 01-11-19 10:12

Re: [VER] De Witte Dame

Geplaatst: 01-11-19 10:12

Mooi geschreven, heel fijn einde! Verhaal pakt mij wel echt ook.

Tikfouten zijn te danken aan mijn telefoon

Wie is er online