Bokt.nl

SusanH schreef:

Maar die 1 op 1 begeleiding biedt toch ook geen behandeling?

Citaat:

En wel de hele dag mensen om je heen.

Citaat:

En professionals in de buurt die je naar de juiste behandeling kunnen helpen.

Citaat:

Er zijn huisregels. Maar die heb je in een gewoon appartementengebouw ook. Lijkt me niet meer dan logisch om het leefbaar te houden.

Citaat:

Ook wbt studie kan een woonvorm zeer helpend zijn. Dagstructuur kan beter aangeboden worden waardoor je tot meer dingen kan komen. En kijkend vanuit de persoon, wat heb jij nodig als je dat doel (studeren) wil halen?

Prrrr schreef:

Er is wel een serieus verschil tussen hoe het systeem bedacht is en hoe het uitwerkt voor de cliënten. Als een psycholoog zegt dat je A hebt, maar je denkt dat dat niet klopt, dan wordt een behandelplan toch gebaseerd op de diagnose en niet op wat de cliënt zelf denkt te moeten doen. Soms is dat heel terecht, maar het levert in ieder geval op dat de cliënt zich gepiepeld voelt.

Heb dat eens meegemaakt met een vriendin van mij waar ik bij bleef terwijl de peut met de familie praatte. Toen wij ook bij dat gesprek gehaald werden voelde dat voor haar alsof ze voor de rechtbank moest verschijnen. Daar kon zij geen woorden aan geven, maar ik wel: ik ken haar toevallig heel goed.

Bleek dat ze net alleen een beetje kennis hadden gemaakt en het helemaal niet over haar hadden gehad. De behandelaar had geen seconde stil gestaan hoe de situatie op haar over zou komen. Hij, bij uitstek, had daar iets mee moeten doen, want het vreet aan het vertrouwen dat je nodig hebt voor behandeling.
Overigens was er in haar geval geen twijfel aan de diagnose, en is die problematiek in de loop van de jaren steeds handelbaarder geworden. Leeftijd en inzicht doet een hoop.

(Mede-)zeggenschap is een heel glibberig concept bij een cliënt waarvan je de wil slecht kunt bepalen. Die wil is niet altijd hetzelfde en die wil is bij een kwetsbare psyche soms ook wel heel gemakkelijk te beïnvloeden. En het is praktisch alleen mogelijk om daar achteraf nog iets van te vinden. Lastig.

SusanH schreef:

Ook is het zo dat je een mentor aan kunt stellen als je op bepaalde punten wilsonbekwaam bent. Dus ook voor niet eens met de behandelaar zijn voldoende stappen die je kunt nemen.

josien_m_ schreef:

1 op 1 klinkt mooi, maar is eigenlijk 4 of 5 op 1 he, besef dat wel. Want hulpverleners werken ook maar 8 uur op een dag en 5 dagen in de week....

SusanH schreef:

En de deuren naar behandeling zijn niet gesloten maar er zijn gewoon mega wachtlijsten door het slechte beleid wat gevoerd wordt, en de grote personeelstekorten in de zorg.

ruitje schreef:

Maar ik heb het hier dan over mensen die nog vele malen erger een gevaar voor zichzelf of een ander zijn dan Jason.

Citaat:

Wat je creëert door teveel 1 op 1 ( zowel buiten zicht als letterlijk bij iemand in dezelfde ruimte staan) is dat iemand zich alleen nog maar veilig voelt bij 1 op 1 begeleiding.

Citaat:

Wat jij aangeeft, is helemaal niet perse het beste voor mensen. Je beschrijft dit vanuit een emotie, vanuit jouw denken dat als iemand altijd maar de hulp krijgt die hij vraagt: dat dat eigen regie is.

Citaat:

Je gaat er vanuit dat mensen de juiste hulpvraag kunnen stellen, dat is gewoon niet altijd zo. Dus d.w.z. dat je opzoek moet naar de vraag achter de vraag.

Citaat:

Nogmaals Shadow: heb je gewerkt in de zorg of enigzins ervaring in dit werkveld? Want ik heb echt het idee dat je inhoudelijk soms flink de plank misslaat ( en dat verbergt onder een stofwolk met : ' de zorg kan niet tegen kritiek' ) .

Shadow0 schreef:

Overigens begin ik nu wel een soort idee te krijgen over een manier waarop het misschien te doorbreken zou zijn, met een PGB en dan via dat de juiste mensen zelf inhuren op momenten die ertoe doen. Punt is natuurlijk dat dat wel organiseren voor deskundige gevorderden is, en niet zo lekker combineert met bv depressie. Om van het structurele ontmoedigingsbeleid richting PGB maar te zwijgen. (Ik heb geen idee of het bv ooit al gedaan is, een PGB voor psychiatrische zorg en behandeling.)

josien_m_ schreef:

1 op 1 klinkt mooi, maar is eigenlijk 4 of 5 op 1 he, besef dat wel. Want hulpverleners werken ook maar 8 uur op een dag en 5 dagen in de week....

Citaat:

Wat me vooral opvalt aan dit gesprek is hoe moeilijk het is om na te denken vanuit de persoon (wat zou die willen, als we nu even alle regels over geld enzo negeren) en het toch meteen weer naar bestaande mogelijkheden toegeredeneerd wordt.

Maar dit blijft toeredeneren naar een al bestaande vorm. Aanbodgericht ipv vraaggericht. Het aanbieden van een dagstructuur, terwijl we echt geen idee hebben of iemand dat wil of nodig heeft. Voor veel mensen werkt het helpend. Maar het kan ook heel makkelijk een bron van conflict worden als iemand dat niet wil. Die valkuil ligt heel snel op de loer, dit is waar men in de zorg vaak heel moeilijk los van kan komen.

En je geeft wel aan 'wat heb jij nodig om dat doel te halen', maar heeft iemand daar keuze in dan? Gaat de begeleid wonen dan wel met je mee in het OV? Ook dat kan heel makkelijk uitlopen op dingen die niet zozeer werkelijk helpend zijn voor de persoon maar die passen bij het idee dat anderen hebben wat helpend zou kunnen zijn. "Ok, we reizen niet mee naar je studie. Maar wat als we navragen hoe het met je huiswerk staat?"

Ik wil hierbij trouwens nog zeggen: ook het meereizen is maar mijn idee. Ik heb het niet gevraagd. Het kan net zo goed een valkuil zijn. Ook daar kan het verschilend zijn wat iemand nodig heeft: soms iemand die zegt 'het lukt ons wel met de tram', soms iemand die zegt 'ik zie dat de spanning oploopt, wil je naar huis?' en soms iemand die misschien helemaal niets zegt... En het is voor heel veel hulpverleners heel moeilijk om echt de persoon te volgen. Niet te zeggen 'jamaar als je nu weer naar huis gaat dan mis je het college.' Maar ook 'als je nu doorzet, zit je dan niet jezelf in de weg?'

(Daar bijten diagnoses elkaar ook al snel. Bij een angststoornis is vermijden iets slechts, bij bv psychosegevoeligheid probeert men juist de opbouw van teveel spanning te vermijden. Wat er op je label staat kan uitmaken in hoe er gereageerd wordt.)

Overigens, disclaimer: natuurlijk geldt niets hiervan voor iedereen of altijd in de zorg. Ik hoop vooral dat we veel vrijer kunnen worden in al die veelkleurigheid te bespreken, en de afwegingen, en de dilemma's, en de out-of-the-box benaderingen.

ruitje schreef:

Ik heb hele uren gezeten op een stoel in iemands woonkamer, of op een bankje in de gang. En dat over laten nemen als je moest plassen. Echt 1 op 1 is best intens om te draaien :) .

En inderdaad mega kostbaar :o

NoGo schreef:

Naar mijn weten is er geen mogelijkheid tot behandeling vanuit het pgb, ik denk dat dit ook zo goed als niet realiseerbaar is.

Citaat:

Waarom denk jij dat het zelf iemand kunnen inhuren voor behandeling dan de oplossing is, als op dit moment de huidige ggz niet aan deze vraag kunnen voldoen omdat deze te complex is?

Citaat:

Dat zij niet zelf de keuze maken om zo een jongen als Jason aan zijn lot over te laten, maar wij als mensheid gewoon nog niet genoeg weten van wat er allemaal in het menselijk brein (lijf) speelt waardoor bij meerdere diagnoses de complexiteit toeneemt en de behandelmogeljkheden juist afnemen vind ik daardoor juist een interessant vraagstuk.

Citaat:

(even ter verduidelijking/voorbeeld: al Jason zijn 13 diagnoses zijn per diagnose behandelbaar maar niemand weet bij welke diagnose te beginnen en alle diagnoses samen maakt een te complexe hulpvraag waardoor behandeling uit blijft en je dus van die rare telefoontjes krijgt zoals op het laatst).

Citaat:

bij een angststoornis dingen vermijden is niet slecht.....slecht voorbeeld ;)

Shadow0 schreef:

NoGo schreef:

Naar mijn weten is er geen mogelijkheid tot behandeling vanuit het pgb, ik denk dat dit ook zo goed als niet realiseerbaar is.

Dat bedacht ik me gisteren eigenlijk ook, dat PGB alleen kan voor WLZ (en WMO, maar dan heb je in principe geen medische behandeling) en dat blijft dan heel erg op begeleidingsniveau, niet behandeling.