Bokt.nl

Thats_Me schreef:

Daiyho, drie maanden lang over je grenzen heen gaan is echt slopend en kan je maanden of langer kosten om van te herstellen. Is dat het waard?

Zeker als je al aangeeft na 2 weken dat het te veel is. Is het niet mogelijk onbetaald verlof te nemen van je werk en/of de paarden het land op of volpension en na de verbouwing weer oppakken zodat je de focus alleen op de verbouwing kan leggen en zorgen dat je zelf niet te veel over je grenzen gaat? Verder werk uitbesteden daar waar kan en hulp vragen als het nodig is. Je hebt maar een lijf en daar moet je extra goed voor zorgen als die al niet goed is.

Veel wijsheid en sterkte en klus plezier gewenst.

superpony schreef:

Ik denk toch dat het zo niet werkt. Lijf en geest werken samen. Qua lijf ga ik altijd over grenzen, al jaren, dus daar zou ik nooit genoeg tijd voor hebben om te herstellen.

Soms is uiteraard uitslapen of luieren weleens lekker, maar weken, maanden of jaren is geen optie.

Daarbij heb je je werkzaamheden en hobby waar je je verantwoordelijk voor voelt. De boel de boel laten zal juist eerder stress geven.
Er zijn vast mensen die het werk kunnen neerleggen of paarden een tijd ergens vakantie kunnen geven en dat prettig vinden.

Maar het geeft ook uitstel van zaken en je kan juist na een periode van rust extra veel werkzaamheden hebben liggen.

Wij zijn ook weleens moe of suf van bijna 4jr verbouwen naast dieren en werk, maar we willen het toch liever af hebben en dan genieten van de plek. Bij elke stap maken we het leven hier juist makkelijker, leuker en relaxter.

Maar zoals gezegd, alles wat je laat liggen kan ook stress geven en dat is vaak slechter voor je gezondheid dan wat je je lijf letterlijk aandoet.

Proberen het werk goed te verdelen en wel rust momenten te pakken kan ook goed helpen. Wij hebben sinds woensdag de jacuzzi weer aan. Heb sindsdien ook veel pijn.
Er zijn een paar avonden dat de tv aangaat en we niks doen. Uiteraard wel de paarden, honden, varkens en katten.

Bij de paarden genieten kan ook belangrijk zijn. Daar even alles vergeten en beseffen wat je allemaal hebt en waar je het voor doet. Ondanks de verbouwing heb ik geen stress meer van een pensionplek waar ik me irriteerde.

En iedereen is anders, maar ik heb van mijn MDL arts altijd gehoord dat stress vermijden nr 1 is. Dan zal het voor iedereen anders zijn hoe je dat doet.

Ayasha schreef:

Werkelijk niemand zegt dat ze alles moet laten liggen en maanden moet gaan luieren. Enkel dat ze wellicht een aantal dingen kan uitbesteden zodat ze niet meer van alle kanten druk op haar hoofd en lichaam zet.

superpony schreef:

Dat is heel lastig Daihyo,

Ik heb dan bechterew en het komt en het gaat. Voor mijn man zeker moeilijk in te schatten en door mijn kop die er bovenop zit nog veel moeilijker. Ik ben heel goed geworden in dingen verbergen.

Wij verbouwen nu bijna 4jr en eerst voelde ik de druk dat alles snel af moest. We hadden eerst 6 paarden. Dat is teruggelopen naar 3 en nu zijn het er 5. Van 2 honden naar 3 en kwam nr 4 omdat mijn moeder ziek werd.
En daar moet ik ook veel voor op en neer.

Heel veel werk bij verbouwingen zit in dingen die je niet ziet. Dan lijkt het af en toe wat stil te liggen, maar elke keer dat je iets kan opbouwen of afronden zet je een goede stap.
Je moet blijven zien wat je allemaal wel al hebt gedaan en dat het wel af komt en anders duurt het maar langer. Die druk moet van de ketel.

Ik had vanaf 1999 auto immuun ziekte's en mijn arts zei altijd al dat ik stress moet vermijden, maar dat is haast niet mogelijk.
Ik uit me nooit echt emotioneel, dus gaat het ook altijd in mijn lijf zitten.

De bechterew diagnose kwam toen mijn broer was overleden en het hele lijf kapot was.

Het enige dat werkt is toch tijd, relativeren en positief blijven. Maar waar ik me snel irriteerde en ook boos kon maken, laat ik het nu allemaal wat meer gaan.

En ja, het klussen doet soms echt veel pijn. Paar weken terug stond ik nog zwaar te verzuren met een balk boven mijn hoofd, maar het moest. 2 weekenden veel te zwaar getild omdat de openslaande deurtjes eruit moesten even. Mijn man twijfelt dan of ik het kan en ik kan het ook niet, maar het moet. En ik doe liever iets, dan niets. De lichamelijke pijn is 1 ding, maar het deelnemen houdt me denk ik toch sterker dan niks doen.
En op dat moment heb je geen keus en moet het door en af.

Maar mijn man is ook weleens boos als ik met zakken voer loop te slepen bijv. Die zegt wel dat ik dingen moet vragen. Ze kunnen niet door ons heen kijken.

En juist omdat ik bijv niet kan opstaan uit een stoel of een pot mayo niet open krijg, maar daarna wel loop uit te mesten, is het echt lastig wanneer, hoe en wat.

Twiggy2008 schreef:

xDenies, je vroeg o.a. nog aan mij of ik nog werk.

Ik werkte in mijn 30er jaren nog fulltime (pittige kantoorjob in de muziek- en tv wereld), later in mijn 40's drie dagen (office manager/personal assistant) en momenteel werk ik twee dagen van 6 uurtjes. En ik volg nog diverse studies (ben een bezig bijtje )
Heb ook mijn dochter destijds grotendeels alleen opgevoed.

Maar daarnaast heb ik ook twee paarden op een eigen plek, al jaren. Dus doe fysiek vrij veel. Maar gelukkig doet mijn man (ben hertrouwd) ook veel bij de paarden, dus hij doet meestal de ochtenden en ik de latere 'shift', gecombineerd met wat doen met mijn paarden.

Ik voel ook wel onbegrip, hoor, juist omdat ik nog vrij veel doe. Ik moet zeggen dat ik vooral doorga met alles, ondanks de pijn en de vermoeidheid, omdat ik denk dat als ik daarmee stop, ik zó achteruit ga... Ik bedoel, ik word écht ouder nu, na die 50, en dan gaat het echt helemaal hard fysiek.
En zeker door mijn paarden op hun mooie plekje, moet ik nog even door. Ik haal daar ook zoveel geluk uit. Middenin de natuur, er heerst daar zo'n rust en we hebben daar een fijne clubje met elkaar ook. Ben lekker veel buiten. Geen vitamine D problemen hier .

Op mijn werk gaat het prima, ik kan mijn tijden zelf indelen bijvoorbeeld.
Maar ik heb nu ook de luxe dat dat kan, hoor, dat realiseer ik mij.
Als dat niet kan, is het pittig...

Ik ben 's avonds vaak wel erg moe (dan val ik letterlijk om), dus mijn sociale leven plan ik wel in. Maar mijn vrienden/vriendinnen heb ik al jaren, dus ik hoef ze niets uit te leggen. Dus er is inmiddels een redelijke 'balans', ja.

Ik lees hier weinig over wondermiddelen, dus sta nog steeds achter mijn bewuste keuze geen medicatie te nemen.

njiloj schreef:

Vraag: hoe zijn jullie verzekerd?
Ik heb een standaard basis verzekering bij CZ, maar ik zie dat er bijna niks vergoed word. (Fysio, ergo, enz)
Ik las dat Fibromyalgie ook niet door de verzekeraars als chronische ziekte word erkend, en hierdoor valt een heleboel buiten de basisverzekering.
Nu kan ik natuurlijk overstappen naar een ander, dus dat word uitzoeken wie er zoveel mogelijk vergoed.
Een hoger maandbedrag vind ik niet zo’n probleem, beter dan m’n eigen fysio betalen (advies was 1 a 2 x per 2 weken, dus dat heb ik er zo uit)