Geplaatst - je mag dit skippen, dit gaat over het ongeluk -
Een aantal van jullie zijn al bekend met mijn verhaal door onder andere het uiten van mijn frustraties in het ergernis topic. Op een paar dagen na is het een jaar geleden dat iemand zo snugger was om linksaf te slaan op een weg voor rechtdoor en daarmee de zijkant van mijn auto te rammen. Samen met een goede vriendin waren wij net vertrokken om naar de Western Experience te gaan, je kan wel begrijpen dat we daar niet meer zijn aangekomen. In de verte zagen we een auto, op een 70km/u weg, stoppen voor een groen licht. 'Wat doet die nou?', zeg ik nog tegen mijn vriendin. Ik kijk in mijn spiegels om de linkerbaan op te gaan. Er zijn immers twee banen voor rechtdoor en als er iets is met die andere auto dan kunnen wij veilig onze weg vervolgen. Ik rijd ongeveer 50km/u omdat ik iets had afgeremd voor de remmende auto. Op het moment dat ik wil passeren geef ik iets gas bij en draait de andere auto ineens mijn kant op. Ik probeer mijn stuur om te gooien weg van de andere auto & te remmen, sla op mijn toeter, en zie in mijn ooghoek hoe de 'scherven' in het rond vliegen na het horen van een knal. Door mijn hoofd schiet van alles .. waarom stoppen we niet? ohnee mijn auto .. ohnee .. ohnee .. ohnee!
Wanneer de auto's eindelijk tot stilstand zijn gekomen stapt de andere persoon uit, ik roep wat ze in vredesnaam deed en de persoon geeft aan dat ie in de war was en dacht daar de bocht om te moeten. Op dat moment sloeg bij mij de paniek toe en weet ik nog dat ik aan mijn vriendin vroeg of zij 112 wilde bellen. Ook zij was erg geschrokken. Met trillende handen heb ik meerdere keren door mijn telefoon gezocht naar het nummer van mijn moeder, mijn broertje was thuis en hij moest komen. Ik kon amper uitleggen waar we waren (nog geen 10 minuten van huis) en kon alleen maar huilen.
De andere persoon gaf aan dat degene netjes het schadeformulier zou invullen, bij voorkeur thuis, en dat alles goed zou komen. Ik wilde graag even wachten op wat hulp want ik kon even niet meer helder nadenken. Op een begeven moment vond de andere persoon dat de auto verplaatst moest worden. & nu komt de ellende - dan zal ik dit verhaal verder staken
Wie ging de auto verplaatsen? Ik was van mening dat de auto moest blijven staan, de andere persoon vond het een gevaarlijke plek, maar ik wilde wachten. Mijn vriendin wilde liever ook de auto niet verplaatsen dus de persoon gaf aan dat die het wel ging doen. Deze persoon heeft mijn linkerarm meerdere keren gepakt en er aan gesjort/getrokken omdat ik uit die auto moest. Uiteindelijk heeft mijn vriendin mij geholpen om uit de auto te komen, waar ik direct op de grond zakte, en heeft de andere persoon mijn auto met veel pijn & moeite verplaatst. Gelukkig had mijn vriendin al foto's gemaakt van de foto's.
Uiteindelijk, toen mijn broertje er was, gaf de andere persoon aan dat degene die achterop rijd (mijn auto stond immers kaarsrecht achter de van haar) áltijd fout is. Het schadeformulier is uiteindelijk ingevuld op aandringen van de politie. Mijn auto is weggesleept..
Mijn vriendin heeft gelukkig tot op de dag van vandaag geen klachten of letsel overgehouden aan het ongeluk. Ze heeft mij wel ontzettend lief bijgestaan in alle vragen die aan haar gesteld zijn.
- vanaf hier begint het dokters-riedeltje -
De volgende dag ben ik naar de huisarts gegaan om toch even te controleren waar die vreselijke pijn vandaan kwam. Logisch na een auto-ongeluk, als het aan blijft houden is het verstandig om naar een fysiotherapeut te gaan. Twee weken later had ik mijn eerste fysio-behandeling, en zo zat ik daar één tot twee keer in de week met het ene moment positief verschil en het andere moment werd het alleen maar erger. Ik stopte uiteindelijk met paardrijden, dat ging steeds meer pijn doen en toen ik eigenlijk huilend ben afgestapt was daar het moment om de handdoek in de ring te gooien. Auto-rijden ging steeds meer pijn doen en beetje bij beetje lukte steeds minder.
Op advies van de fysio ben ik terug naar de huisarts gegaan en die stuurde mij naar het ziekenhuis. De eerste Orthopeed heeft mij naar huis gestuurd met spierspanningspijn, over twee jaar is het over. Een echo kon niet ingepland worden want dit zou pas over 3 tot 4 maanden kunnen. We gingen naar een andere Orthopeed voor een second opinion. Deze wilde een botscan inplannen waar wederom niets uit kwam. Dus deze stuurde mij door naar een neurloog en deze plande een MRI in waar ook wederom niets uit kwam. Drie maanden verder, maar geen verbetering. Terug naar de fysio & huisarts.
Ondertussen zaten we rond eind juli. Ik begon mijn limiet te bereiken. Ik werkte nog steeds 40 uur wat absoluut niet pijnloos was. Ik wist niet meer op welke manier ik nog aan mezelf kon denken om te ontsnappen aan de pijn. Huilend heb ik een doktersafspraak gehad die zei dat ik op de rem moest trappen, wederom een nieuwe doorverwijzing en deze keer naar de DC kliniek met pijnpoli. Deze hadden pas in september plek dus ik moest nog even doorbijten. Nadat ik op mijn werk naar 50% ziektewet ging is ook daar de bom gebarsten en heb ik op advies van onder andere jullie aan de bel getrokken bij de bedrijfsarts. Daar wastie dan .. 100% ziektewet.
Het eerst gesprek in de DC kliniek verliep ontzettend naar maar uiteindelijk kreeg ik een medicatie voorgeschreven. Pregabaline. Wat een troep is dat. Ik zou na een week slikken een positief verschil moeten merken en nu kreeg ik een lage dosis en die kon van 50 naar 300 verhoogd worden. Zoals ik al zei, wat een troep! Ik reageerde zo slecht op de medicatie dat het leek alsof ik de hele dag zweefde. Ik was misselijk, duizelig, geen eetlust, kon amper rechtop blijven en nouja .. je raad het al; de pijn was er nog steeds.
Toen kreeg ik een TENS aangemeten. Dit is een apparaatje die je met plakkers op je lichaam bevestigd en deze geeft dan verschillende 'stroomstootjes' door je spieren heen om die te laten ontspannen. Dat leek een positief verschil te bieden, maar ook dat was weer van korte duur. Ondertussen liep ik ook met mijn handen in het haar wat betreft werk.
Uiteindelijk bleek ook de DC kliniek geen opties meer voor mij te hebben. Hun beweegplein was alleen geschikt voor mensen met rugklachten, een injectie had niet de voorkeur, het leek hun verstandig om ook op psychologisch gebied aan de gang te gaan (ik heb twee afspraken gehad bij een praktijkondersteuner die gigantisch ongeïnteresseerd te werk ging) en voor hun hield het eigenlijk op.
Hopeloos. Wanhopig. Verdrietig. Boos. Heel erg boos. Voor mijn gevoel was ik alleen maar aan het vechten met de wereld en ik was op. Ik wil niet zielig over komen maar ik wist het echt niet meer, durfde niet meer naar buiten & kreeg nog andere 'dingen' die ik niet kon plaatsen maar het ook niet kon veranderen. Wederom aangeklopt bij de huisarts. Onze huisartsen rouleren volgens mij want ik kreeg nu weer een andere arts die ook zei dat ze zag dat dit niet goed ging. Ik kreeg een doorverwijzing voor een echo van mijn schouder (just in case, kwam uiteraard niets uit) en voor een Revalidatie kliniek.
-ondertussen moest ik ook weer gaan werken, 2x 2 uur en in de afgelopen 6 weken moest dat opgebouwd worden naar 4x 2 uur, waarbij ik zelf 2x 4 uur heb gemaakt. ik geniet van het werken maar pijnloos is het niet, gelukkig is er nu wel meer begrip-
& wauw … mijn eerste afspraak in het revalidatie kliniek voelde als een heuse opluchting. Ik had nog niets verteld en deze lieve mevrouw vertelde wat zij deden. Zij ontkende niet dat er 'niets te zien is', zij begrepen dat ik pijn heb en dat dit ook gewoon kan zonder dat er iets op een echo te zien is. Alles wat ze zei was eigenlijk het de spijker op zijn kop slaan. Bizar. En heel stom; ik voelde me welkom.
Na het doorlopen van de eerste intake & een gesprek met de revalidatie arts, kreeg ik een akkoord. Whiplash-gerelateerde klachten in nek/schouder, al bestaat deze term officieel niet. Ik was slecht genoeg om bij hun het traject te beginnen. Ik was zó blij! Mijn behandelplan, hun advies en een situatieschets ging naar mijn verzekering en het was afwachten of het geaccepteerd werd, helaas hadden zij er een hard hoofd in vanwege mijn verzekering.
Note: Waarom kon dit niet sneller? In de kliniek hebben ze mij uitgelegd dat je pas bij een Revalidatiekliniek 'welkom' bent als je volledig uitbehandeld bent in de eerstelijnszorg.
Niets was minder waar, eindelijk een positief puntje! Op 2 januari 2020 werd ik gebeld; de verzekering heeft ook groen licht gegeven, we kunnen verder! Ik kreeg een multidisciplinaire intake (pyscholoog, fysio/manueel therapeut & sportarts - in die richting). Opnieuw werd er een nog uitgebreider behandelplan opgesteld (waar onder andere ook EMDR in staat) en ondertussen zijn we bij vandaag beland …
Vandaag is het 15 januari 2020 & ik heb vandaag week één van de aankomende 17 weken voltooid en mijn eerste behandeling gehad. Er was vandaag nog veel uitleg, het geven van spullen zoals een map, en daarna de oefeningen. 20 minuten sporten, 10 minuten rust, 10 minuten oefeningen & daarna een soort cooling down. Mijn hartslag wordt continu in de gaten gehouden en ook mijn bewegingen. Er word heel erg gefocusseerd op rust. Mijn lichaam moet uit de paniek stand, om daarna hopelijk te kunnen herstellen.
Volgende week ben ik daar drie dagen en begint ook het eerste gesprek met de psycholoog. Naast het auto-ongeluk pakken ze iedere steen in mijn rugzak aan. De losse handjes van mijn biologische vader, mijn pestverleden, mijn onzekerheid & doe ik het wel goed?, mijn perfectionisme, mijn 'het wegcijferen van mezelf', maar ook de trauma van het ongeluk - want iedere auto die van rechts komt geeft mij een schrikreactie (ook als ik op straat wandel).
& naast dat we met bovenstaande aan de gang gaan, leren ze mij ook om dit in de toekomst te voorkomen. Gaat het de pijn volledig weghalen? Die belofte kunnen ze niet geven. Maar ze gaan mij helpen, en met hun hulp zou ik straks verbetering moeten gaan merken. Dan kan ik straks weer paardrijden, sporten met de honden & weer mijn passie kwijt in het werken.
De bedoeling met dit topic, zoals ik eerder zei (en respect dat je alles hebt gelezen), het van me afschrijven, jullie meenemen in de komende 17 weken, dit traject in het licht zetten want wellicht zijn er meer mensen hier mee gebaat (ik kreeg namelijk ook de tip om hier naar te vragen) & voor advies.
Ik probeer, bij vragen, het zo goed mogelijk uit te leggen, voor nu is het verhaal wel lang zat denk ik.
Op naar verbetering?
Ik beloof dat het hierna niet meer zulke lappen tekst zijn ..
Hartslag op 105.
Kom ik wel over heen, want de bal kies ik nooit meer. Ik kreeg wat oefeningen en die deed ik ook maar de houding deed mij te veel pijn en mijn hartslag bleef eigenlijk boven de 100 hangen dus echt rust was er niet. Daarna mocht ik op het matras gaan liggen toen zakte mijn hartslag naar 55, rust.
Hier kon ik het snelste terecht en de recensies waren ook positief. Deze kliniek had echter geen contract met mijn verzekering, maar ook dat is vlot opgelost. (in de 2e week van december behandelplan gestuurd, 2 januari een 'go')
Als je het interessant vindt om meer over mijn traject te lezen kan je dat hier vinden 
