Diagnose PTSS: en nu?

Moderators: Dani, ynskek, Ladybird, Hanmar, xingridx, Mjetterd, Polly, Giolli

 
 
Schemering
Berichten: 5
Geregistreerd: 21-09-18

Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 21-09-18 17:15

Om te beginnen: dit is een goedgekeurd schaduwaccount. Mocht je me herkennen dan mag je mij altijd een PB sturen, maar gelieve niet in dit topic mij "ontmaskeren".

Ik kom verder maar meteen ter zaken; mijn verhaal begint eigenlijk toen ik 9 jaar was. Ik had een "vriendje", hij was 10. Ik schaam me ontzettend om dit in detail te bespreken maar het komt er op neer dat hij dingen bij mij deed die ik eigenlijk niet wilde. Ik was een ontzettend lief, en ook naïef 9 jarig meisje, dus wist ik veel wat hij deed. Ik kan mij alles herinneren van dat moment: het beddengoed, het liedje wat speelde, het CD hoesje, de geur van een parfum die bij hem in huis hing...alles.

Op dat moment wist ik dus niet zo goed wat hij deed, en pas toen ik die avond naar huis ging merkte ik dat ik het niet zo leuk had gevonden. Ik wist echter niks af van seksualiteit, dus ik zocht er verder niks achter. Ik wist alleen dat ik het niet leuk vond. Het ging "uit", en een paar maanden later vertelde ik wat er gebeurd was aan mijn beste vriendin. Tot mijn grote schrik zei zij dat ik het aan een volwassene moest vertellen, want dat was niet normaal. Ik wilde dat niet, en vond van mezelf dat ik me aanstelde. Ook die dag kan ik mij alles van herinneren.

Vanaf toen wilde ik niks meer te maken hebben met jongens. Klassenfeestjes waarop men zoenspelletjes ging doen raakte ik van in paniek, als iemand mij leuk vond dan was dat voor mij doodeng, etcetera. Toen ik 14 was waren we op kamp en was er een bonte avond waarop iedereen moest schuifelen, maar ik wilde niet. Mijn klasgenootjes bleven mij pushen om toch te schuifelen, totdat ik in blinde paniek onder de tafel ben gaan zitten huilen en de stoelen om mij heen naar me toe trok om mezelf in te sluiten. Ik weet niet meer wat er verder gebeurde toen, maar ik weet wel dat ik toen in het docentenkamertje op kamp voor het eerst aan een volwassene heb verteld dat er wat was gebeurd toen ik 9 was. Uiteindelijk heb ik het toen ook aan mijn ouders verteld, maar ik schaamde me zo. Voor mijn gevoel was wat er was gebeurd heel klein, en stelde ik mij aan; de reactie die ik had was niet evenredig met wat er was gebeurd. Tegenover mijn ouders en mezelf heb ik het heel lang gebagatelliseerd.

Nu was mijn jeugd op zich al niet relaxed (jaren heftig gepest) en toen gingen mijn ouders op mijn 16e uit elkaar. Aanvankelijk leek dat goed te gaan, totdat mijn vader vertelde dat hij een relatie had met de ex-vrouw van de broer van mijn moeder: juist, mijn tante. Ik was daar uiteraard boos over, maar durfde dat nooit echt te zeggen tegen mijn vader. Uiteindelijk leidde deze situatie tot een enorme vechtscheiding waar ik middenin zat. Mijn zusje nam ik in bescherming, dus ik was de pion tussen mijn ouders in. Uiteindelijk ging het zo slecht met mijn moeder dat ze ons uit huis heeft gezet en meerdere keren met haar ogen dicht op de snelweg heeft gereden: ze was zwaar suïcidaal.

De ergste momenten waren toen ik op de iPad zag dat mijn moeder dingen opgezocht had over zelfmoord, of één keer dat ze mij opbelde en ik als 16 jarige puber boos op haar was dat ze ons het huis uit had gezet. Ze hing toen ineens op. Ik ben nog nooit zo bang geweest om mijn moeder nooit meer te spreken en haar dood aan te treffen. In paniek heb ik mijn opa en oma (haar ouders) gebeld en gevraagd of zij alsjeblieft naar haar toe wilden gaan en of ik de ambulance alvast moest bellen. Needless to say was dit heel traumatisch (en zit ik nu ook weer een potje te janken).

Terwijl dit alles gaande was ben ik blijven zitten vanwege ziekte van Pfeiffer + dit gedoe. Ik liep toen ook bij een psycholoog, en ik had veel "extra zorg" nodig. Mijn zusje heeft zich in diezelfde tijd geprobeerd op te hangen, wat godzijdank niet gelukt is, maar zei tegen mijn ouders dat ze altijd met mij bezig waren en nooit met haar. Ik voel mij hierdoor nog steeds deels verantwoordelijk voor de problemen van mijn zusje, die tot de dag van vandaag nog steeds gaande zijn. Dit heb ik nooit met haar besproken.

Gelukkig ging het uiteindelijk wat beter met mijn zusje en mijn moeder, en hoewel ik bijna 7 dagen per week uit huis vluchtte naar vrienden, school, en hobbies, begon het "normale leven" een beetje terug te komen. Ik voelde me wel heel eenzaam in mijn nieuwe schooljaar waar ik niemand kende, dus toen iemand liet blijken mij leuk te vinden ben ik daar in meegegaan. Bijna 3.5 jaar lang ben ik samen geweest met hem.

Toen het echter uit ging, wat mijn keuze was, besefte ik mij pas wat een verschrikkelijke vent hij was geweest tegen mij. Vanaf het begin af aan was hij manipulatief: "ik ga haar mee uitvragen, en als ze nee zegt dan blijf ik bij jou en anders gaan we uit elkaar. Dat vind je wel oké toch?" zei hij toen we 9 maanden samen waren en die week erna samen op vakantie zouden gaan. Ook werd hij beste vrienden met het énige meisje op aarde aan wie ik een echte, zéér gegronde hekel heb, wat hij ook wist. "Je gaat toch niet zo iemand zijn die bepaalt met wie ik vrienden mag zijn?". Alles wat ik leuk vond was écht stom, de films die ik voorstelde om te kijken waren bagger (terwijl hij ze 3 weken daarvoor zelf aan mij had voorgesteld), mijn paard was een waste of money, en het schrijven wat ik deed was alleen voor gekken. Het was allemaal gaslighting ten top. Maar ja, wist ik veel. Toen mijn moeder tegen mij zei dat hij haar liet denken aan haar eigen gewelddadige ex uit haar jeugd ben ik alleen maar heel boos geworden op haar, want ik was het probleem, niet mijn ex.

Toen ik 19 was kreeg ik extreme gezondheidsklachten. Door de medische molen gehaald, maar dat was het niet, dus burn-out + angststoornis. Toen is de grote ellende eigenlijk begonnen. Ik had nooit echt zin gehad in seks, (wat ik nu overigens duidelijk kan linken aan de gebeurtenis van toen ik 9 was) maar als ik ergens goed in ben is het anderen naar de zin maken dus ik kreeg het altijd wel voor elkaar om "zin te maken". Echter had ik tijdens mijn burn-out nergens zin in. Dat leek mijn ex echter weinig te boeien.

We zagen elkaar 1x per week, en voor de rest stuurde hij mij eigenlijk alleen linkjes met grappige plaatjes in de whatsapp. Inhoudelijk kon ik het nergens over hebben, en als ik ergens mee zat dan was dat eigenlijk altijd mijn fout. Als ik bij hem was dan keken we een serie en gingen we naar bed, en naar bed betekende seks. Ik wilde vaak/meestal niet. Dan was het "ja, maar ik zie je maar 1x per week, kom op, zo lang duurt het niet". Als ik niet ja zei dan draaide hij zich om, zei geen woord meer en ging boos slapen.

Ik was doodsbang voor die reactie, dus begon ik ja te zeggen. Heel cru beschreven ging ik dan gewoon liggen, deed ik niks en liet ik hem zijn gang gaan. Op een gegeven moment hield ik dit niet meer vol en ging ik smoesjes verzinnen om niet meer te hoeven komen, bijvoorbeeld dat het te laat was om nu nog veilig met het OV te gaan. Als ik dan toch bij hem was dan kreeg ik puntje bij paaltje een paniekaanval waar hij eigenlijk heel stoïcijns mee om ging, alsof hij aan het wachten was op het moment dat hij weer kon vragen of we toch niet seks konden hebben. Ik zei dan keer op keer nee, maar vaak was ik dan zó moe en overstuur dat ik gewoon wilde dat het over was, zodat ik kon slapen en in de ochtend weer zo snel mogelijk naar huis kon. Instemmen deed ik nooit, maar zodra ik geen "nee" meer zei dan was dat voor hem genoeg. En zo ging het elke week voor maanden.

Toen hij op vakantie was in de zomer voelde ik mij eindelijk verlost van hem. Toen heb ik het ook direct uit gemaakt. Wát een verademing was dat! Eindelijk kon ik zélf denken en had ik autonomie over mijn eigen lichaam! Hij bleef mij echter lastig vallen en berichtjes sturen dat ik autistisch was en dat hij nu eindelijk snapte waarom ik altijd zo raar deed, dat ik er eigenlijk ook niets aan kon doen dat ik zo'n moeilijk mens was, etcetera. Het manipuleren ging dus gewoon door.

Echter ontmoette ik toen mijn huidige vriend, waardoor ik me realiseerde hoe abnormaal de relatie was tussen mij en mijn ex. Toen hij mij wéér een keer via mooie praatjes beschuldigde van vanalles en nogwat heb ik hem opgebeld en gezegd dat het nu klaar was en ik hem nooit meer wilde spreken. Hij heeft me toen nog 17x gebeld die dag voordat het kwartje viel. Ben hem daarna nog 1x tegen gekomen, zag hem op een schoolreünie, en ben toen in blinde paniek naar buiten gehaast om hem te ontlopen.

Ondertussen stonden de gezondheidsklachten niet stil en werden die steeds erger, tot het punt dat ik niet meer (goed) kon lopen, praten, lezen, etc. Ze dachten dat ik ernstig ziek was, en ben ik heel bang geweest dat ik na al die jaren gezeur in een rolstoel zou eindigen. Gelukkig vonden ze een half jaar geleden, na jaren aan heftige klachten, eindelijk wat ik heb. Het is behandelbaar en het gaat een stuk beter met mij, maar ik heb vanaf mijn 19e t/m mijn 22e van alles op moeten geven (studie, paard, baan) hierdoor. Dit heeft er ook flink ingehakt.

Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij een gespecialiseerde psycholoog en heb ik ook de diagnose PTSS gekregen. Er viel heel veel op z'n plek door deze diagnose: eindelijk, dacht ik, ik stel me dus niet aan. Want dat heb ik jaren gedacht en ook gehoord, zowel van mensen dicht bij me als doktoren die mij onderzochten voor mijn lichamelijke klachten. Dit heeft over lange tijd een flinke dreun gegeven aan mijn eigenwaarde.

Dit resulteert momenteel bij mij in momenten dat ik mij afvraag waarvoor ik leef. Dit zijn geen concrete gedachten (gelukkig!), maar meer het gevoel dat anderen beter af zijn als ik ze niet lastig zou vallen met mijn problemen. Ik zeg altijd: ik wil niet dood, maar ik wil soms wel eens niet meer leven. Ik ben niet bang dat ik mezelf iets aandoe, maar het minderwaardigheidsgevoel waarmee ik leef is heel heftig op z'n tijd. Ik weet dan ook niet goed wat ik daarmee aan moet.

Tegenover de buitenwereld hou ik me sterk, mensen vinden mij vaak moedig en een sterke vrouw. Als mensen dat zeggen voel ik me altijd een fraudeur, want wat zeik ik nou? En als ik me ook maar een beetje rot voel over dingen die gebeurd zijn dan zegt een stem in mijn hoofd altijd meteen: "ga je nou het slachtoffer spelen? Anderen hebben het veel erger, jij hebt geen rede om boos te zijn".

Ik moet perfect zijn en mag geen fouten maken. De fouten van anderen moet ik altijd vergeven, en ik mag vooral ook niet boos zijn. Als ik eens boos ben dan ben ik vaak ook boos op mezelf omdat ik boos ben. Het schuldgevoel wordt dan heel groot en die put kom ik vaak in mijn eentje niet uit. Gelukkig is mijn huidige vriend volledig op de hoogte van dit hele verhaal en kan hij mij goed steunen. Neemt echter niet weg dat dit een hardnekkig probleem is.

Ik zeg het al, het hele verhaal...het is ontzettend veel langer geworden dan ik had gedacht en gehoopt. Want tja, ik wil jullie niet opzadelen met zo'n lang verhaal, dat noemt mijn hoofd namelijk zeuren :+. Case in point dus, haha.

Wat wil ik nou eigenlijk dan? Ik wil ten eerste heel graag dit kwijt, want de wachtlijst bij de psycholoog is momenteel meer dan een jaar. Met mijn vrienden durf ik dit niet te bespreken, en mijn vriend zit er middenin. Bokt is een fijne, anonieme manier om het even allemaal op papier te krijgen. Ook zou ik heel graag horen van mensen die soortgelijke dingen mee hebben gemaakt, wat uiteraard ook via PB mag. En tenslotte vind ik tips ook heel waardevol, handvatten om hiermee om te gaan bijvoorbeeld. Ik heb al 2x eerder bij een psycholoog gelopen dus helemaal onbekend is deze problematiek me niet, maar toch. Er is veel kennis in de wereld die mij wellicht kan helpen!

Knap gedaan als je het allemaal hebt gelezen. Dankjewel alvast, en een dikke kus van mij! :*


Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 17:25

Ten eerste een dikke knuffel, het is echt heftig om te lezen wat je overkomen is. :(:)

Ten tweede zou ik je heel sterk aan willen raden om eens met je psycholoog over EMDR-therapie te gaan praten.
Dit is een erg intensieve therapie, maar kan kleine wonderen verrichten.

Edit: Je hebt nu helemaal geen psycholoog? Ik ging er even vanuit dat dit wel het geval was aangezien je een diagnose hebt gekregen, maar ik ga nu twijfelen. :o

benangelique
Berichten: 15658
Geregistreerd: 06-09-04

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 18:01

Hoe heftig kan iemands leven verlopen...

Mijn voorganger raadt emdr aan. Ik ben het met haar eens. Intensief, heftig, maar zo helpend.

...

BarbaLala
Berichten: 9605
Geregistreerd: 13-11-04
Woonplaats: Omgeving Arnhem

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 18:38

Goed dat je het van je afschrijft! En een aansteller ben je zeker niet.
Ondanks een (deels) andere oorzaak(en) herken ik je verhaallijn als ik die naast die van mij leg, ik heb dan ook dezelfde diagnose en kan je vertellen dat er, met heel hard werken aan jezelf en de juiste begeleiding, een prettigere toekomst wacht.
Mijn advies?
1. Zoek een psycholoog waar je sneller terecht kan.
2. Ga pas praten als je zeker weet dat diegene je kan helpen, want er zijn helaas een helebol slechte psychologen.
3. Ga voor EMDR therapie. Is het poedersuiker? JA. Maar echt, het wordt daarna zoveel beter.
en als laatste; Wees lief voor jezelf en fiets de rest. Je hebt anderen lang genoeg op 1 gezet, je hoort voortaan zelf op 1 te staan!

Sterkte maar vooral; SUCCES!

Angst voorkomt niet dat je sterft, het voorkomt dat je leeft.
Klets mee in het zelfstandige-stalling topic!
STOP AGENDA 2030!

Anoniemk2
Berichten: 1487
Geregistreerd: 14-01-17

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 19:22

Ik heb een hele lange periode EMDR-sessies gehad wegens ernstige PTSS
Het heeft bij mij ervoor gezorgd dat ik de nare dingen beter een plaatsje kon geven, mijn angst voor een groot deel achter mij kon laten en alles wat ik mee heb gemaakt. heb ik af kunnen sluiten op een paar dingen na.
Van sommige angstige gebeurtenissen blijf ik last houden en die gebeurtenissen spelen zich soms nog af in mijn hoofd
Ik hoop dat je wat aan mijn verhaal hebt gehad en heel veel sterkte in deze moeilijke periode.

Doutz16
Berichten: 1015
Geregistreerd: 30-08-11

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 19:33

Ook ik heb ptss gehad. En EMDR heeft me hier vanaf geholpen! Het is echt heftig en heel k#t maar het werkt echt..

Sterkte ts.. Wat heftig allemaal

xChanelx
Berichten: 1918
Geregistreerd: 05-04-13

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 19:38

Ik wil je een heel gemeende virtuele knuffel geven, lieve TS :(:)
Wat heb jij veel nare dingen moeten meemaken zeg... En dan nog steeds geen totale rust om je heen.
Ik hoop - en gun je - dat je snel hulp krijgt die voor jou goed voelt. Een wachtlijst van een jaar is niet oké. Misschien kun je via via of met spoed toch snel(ler) hulp krijgen.

Hopelijk ga je je beter voelen :)

Enjoy the little things in life, because one day you will look back and realize it were the big things.

Suzanne F.
Berichten: 48951
Geregistreerd: 03-03-01

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 19:59

Wat een verhaal. Ten eerste heel veel sterkte. Je bent volgens mij een hele sterke vrouw en ik weet zeker dst je er met hulp weer bovenop komt en dan sterker dan ooit.

"Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great - You have no power over me"

zonnebloem18
Berichten: 24819
Geregistreerd: 10-06-04
Woonplaats: Assen

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 20:00

TS dikke knuffel, wat je hebt meegemaakt is niet niks.

Een jaar wachten is echt te lang, zoek contact met een psychologenpraktijk i.p.v. het GGZ, je verdient het om hier eindelijk aan te kunnen werken. Ook ik ga mee met de EMDR, het kan je leven echt helemaal veranderen. Je veranderd het filmpje in je hoofd, het wordt minder zwaar en je kan er neutraler naar kijken. Het heftige is er vanaf waardoor je er heel anders naar kan kijken.

♥10 april 2014 is ons kleine wondertje Lotte geboren.♥

BelgenGek
Berichten: 2209
Geregistreerd: 28-05-06
Woonplaats: @ midden drenthe

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 20:13

Emdr.. heel zwaar omdat je er weer helemaal door moet maar daarna zal je er zoveel beter mee om kunnen gaan en het verhaal los kunnen zien van de emotie. Sterkte met dit alles!

c_alsemgeest
Berichten: 20566
Geregistreerd: 18-01-04
Woonplaats: Ergens tussen Den Haag en Rotterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 20:15

TS wat heftig...
Je bent absoluut geen aansteller, maar juist heel erg sterk.
Na wat jij allemaal hebt meegemaakt is het logisch dat er problemen zijn blijven hangen. Je bent nooit 'veilig' geweest en dat doet veel met je. Het vriendje toen je 9 was, je eigen ouders/zusje, je pestende klasgenoten en die zak die zich jouw vriend noemde. Dat is meer dan de meeste mensen in een heel leven moeten doorstaan, dus je hebt alle recht om je zo te voelen. Zeg nooit tegen jezelf dat je het slachtoffer speelt... want er is niks van spelen bij.
Heel erg goed dat je hulp hebt gezocht. Vanuit werk en privé kan ik ook EMDR aanraden door een proffesional waar je je veilig bij voelt.
Het is zwaar, er gaan hokjes open die je gesloten hebt gehouden maar je leert ook hoe je dit kan handelen en dat je je eindelijk veilig kan voelen en rust kan ervaren.
Heel veel sterkte!

Warina (Commandeur x Krawall)
United (Havidoff x Jazz x Wisconsin)
Jam Session (Don Tango B x Krack C x Jazz)
Igor HR (Sorento x Jazz x Zuidhorn)

Zucchero
Berichten: 2493
Geregistreerd: 11-01-05
Woonplaats: Helmond

Link naar dit bericht Geplaatst: 21-09-18 20:34

Heb TS een pb gestuurd, maar wil voor anderen het linkje ook graag hier delen, zodat meer mensen er baat bij kunnen hebben.
http://www.projectspeaknow.nl/

Gwendolyn 6 maart 1988 - 19 oktober 2016 ;(

Schemering
Berichten: 5
Geregistreerd: 21-09-18

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 22-09-18 07:52

Dankjulliewel, allemaal, voor de lieve reacties! Het doet mij erg goed om dit allemaal te lezen, en het helpt met het beseffen dat ik me niet aanstel. Ik ben altijd bang dat mensen om mij heen me naar de mond praten, maar dit is anoniem, dus dan heb ik weinig reden om dat te denken! In die zin helpen jullie reacties dus al enorm.

Om een veelgestelde vraag/opmerking te beantwoorden: ik wil/ga inderdaad EMDR doen. Dat heb ik duidelijk aangegeven in mijn doorverwijzing van de huisarts en ook tijdens mijn intake. Ik wist inderdaad al heel snel dat ik dit wilde doen, hoewel ik uiteraard ook op zie tegen het feit dat je het dan allemaal op moet rakelen. Maar zoals jullie zeggen geloof ik dat dat het waard is!

Momenteel sta ik niet onder behandeling bij een psycholoog of andere mentale hulpverlener, enkel bij een psychosomatische fysiotherapeut. Met haar focus ik voornamelijk op mijn lichamelijke klachten, maar de mindfulness technieken die ik oefen haal ik veel steun uit voor mijn PTSS. De diagnose PTSS is overigens gesteld aan de hand van meerdere vragenlijsten bij de psycholoog en ook een lange intake met 2 psychologen.

Het moment dat ik voor een doorverwijzing naar de huisarts ging was februari, ik kon vervolgens eind juni pas terecht voor een intake, en toen werd mij verteld dat de wachttijd een jaar en 3 maanden was. Ik ben het met jullie eens dat dit véél te lang is, en ik ben hier toen ook van geschrokken. Echter is de mogelijkheid er niet om zelf te betalen voor de behandeling en dus bijvoorbeeld bij een privékliniek sneller aan de beurt te zijn, en crisis val ik IMO niet onder.

Ik sta dus aangemeld bij een praktijk, maar ik geloof dat die ook onder de GGZ psychologen vallen. Ik weet dus niet hoe dat zit. Verder had ik daar, ondanks de lange wachttijd, wel een heel fijn gevoel. Verder weet ik niet zo goed hoe ik zelf zou moeten zoeken, ook omdat ze mij eerder bij andere praktijken hebben afgewezen vanwege te ingewikkelde problematiek, ik heb echt een tweedelijns psycholoog nodig. Dus als iemand kan uitleggen hoe ik dat het beste aan kan pakken, dan heel graag!

Dankjewel nogmaals voor jullie berichtjes! Ik ga ook zo alle PB's beantwoorden en het nog eens rustig doorlezen.

Janneke2
Berichten: 22653
Geregistreerd: 28-02-13
Woonplaats: Ergens in Drenthe

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 08:55

"Hoe nu verder...?"

Een goede vraag!!

First things first: wat een giga @$%&*₩£€^$@#&€£₩^ poedersuiker paasei klote verhaal heb jij te vertellen!!!

Verder: heb je een serie verhalen met kop en staart gehad rondom die lettertjes ptss?
Bijvoorbeeld 'iedereen naar de zin willen maken' kan een overlevingsmechanisme zijn. Het is uiterst zinnig!
Uiteraard heeft het zin als je ook assertief kunt zijn, maar EERST moet jij ervaren dat het veilig is. (Tot die tijd heeft het geen zin om te proberen om een overlevingsstrategie "los te laten".)
'Ik moet altijd perfect zijn' en 'ik kan maar beter geen kritiek hebben' lijken mij ook overlevingsstrategiën.


En die rotstem mbt 'ga je nou het slachtoffer spelen (etc)' - niet geloven hoor! Dat is makkelijk gezegd, maar het "klopt" totaal niet.
Nu ja - het is een samenvatting van al die mensen die best hadden kunnen weten _-:( dat jij steun nodig had, maar daar om hen moverende redenen geen zin oid in hadden.
Helaas bestaat dat maar al te erg. :(:)

Vwb veiligheid: dat hoort tot de zegeheten eerste fase van het verwerkingsproces. Ik ben een fan van emdr - maar dat komt in de 2e fase.

En is er gesproken over de biologische werking van de amygdala en van cortisol?

Cortisol is het stresshormoon mbt langdurige stress - en het remt het immuunsysteem. Van belang mbt herstel van jouw gezondheid is dus rust. Dat is een beetje een paradox, want verwerken is werk - het heeft wel zin om rust en ontspanning nadrukkelijk niet uit het oog te verliezen...!

Er is een schema dat stelt dat ons brein bestaat uit 3 'lagen'.
Het reptielenbrein is de onderste laag, dat met oa. reflexen zorgt dat je temperatuur, ademhaling en wat al niet op orde blijft.
De middelste laag zijn je emotionele hersenen, waar oa de amygdala zit, de "schildwacht" van het alarmsysteem. Emdr kan deze laag beïnvloeden, daarom is het zo goed om emdr te doen.

De bovenste laag bevat ons logische verstand, daar denken we na. Cognitieve gedragstherapie kan op zichzelf genomen prima zijn, net zoals 'kleine stapjes zetten' maar doet weinig aan angst. (De angst niet groter laten worden, geen angst voor angst opbouwen heeft charme, maar is niet de hoofdmoot.)
In de eerste fase van traumaverwerking heeft het beslist zin.
Laatst bijgewerkt door Janneke2 op 22-09-18 09:13, in het totaal 3 keer bewerkt

[o]

Je suis Charlie - comme tout le monde.

(...en BAH wat is dit onderschrift actueel. )

Suzanne F.
Berichten: 48951
Geregistreerd: 03-03-01

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 08:59

Ik heb ook PTSS gehad maar geen EMDR. Dat is wel voorgesteld maar durfde ik toen niet. Uiteindelijk ben ik na 2 jaar hulp er weer bovenop gekomen. Ik weet eigenlijk nog steeds niet hoe ze het gedaan heeft en hoe het gegaan is. En of zij het nu gedaan heeft of ikzelf? En wanneer het echte omslagpunt kwam. Het is een soort trap naar boven geweest waarvan ik niet wist dat ik hem al op was. Ben wel heel blij uit dat dal te zijn en het is echt waar dat je er veel sterker uitkomt. Beetje een dooddoener maar het klopt wel.

"Through dangers untold and hardships unnumbered, I have fought my way here to the castle beyond the Goblin City to take back the child that you have stolen. For my will is as strong as yours, and my kingdom is as great - You have no power over me"

__danielle__
Berichten: 1783
Geregistreerd: 27-08-09

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 09:32

Heftig TS.. Niet niks hoor wat jij allemaal hebt meegemaakt!

Heeft jouw zorgverzekering geen wachtlijstbemiddeling? Je zou ze altijd eens kunnen bellen, over het algemeen kan je zorgverzekeraar wel iets doen als de wachtlijst zo lang is...

Zomaar voor iemand aardig zijn... Is voor jezelf, maar ook voor de ander fijn!

Sherivey
Berichten: 8485
Geregistreerd: 06-11-15

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 09:40

Anoniem schreef:
Ten eerste een dikke knuffel, het is echt heftig om te lezen wat je overkomen is. :(:)

Ten tweede zou ik je heel sterk aan willen raden om eens met je psycholoog over EMDR-therapie te gaan praten.
Dit is een erg intensieve therapie, maar kan kleine wonderen verrichten.

Edit: Je hebt nu helemaal geen psycholoog? Ik ging er even vanuit dat dit wel het geval was aangezien je een diagnose hebt gekregen, maar ik ga nu twijfelen. :o

EMDR is voor mij toentertijd een heel effectieve manier geweest om met mijn struggles om te kunnen gaan :) ik kreeg ook de diagnose PTSS. En ik moet zeggen, na die behandeling is het stukje bij beetje steeds beter gegaan. Heb nu vrijwel nergens last meer van

:wave:

zonnebloem18
Berichten: 24819
Geregistreerd: 10-06-04
Woonplaats: Assen

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 10:38

Schemering schreef:
Het moment dat ik voor een doorverwijzing naar de huisarts ging was februari, ik kon vervolgens eind juni pas terecht voor een intake, en toen werd mij verteld dat de wachttijd een jaar en 3 maanden was. Ik ben het met jullie eens dat dit véél te lang is, en ik ben hier toen ook van geschrokken. Echter is de mogelijkheid er niet om zelf te betalen voor de behandeling en dus bijvoorbeeld bij een privékliniek sneller aan de beurt te zijn, en crisis val ik IMO niet onder.

Ik sta dus aangemeld bij een praktijk, maar ik geloof dat die ook onder de GGZ psychologen vallen. Ik weet dus niet hoe dat zit. Verder had ik daar, ondanks de lange wachttijd, wel een heel fijn gevoel. Verder weet ik niet zo goed hoe ik zelf zou moeten zoeken, ook omdat ze mij eerder bij andere praktijken hebben afgewezen vanwege te ingewikkelde problematiek, ik heb echt een tweedelijns psycholoog nodig. Dus als iemand kan uitleggen hoe ik dat het beste aan kan pakken, dan heel graag!

Dankjewel nogmaals voor jullie berichtjes! Ik ga ook zo alle PB's beantwoorden en het nog eens rustig doorlezen.


Overleg even met je verzekering, tweedelijnszorg wordt altijd vergoed en hoeft niet via het GGZ te lopen. Ik ben ook gewoon naar een onafhankelijk praktijk gegaan en alles is vergoed. Binnen 1 week de intake en 1 week later het eerste gesprek. Probeer hier echt achteraan te gaan, want dit duurt veel te lang.

♥10 april 2014 is ons kleine wondertje Lotte geboren.♥

primera
Berichten: 919
Geregistreerd: 31-10-04
Woonplaats: Zuid Holland

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 11:46

Ik heb ook ptss en nog wat erbij, helaas geen goede ervaringen met de GGZ, sta al vanaf 2013 bij een FACT team en vorig jaar smeten ze me er gewoon uit, wel weer gelijk een terug aanmelding en inmiddels een "behandeling" gestart alleen wordt er steeds afgebeld door behandelaar.

Ben ook niet zo standaard als merendeel van de mensen, ze weten gewoon niet wat ze ermee aan moeten, ondanks dat er meerdere ernstige dingen erbij zijn gebeurd hebben ze nooit maar dan ook nooit geholpen erbij.
Terwijl ze dit bij andere cliënten absoluut niet zo doen en wel helpen.

Ik heb wel geprobeerd ergens anders hulp te krijgen maar de grote GGZ instelling waar ik bij zit doet al niets, huisarts vind dus dat als het bij hun niet lukt, het nergens gaat lukken.

Hoop voor jou dat je wel de juiste hulp gaat krijgen, EMDR is inderdaad een veel besproken therapie en werkt vaak heel goed, naar wat ik heb gehoord.

HopeDreamer
Berichten: 965
Geregistreerd: 17-03-15

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 12:06

Jeetje, wat ontzettend heftig allemaal zeg!

Zoals je zelf hebt gezegd, dat anderen je sterk en moedig vinden, dat is helemaal waar! Om zoiets te doorstaan moet je ook heel sterk zijn. Altijd positief te blijven, en genieten van de dingen die je gelukkig maaken.

Zoals velen hierboven al zeggen, ga naar een pschychologenpraktijk waar je veel sneller terecht kan!

Vele huisartsenpraktijken hebben een huisartsenondersteuning, je kan met die mensen praten, en evt. kunnen ze ook zoiets voor je aanvragen, en er meer druk achter zetten.

EMDR is zeker iets wat je moet proberen! Wie weet helpt het wel.

Blijf veel praten met de mensen die je vertrouwd. Het is dan wel niet zo leuk, maar het kan flink opluchten... Net als schrijven, gewoon je frustraties van je afschrijven.

Uiteindelijk zul je er sterker uitkomen, en probeer die gedachte vast re blijven houden...

BarbaLala
Berichten: 9605
Geregistreerd: 13-11-04
Woonplaats: Omgeving Arnhem

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 14:07

Lees nu dat je via ggz naar een psycholoog wil, maar dat raad ik je onwijs af.
Ze zijn daar vooral gericht op cijfers en niet op de juiste individuele behandeling, mede door alle bezuinigingen en wachtlijsten. Ik heb zelf 5 psychologen gehad (waaronder 2 ggz) voor ik de juiste vond, en dat wordt zeker wel gewoon vergoed vanuit je verzekering, kijk dus alsjeblieft verder!

Angst voorkomt niet dat je sterft, het voorkomt dat je leeft.
Klets mee in het zelfstandige-stalling topic!
STOP AGENDA 2030!

Shadow0
Berichten: 43452
Geregistreerd: 04-06-04
Woonplaats: Utrecht

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 14:11

Wat bedoelen jullie met psychologen die we of niet 'GGZ' zijn? GGZ is gewoon de term voor psychologische zorg.

Overigens: ook het 'gewoon' vergoed worden is niet waar. Afhankelijk van je verzekering kan het zo zijn dat je maximaal 75% vergoed krijgt (en om het nog ingewikkelder te maken, dat kan dus gaan om 75% van het maximumtarief maar ook om 75% van het gemiddelde gecontracteerde tarief, dat lager ligt.)

Kijk zeker verder, maar hou dat ook in de gaten.

Britt_Sisi
Berichten: 8940
Geregistreerd: 03-10-06
Woonplaats: Utrecht

Re: Diagnose PTSS: en nu?

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 15:22

Hier ook een diagnose PTSS en angststoornis gehad. Ook door EMDR er zo goed als bovenop gekomen. Al merk ik dat ik met stressmomenten wel af en toe terugvallen heb. Misschien heb ik wel te weinig EMDR gehad. Het sloeg zo hard aan dat ik het beeld waarvoor ik ging na 2 sessies al niet meer scherp kon zien, en dat zelfde beeld heb ik ook nooit meer last van gehad. Heel gek hoe dat werkt, maar zo fijn!

Ik stond ook op een wachtlijst en het zou ook een half jaar gaan duren. Die tijd had ik niet dus ik ben naar de huisarts gegaan en heb gevraagd of ze niet iets wisten met kortere wachttijden, en dat wisten ze. Ik kon binnen een maand terecht!

Ik wens je veel sterkte en succes toe met de komende tijd en ik hoop dat je net zo veel baat hebt bij de EMDR als dat ik heb gehad!

moonfish13
Berichten: 18218
Geregistreerd: 20-08-07

Link naar dit bericht Geplaatst: 22-09-18 15:49

Gatsie wat een verhaal zeg.. :(:)
Emdr is inderdaad fantastisch en ik duim heel hard dat jij er ook zoveel baat bij hebt, ik heb door andere oorzaak ptss opgelopen als klein kind.
Dat heb ik dus nog steeds, en recent gebeurde er wat onkundigs vanuit zorgprofessionals die zorgde dat het keihard oplaaide.
Zo erg dat ik echt dacht: :oo
Gewoon zo’n giga heftige reactie, zowel fysiek als mentaal dat ik zelf geschrokken ben van hoe het erin hakte, gewoon eng vond ik het ik herkende mezelf niet meer.
Met spoed mijn emdr therapeut ingeschakeld, en heel bizar maar hij heeft het er in een sessie weer uit gekregen, ik was weer mezelf.
Wel nog bleek later dat ik onverwachts enorm bang werd van witte kleding, dus doktersjassen en zelfs de witte overhemden van de mac donalds. >;)
Net of ik niet besef dat het flauwekul is om daar bang voor te zijn, maar het gebeurde en ik kon er zelf dus helemaal niks mee.
banketstaaf was dat ik enkele dagen later dus geopereerd moest worden, witte jassen genoeg in een ziekenhuis.
Dat leek me dus een heel slecht plan zonder emdr, dus dat is voor de operatie nog aangepakt en ik was er in één klap vanaf.
Ik ben enkele dagen later geopereerd en heb geen moment meer aan de witte jassen gedacht, nu was het ook een reactie die ik niet bewust kon controleren.
Gewoon ineens overvallen buitenshuis terwijl ik het totaal niet aan zag komen, het is dus niet zo dat ik wist dat ik bang was van witte jassen.
Mijn moeder geeft aan dat dat als klein kind (1 jaar oud pas) dus ook zo was na een medische misser, dat alles wat wit was uitmondde in gillen en krijsen.
Ook als dat de schoenenverkoper was.
Dus kennelijk was dat wel heel oud, maar het kwam dus wel boven recent.
Echt emdr is me heilig, ik hoop dat het voor jou net zoveel gaat doen want zo te lezen heb je wel erg heel, heel erg veel pech gehad. :(:)
Ik hoop enorm dat de positieve verhalen over emdr je de moed geven om door te gaan en je er vertrouwen in durft te hebben, die ‘rust’ verdien je.

sunshine
Berichten: 12055
Geregistreerd: 08-11-01
Woonplaats: Reusel

Link naar dit bericht Geplaatst: 25-09-18 07:46

Heel veel sterkte TS.
Hier ook de diagnose PTSS gehad en behandeld met EMDR.

Stuur me gerust een PB mocht je daar behoefte aan hebben.

Wie helpt mij mee Blacky te vinden? Hij zou in Drenthe hebben gestaan!
Pandijks Orion 17-05-1990 ...The day when I stop loving you, is the day when I close my eyes, forever..ik mis je nog steeds iedere dag ;(


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: 92Michelle, Anouk94, hooi, Lalladidoo, lizard, Supervixen, TessaxQuincy, vikawiek, WillemYntJee en 53 bezoekers