Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
Amado7 schreef:Is het niet oneerlijk dan om een prachtig uniek kindje weg te halen? Dat doe je toch ook niet meer als het kind 1 is en nog geen verstand heeft?
Seltje schreef:Waarom wij bewust voor natuurlijk hebben gekozen? Omdat ik zelf ook 'natuurlijk' groot ben geworden. Uiteraard ga ik nu niet direct laten afbreken, en wacht ik tot de volgende testen. In België kan abortus maar tot 12 weken, en bij een slechte vruchtwaterpunctie kan het ook later.
Waarom geen ICSI? Ik heb zelf jaren gewerkt in een ziekenhuis rond vruchtbaarheid, en al dat gedoe met die hormonen en dergelijke, zie ik niet zitten. Dat zei ik toen al, en nu nog steeds, daar wil ik echt niet aan beginnen. Dat traject is fysiek en mentaal enorm zwaar, daar begin ik niet aan.
Ik heb met mijn partner afgesproken 1 maal natuurlijk te proberen, en dus de positieve kant van de 50% kansen te bekijken, en loopt het mis, dan gaan we voor adoptie. Maarja, die hormonen nu, die doen mij enorm twijfelen.
Voorlopig gaan we gewoon verder zoals het nu is, wachten op testen en gesprekken de volgende weken. En handelen naar gelang daaruitkomt. Voor wie wilt hou ik jullie op de hoogte.
poes schreef:Ik snap wel dat mensen hier enorm over vallen, want het zijn echt enorme risico's in dit geval.
Ik ken nu een koppel die helaas tijdens de zwangerschap te horen heeft gekregen dat de kans op een handicap zeer groot is (virus gehad in vroeg stadium van de zwangerschap of zoiets). Helaas kunnen ze het niet ontdekken voor de geboorte. Koppel gaat het kind ook houden. Dit was dan zonder voorkennis, dit koppel heeft al 2 gezonde kinderen, maar staat nu wel voor een vergelijkbare situatie.
Hier dus ook een grote kans dat ze een kind met zware afwijking deels 'bewust' op de wereld zetten, vind je dat dan anders (oprechte vraag)?
Grof gezegd, de abortus op zich vind ik niet erger bij de 1 dan bij de ander dan... De uitkomst blijft hetzelfde: je hebt een mogelijk gezond leven gestopt of een mogelijk 'ongezond' leven gestopt.
De situatie is nu zoals ze is, dat kan niemand meer veranderen. Dus ook al zijn de meningen daarover heel verdeeld, het is niet van belang voor de volgende beslissing: wel of niet aborteren of hoe lang nog wachten.
Noahh_h schreef:TS, helaas is bokt geen fijn forum om je hart te luchten. Er zijn altijd mensen die hun mening lekker subtiel uitte. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt die je hierin kunnen steunen.
Pipodipo schreef:Veel mensen worden verliefd op het idee om zwanger te zijn. Het is zo prachtig, je gaat er van stralen, je voelt je vrouw, iedereen doet het en je krijgt ontzettend veel aandacht. Maar dan heb je op een zeker moment de realiteit en in dit geval is dat een -met een aan zekeheid grenzende waarschijnlijkheid- een ziek kindje. Een ding is zeker, je komt nooit meer aandacht te kort met een ziek kind. Het is wel veel gedoe en mentaal en fysiek zeer zwaar, ik zou er niet aan beginnen.
LindyH schreef:Ik heb niet alle gelezen maar wil je toch nog even een invalshoek ter overweging geven, voor zover dat niet gedaan is.
'Beter ten halve gekeerd dan ten hele gedwaald', zegt men wel. Dat zou je ook op deze situatie kunnen toepassen. Natuurlijk had je het allemaal eerder kunnen bedenken, maar daar daar heeft het kind/mens/volwassene dat straks met een ernstige aandoening moet leven natuurlijk geen boodschap aan. Nu ben je nog in de gelegenheid om het mens dat gaat komen zo'n leven te besparen, los van wat je eerder wel of niet had moeten of kunnen doen.
Dus ik zou het helemaal los laten wat je eerder dacht, en je beslissing van nu daar niet van af laten hangen. Het vruchtje dat je nu eventueel weg laat halen zal het je echt niet kwalijk nemen, want dat kan het nog niet. Dat zit alleen in je eigen hoofd. Het mens dat straks met een ernstige aandoening moet leven kan dat jou wel kwalijk gaan nemen. Neem dus je beslissing niet op basis van het vruchtje van nu, maar op het mens van later, dat wellicht 100 jaar moet leven met het lichaam dat het nu van jou meekrijgt.
Overigens lijkt het mij vrij normaal dat je anders gaat denken over het komende leven zodra je zwanger bent. Hormonen zorgen ervoor dat je beschermender wordt ten opzichte van het leven dat in je groeit. Als dat zich bij jou uit door anders te gaan denken over de gezondheid van dat leven en dat je nu eigenlijk liever dat mens wilt behoeden voor een aandoening, dan is dat een compleet normale en natuurlijke gang van zaken. Don't beat yourself up for it.
Pipodipo schreef:Wat ik nog zou kunnen bedenken over de leef- en eetwijze die bij de ziekte hoort, is dat als je het zelf hebt het heel normaal voor je is om zo te leven. Er kan ook een gedachte onstaan als ' als ik het kan, kan iemand anders het ook', in dit geval dus het kindje straks. Als het alleen met leefstijl en dieet te maken heeft die al in het gezin gewoonte is, is het niet onoverkomelijk, maar ik heb dus geen idee van verdere consequenties.
ElviraKelan schreef:Cayenne schreef:Zo'n ISCI traject mag dan wel fysiek en mentaal zwaar zijn, maar een overleden kindje of levenslang voor een gehandicapt kind zorgen is nog veel zwaarder, dus in die zin ontgaat de logica van TS mij ook volledig.
Ben ik het niet geheel mee eens.
Ik heb het traject als echt zwaar ervaren. Endometriose is verergerd tijdens alle vruchtbaarheidspogingen waardoor ik ook meer pijn kreeg en uiteindelijk stonden we alsnog met lege handen. Ik ben dus nooit zwanger geraakt.
Over het algemeen vind ik persoonlijk dat hier in het topic licht word gedacht over adoptie en ICSI.
Terug kerend naar deze specifieke situatie. En met de meeste dingen heb ik op de 1 of andere manier ervaring (autisme komt bij ons in de familie voor, endometriose en vruchtbaarheidsbehandelingen zijn geen vriendjes van elkaar en ik wist na drie pogingen IUI dat mijn lichaam het daar hartgrondig mee eens was).
Allereerst vind ik dat TS het te licht heeft ingeschat van te voren. Ik was nooit gegaan voor de natuurlijke weg naar zwangerschap. Ik was zeker wel gegaan voor het zwanger worden maar dan wel dus via ICSI en selectie gezond embryo. Voor mijzelf de risico’s nemend maar het kind zoveel als mogelijk al voor de geboorte beschermend.
Maar dat is nu mosterd na de maaltijd. Want TS is via de natuurlijke manier zwanger geworden.
Nekplooimeting en andere onderzoeken kan er naast zitten. Bij mijn nichtje is langere tijd gedacht dat ze het syndroom van down had. Er is zelfs geadviseerd en gestuurd naar aborteren. Ze is als kern gezonde baby ter wereld gekomen.
Echter ben ik mede door onze eigen ervaring fel tegenstander van abortus.
Desondanks hoeveel moeite ik er ook mee heb, de wetenschap weet ook niet alles en kan er naast zitten en voor het ongeboren kind zou ik het risico niet durven te nemen.
Maar zoals in mijn antwoord al valt te lezen vind ik het een duivels dilemma
_San87_ schreef:Waarom zou je niet nu al nadenken over de toekomst die je een kind geeft? Dat lijkt me júist iets om zwaar mee te laten wegen.
Palmera schreef:En dat doet de rest die een kind wil ook? Hou nou toch op, hier op bokt alleen al zat moeders die vanwege hun situatie beter geen kinderen hadden kunnen krijgen. Die hebben ook niet nagedacht.
Dan hebben we het misschien niet over chronische ziekte, maar wel over chronische problrmen die een kind óók negatief kunnen beïnvloeden voor de rest van het leven.
Echt, mijn broek zakt af van de hypocritie in dit topic.
Pikkepor schreef:Seltje schreef:Oh help, ik had niet gedacht dat het zo'n beladen topic zou worden. Ook nog nooit zoveel reactie op een topic gehad.
Ik heb niet alles gelezen, wel het meeste en ga ook nergens persoonlijk op reageren.
Natuurlijk zwanger worden is echt een heel bewuste keuze geweest. En ja, als het kind ziek blijkt te zijn wordt het weg gehaald, ik wordt enorm gemonitord qua eigen gezondheidsproblemen. Alleen zijn mijn hormonen nu mijn beslissingen in twijfel aan het brengen. Blijkbaar doen hormonen dat wel vaker.
Voorlopig blijf ik hopen op de goede 50%, samen met mijn partner.
Ik wil iedereen met lieve woorden bedanken, ook bedankt voor de pb's. En diegene met de minder lieve woorden snap ik ook. Echt 5 jaar geleden had ik ook gereageerd in zo'n situatie moet je geen kinderen willen. Ik had nooit gedacht dat hormonen zo'n dingen met je onderbewustzijn kunnen doen.
Ik hoop dat je je ook bewust bent dat het de volgende zwangerschap dan ook weer 50/50 kan zijn? En de zwangerschap daarna en die daarna... en dat abortus (en zeker meerdere keren) ook risico's met zich meebrengt?
Ik denk dat je nog eens samen met je partner moet nagaan waarom je voor de natuurlijke weg gekozen hebt. Zet het desnoods voor jezelf op papier. Zodat je het kunt nalezen als je hormonen weer een loopje met je nemen.
Daarnaast is het misschien ook wel iets om jezelf in vraag te stellen: jij was zelf dus ook een abortus geweest, is je leven onhoudbaar genoeg om niet te kunnen leven? Kun je niet gelukkig zijn met je aandoening?
Stel je bent nu zwanger van een dochter met dezelfde aandoening als jij, dan wordt ze toch geboren in de beste armen die ze maar kan wensen? De expert herself.
Daarnaast is er in België tot 22 weken de mogelijkheid om een zwangerschap te beëindigen als het om medische redenen is. Is de aandoening ook met de NIPT te vinden? Dan weet je het misschien al eerder. Je weet dan in ieder geval het geslacht al.
Ibbel schreef:Pikkepor schreef:@elnienjo, dat is dus de vraag die TS zich het beste zelf af kan vragen. Was ze er liever niet geweest?
Dat is een vraag die niet te beantwoorden is. Want zeg je ja, dan betekent dat dus in feite dat je liever dood zou zijn, waarmee je suicidaal zou zijn. Maar iedereen die chronisch ziek is (of dat te vermijden is geweest of niet) zal - neem ik aan tenminste - áltijd zeggen liever gezond te zijn.
En vergeet niet, het gaat niet alleen om eventueel een ziek meisje op de wereld te zetten, maar ook het vermijden een kort / niet-levensvatbaar jongetje op de wereld te zetten
DeMolenhoek schreef:Wij hadden een kind met down ook niet laten aborteren :)
Ailill schreef:Ga je met deze gedachtes niet naar een richting die je eigenlijk niet zou moeten willen inslaan?
Gebruikers op dit forum: YandexBot en 144 bezoekers