Moderators: Mjetterd, Dani, ynskek, Ladybird, xingridx, Polly, Hanmar
tita schreef:Poehhh
Wat heftig ik heb geen woorden voor je en ik ga ook geen mening geven.
Maar...... ik weet wel.....kijkend naar mijn zoontje van 1 als hij komt te overlijden dan heb ik een vreselijk pijn en verdriet dan hoeft het niet meer van mij. Ik zou zoiets niet kunnen verwerken en zou zoiets ook niet op de voorhand willen weten
Mijn hummeltje
poes schreef:Heeft iedereen met kinderen zich hier dan eerst uitgebreid laten testen, leefde die perfect gezond en is die ook vroeg aan kinderen begonnen? Want anders heb je echt geen recht op oordelen... en dan nog.
Sterkte TS. Je zit in een situatie waar de ideale keuze momenteel niet bestaat.
poes schreef:Heeft iedereen met kinderen zich hier dan eerst uitgebreid laten testen, leefde die perfect gezond en is die ook vroeg aan kinderen begonnen? Want anders heb je echt geen recht op oordelen... en dan nog.
Sterkte TS. Je zit in een situatie waar de ideale keuze momenteel niet bestaat.
DeMolenhoek schreef:Ik ben getest geweest ivm de genetische problemen in de familie. Ik was 25 en had een perfecte placenta door gezond te leven. Maar wat je vraagt is een dooddoener hoor. Ik snap niet dat mensen dit een normale keuze vinden?
DeMolenhoek schreef:Nee, die vergelijking gaat scheef. Het gaat niet over van hoeveel % is het ok. Het gaat er over dat 2 volwassen mensen hiervan wisten, de mogelijkheden hadden om deze ziekte niet door te geven (met 25% kans op dood onder 1 jaar en 25% kans op chronisch ziek) maar dit niet wouden omdat ze geen traject in wouden gaan die extra inspanning vraagt.
Van zodra je weet dat er iets dergelijk in de genen zit ga je testen en ga je voor de veilige optie. Ook al is de kans maar 5% dat jou kind het krijgt. Het zou maar bij die 5% horen terwijl dit perfect had kunnen voorkomen worden.
Gokken doe je in het casino. Niet met het leven van een kind.
Varekaj schreef:TS denkt er NU wel over na, wil zich laten begeleiden door experts en houdt rekening met de gevolgen die er kunnen zijn.
Akkoord, dat had ze beter kunnen doen voor ze de horizontale tango ging dansen. Dat staat als een paal boven water.
Maar ze laat het niet op zijn beloop gaan. Ze zegt niet "ik zie wel waar het schip strandt" en ook niet "we doen het gewoon opnieuw als het misgaat". Ze gaat wat doen met de kennis die ze heeft om van daaruit de beste keuze te maken en niet "ik wil dit kost wat kost en hoe het kind eruit komt zal me worst wezen".
Dat verschil wou ik graag aankaarten. Ze heeft zich laten beïnvloeden door de hormonen, tja. Niet echt verstandig nee.
Maar ik heb 1000x liever dit, met iemand die de verantwoording alsnog wil opnemen, dan iemand die gewoon de ogen sluit en struisvogel gaat spelen.
poes schreef:DeMolenhoek schreef:Ik ben getest geweest ivm de genetische problemen in de familie. Ik was 25 en had een perfecte placenta door gezond te leven. Maar wat je vraagt is een dooddoener hoor. Ik snap niet dat mensen dit een normale keuze vinden?
Wat normaal is en wat niet probeer ik me altijd zo ver mogelijk vandaan te houden.
Ik snap maar al te goed dat mensen hier wat van denken maar ik denk dat TS ook recht heeft op haar eigen keuzes en eventueel heroverwegen ervan.
Veel mensen krijgen onverwacht een ziek kind of erger. Nochtans is dat ook maar een kwestie van kansberekening. Vanaf hoeveel % is het dan wel ok vraag ik me af?
DeMolenhoek schreef:Ik vind het spijtig dat je voor de natuurlijke weg hebt gekozen. 50% kans bij een jongen op nog geen jaar worden. 50% kans bij een meisje voor levenslang ziek te zijn. Pfieuw... Dat moet je een kind niet willen aandoen Ik kom misschien hard over maar ik vind dat je geen verstandige keuze hebt gemaakt. Je tekent misschien een kind levenslang. Waarom heb je die keuze gemaakt? Ben naar wel benieuwd naar.
Nu goed, nu is het kind onderweg dus ja... Kun je er mee leven indien het een jongen blijkt te zijn? En wat als hij alle pech tegen heeft? Kun je daar dan ook mee leven? Een zwangerschap uitdragen van een niet levensvatbaar kind? Alle emotie daar rond? Pfieuw, ik vind het echt heel heftig dat je deze keuze hebt gemaakt. Zeker met de wetenschap van vandaag had dit kunnen voorkomen worden. Ik heb verder geen tips voor jou. Ik duim heel erg hard dat, wat het ook mag zijn, het de goede 50% mee heeft. Wanneer weet je of het een drager is of niet?
Ygritte schreef:Lieve TS, ik kan niet voor je beslissen wat je moet doen.
Persoonlijk vind ik dat een kind krijgen een hele grote verantwoordelijkheid is. Je bent verantwoordelijk voor een heel nieuw leven, en in elk geval de eerste 18 jaar (+ 9 maanden zwangerschap, als dat van toepassing is) volledig verantwoordelijk om dat leven de optimale start te geven. Dat is een grote taak, als ouder.
Als ik in jouw schoenen stond, zou ik redeneren vanuit het kind, die 80 jaar een leven moet leven met de start die je geeft. Het gaat er niet alleen over of je zelf kunt "leven" of zorgen voor een (ernstig) gehandicapt kind (voor 18 jaar of, als het kind zorg-afhankelijk blijft, je hele leven), maar ook of je er achter kan staan dat je verantwoordelijk bent voor de start van je kind.
Natuurlijk kun je niet alles onder controle houden en kunnen dingen altijd gebeuren (ongelukken of dingen die misgaan), maar voor de meeste "normale" zwangerschappen is de kans dat er iets misgaat enkele procenten: bij deze zwangerschap is dat al 50%, met dan ook nog kans dat het een zeer ernstige handicap is waaraan het kind kan overlijden.
Persoonlijk zou ik dat een heel hoog risico vinden. Ik zou me een gesprek voorstellen met het kind, waarin ik die voorstel als weldenkende volwassene, en waarin ik de risico's uitleg: 25% kans op jong overlijden, 25% op chronisch ziek. Als dit bijvoorbeeld het mogelijke gevolg is van een medische ingreep, zouden veel mensen toch 'nee' zeggen tegen de medische ingreep. Ik zou persoonlijk moeilijk kunnen leven met de verantwoordelijkheid voor zo'n groot risico, zeker als het falikant misgaat. Nogmaals: 25% kans op vroegtijdig overlijden is echt een hoog risico (wat kan verklaren waarom de artsen zwangerschap af hebben geraden) de meeste zwangerschappen hebben slechts enkele procenten risico's op welke afwijking dan ook.
Natuurlijk is ook een abortus iets wat je niet "zomaar" doet, maar ik zou deze situatie niet "zomaar" vinden.
Een zwangerschap met ICSI/IVF is in dit geval een goede optie, waar ik voor gegaan zou zijn.
In elk geval lijkt me een goed idee om te praten met de artsen, die beter kunnen inschatten en ook uitleggen waarom zij bepaalde adviezen geven, en ook met je man.
Veel sterkte en wijsheid, TS.