Bokt.nl

elnienjo schreef:

anjali schreef:

Ik vind het wel erg als mensen alleen naar waarde beoordeeld worden met als criterium of ze productief kunnen zijn in de economie.

Dat is nu eenmaal de praktijk. Ik ben dan nog productief geweest voor ik een paar jaar geleden om medische en psychische redenen uitviel, maar de consensus is gewoon dat men uitkeringstrekkers het licht in de ogen niet gunt. Iemand die ziek is hoort opgesloten in een instelling, god forbid dat ze ook wel 'ns op vakantie gaan of anderszins leuke dingen doen. En de maatschappij wordt alleen maar harder. Logisch ook want mensen moeten steeds meer inleveren en krijgen er minder voor terug.

Kinke schreef:

daantjuhhh schreef:

Zij zijn met pensioen. Maar houden altijd heel veel zorgen om hun kind. Tot aan hun dood.
Mijn broer zal mij altijd houden als steun.
Maar als ik er niet zou zijn.
Wie zorgt er dan voor hem?

Ik ben wel benieuwd wat o.a. Anjali, SusanH en Bigone hierop te zeggen hebben.

poes schreef:

Ja maar even goed loopt dat kind op haar 16e te dicht bij de muziekbox op een privé feestje, krijgt ze tinnitus en wordt ze daar gillend gek van en maakt ze er een eind aan. We kunnen er toch niet alle ‘normale’ risico’s gaan bijslepen nu...

Ailill schreef:

Ibbel schreef:

Dat dieet is voor mij niet zozeer het issue. Maar je geeft een zieke dochter hetzelfde dilemma waar jijzelf aardig mee aan het worstelen bent. Is dat fair? Wil je een kind niet juist tegen dit soort morele en ethische beslissingen beschermen?

Ik snap je punt en, helaas, is deze van toepassing op TS. Echter, hoeveel ouders hebben er niet een of ander defect dat ze doorgeven aan hun kinderen? Al dan niet bewust, ik denk dat de meeste mensen er niet eens vewust stil bij staan, nu moet TS in haar geval wel, maar ze doet het ook.

Voorbeeld, bij mijn vader in de familie hebben ze niet de beste huiden/ Vaak hooikoorts en astma. Zelf heb ik weinig last van de laatste 2, maar wel degelijk erg veel last gehad van eczeem. Dat was voor veel buurtkinderen/klasgenoten/scouting een reden om mij echt enorm te pesten. Schimmelpoot, AIDS-lip en nog meer benamingen vlogen me dagelijks om de oren. Sommige mensen wilden niet naast mij zitten, denken dat het besmettelijk is.

Als ik dan zomer na zomer met lange broeken/truien loop, tot ver na mijn 20e onzeker geweest en tot op de dag van vandaag zijn de littekens zichtbaar (als in zelf een lichte tint en dan van die opvallende vlekken zonder pigment). Ik kan oprecht zeggen er 100% overheen te zijn, dankzij een specifiek voorval en ik ben diegene er nog altijd dankbaar voor.

Mijn vader heeft zijn jeugd/huid zo totaal niet ervaren, andere mensen binnen de familie ook niet. Dus of het enkel daar aan ligt of meer factoren die van toepassing zijn, laat ik in het midden.

Wat ik bedoel te zeggen is: Iedereen heeft zo zijn/haar ding.