Bokt.nl

secricible schreef:

Ricie schreef:

Pffoee, heftig artikel. Vind het erg dat het hier in Nederland zo ver moet en kan komen.....

Misschien begrijp ik je verkeerd, maar bedoel je dan dat je vindt dat hulpverlening gefaald heeft bij dit meisje? Of dat je het hizar vindt dat ze geen euthanasie heeft gekregen?

Whale schreef:

Ik ben altijd van mening, je wordt al zonder toestemming op deze wereld gegooid, dus als je vind dat het klaar geweest is, dat je zelf mag bepalen wanneer het klaar is. En hoe fijn zou het niet zijn als dat op een vredige manier gedaan kan worden.

Betteke schreef:

Ik vraag me dan serieus af hoeveel van jullie euthanisatie van dichtbij hebben meegemaakt. Als het om paarden gaat moeten we eindeloos doorgaan met behandelen, maar volgens bokt moeten mensen als het maar even kan en even willen een spuitje krijgen. Ik vind dit stuitend. Hebben jullie enig idee hoeveel impact euthanasie heeft?

Jennyj01 schreef:

Ik vind het een heel verdrietig verhaal. Maar toch heb ik er ook heel veel vragen bij. Dus misschien moet ik het boek toch maar eens gaan lezen ondanks dat het niet mij genre is. Het meisje is op haar 11e aangerand en op haar 14e verkracht. In en in triest en traumatiserend. Maar dan jaren zijn behandeld meerdere keren zijn uitbehandeld en minstens 20x ECT. En vervolgens op je 17e al zo ver zijn dat je 100% zeker bent van euthanasie. Hoe dan? Het lijkt een enorm tijdsbestek maar als je het tegenover het enorme trauma zet dan is het een periode van niks.

Betteke schreef:

Ik vraag me dan serieus af hoeveel van jullie euthanisatie van dichtbij hebben meegemaakt. Als het om paarden gaat moeten we eindeloos doorgaan met behandelen, maar volgens bokt moeten mensen als het maar even kan en even willen een spuitje krijgen. Ik vind dit stuitend. Hebben jullie enig idee hoeveel impact euthanasie heeft?

Whale schreef:

Het moest mij trouwens ook denken aan een documentaire over een meisje uit België die uiteindelijk wel een euthanasieverklaring heeft gekregen. Zij kampte al sinds ze een klein meisje was met een zware depressie. Na een heel lang traject kreeg zij toestemming. Uiteindelijk op de dag van de euthanasie besloot ze om het toch niet te doen, maar het gaf haar zoveel rust dat ze nu in ieder geval elk moment kon zeggen "en nu is het klaar." Als ik mij goed herinner is België ook het enige land waar dit tot nu toe mogelijk is.

Ik ben altijd van mening, je wordt al zonder toestemming op deze wereld gegooid, dus als je vind dat het klaar geweest is, dat je zelf mag bepalen wanneer het klaar is. En hoe fijn zou het niet zijn als dat op een vredige manier gedaan kan worden.

Betteke schreef:

Ik vraag me dan serieus af hoeveel van jullie euthanisatie van dichtbij hebben meegemaakt. Als het om paarden gaat moeten we eindeloos doorgaan met behandelen, maar volgens bokt moeten mensen als het maar even kan en even willen een spuitje krijgen. Ik vind dit stuitend. Hebben jullie enig idee hoeveel impact euthanasie heeft?

Jennyj01 schreef:

Ik vind het een heel verdrietig verhaal. Maar toch heb ik er ook heel veel vragen bij. Dus misschien moet ik het boek toch maar eens gaan lezen ondanks dat het niet mij genre is. Het meisje is op haar 11e aangerand en op haar 14e verkracht. In en in triest en traumatiserend. Maar dan jaren zijn behandeld meerdere keren zijn uitbehandeld en minstens 20x ECT. En vervolgens op je 17e al zo ver zijn dat je 100% zeker bent van euthanasie. Hoe dan? Het lijkt een enorm tijdsbestek maar als je het tegenover het enorme trauma zet dan is het een periode van niks.

Nabster schreef:

Misschien zijn sommige zaken ook gewoon niet te genezen. Ik lees steeds dat de zorg tekort is geschoten, maar dat is nogal een uitspraak.

Ik denk echt dat sommige leed te groot is om te dragen

upendo schreef:

Mijn mening is dat een residentiële plaatsing voor elke jongere sowieso al traumatiserend is. Als je al PTSS hebt en je ligt alleen in een scheurjurk in de separeer, dan ben je alleen met je hoofd en voel je je verlaten door alles en iedereen. Niet echt kwaliteit van leven.

xyzutu2 schreef:

upendo schreef:

Mijn mening is dat een residentiële plaatsing voor elke jongere sowieso al traumatiserend is. Als je al PTSS hebt en je ligt alleen in een scheurjurk in de separeer, dan ben je alleen met je hoofd en voel je je verlaten door alles en iedereen. Niet echt kwaliteit van leven.

Nee, zeker niet.
En het is ook vreselijk dat dat in veel instellingen nog de best practise is bij dit soort noodgevallen. Gelukkig is dat in een hoop instellingen al aan het veranderen en hebben steeds meer zelfs helemaal geen separeer meer omdat dit vaak ook op andere manieren begeleid kan worden.
Maar: gesepareerd worden in een scheurjurk in een psychiatrisch ziekenhuis is afschuwelijk, maar heel veel behandelingen in een lichamelijk ziekenhuis zijn dat ook. Alleen gaan we die aan omdat ze niet eeuwig duren en het door die tijdelijke vreselijke behandeling daarna vaak beter wordt. Iemand die acuut agressief/suicidaal is kan bijvoorbeeld een paar uur of dagen in een separeer worden opgenomen tot de acute situatie verdwenen is, en daarna woont zo iemand de rest van de weken gewoon weer op de afdeling. Niet omdat hij/zij genezen is (inderdaad), want zo iemand kan nog steeds depressief zijn of stemmen horen, maar wel in zoverre hersteld dat hij/zij geen gevaar meer vormt voor zichzelf of de omgeving.
Zoals ook in een somatisch ziekenhuis wordt geredeneerd: soms is een tijdelijk behandeltrauma met kans op herstel beter dan helemaal niet behandelen en de patient gewoon te laten overlijden aan die maagbloeding/darmkanker/hartaanval/depressie.

secricible schreef:

Maar ik denk dat het moeilijke is dat we bij somatisch lijden veel beter inzichtelijk hebben wanneer we iemand kunnen genezen en wanneer niet en hoe dat behandeltraject eruit ziet. Daarnaast is iemand psychisch dan nog voldoende bekwaam om het traject te overzien.
Bij psychisch lijden gaat dat veel moeilijker, wat ook verklaart waarom euthanasie bij die doelgroep zo ingewikkeld is.