Geplaatst 
Afijn, paard verkocht aan mijn bijrijdster, die het heerlijk met hem heeft, en mijn hobby gestopt. Ik reed altijd Engels.
Maar paarden bleven kriebelen, en ik wilde toch wel weer rijden. Dus in 2011 een westernles genomen. Western omdat dit mij altijd al heeft getrokken, het 'voelt' fijn en ongedwongen (dat is mijn beeld erbij). Ik heb altijd veel gemoeten, van mijzelf (perfectionistisch als de pest) en mijn instructrices. Dus het roer om maar.
De eerste westernles was doodeng, mijn angst bleef groot, ik had amper teugels vast, zadel zat onwennig. Ik ben de hele les echt puur bezig geweest met stappen en halthouden op mijn zit. We reden met zijn twee dus ik hield het voor gezien, dat ik op het paard zat vond ik al een overwinning en dan kon de ander echt les krijgen.
Hierna ook niets meer gedaan, dacht, de paardensport is niets voor mij, het is klaar zo.
Tot ik vorige week een buitenrit cadeau deed aan mijn beste vriendin. Ik bleef achter maar ze had zo veel lol gehad! Ik was jaloers, wilde ook. Dus naar Starnmeer gemaild, verhaal uitgelegd, of ik begeleid kon worden. En dat kon.
Ik heb besloten om helemaal bij 0 te beginnen, te doen alsof ik nog nooit heb gereden. Het is niet ver van de waarheid want ik ben een beginner met western
Aan de longe, en pas verder als ik er klaar voor was. Minder moeten, meer plezier. En binnen no time zat ik zonder vast te houden in galop
Kan best zijn dat ik nog 2 of 3 of 4 keer aan de longe ga, kan me niet schelen. Dit was voor het eerst sinds jaren dat ik echt heb genoten van de les en al zin heb in de volgende keer.
Ik ga om de week een privéles rijden, daarna is het de bedoeling om dat wekelijks te doen, en uiteindelijk wil ik in de manegeles mee rijden. Maar voorlopig mag ik op Twister blijven rijden om mijn vertrouwen weer een beetje terug te winnen. Vriendlief was mee om foto's te maken maar vond mij belangrijker dan het paard wat resulteerde in halve foto's
zo braaf.
angst is vreselijk maar het overwinnen is werelds!
