SusanH schreef:Hier gaat het juist heel goed. Deze week heel veel drukte op stal (internationale wedstrijd) en toch fijn kunnen rijden.
Wat lekker dan he! *\o/*
Olikea schreef:O wat balen maitestar. Maar als het niet gaat dan gaat het niet. Soms is even een pas op de plaats heel goed.
Ik ben ook weer aan het rijden.. Maar nooit alleen. Ik zorg dat er altijd iemand bij is.
Lesjuf heeft ook veel begrip en geduld. Dat helpt enorm.
Hij blijft gelukkig zijn brave zelf.
Vorige week bij het afstappen bleef ik hangen met de lijn van mijn air vest. Meneer is super geduldig blijven staan tot ik uit de knoop was. Zulke dingen geven vertrouwen.
Ah ja joh, gewoon even de druk er af voor mij. Komt vast later wel weer goed.
En wat fijn dat je paard je zo'n vertrouwen geeft, je komt er echt wel! En dan maar even niet alleen rijden, so what? Goede ervaringen zijn veel belangrijker dan wat dan ook.
Kiaartje schreef:Woeiii ik heb mij een tijdje geleden hier al eens gemeld en nou heeft mijn instructrice mij afgelopen weekend gesteund bij een klein onderling wedstrijdje. Stelde geen zak voor, maar was voor mij wel een droom om ook een keer voor het eggie in een wedstrijd pakje te rijden.
Ik ben dan zo gelukkig met de nuchterheid van mijn instructrice (een witte rijbroek zit niet veel anders dan dezelfde in het zwart). De bak is hetzelfde waar we altijd rijden. Ik ben alleen in de bak en zij is er bij want ze leest voor. Bijna net als bij les.
Dus de hele zooi van haar geleend en een proefje gereden.
Echt onwijs trots op mezelf dat we een BB proefje gereden hebben. Krijg ik mijn protocol terug en echt super leuk commentaar en 206 punten gescoord. Dat is echt onwijs hoog zei mijn instructrice. Kwam er toen pas achter dat we de afgelopen weken dus een B proef hebben geoefend.
Ergens voelt het zo onnozel maar ik ben zoooo blij, dat ik dat hier ook even wilde delen... :D :D :D :D
Durf nog steeds niet goed zonder haar te rijden maar dit was wel even een enorme stap en goed voor mijn zelfvertrouwen dat een volslagen vreemde ons kennelijk als een hele leuke sympathieke combinatie ziet! (Stond op mijn protocol :) )
En een B proef, dat klinkt nog steeds als heel ver weg maar dat kan ik dus gewoon :):)
Dat is een feestje waard *\o/* *\o/*
SusanH schreef:Wat goed Klaartje! Ik heb me 30 juni opgegeven voor een oefenwedstrijd, wel ergens anders. Heb met mezelf afgesproken dat als ik om 1 of andere reden toch me er niet fijn bij voel het niet ga doen. Rijden blijft steeds beter gaan. Gisteren ook even buiten gereden wat ik nog steeds heel spannend vind, maar ook dat ging heel goed.
Dat lijkt mij een hele verstandige afspraak met jezelf. Dat zal ook iets van de druk halen misschien?
Alvast heel veel plezier en succes!
Tianbelli schreef:Ik ga het topic eventjes volgen :)
Ik heb een doodbrave pony, schrikt wel snel maar dat is al veel gebeterd sinds hij continu op de weide staat bij mijn bomproove andere pony's. Het rijden (en eventueel schrikken tijdens rijden) is geen probleem voor me. Maar het opstijgen. Jeetje. Enkel dat deeltje. Zeker sinds ik met een stoeltje opstijg.
'Wat alsie gaat lopen en ik zit er nog niet goed op.'
In mijn hoofd steeds doembeelden. Eens ik erop zit is er geen probleem meer, en rijden we zo weg.
Mijn instructrice wist dit, en heeft hem toen eens vastgehouden zodat ik wat geruster kon opstijgen, maar hij reageert erg gevoelig
op het bit dus toen schoot hij achterwaarts toen ik er half ophing.
Tweede keer viel hetzelfde voor, en derde keer heb ik haar gevraagd uit de bak te gaan,
teugels heb ik losgelaten en ben er zo opgekropen met het stoeltje, hij verzette geen poot.
Sinds kort ook voorlopig geen zadel meer (nieuwe in productie) dus rijden we zonder, of met een reitpad. Geen beugels, teugels los als ik opstijg, en eerst 10 minuten stilstaan naast het stoeltje, mijn gewicht op z'n rug leggen, eventueel beetje petsen met m'n hand op de reitpad. Pony moved absoluut niet. Geen idee waar ik altijd zo'n schrik voor had, maar toch is ie r elke keer weer.
Tja die doembeelden he... Daar hebben we allemaal denk ik wel last van en is erg moeilijk onder controle te krijgen.
Ik weet niet of de stoel ook armleuningen heeft waar je eventueel achter kunt blijven haken? Zo ja, dan is het misschien verstandiger om op te stappen met een krukje? Daar kun je makkelijker van afspringen in het geval dat hij wel gaat lopen, dan hoef je in ieder geval niet om de leuningen te denken.
Laibadji schreef:Even een vraagje of ik hier te extreem gereageerd heb?
Korte omschrijving:
De eerste maal met mijn paard mee op wandeltocht met vrienden. 2 koetsen en 3 paarden.
Ik had mijn paard geparkeerd achter de laatste koets samen met een ruiter met fjord.
Mijn paard is op wandeling heel zenuwachtig dus bij het opstijgen een nerveus paard (en ook ruiter ;) ) De eerste 500 m op de straat met bokkensprongen en wat stress. Ok mooi door gereden en na 20 minuutjes wandelen plots een heel braaf paard. Liep zijn eigen tempo, mooi over de rug en had momenten van ontspanning. (Heel gek was ook nieuw voor mij maar zo fier!)
Vriend had al eens aangegeven om te galopperen achter de koets zodanig dat ik eens kon proberen. Je moet weten dat de galop ook bij onze dressuurtrainingen momenteel een issue is. Mijn paard is van flegmatiek naar eindelijk reactief gegaan. Echter zijn we nu zoekende in de galop naar hoeveel druk moet ik geven en is mijn spoor momenteel te 'scherp' (afgerond maar te lang, ga nu naar een kort bolletje overgaan, zonder is nog geen optie want als hij staakt heb ik echt nog iets nodig.)
Ik leg dus mijn been om aan te galopperen en meneer slaat naar mijn been en drukt onmiddellijk zijn rug weg. (Dit gebruikt hij altijd tegen mij maar dan hou ik hem ook niet) Dus galopperen was in mijn ogen een no go. Ging nog niet gaan.
Plots roept de eerste koets: Galopperen! Oh help! Ik gil 'neen!' maar toch stuiven ze er vandoor. Naast jonge springende koeien. Ik heb nog gegild dat ik echt niet wou. Ik wou mijn geluk echt niet beproeven. Ik ben er van overtuigd paard kennende dat hij er vandoor zou stuiven al bokkend en wegspringend van de koeien. Hij is er daar nog niet klaar voor.
Gelukkig bleef de ruiter met de fjord bij mij en is mijn paard rustig gebleven. Galop vond hij duidelijk ook niet nodig. Samen zijn we in stap naar de andere gewandeld. Ik kon wel huilen van schrik maar ook dat ik mij 'belachelijk' gemaakt heb.
Ik had nochtans op voorhand mijn angsten aangegeven maar omdat mijn paard zo braaf was (wat dus echt de allereerste keer was) en de andere de capriolen van hem niet kennen zijn ze hier dus aan voorbij gegaan.
Later ook nog 'uitgelachen' dat de mindere ruiter toch durfde galopperen. (Er was nog een vrouw mee met een super braaf paardje, technisch niet zo een sterke ruiter maar op haar paard ben ik stikjaloers. Topknol! dus zij kon makkelijk mee.)
Bah, mooie dag in mineur en met gemengde gevoelens naar huis. Ik wil wel galopperen, ik doe dat super graag. Echter de laatste keer dat ik dat in groep gedaan heb lag ik er af omdat mijn paard van zoveel schrok en als een hert begon te springen... dan denk je toch 2 keer na. En het ging zo goed dat ik echt positief wou eindigen.
Wat denken jullie?
Ik vrees dat ik nog wel een stuk extremer had gereageerd... Compleet met woede, paniekaanvallen en huilbuien.
Jammer dat je niet serieus genomen werd en dat ze het er zelfs dan later nog even inwrijven... Zijn ze helemaal gek geworden!
Ik zou voorlopig zelf helemaal klaar zijn met zo'n clubje.... Dus nee ik vind echt niet dat je extreem gereageerd hebt. Als je met een groep rijdt heb je rekening met elkaar te houden, tenminste dat lijkt mij heel normaal.