Bokt.nl

**Geplaatst:** 19-04-19 12:08

Geplaatst: 19-04-19 12:08

Ik meld me ook, na lang twijfelen. Ik twijfelde aanvankelijk om het topic zelfs maar te lezen. Iets met het risico niet te willen lopen mezelf nog engere denkbeelden in m’n hoofd te steken.
Maargoed. Het is prachtig weer, maar sinds ik heb besloten daar vanmiddag van te genieten en te gaan wandelen, komt de buikpijn opzetten.
Ik hoor hier dus wel thuis :+

Ik ben altijd al een controlfreak/onzekere ruiter geweest. In mijn ‘manege-verleden’ zitten een aantal periodes waarin ik gestopt was wegens angst. Uiteindelijk wordt de drang om te rijden groter dan de angst en klim ik er weer op - tot ik weer niet meer durf.
Heel vervelend.

Ik heb een eigen paard, een heel brave buffel. Ze schrikt wel, maar dan doet ze een hups terplaatse en kijkt met grote ogen. Mits ze tijd krijgt om de situatie te bekijken en beoordelen, loopt ze ook gewoon weer verder zonder meer.
Dat wéét ik.
En toch...

Vorig jaar voor de zomer liep ze een blessure op. Ze heeft een heel aantal weken stil gestaan. Ik was aan het verbouwen, dus zelfs toen ze hersteld was, stond het rijden op een heel laag pitje.
Voor de blessure gingen we vaak alleen buitenrijden, stap, draf, galop.
Na het stilstaan zat er toch weer veel spanning. Er waren ook werken op onze vaste route, waardoor je altijd wel een nieuw werflint, dixi toilet, brugje, rijplaat, machine,... moest passeren. Honden blaften, er waren veel wandelaars, een fietser herstelde zijn lekke band midden op het pad... Alles had ik gezien en maakte ik me zorgen om. De controle was weg, ik ging steeds minder naar buiten.
Van zodra haar hoofd omhoog ging of ze iets ‘zag’ verkrampte ik.

Uiteindelijk viel ik in december tijdens pistewerk van haar af. Een domme bok, in alle waarschijnlijkheid uitgelokt door mijn eigen verkrampte houding en reacties.
Het hek was van de dam, zelfs in de piste rijden vermeed ik.

Dankzij de kordate hulp van een vriendin rij ik nu in de piste wel weer - soms zelfs zonder haar eerst te longeren.
Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.

Met iemand er bij ben ik ondertussen alweer een tweetal keer buiten gaan wandelen. Maar het is zo frustrerend dat ik niet gewoon meer ‘even een kort rondje’ doe voor de avond valt, of spontaan de piste voorbij ga om toch naar buiten te gaan.
Ik wil het wel graag weer, mijn hoofd en buik spannen echter heel erg samen...

Ik blijf hier dus even hangen en lezen.

**Geplaatst:** 27-04-19 12:59

Geplaatst: 27-04-19 12:59

Duplo schreef:
Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies

Ik haak even in (ik lees wel alles maar heb niet zo veel nuttigs toe te voegen), bij mij is dit ook zo. Gisteren een ontspannen buitenrit gemaakt met een vriendin bij, maar die had een jonkie mee.
Ik was dus niet alleen bezig met de reacties van mijn paard, maar ook met eventuele reacties van haar paard en hoe mijn paard daar dan op zou reageren... :roll:
Gelukkig met een overwegend ontspannen gevoel gereden, maar toch enkele momenten waarop ik bijvoorbeeld een prachtige gelegenheid had voor een galopje, maar gewoon niet durfde. ‘Wat als er opeens iemand om de hoek komt, of op het pad komt gereden, of als het paard van mijn vriendin struikelt,...” of, of, of!

Bokt.nl

Kletstopic voor angstige ruiters

Wie is er online