Mag ik mij melden? Ik zag dit topic al een paar keer voorbij komen, maar kwam nooit toe aan het lezen. Wat een 'verademing' om te zien dat meer bokkers last van angst hebben, en ook een eigen paard hebben.
Mijn angst is een jaar of 6 geleden begonnen door mijn cardioloog. Mijn bindweefsel is zwakker dan gemiddeld, waardoor ik naast hypermobiel ook minder sterke vaten heb. (Alles onder controle en stabiel, gelukkig). Toen ik tegen mijn cardioloog heel blij zei 'Ik rijd weer paard!' was haar directe respons: "Zolang je er niet af valt zie ik daar geen directe problemen van."
Eerst lachte ik daar om, want ik was tot dan toe nog nooit serieus van een paard gevallen. Ik stond er niet eens bewust bij stil. Tot ik in de manege van een paard viel. Pees verrekt in mijn pols, maar verder niets aan de hand. Toch ging het wel knagen. "Zolang je er niet af valt..."
Ik kreeg een aanbod van mijn oppasgezin om het paard van moeder bij te rijden. Nou ja, prima! Leek me erg leuk om te doen. Het ging even goed, tot ik met hem in de les moest rijden. Dat was hij niet gewend, en hij heeft in blinde rengalop de hele bak omgeploegd. Ik kon niks meer, ik was verlamd van angst. Stel ik zou eraf vallen en een slagader zou scheuren door de impact? Ofzo? Ik zag alleen nog de rampscenario's.
De keren erop, of het nou in de les of tijdens vrij rijden was, was het steeds weer raak. Gas erop, bit vastpakken, weg was 'ie. Ik ben gestopt hem bij te rijden. Ik was zó bang, dat als ik 's avonds les zou hebben, ik de avond ervoor al buikpijn had. Op een gegeven moment heb ik me zelfs een uur van tevoren afgemeld voor de les, al huilend omdat ik zo bang was en me er ook nog voor schaamde. (De vrouw bij wie ik me afmeldde maakte het er ook niet beter op.)
Ik heb nog wel mijn leskaart opgemaakt, op doodbrave manegepaardjes. Dat ging een soort van, maar ik durfde niet meer te galloperen.
Een jaar nadat ik gestopt was, kriebelde het toch weer, dat paardenvirus. Maar ik wilde niet meer bijrijden, ik wilde niet op manegepaarden... Ik wilde alles op mijn eigen tempo, met mijn eigen beslissingen kunnen doen. Dus voor een eigen paard gegaan. Dat werd een merrie die uiteindelijk ruim tien jaar ouder bleek te zijn dan wat haar paspoort aangaf. Dus in plaats van 16, was ze tegen de 30 jaar oud. En ze had artrose. Tja, dat werd niet rijden. Vond ik dat erg? Nee. :')
Ik heb ruim drieënhalf jaar lang ontzettend mogen genieten van mijn omaatje, maar helaas heb ik afgelopen augustus afscheid van haar moeten nemen door een zware koliekaanval.
En ondertussen ben ik de trotse eigenaar van mijn huidige paardje Mattie. Een Franse Draver van 11 met wie ik superveel lol heb op de grond. Het rijden heb ik lang uitgesteld, maar na het een paar keer te hebben gedaan merkte ik dat hij er wel heel veel lol in heeft. Dus nu gaat mijn moeder mee op de fiets, en houdt ze hem vast aan een halstertouw aan het bitstukje. Ze doet niets, kan ook niet echt iets als hij echt aan de kletter zou gaan, maar het is vooral voor mijn gerustheid. Verder zit ik er met een bodyprotector en cap op. Helemaal ingepakt dus.
En zo gaat het supergoed. Ik ga binnenkort met Mattie (privé)lessen op een manege dichtbij (we hebben zelf geen bak), waarbij ik hoop mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want dat is vooral mijn probleem, heb ik het idee. Het vertrouwen in mijn eigen kunde is echt nul. Ik ben mijn balans kwijt omdat ik zo gespannen zit, en neem alles wat ik doe in twijfel.
En die lieve Mattie neemt het allemaal voor lief en loopt op zijn dooie gemakje naast de fiets mee. Hij heeft er zichtbaar lol in, buitenritjes. Dus dat is voor mij ook een grote reden om aan mijn angst te werken.
Sorry, wat een verhaal. Respect voor degenen die het hebben gelezen! _/-\o_
Vavoom.
&if=1 zet dit achter een url en zie alleen de foto's in een topic.