Veraaaaah schreef:Ik maak mezelf gek want mijn paard kijkt echt nergens na, bokt niet, steigert niet, gaat niet aan de kletter en toch zit ik er in het bos op als 1 bonk zenuwen :(
Dorine92 schreef:Hier nog een schijtebak. Iedereen zegt tegen mij zoek hulp en werk eraan.
Citaat:Ten eerste, die angst is reeel en is er om mij te beschermen. Ten tweede is het mijn hobby dus ik ga niet krampachtig toch rijden terwijl ik het eng vind.
maitestar23 schreef:Hier inmiddels diagnose angststoornis, dus het is helaas compleet doorgeslagen.
Dus mensen doe alsjeblieft niet te vaak iets wat totaal niet goed voelt, het kan dan langzaam escaleren.
Veraaaaah schreef:Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is :\
Oryani schreef:Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.
SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.
Britt_xxx schreef:Op mijn manege rijden we vrijwel altijd op een vast paard, en ik ben sinds een week of 10 overgestapt op een 6-jarige PRE ruin. Lief ding, zit heerlijk, maar heeft weinig balans en gaat in de galop nogal hard. Op zich geen probleem, dat gaat al steeds beter. Nu is hij alleen drie weken terug met mij aan de kletter gegaan. (...) Het grappige is, ik ben er door mijn riempje niet eens afgevallen, was op het moment zelf niet eens bang. Maar nu, de twee keer dat ik er weer op moest, zo bang geworden. Ik durf mijn riempje dus niet los te laten. Dat rijdt niet echt makkelijk. :+ Hij heeft de afgelopen twee keer geen stap verkeerd gezet, wel heel kijkerig. Hoe kom ik hiervan af? We moeten nog 1 keer rijden en dan gaan de paarden met vakantie, en ik zou het graag goed afsluiten en gewoon zonder riempje rijden. Iemand tips?
Britt_xxx schreef:Ik vind het ook zo stom van mezelf. Was ik er nou hard afgevallen, maar er is feitelijk niets gebeurd en toch ben ik zo bang...Janneke2 schreef:En typisch wat je schrijft over angst. Opeens slaat het toe.
De bravert heeft wellicht je spanning gevoeld (en is dus kijkerig) en het verstand kan constateren hoe braaf hij is - maar angst is iets instinctmatigs en trekt zich daar niets van aan.
Wat precies is voor jou 'goed afsluiten met het riempje los'...?
Angst is je overlevingsinstinct.
Willen 'dat je het kan' is dan vooral druk zetten (wat je instinct beslist niet zal herkennen als iets positiefs).
Heb je ideeën over wat jou in het zadel een gevoel kan geven 'dat het gewoon goed is'?
Paard aan de longe, iemand er naast, rustige muziek afspelen, een bodyprotector - of juist weer iets heel anders...?
Voor mij goed afsluiten zou zijn, net zoals voor ons avontuurtje tijdens stap en draf gewoon mijn riempje los, zoals ik altijd al deed. En niet bij ieder kijkje denken oh god daar gaat ie.
Citaat:Een bodyprotector is een hele goede! Die ga ik de komende tijd aanschaffen, alleen niet meer voor zaterdag waarschijnlijk. En verder zit ik ook aan een stijgbeugelriem om zijn nek te denken, dat ik iets makkelijk vast kan grijpen. En ik ben mij aan het verdiepen in het vallen, dus als ik ga, hoe je het beste kan vallen. Dat heeft mij ook veel rust gegeven tot nu toe.
Citaat:Mijn knollie stopt alleen niet als hij t eng vind. Hij springt opzij of neemt gewoon een afslag eerder haha.
(...) Dan maar de focus op houding op je paard
Pallatin schreef:Het kan helpen...of niet, zoals bij mij helaas....Het is geen wondermiddel, maar ach, baat t niet....
lotje01 schreef:Bij mij zit het (de angst, J.) voornamelijk in het ‘wat als ‘ denken. Het waait hard, dus hij zal zo wel gaan schrikken.
Citaat:Maar ik kan ook best angstig zijn naast een paard. En dan met name wanneer ik met een paard aan het halster(touw) loop.
Zo was ik vanmiddag bij mijn paard. Ik wilde hem vanuit de bak terug brengen naar de wei. Ik moest even een hek open doen en ineens trekt hij zich los en galoppeert weg. Geen idee waarom want ik stond met de rug naar hem toe.
Ik ben naar hem toe gelopen en hem gepakt.
Citaat:Vervolgens maakt hij zich, waarschijnlijk op de plek waar hij schrok, groot en staat te snuiven.
En dan word ik bang. Ik moet daar wel langs, maar ben als de dood dat hij het op een lopen zet of mij onder de voet loopt.
Citaat:En dat had ik helemaal niet bij hem. Ik vertrouwde hem daar helemaal in. Verstandelijk weet ik dat hij natuurlijk kan schrikken alleen had ik deze reactie niet echt van hem verwacht.
lotje01 schreef:Bedankt voor je tips. Ik denk dat vooral je laatste opmerking heel belangrijk is. Dat hij dapperder moet worden. Hij is niet gewend om zonder een ander paard iets te ondernemen. Tijdens het rijden of grondwerk was er altijd een ander paard of paarden bij hem. Hij staat nog steeds op de stal waar hij ook ingereden is. Dat merk ik ook tijdens het rijden.
Ik denk wel eens dat het goed voor zijn zelfstandigheid zou zijn als hij tijdelijk ergens in training gaat.
Vooral ook omdat ik dat soort dingen best lastig vind en waar een ervaren trainer hem doorheen kan helpen.
Gebruikers op dit forum: SentiBot en 15 bezoekers