Als kind een paar jaar gereden tot mijn 12e ongeveer, zonder enige angst. Rond mijn 35 weer opgepakt, eigen paard gekocht, engels volbloed, merrie. We begrepen elkaar uitstekend. Zij is na 3 jaar bij mij, op haar 21e ingeslapen, rond die tijd kwam een angstige spanjaard op mijn pad.
Vanalles geprobeerd om hem van zijn trauma's af te helpen maar niets werkte. Omdat ik niet met hem verongelukken wilde, heb ik hem op 12 jarige leeftijd met vervroegd pensioen gestuurd. Toen kwam al snel mijn huidige paard (1,74) op mijn pad. De andere 2 waren qua maat beter passend bij mijn 1,57, maar dit gebeurde nu eenmaal.
Don is vriendelijk, beleefd, gefokt voor de hoge dressuur en wij rommelen lekker een beetje aan. Ik heb echter nog steeds moeite zijn beweging te volgen terwijl dat bij de andere 2 nooit een probleem was. Ik ben ook al 2 keer van Don afgelazerd doordat hij onverwacht een flinke (vrolijke?) bok gaf. Eerste keer zonder enige schade, 2e keer schouder uit de kom, blauwe knie en flinke deuk in zelfvertrouwen. Ik rijd wel weer, maar heb net zo veel plezier in het toekijken hoe mijn bijrijdster hem rijdt. Zij lijken elkaar ook veel beter te begrijpen en hij lijkt voor haar veel meer zijn best te doen.
Ik ga het denk ik maar houden bij lekker in het bos rijden, niet veel vragen/verwachten. Hij is verder super braaf, lief en beleefd, maar ik merk aan mezelf dat ik mezelf vastzet, vooral in de galop en dat rijdt niet lekker.
Heb ook met mezelf afgesproken dat als ik er nog 1 keer vanaf donder, ik er niet meer op kruip. Hij mag blijven en we zullen andere dingen gaan doen, maar rijden doe ik dan niet meer. Mijn leeftijd speelt mee en mijn toch al slechte rug ook. Dus... we zien wel waar het schip strandt, of niet... Ik hoop weer net zo lekker ontspannen, zorgeloos en comfortabel te kunnen rijden als vroeger. Wie weet...
Today is the tomorrow you worried about yesterday and all is well!