Kletstopic voor angstige ruiters

Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne

 
 
maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Kletstopic voor angstige ruiters

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-04-19 09:47

Zelf ben ik een ruiter die sinds 2 jaar worstelt met angst tijdens het rijden en her en der zie ik in andere topics dat ik lang de enige niet ben.
Het leek mij leuk en handig om een centraal topic aan te maken waar we elkaar kunnen helpen, waar je even je gal kan spuwen als het weer eens niet ging. En wie weet heeft iemand een gouden ingeving waardoor je weer vooruit kan.

Zal even gauw mezelf voorstellen:

Ik ben Wendy, 37 jaar en sinds 2 jaar worstel ik met echte angst. Maar als ik eerlijk ben had ik al jaren zenuwen tijdens het rijden, zo erg dat ik voor dat ik moest rijden niet eens kon eten.
Inmiddels is de angst redelijk onder controle en zijn we weer op het punt met zenuwen belandt.
Dit dankzij de juiste instructrice, hypnose en we werken nu ook met DoTerra etherische oliën, dit helpt mij echt met de focus.
Ik ben ook nog eens 1 die graag alles gelijk goed doet en ik kon dan na een les mezelf echt gek maken als iets niet goed was gegaan. Dus daarvoor ben ik begonnen met een dagboekje waarin ik alleen de positieve dingen in mag schrijven, gewoon om daar even extra bewust van te zijn.
Het is dan wel heel fijn om zo te zien wat voor stappen je vooruit hebt gemaakt, het zet zich volgens mij dan ook beter vast in je hoofd.

Iedereen is uiteraard welkom om mee te kletsen, iemand zonder angst kan net zo goed iets zinvols bijdragen ;)




maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 04-04-19 16:58

jasmijn16 schreef:
Nu zit ik dus met spanning, ik vind springen super leuk maar ben het vertrouwen in mijn paard kwijt.

Wel heb ik laatst een keer ergens de bak gehuurd, op gegeven moment weigerde ze zelfs voor 30cm terwijl ze met gemak de meter haalt. Ik ben 1x heel erg boos geworden en haar echt door laten lopen voor de hindernis, je weigert met een handgalopje? Dan hou ik je niet meer tegen en ga je maar in volle galop, zoek het zelf maar even uit merrie! Toen ging er ineens een knopje om en sprong ze, ze trok veel meer aan op de hindernis en wilde het dus gewoon zelf uitzoeken. Merries af en toe.

Wat ik aan haar merk is dat ze alles zelf wil uitzoeken, het springen gaat goed wanneer ik haar net iets meer ruimte geef om zelf uit te zoeken hoe snel ze gaat voor de sprong. En dat is precies mijn punt van spanning. Ik weet dat ze niet weigert als ik haar net die cm meer ruimte geef en haar net wat fanatieker naar voor rij, maar dan geef ik naar mijn idee de controle weg. Dat is niet zo, ik heb haar na de sprong snel terug maar het voelt als de controle verliezen.

Wij beginnen op het moment weer bij 0. Balkjes op de grond in een lijntje, bijvoorbeeld in-uitje en dan 1 galop sprong en nog een balk. Van de week zegmaar de balkjes door een klein sharican aan 1 kant iets omhoog gezet, de ene balk aan links de andere aan rechts. De 1e paar keren waren even miscommunicatie maar daarna ging het echt super goed. Ik kon haar net wat meer ruimte geven zonder bij mij spanning te creëren en het voelde voor het eerst in lange tijd weer alsof wij echt een team waren.

Ze heeft zo veel plezier met springen en alles wat met balkjes te maken heeft, en ik stiekem ook. Ik hoop dat het langzaam wat beter gaat en dat wij over een tijdje gewoon weer over de hindernissen vliegen zonder angst, maar met vertrouwen en teamwork.


Welkom!
Wat balen dat je toch die spanning zo hebt opgepikt. En idioot he hoe dat werkt in je hoofd, want voor die tijd vertrouwde je je paard waarschijnlijk blindelings.
Dat paarden dan lekker spiegelen werkt natuurlijk ook niet mee. Fijn dat jullie weer op de goede weg zijn! En blijf vooral naar je gevoel luisteren en niks doen wat niet goed voelt.

AnnickT schreef:
Ik meld me ook, ook al rijd ik niet heel regelmatig.

In 2017 ben ik er op buitenrit door een paard afgebokt en datzelfde paard haalde wel vaker fratsen uit doormiddel van plotseling in galop wegschieten bijvoorbeeld. Hierdoor heb ik veel spanning opgebouwd met rijden en durfde ik ook op andere paarden niet meer uit angst de controle te verliezen.

In de zomer van 2018 ben ik op stal waar dat paard ook nog staat iemand haar Quarter Horse gaan verzorgen (wandelen, fietsen, grondwerk) en daardoor kreeg ik op de grond zoveel vertrouwen dat ik rijden ook weer durfde. Samen met de eigenaresse ben ik toen af en toe eens buiten gaan rijden op haar paard (en zij op een ander paard) en nu durf ik ook weer alleen buiten te rijden met haar paard.
Daarnaast kwam er op stal iemand met 3 IJslanders, waarvan een oudje van 26, heel braaf en daar heb ik nu een aantal keer les op gehad en met haar durf ik ook weer te rijden. Het gaat langzamerhand dus weer de goede kant op :j

Ik ga ook even de geplaatste linkjes bekijken!


Welkom!
Wat fijn dat je deze mogelijkheid hebt gekregen! En helemaal super natuurlijk dat je weer lekker buiten durft te rijden, het ultieme genieten!

SusanH schreef:
Ik meld me ook als ik achter de pc zit zal ik wat uitgebreider reageren. Ik ben altijd al wat onzeker geweest. Vorig jaar van ons nieuwe paard gevallen en flink geblesseerd geweest. Daarna durfde ik er niet meer op. Inmiddels met een coach grote stappen gemaakt en vorige week voor het eerst los in galop. We gaan dus vooruit maar het kost tijd. Tijd die het dubbel en dwars waard is trouwens.


Welkom!
Oh die tijd is het zeker waard! Anders deden we het allemaal ook denk ik niet, want ik vind het soms een heftig proces. Het is zo onnatuurlijk om niet naar je angst te luisteren en er vol tegenin te gaan. Fijn dat je zulke grote stappen vooruit maakt!


ElviraKelan schreef:
Ook ik meld mij.

Ik berijd nu Kelan, 28 jaar wat echt super gaat voor mijn doen.
Daarnaast heb ik de keuze gemaakt vanwege mijn emotie regulatie stoornis en lichamelijke klachten (aandoeningen dus niet psychosomatisch) om 1 keer in de week bij een manege voor mensen met een beperking te rijden.

Niet alleen heb ik last van mijn eigen gedachtekronkels wat gelukkig steeds minder en minder wordt naast en op het paard... sinds kort is het kwartje bij mij gevallen dat ik heel erg reageer op de emotie van het paard. In plaats van dat het paard spiegelt spiegel ik heel snel :=
Mede door een erg late diagnose kwam ik hier pas onlangs achter.

Vorig jaar was ik nooit op de grootte van Kelan gestapt.
Mede door juiste begeleiding op de zorgboerderij voel ik mij als een vis in het water naast en op hem ondanks dat ik in driekwart jaar natuurlijk ook al de nodige UPS en downs met hem heb meegemaakt en deze lijn hoop ik door te mogen zetten met behulp van de manege zodat ik op meer paarden/pony’s mij als een vis in het water voel.

Al zullen de wat meer rillige/nerveuze paarden voor mij niet zijn weggelegd omdat ik te veel emoties aanvoel en daar heb ik vrede mee. Genoeg paarden/pony’s die stabieler zijn.

Welkom!
Wat fijn dat je je plek en de juiste begeleiding hebt gevonden! Dat is zo ontzettend belangrijk. Wel fijn trouwens dat je, ondanks dat het voor je gevoel erg laat is, er toch achter bent gekomen dat jij degene bent die spiegelt. Nu je het weet kan je daar gewoon rekening mee houden met het kiezen van paarden. Dat maakt het proces waarschijnlijk ook een stukje makkelijker.

Joan73 schreef:
Als kind een paar jaar gereden tot mijn 12e ongeveer, zonder enige angst. Rond mijn 35 weer opgepakt, eigen paard gekocht, engels volbloed, merrie. We begrepen elkaar uitstekend. Zij is na 3 jaar bij mij, op haar 21e ingeslapen, rond die tijd kwam een angstige spanjaard op mijn pad.
Vanalles geprobeerd om hem van zijn trauma's af te helpen maar niets werkte. Omdat ik niet met hem verongelukken wilde, heb ik hem op 12 jarige leeftijd met vervroegd pensioen gestuurd. Toen kwam al snel mijn huidige paard (1,74) op mijn pad. De andere 2 waren qua maat beter passend bij mijn 1,57, maar dit gebeurde nu eenmaal.

Don is vriendelijk, beleefd, gefokt voor de hoge dressuur en wij rommelen lekker een beetje aan. Ik heb echter nog steeds moeite zijn beweging te volgen terwijl dat bij de andere 2 nooit een probleem was. Ik ben ook al 2 keer van Don afgelazerd doordat hij onverwacht een flinke (vrolijke?) bok gaf. Eerste keer zonder enige schade, 2e keer schouder uit de kom, blauwe knie en flinke deuk in zelfvertrouwen. Ik rijd wel weer, maar heb net zo veel plezier in het toekijken hoe mijn bijrijdster hem rijdt. Zij lijken elkaar ook veel beter te begrijpen en hij lijkt voor haar veel meer zijn best te doen.
Ik ga het denk ik maar houden bij lekker in het bos rijden, niet veel vragen/verwachten. Hij is verder super braaf, lief en beleefd, maar ik merk aan mezelf dat ik mezelf vastzet, vooral in de galop en dat rijdt niet lekker.

Heb ook met mezelf afgesproken dat als ik er nog 1 keer vanaf donder, ik er niet meer op kruip. Hij mag blijven en we zullen andere dingen gaan doen, maar rijden doe ik dan niet meer. Mijn leeftijd speelt mee en mijn toch al slechte rug ook. Dus... we zien wel waar het schip strandt, of niet... Ik hoop weer net zo lekker ontspannen, zorgeloos en comfortabel te kunnen rijden als vroeger. Wie weet...


Welkom!
Zodra de angst komt kijken zit je met sommige dingen gewoon in een vicieuze cirkel, om gek van te worden. Galop = eng dus je zit niet ontspannen waardoor je niet lekker en goed kan zitten. Dus daardoor weinig balans en bam de cirkel is weer rond.
Dat met het toekijken herken ik wel, ik kan er ook van genieten als iemand heerlijk op mijn paard rond rijdt.
Wel fijn trouwens dat je in het bos wel lekker kunt rijden, wie weet bouw je dan zo alsnog langzaam het vertrouwen weer op.

SusanH schreef:
Vast zetten is nooit goed. De juf die ik nu heb zegt dat je spierspanning alleen moet zorgen dat je mooi rechtop zit en je de bewegingen van je paard goed kan volgen verder niet.


Dat is helaas heel makkelijk gezegd, maar ik kon nog niet eens een teen ontspannen, laat staan de rest van mijn lichaam. De angst neemt alles over, ook al weet je alles in theorie wel, het werkt dan gewoon echt even niet in je hoofd.

KittyDylan schreef:
Na een paar flinken vallen ook bang geweest. Na een half jaar niet gereden te hebben in 2013 op een manege begonnen waar ik één paard door een door vertrouwde. Rest durfde ik niet echt aan. 2017 gestopt.
Toen ik in 2018 op een springstal ging stage lopen en uiteindelijk werken, moest ik wel even flink de confrontatie met mezelf aan. Ik was nl niet alleen op het paard maar ook er naast angstig (1.60+)
Inmiddels ben ik heel zeker als ik er naast loop. Geen problemen meer mee.
Er op, ander verhaal. Ik moet mezelf wel even over een drempel tillen, maar eenmaal een paard enkele keren gereden te hebben, durf ik het prima aan. Zolang ze niet gek gaan doen :+
Op de stal zijn er 2 waar ik gewoon zeker op ben. Ik ben beetje huiverig om op andere te stappen en sta er dus liever naast te longeren.
Ik daag mezelf wel uit door bij vrienden/familie op hun paarden te stappen. Vorig jaar heb ik op 7 verschillende paarden gereden en voor mij een groot aantal.
Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)


Welkom!
Springen is dan toch ook maar bijzaak! Blijkbaar heb je gigantische stappen vooruit gemaakt!
Dat springen komt vanzelf wel met het juiste paard als alles goed voelt. Al het goede komt langzaam.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 05-04-19 10:54

Even gauw een snelle reactie want ik heb net weer wat geleerd bij de intake voor EMDR.
Doordat ik mezelf steeds gepusht heb en steeds over mijn grenzen ben gegaan is mijn amygdala van slag.
Dus het is maar weer duidelijk dat je echt je grenzen moet respecteren.

http://www.brainmatters.nl/terms/amygdala/

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-04-19 09:51

Welkom alle nieuwe mensen!
Alhoewel het natuurlijk jammer is dat er zoveel mensen met angst worstelen.
Ik merk in mijn omgeving vooral dat mensen echt niet snappen hoe angst werkt. En dan heb ik het niet over ietwat bang/gespannen zijn voor iets. Maar dan vooral de verlammende angst, waarbij logisch nadenken niet meer werkt. Dat is een angst wat maar weinig mensen kennen en begrijpen.
Met als gevolg dat ze met goedbedoelde adviezen en tips komen, maar waar je echt niks aan hebt.

Ik lees ook veel bereikte mijlpalen, gefeliciteerd allemaal *\o/*

Om even terug te komen op mijn eigen berichtje:
maitestar23 schreef:
Even gauw een snelle reactie want ik heb net weer wat geleerd bij de intake voor EMDR.
Doordat ik mezelf steeds gepusht heb en steeds over mijn grenzen ben gegaan is mijn amygdala van slag.
Dus het is maar weer duidelijk dat je echt je grenzen moet respecteren.

http://www.brainmatters.nl/terms/amygdala/


Dit is iets waar misschien meer mensen hier last van hebben.
En dan is het dus niet jijzelf die de angst veroorzaakt, onbewust of bewust. Maar er gaat dus echt wat in je hoofd mis.

Sinds ik me dat sinds zaterdag echt realiseer gaat het ineens zoveel beter!
Ik hoef niet meer te vechten met mezelf, want dat was ik dus steeds aan het doen. Ik verklaarde mezelf steeds voor gek en was continu er mee bezig.
Zaterdag kon ik dit echt los laten, want ik ben zelf het probleem dus niet.
En ik heb heerlijk gereden en voor het eerst in de 2 jaar dat ik haar heb ik echt volop genoten van het rijden *\o/*

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 08-04-19 15:28

KittyDylan schreef:
Jullie lessen dus ook (bijna) allemaal?


Zonder mijn instructrice had ik het echt niet gered, dan was ik waarschijnlijk helemaal met het rijden gestopt.
Een hele tijd (bijna een jaar) alleen maar gereden tijdens een les, daarbuiten dus echt niet. Helemaal alleen durfde ik echt echt echt niet ;(
Gisteren voor het eerst echt serieus getraind zonder dat ik les had *\o/* Dus we gaan de goede kant op :D

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-04-19 19:40

Hier inmiddels diagnose angststoornis, dus het is helaas compleet doorgeslagen.
Dus mensen doe alsjeblieft niet te vaak iets wat totaal niet goed voelt, het kan dan langzaam escaleren.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 13-04-19 15:39

Siamsmeesje schreef:
maitestar23 schreef:
Hier inmiddels diagnose angststoornis, dus het is helaas compleet doorgeslagen.
Dus mensen doe alsjeblieft niet te vaak iets wat totaal niet goed voelt, het kan dan langzaam escaleren.

Ach, dat is echt heel vervelend voor je :(:)
Je moet je hoe dan ook echt zelf veilig blijven voelen, dus ik hoop dat je hier nog wat mee kunt, al is het langzaam.


Ach het kwam niet helemaal als verrassing, de angst ging zo diep en het beïnvloed inmiddels ook mijn dagelijks leven.
En ergens is dat label misschien wel fijn, dan komt het wat serieuzer over bij mensen in de omgeving. Want ik merk wel vaak dat het nog wordt onderschat helaas.
Tijdens de lessen gaat het nu gelukkig goed en we gaan letterlijk met galopsprongen vooruit :D Maar de aanloop er naar toe is nog drama helaas...
Maar we gaan er wel komen, paard is superlief en dat is het belangrijkste <3

Siamsmeesje schreef:
Hier is inmiddels een nieuwe les geboekt op het nieuwe lespaard, een echte zwaan-kleef-aan dame, een Comtois, en verschrikkelijk lief <3
Zelfs het paaskamp van afgelopen week heeft ze met veel plezier gelopen, en alle kinderen waren zo veilig op haar. Volgende week mag ze ook weer spelen met de kinderen, maar ook een keer met mij :D


Zulke paarden zijn goud waard he <3 <3 Ze klinkt als een heerlijke dame, heel veel plezier alvast!

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Re: Kletstopic voor angstige ruiters

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-04-19 22:08

Die kans is vrij groot gok ik zo hahaha. Ik stuur je even een pb.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-04-19 10:00

ElviraKelan schreef:
Vanmiddag op buitenrit geweest.
Ik vind het in het begin super spannend en heb de neiging om dan terug te krabbelen
Maar...
Vrij veel galopje gepakt. Relaxt gebleven toen het andere paard wat erbij was een bootje in het water wel erg eng vond. En zelfs tussendoor aan mijn houding kunnen blijven werken want door mijn angst heb ik mijzelf wat dingen verkeerd aangewend.
Kortom vanmiddag kan weer bij mijn goede + ervaringen :D


Wat heerlijk zeg! Een droom voor velen van ons geloof ik zo.
Lekker genieten van deze fijne ervaringen!

jasmijn16 schreef:
Ik heb zondag gewoon echt compleet zonder angst gesprongen. Eerst 20 cm, toen was ik te onzeker en ging ze me staan. Ik heb toen een kleine volte gemaakt, haar van voor ruimte gegeven en ze maakte een sprong alsof we over 1 meter ofzo moesten. Mijn moeder lag helemaal dubbel van het lachen, en ik zelf eigenlijk ook. Er gaat bij haar dan echt een knop om, oeh ik zie sprong, baas gaan we springen? volgens mij gaan we zo springen WE GAAN SPRINGEN, OEH IK MAG WHIEEEE IK VLIEG.
Echt, ik zal het eens een keer filmen, er komt dan een kop op, oortjes strak naar voren en gaan.

We zijn geëindigd bij 30 cm, ik vind het nog steeds te gek voor woorden die angst van mij, maar we beginnen gewoon lekker laag. Ik wil echt zonder angst springen voor we omhoog gaan. Stiekem voel ik het vertrouwen na iets van 1 jaar ofzo weer terug komen. Ik durf dat bijna niet te zeggen haha.


Goed dat je je grenzen goed aanvoelt en dat je je daar ook gewoon even aan houdt. Dat levert meestal de beste ervaringen op, vaak merk je als je er toch even over heen gaat dat het dan ook mis gaat.
Fijn ook dat je het goede gevoel langzaam weer terug voelt komen!

marley93 schreef:
Mag ik mij melden? Ik zag dit topic al een paar keer voorbij komen, maar kwam nooit toe aan het lezen. Wat een 'verademing' om te zien dat meer bokkers last van angst hebben, en ook een eigen paard hebben.

Mijn angst is een jaar of 6 geleden begonnen door mijn cardioloog. Mijn bindweefsel is zwakker dan gemiddeld, waardoor ik naast hypermobiel ook minder sterke vaten heb. (Alles onder controle en stabiel, gelukkig). Toen ik tegen mijn cardioloog heel blij zei 'Ik rijd weer paard!' was haar directe respons: "Zolang je er niet af valt zie ik daar geen directe problemen van."
Eerst lachte ik daar om, want ik was tot dan toe nog nooit serieus van een paard gevallen. Ik stond er niet eens bewust bij stil. Tot ik in de manege van een paard viel. Pees verrekt in mijn pols, maar verder niets aan de hand. Toch ging het wel knagen. "Zolang je er niet af valt..."


Fijn he om te weten dat je hier echt niet als enige mee zit.
Het vervelende voor jou is natuurlijk dat je angst niet geheel ongegrond is. Nou ja wat dat betreft voor ons allemaal niet, het blijven dieren die kunnen schrikken of zich verstappen.
Maar voor jou zit er natuurlijk wel een extra risico aan vast en ik kan me heel goed voorstellen dat je dat stemmetje in je hoofd maar niet zomaar stil krijgt.

marley93 schreef:
En ondertussen ben ik de trotse eigenaar van mijn huidige paardje Mattie. Een Franse Draver van 11 met wie ik superveel lol heb op de grond. Het rijden heb ik lang uitgesteld, maar na het een paar keer te hebben gedaan merkte ik dat hij er wel heel veel lol in heeft. Dus nu gaat mijn moeder mee op de fiets, en houdt ze hem vast aan een halstertouw aan het bitstukje. Ze doet niets, kan ook niet echt iets als hij echt aan de kletter zou gaan, maar het is vooral voor mijn gerustheid. Verder zit ik er met een bodyprotector en cap op. Helemaal ingepakt dus.
En zo gaat het supergoed. Ik ga binnenkort met Mattie (privé)lessen op een manege dichtbij (we hebben zelf geen bak), waarbij ik hoop mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want dat is vooral mijn probleem, heb ik het idee. Het vertrouwen in mijn eigen kunde is echt nul. Ik ben mijn balans kwijt omdat ik zo gespannen zit, en neem alles wat ik doe in twijfel.
En die lieve Mattie neemt het allemaal voor lief en loopt op zijn dooie gemakje naast de fiets mee. Hij heeft er zichtbaar lol in, buitenritjes. Dus dat is voor mij ook een grote reden om aan mijn angst te werken.


Als dat touwtje je helpt om rustig te rijden dan is het prima toch! Daardoor kun je ook veel beter ontspannen rijden, is je houding en balans beter. Dus aan alle kanten lijkt mij dat een prima oplossing.
En fijn en heel goed dat jullie samen op les gaan! Jullie komen er samen wel.

Veraaaaah schreef:
Van de week toch weer een ‘terugval’. Ik wilde binnen gaan rijden tot een stalgenootje zei kom lekker buiten rijden (springpiste). Nou vooruit ik opgestapt ging allemaal goed tot paard zich verstapte (ik dacht dat ze schrok). Daardoor zoveel spanning opgebouwd dat ik niet meer relaxed kon rondstappen. Ben naar een andere buitenbak gegaan waar ze dus daadwerkelijk schrok (omdat ik nog steeds mega gespannen was) dus ook daar afgestapt en binnen verder gegaan. Binnen echt nergens last van gehad.

Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is :\


Dat is toch helemaal geen terugval! Niet zo streng zijn voor jezelf! Kijk naar de dingen die goed zijn gegaan. Je hebt het prima kunnen afsluiten, niks aan de hand.
En het is zeker niet stom dat je je druk maakt, maar hoe drukker jij je daar weer over maakt des te meer blijft dat gevoel hangen.
Loslaten is the key maar dat is oh zo lastig, het is mij 1 x gelukt en heb toen heerlijk kunnen rijden.



Oryani schreef:
Ik meld me ook, na lang twijfelen. Ik twijfelde aanvankelijk om het topic zelfs maar te lezen. Iets met het risico niet te willen lopen mezelf nog engere denkbeelden in m’n hoofd te steken.
Maargoed. Het is prachtig weer, maar sinds ik heb besloten daar vanmiddag van te genieten en te gaan wandelen, komt de buikpijn opzetten.
Ik hoor hier dus wel thuis :+

Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.

Met iemand erbij ben ik ondertussen alweer een tweetal keer buiten gaan wandelen. Maar het is zo frustrerend dat ik niet gewoon meer ‘even een kort rondje’ doe voor de avond valt, of spontaan de piste voorbij ga om toch naar buiten te gaan.
Ik wil het wel graag weer, mijn hoofd en buik spannen echter heel erg samen...

Ik blijf hier dus even hangen en lezen.


Welkom Oryani!
Wat jammer dat je angst ook nog eens bevestigd is door de val.
Maar de angst de kop in drukken ga je echt nooit redden. Probeer misschien eerst een tijdje alleen dat te doen wat goed voelt, al is het alleen maar borstelen. En zo ga je steeds een stapje vooruit.
Jezelf grenzen over pushen omdat je de dingen van jezelf moet helpt echt niet, de druk moet even van de ketel.
Op dit moment rij ik ook amper buiten de les om, longeren durf ik ook niet meer dus we gaan nu gewoon samen rustig wandelen in de bak.
En ja het is verdrietig en balen dat al mijn dromen nu bijna 2 jaar later nog steeds niet lukken, maar als ik me daar druk over blijf maken komt het niet goed. Het is zoals het is en elke stap vooruit is is het waard.


Siamsmeesje schreef:
Ik heb gisteren een kleine overwinning gehaald. De nieuwe Grande Dame van stal heeft mij zo'n heerlijke rit gegeven, dat ik het zelfs heb aangedurfd om alles los te laten (beugels en teugels) en ouderwets gymnastiek op het paard heb gedaan.
Zonder dollen, als ze zo rustig blijft, heb ik goede hoop dat ik mijn vertrouwen weer terug kan gaan opbouwen.


Wat heerlijk! Lekker van genieten en ook trots zijn op jezelf he :-)

KittyDylan schreef:
KittyDylan schreef:
Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)


Grapje :Y)

Vandaag op werk springlesje van de baas gehad. Pff, ik moet mezelf wel echt een drempel over zetten.
"Gelukkig" gelooft mijn baas er niets van en moet ik dus gewoon door. Dat is voor mij zeker wel de push om er overheen te gaan.

Doordat ik veel spanning op had gebouwd werd paardlief ook druk. Het is echt een spiegeltje. Hij is gelukkig wel super braaf en natuurlijk een ervaren springpaard.

Achteraf toch wel blij dat ik die drempel (letterlijk) over ben gegaan.


Wat ontzettend dapper en gaaf! Maar het lijntje tussen op een positieve manier pushen en weten tot waar je dat kunt doen of iemand toch min of meer dwingen is wel heel dun he.
Kijk uit dat je misschien toch niet per ongeluk dingen gaat doen die je echt niet wil doen.


KittyDylan schreef:
Ik rij toch nog liever recreatief dressuurmatig. :Y) Of het bos in natuurlijk, heerlijk!
Dat is dus wat ik gisteren gedaan heb! Op de manege terug gereden. Door miscommunicatie vanuit de manege heb ik niet op mijn standaard favoriete paard gereden, maar gelukkig wel op een andere die ik ken. Wat liep hij fijn. Totaal geen spanning, zelfs niet toen hij een keer schrok en opzij schoot.


Dat zijn fijne momenten en ervaringen he! Lekker van nagenieten!

YoRien schreef:
Hallo allemaal,

Ik wil me hier ook melden. Ik heb nog niet het hele topic gelezen. Zal dat nog eens doen.

Ik heb een ijslander, Vinur en ben extreem bamg geweest op zijn rug. Zelfs als iemand hem vast had durfde ik er niet op. Ik bevroor volledig en had echt geen controle over mijn lichaam. Heel eng om mee te maken en ik had me nooit kunnen voorstellen dat zo'n angst bestaat als ik het niet had meegemaakt.

Ik heb afgelopen jaren veel grondwerk gedaan, maar ook horseboarden zonder ruiter en nog veel meer. En op een moment wilde ik er wel weer op. Vanaf toen zijn we gaan opbouwen en inmiddels rijden we weer.

Ik heb hierover een artikel geschreven voor het blad ijslandse paarden en ik heb er ook regelmatig wat over geschreven op facebook. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat er open over dit onderwerp gepraat kan worden.

Vorige week heb ik op Equiday mee gereden in een demo over angst. Dat was een onwijs gave mijlpaal voor ons! De demo werd gegeven door Cathy Sirett en zij is echt een topmens. Haar methode heet Complete Confidence en is zeker de moeite waard om op te zoeken. Op haar website kun je je ook aanmelden voor een club, gratis. Je krijgt dan ook een werkboek en tips om aan je angst te werken. Ik ben zo enthousiast geworden over deze methode dat ikhet graag met jullie wil delen. Heb daar verder totaal geen (zakelijk) belang bij.

Ik lees hier al mooie verhalen over het overwinnen van angst. En ik hoop dat we elkaar kunnen helpen om nog verder te komen. Want paardrijden is vooral heel erg leuk :-)


Hoi YoRien,

Ook welkom hier! Wat ontzettend knap dat je je angsten hebt weten te overwinnen!
Ik heb even gezocht naar de site van Cathy Sirett want dat lijkt me wel wat, maar ik kan niet echt wat van haar zelf vinden geloof ik. Ik kom dan uit op 1 of andere spaanse trainingsstal.
Heb je misschien een link voor mij?

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 25-04-19 10:53

Ineke2 schreef:
Citaat:
Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.

Behalve op mij dan :o
Sorry voel mij een beetje overgeslagen zo, kan er niks aan doen.

Leuk om de kleine stapjes te lezen van iedereen en de verbazing ( herkenning) als ze rustig zijn gebleven wanneer er iets gebeurd waar je eerder heel veel angst zou hebben gehad.

Ik heb gisteren weer voor het eerst in 2,5 week even gereden ( in de bak dan wel).
Ze was kreupel daarvoor en loopt nu weer goed.

Vandaag ga ik weer even rijden in de bak en daarna ga aan de handelen buiten. Vooral voor mijn vertrouwen.


Sorry was zeker niet bewust, beetje tijdgebrek dus moet in etappes even reageren. Jullie gaan allemaal zo hard met de berichtjes :-p

YoRien schreef:
Wat leuk dat je de moeite neemt om op iedereen te reageren. Ik ben op cursus, dus even niet zo uitgebreid.
Je kunt zoeken op Complete Confidence.

https://bit.ly/2NSIRH7


Dank je wel! Ik heb me gelijk aangemeld :-)

SuperZodiaX schreef:
Hoi, ik meld me hier ook graag. Ik heb 3 eigen paarden, met eentje rij ik zz licht, de ander z1 en ik heb nog een projectje die ik m/z niveau train.
Ik rij dus heel fanatiek, maar ik zit wel met angsten.
Ik ben 9 jaar geleden gevallen bij het inrijden van een jong paard en daarbij heb ik een ruggewervel verbrijzeld en een gedeeltelijke dwarslaesie opgelopen. Alles opnieuw moeten leren, lopen e.d. en tot op heden nog steeds veel restverschijnselen. Heftig dus.

Nu heb ik op 2 van de 3 paarden nergens last van, maar op mijn jonge merrie wel. Die spiegelt mij enorm en daardoor is ze soms flink kijkerig en verstijf ik helemaal. Ik ben nu aan de ene kant bezig met schriktraining, en aan de andere kant met een mental coach, maar jeetje wat moeilijk.
Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.


Jeetje zo’n val met alle gevolgen is natuurlijk ontzettend heftig, dan is je angst absoluut niet raar.
Ik ben ook zo’n eentje die zich kan vasthouden aan alles wat mis gaat terwijl er waarschijnlijk veel meer is goed gegaan. Dus vandaar dat ik met een boekje ben begonnen om alleen de goede dingen in op te schrijven.
Jammer dat dat alleen tijdens het rijden nog niet echt werkt :-p
Een mental coach is wel een goed idee, heb je daar baat bij?
En met je angst komt het vast helemaal goed, het kan alleen ontzettend lang duren. En vooral veel stapjes vooruit en weer achteruit, soms tot grote frustraties aan toe.

SusanH schreef:
Wat mij heel erg helpt is het zinnetje ik kan heel stiekem best eenl klein beetje paardrijden. Jij rijdt zz licht jij kan echt wel fatsoenlijk een paard rond sturen :j

Ik heb weer een kleine mijlpaal bereikt helemaal alleen naar stal. Met het idee ik kijk wel wat we gaan doen. Maar hij was zo relaxed dat ik hem heb opgezadeld en heerlijk heb gereden. Wel spanning in het begin maar dan sta ik heel bewust stil bij hoe braaf hij is. Dan kan ik het ook snel weer loslaten.


Wat fijn zo’n mijlpaal en dat is zeer geen kleintje! Gewoon lekker trots op zijn en van genieten!

AnnickT schreef:
Wat goed om te lezen dat mensen aan hun angst proberen te werken!

Door de mijlpalen hier kwam het weer in me op dat ik me laatst realiseerde dat ik voor het rijden met de twee paarden die ik bijrijdt (Quarter en IJslander) geen angst meer heb, of in ieder geval geen zenuwen.
Met de IJs was ik onderweg buiten en m'n beugels waren te lang, dus die op het paard een gaatje korter gemaakt, maar mevrouw wilde niet stilstaan dus begon wat te lopen. Normaal had ik dan gedacht van "oké, die schiet zo weg" en was heel paniekerig gaan bewegen, maar ik heb haar gewoon weer stil kunnen zetten en m'n beugels kunnen doen. Achteraf vond ik het heel bijzonder van mezelf, haha.
En de Quarter wilde buiten graag hard, dus toen ik been gaf voor draf schoot ie (of ja, wel gecontroleerd) er in galop vandoor en ik kon ik hem zo terugpakken! Normaal zou ik denken dat ik maar moest zitten of dat ik helemaal niks meer kon, maar dat was dus niet het geval. Dat gebeurde later in de rit nog een keer en weer kon ik hem terug laten gaan in draf. Dat was een fijn gevoel!
Met andere paarden zou ik nog wel spanning hebben denk ik, maar deze twee hebben me het vertrouwen teruggegeven.


Wat fijn dat het zo goed gaat! En ook dat je het vertrouwen in beide paarden weer terug hebt!

ElviraKelan schreef:
Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Ik heb vanmiddag ook mijn mijlpaal bereikt. Ik raakte mijn collega kwijt onderweg, hij was te voet mee gegaan. Ik ben rustig gebleven, heb de eigenaar geprobeerd te bellen en toen geprobeerd toen ik hem niet kon bereiken zelf de weg terug te vinden via de verharde weg. Kelan werd tijdens het bellen onrustig maar zelf rustig gebleven ondanks dat hij ging staken en achterwaarts ging. Ik heb doortastend gereageerd en heb zelfs een stukje terug gedraafd waarbij ik ook weer mijn collega tegen kwam. Kortom als dat geen persoonlijke mijlpaal is :D


Ik doe mijn best :-)
Nou dat is zeker een mijlpaal, een grote zelfs! Ontzettend fijn zeg, ook voor je zelfvertrouwen!

SusanH schreef:
Volgende week nemen we Hocus mee op vakantie. Plan is dan wel om meters buiten te maken. Hoeveel meter weet ik nog niet. Kleine stapjes.


Alvast heel veel plezier op vakantie!

Horizonnig schreef:
Hallo allemaal!
Ik wil me hier ook melden. Ik heb met rijden in de bak of springen helemaal geen angst (gelukkig) maar zodra ik denk aan een buitenritje voel ik paniek opkomen. Ik weet niet goed waar dat vandaan komt want ik ben er nog nooit afgevallen buiten.
Ik ben opzoek naar een braaf paardje op wie ik af en toe een buitenritje zou mogen maken om gewoon rust en plezier te ervaren nu (op stal staat iemand en ik ben het aan het regelen). Maar ja, vervelend is t wel. Zeker omdat ik van de zomer op trektocht ga, wat mega gaaf is, maar ja dan rijd je wel superveel buiten op een onbekend paard!

Hopen dat ik voor die tijd een beetje van m'n angst af ben!


Hoi welkom hier!
Het gevoel dat je de controle kwijt bent kan genoeg zijn om je angst te triggeren. Ik heb helaas ook nog steeds geen reden gevonden voor mijn angst.
Een braaf paard die jou het vertrouwen terug kan geven kan zeker helpen.

pol013 schreef:
SuperZodiaX schreef:
Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.


Dit herken ik heel erg.
Gisteren 2 keer een weigering op een in-uit lijntje. Daarna het lijntje 10 keer heel fijn kunnen springen.
Het was zelfs niet helemaal eerlijk want ik had uit gemakzucht, omdat ik alleen was, de hele lijn al opgebouwd en stuurde mijn paard dus 'onvoorbereid' op een lijn met 7 galopsprongen. Die dacht 'hoeveeeeeeel hout :wow: ".
Maar toch: die stop is dan wat ik onthoud en dan denk ik weer: we leren dit nooit. Totaal onnodig om zo te denken. Maar hoe zet je je hoofd stil?......


Zo jammer he dat dan het verkeerde blijft hangen, terwijl 95% gewoon goed ging. Ik probeer dan mijn gedachten af te kappen en echt bewust aan het goede te denken en eventueel dus op te schrijven. Jammer alleen dat als er echt spanning is met rijden dat dat dan ineens een stuk moeilijker is en het mij amper lukt….

Olikea schreef:
Ik was zo lekker bezig.. maar toen moest ik 10 dagen wachten op mijn singel.. En dan ligt die drempel er weer. Gelukkig heeft manlief ( die echt 0.0 met paarden heeft) bedacht dat hij wel een paar keer mee gaat zodat ik niet alleen ben op stal.

Het paard van mijn rijd maatje is uit de running. Ze is hoefbevangen. En alleen naar buiten is altijd zo'n strijd met gio. Dus het zal even bakwerk worden de komende tijd.

Hopelijk helpt dat wat.

En ik heb ons heel dapper ingeschreven voor een clinic dag op mijn oude stal. Dus voor het eerst op verplaatsing en dan gelijk rijden. Ook weer spannend.


Oh die drempels ken ik ook zo goed. Maar wat ontzettend lief en meedenkend van je man om mee te gaan, dat kan je soms net die drempel over helpen.
Ik heb gelukkig ook zo’n kanjer die met alles helpt, zelfs met uit de weide halen of wat dan ook als ik echt hoog in de angst zit.

En alvast veel plezier op de clinic! Wel slim dat je dat eerst op een vertrouwde plek doet en bij een clinic komt er ook niet zoveel druk kijken als bijv. op een wedstrijd.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-04-19 08:34

Zo nu eindelijk eens tijd om weer eens een update van mijn kant te plaatsen.
Had al ergens tussendoor geplaatst dat mijn angst dus omgeslagen is in een echte angststoornis, want het heeft nu dus ook invloed op mijn dagelijks leven.
Ik sta zeg maar continue 'aan' waardoor ik veel eerder schrik en mijn schrikreacties zijn ook veel groter dan normaal is en in sommige situaties bevries ik ook. Voorheen schrok ik nooit en indien nodig handelde ik meteen, dus dit is totaal niks voor mij.

Hiervoor ben ik inmiddels begonnen met EMDR en daar zijn we achter gekomen dat ik dus blijkbaar wel op een vreemd paard kan rijden zonder angst :+ Als die gek was gaan doen was het waarschijnlijk wel gekomen, maar ik stap er op zonder problemen en totaal geen zenuwen.
Terwijl ik nu bij vlagen al misselijk kan worden omdat ik morgen les heb met mijn eigen paard -O-

Heb nu de opdracht gekregen om alleen dingen te doen die goed voelen, zodat ik niet steeds mijn grenzen over ga. Dus zogezegd gisteren samen gaan wandelen in de bak, maar de spanning bouwde maar op en op en heb haar uiteindelijk maar gauw losgeklikt zodat ze even afstand kon nemen en ik even tot rust kon komen.
Man wat een idioot gedoe, ik ben onbewust constant bezig met wat zou kunnen gebeuren... Zoals gister vooral bang om onder de voet gelopen te worden in bijv. een schrikreactie van haar kant, terwijl ze zo'n beetje bomproof is.

Wordt er soms zo verdrietig en wanhopig van, ga ik ooit er vanaf komen? Ben al anderhalf jaar bezig en ik durf dus nog niet eens in de bak te wandelen -O- Laat staat longeren of alleen rijden...
Gelukkig gaat het rijden tijdens de les inmiddels wel goed, maar alles daaromheen dus niet.
Zo dat was even mijn klaagzang :') nu mezelf een schop onder de kont geven en gewoon samen weer aan de slag!

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-04-19 08:44

Toen ik gister trouwens half in paniek in de bak wandelde zonder dat ik even met iemand kon praten dacht ik dat het misschien een fijn en handig idee was om een soort Whats-App groep te beginnen?
Ik zal niet de enige zijn die soms er zo bij staat en dan is het misschien fijn dat je even gauw je verhaal kwijt kan bij mensen die je begrijpen en je even virtueel weer met beide benen op de grond kunnen helpen.
Is dat een idee?
Iemand mag mij trouwens altijd een pb sturen of een whatsappje ofzo in geval van angst :D Teamwork makes the dream work *\o/* ;)

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-04-19 10:04

SusanH schreef:
He wat vervelend dat de angst weer zo de kop op stak :(:) helpt het jou als een ander met haar wandelt terwijl jij erbij bent, zodat je kan zien dat ze braaf is?


Het stomme is dus dat ik wel weet dat ze erg braaf is :+ Kinderen gooi ik zo op haar, er rijden regelmatig anderen op haar en dan kan ik daar ook erg van genieten.
Maar zoals gister neemt de angst het echt over, ik kan dan niet meer logisch redeneren helaas.


SuperZodiaX schreef:
Heftig zeg. En kan je niet regelmatig op een ander paard oefenen zodat je daar alvast meer vertrouwen in krijgt?
Ik heb zelf in mn dagelijks leven ook last van een angststoornis, vooral bang om auto te rijden op de snelweg en tunnels en bruggen. Ik heb daar ook emdr en hypnose voor gehad (want is het kennelijk ontstaan omdat ik de heftige val van mijn paard niet goed verwerkt heb), het werkte allemaal wel iets, maar helaas toch steeds weer een terugval. Nu rij ik al een aantal jaar alleen nog maar stad auto. Verder durf ik echt niet meer :(
Ik weet ook dat de angst voor het schrikken van mijn jonge merrie hier ook uit voorkomt, dus daarom ben ik toch weer met mental coaching e.d. aan het kijken of ik er doorheen kan komen. Want ja, ik kan haar wel verkopen, maar dan zal ik met een volgend paard waarsch weer hetzelfde probleem krijgen op een gegeven moment. En het is mn passie, ik wil het gewoon niet opgeven..


Op een ander paard heb ik zeker wel eens aan zitten denken, maar ergens denk ik dat het een soort van kop in het zand steken is... Maar misschien inderdaad qua zelfvertrouwen wel een goed idee, zal er nog eens over denken.
Wat balen dat jij het ook niet onder controle krijgt :(

Ik ben nu veel aan het lezen want o.a je amygdala kan dus overspannen zijn wat dus je angst kan vergroten. Maar ook door de continue aanmaak van de vele adrenaline kan je een tekort krijgen aan dopamine en serotonine waardoor je in een hyperactieve gefocuste staat terecht komt. Dus al die factoren samen werken ook niet echt mee -O-

https://www.vitakruid.nl/blog/dopamine-serotonine

https://www.natuurdietisten.nl/kenniscentrum/voeding-hersenen-en-psyche/angst-en-rol-amygdala/

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 26-04-19 10:38

Siamsmeesje schreef:
Als ik dit lees, vraag ik me af waar ze loopt ten opzichte van jou? Want ik kan me best voorstellen dat je angst hebt om onder de voet gelopen te worden als ze bv direct achter je loopt.
Mijn bijrijdpaard had dat bij de vorige eigenaar ook geleerd, en eerlijk gezegd, ik vond en vind dat een levensgevaarlijke positie. Inmiddels loopt hij schuin achter me, en dat voelt een stuk veiliger. Als hij schrikt kan hij naar voren en wordt ik niet onder de voet gelopen.

Het is misschien niet veel hulp, maar ik weet dat alle kleine beetjes kunnen helpen.


Inmiddels loopt ze inderdaad schuin achter mij, want achter mij vond ik ook doodeng. Zo kan ik haar beter zien en als er wat is kan ze veilig op zij springen of zelfs vooruit. Maar zelfs dat helpt helaas niet...

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 03-06-19 10:16

Nou daar ben ik eindelijk zelf ook weer eens… Zit zelf even in een dipje, maar dat komt vast wel goed. Maar voor voorlopig ben ik zelf even gestopt met rijden :-(

Welkom aan alle nieuwelingen! Het blijkt maar weer dat angst stiekem bij heel veel ruiters speelt en toch hoor je in de praktijk er niet gauw iemand over.
Ik zelf ben er erg open over, maar ik word vaak raar aangekeken en mensen vinden het heel moelijk om te begrijpen. Zelfs door niet-paardenmensen dus ik kan me voorstellen dat sommige mensen het liever voor zichzelf houden.

Duplo schreef:
Ik meld mij hier ook graag, nav angststoornis heb ik ook problemen met snelweg rijden

Ik heb een jong paard en bevries bij angst.
Nu vooral als ik buiten wil wandelen dus dat is steeds maar 2 meter ofzo :')

Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies

Buiten met paard en bv auto op de snelweg dan is het risicovoller wanneer er iets mis gaat


Ik denk dat controle inderdaad wel een dingetje kan zijn, ik merk in het dagelijks leven ook dat ik de touwtjes graag zelf in handen heb.
En tja, hoe braaf je paard ook is, het blijven dieren en je hebt nooit over alles 100% controle.

Mariska_3 schreef:
3 jaar geleden heeft mijn paard in een wilde bui ( hij stond toen op een plek waar hij zich echt slecht voelde, ik heb hem hierna ook met spoed verhuist) een trap naar achter gegeven en mijn dochter kreeg deze trap tegen haar hoofd. Ik heb haar letterlijk knock out zien gaan en dat beeld kan ik maar niet kwijt raken.
Paard is inmiddels weer op zijn plek en is super braaf maar naast hem vind ik nog altijd eng. In stap geen probleem maar in draf ontstaat al spanning en in galop loop ik t liefst weg. Longeren is dus geen optie voor mij.
Dochter heeft er eigenlijk weinig blijvende schade aan overgehouden gelukkig, maar dat beeld..pff vreselijk!

Ik wil niet altijd rijden, vind longeren, grondwerk etc ook belangrijk maar dat is wel erg moeilijk voor mij.
Mijn dochter laat hem regelmatig vrij springen, wat hij geweldig vind. Als t aan mij ligt sta ik dan buiten de bak en liefst kijk ik helemaal niet. Ondanks dat ik weet dat mijn paard nooit meer zoiets heeft gedaan en mijn dochter heel goed weet wat ze doet.


Jeetje wat ontzettend heftig en eng om mee te maken. Je bent dan wel heel bewust geworden van het feit hoe snel iets mis kan gaan en hoe vluchtig en kwetsbaar het leven is. Dat je dat niet zomaar naast je neer kan leggen is echt niet raar hoor.
Is EMDR daar niet wat voor?

Oryani schreef:
Duplo schreef:
Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies


Ik haak even in (ik lees wel alles maar heb niet zo veel nuttigs toe te voegen), bij mij is dit ook zo. Gisteren een ontspannen buitenrit gemaakt met een vriendin bij, maar die had een jonkie mee.
Ik was dus niet alleen bezig met de reacties van mijn paard, maar ook met eventuele reacties van haar paard en hoe mijn paard daar dan op zou reageren... :roll:
Gelukkig met een overwegend ontspannen gevoel gereden, maar toch enkele momenten waarop ik bijvoorbeeld een prachtige gelegenheid had voor een galopje, maar gewoon niet durfde. ‘Wat als er opeens iemand om de hoek komt, of op het pad komt gereden, of als het paard van mijn vriendin struikelt,...” of, of, of!


Oh dat komt mij zo bekend voor!
Zag ooit eens een filmpje van Warwick Schiller en hij beschreef zo’n beetje mij perfect…

https://www.youtube.com/watch?v=nwbyYxh9Nk0&t=230s

Vanaf 2.10 beschrijft hij het heel mooi.
Maar helaas zo de waarheid en ik heb geen idee hoe je dat uit kunt zetten...


Marlies1 schreef:
Ik ben 2 keer onder hypnose geweest, maar heb niet het idee dat het veel geholpen heeft. Heeft het jou wel geholpen, Maitestar?


Het heeft tijdelijk wel geholpen, maar mijn probleem is toch helaas wat groter gebleken dus voor mij heeft het nu geen effect meer helaas.

SusanH schreef:
Hoe gaat het met iedereen? Wij hebben Hocus mee op vakantie gehad. Dat was een enorme boost voor mijn vertrouwen in hem omdat hij zo braaf was. Vanmorgen voor het eerst helemaal alleen naar stal gegaan om te rijden. Ook dat ging heel goed. Ik ben heel blij met hoe het gaat nu.


Wat heerlijk om zo samen te kunnen genieten! En dan als cadeau ook nog een fijne boost aan vertrouwen.
Gaat het nu na de vakantie nog steeds lekker?

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 12-06-19 10:06

SusanH schreef:
Hier gaat het juist heel goed. Deze week heel veel drukte op stal (internationale wedstrijd) en toch fijn kunnen rijden.


Wat lekker dan he! *\o/*

Olikea schreef:
O wat balen maitestar. Maar als het niet gaat dan gaat het niet. Soms is even een pas op de plaats heel goed.

Ik ben ook weer aan het rijden.. Maar nooit alleen. Ik zorg dat er altijd iemand bij is.

Lesjuf heeft ook veel begrip en geduld. Dat helpt enorm.
Hij blijft gelukkig zijn brave zelf.
Vorige week bij het afstappen bleef ik hangen met de lijn van mijn air vest. Meneer is super geduldig blijven staan tot ik uit de knoop was. Zulke dingen geven vertrouwen.


Ah ja joh, gewoon even de druk er af voor mij. Komt vast later wel weer goed.

En wat fijn dat je paard je zo'n vertrouwen geeft, je komt er echt wel! En dan maar even niet alleen rijden, so what? Goede ervaringen zijn veel belangrijker dan wat dan ook.

Kiaartje schreef:
Woeiii ik heb mij een tijdje geleden hier al eens gemeld en nou heeft mijn instructrice mij afgelopen weekend gesteund bij een klein onderling wedstrijdje. Stelde geen zak voor, maar was voor mij wel een droom om ook een keer voor het eggie in een wedstrijd pakje te rijden.
Ik ben dan zo gelukkig met de nuchterheid van mijn instructrice (een witte rijbroek zit niet veel anders dan dezelfde in het zwart). De bak is hetzelfde waar we altijd rijden. Ik ben alleen in de bak en zij is er bij want ze leest voor. Bijna net als bij les.
Dus de hele zooi van haar geleend en een proefje gereden.
Echt onwijs trots op mezelf dat we een BB proefje gereden hebben. Krijg ik mijn protocol terug en echt super leuk commentaar en 206 punten gescoord. Dat is echt onwijs hoog zei mijn instructrice. Kwam er toen pas achter dat we de afgelopen weken dus een B proef hebben geoefend.
Ergens voelt het zo onnozel maar ik ben zoooo blij, dat ik dat hier ook even wilde delen... :D :D :D :D
Durf nog steeds niet goed zonder haar te rijden maar dit was wel even een enorme stap en goed voor mijn zelfvertrouwen dat een volslagen vreemde ons kennelijk als een hele leuke sympathieke combinatie ziet! (Stond op mijn protocol :) )
En een B proef, dat klinkt nog steeds als heel ver weg maar dat kan ik dus gewoon :):)


Dat is een feestje waard *\o/* *\o/*

SusanH schreef:
Wat goed Klaartje! Ik heb me 30 juni opgegeven voor een oefenwedstrijd, wel ergens anders. Heb met mezelf afgesproken dat als ik om 1 of andere reden toch me er niet fijn bij voel het niet ga doen. Rijden blijft steeds beter gaan. Gisteren ook even buiten gereden wat ik nog steeds heel spannend vind, maar ook dat ging heel goed.


Dat lijkt mij een hele verstandige afspraak met jezelf. Dat zal ook iets van de druk halen misschien?
Alvast heel veel plezier en succes!

Tianbelli schreef:
Ik ga het topic eventjes volgen :)

Ik heb een doodbrave pony, schrikt wel snel maar dat is al veel gebeterd sinds hij continu op de weide staat bij mijn bomproove andere pony's. Het rijden (en eventueel schrikken tijdens rijden) is geen probleem voor me. Maar het opstijgen. Jeetje. Enkel dat deeltje. Zeker sinds ik met een stoeltje opstijg.

'Wat alsie gaat lopen en ik zit er nog niet goed op.'

In mijn hoofd steeds doembeelden. Eens ik erop zit is er geen probleem meer, en rijden we zo weg.
Mijn instructrice wist dit, en heeft hem toen eens vastgehouden zodat ik wat geruster kon opstijgen, maar hij reageert erg gevoelig
op het bit dus toen schoot hij achterwaarts toen ik er half ophing.
Tweede keer viel hetzelfde voor, en derde keer heb ik haar gevraagd uit de bak te gaan,
teugels heb ik losgelaten en ben er zo opgekropen met het stoeltje, hij verzette geen poot.

Sinds kort ook voorlopig geen zadel meer (nieuwe in productie) dus rijden we zonder, of met een reitpad. Geen beugels, teugels los als ik opstijg, en eerst 10 minuten stilstaan naast het stoeltje, mijn gewicht op z'n rug leggen, eventueel beetje petsen met m'n hand op de reitpad. Pony moved absoluut niet. Geen idee waar ik altijd zo'n schrik voor had, maar toch is ie r elke keer weer.


Tja die doembeelden he... Daar hebben we allemaal denk ik wel last van en is erg moeilijk onder controle te krijgen.
Ik weet niet of de stoel ook armleuningen heeft waar je eventueel achter kunt blijven haken? Zo ja, dan is het misschien verstandiger om op te stappen met een krukje? Daar kun je makkelijker van afspringen in het geval dat hij wel gaat lopen, dan hoef je in ieder geval niet om de leuningen te denken.

Laibadji schreef:
Even een vraagje of ik hier te extreem gereageerd heb?

Korte omschrijving:

De eerste maal met mijn paard mee op wandeltocht met vrienden. 2 koetsen en 3 paarden.
Ik had mijn paard geparkeerd achter de laatste koets samen met een ruiter met fjord.

Mijn paard is op wandeling heel zenuwachtig dus bij het opstijgen een nerveus paard (en ook ruiter ;) ) De eerste 500 m op de straat met bokkensprongen en wat stress. Ok mooi door gereden en na 20 minuutjes wandelen plots een heel braaf paard. Liep zijn eigen tempo, mooi over de rug en had momenten van ontspanning. (Heel gek was ook nieuw voor mij maar zo fier!)

Vriend had al eens aangegeven om te galopperen achter de koets zodanig dat ik eens kon proberen. Je moet weten dat de galop ook bij onze dressuurtrainingen momenteel een issue is. Mijn paard is van flegmatiek naar eindelijk reactief gegaan. Echter zijn we nu zoekende in de galop naar hoeveel druk moet ik geven en is mijn spoor momenteel te 'scherp' (afgerond maar te lang, ga nu naar een kort bolletje overgaan, zonder is nog geen optie want als hij staakt heb ik echt nog iets nodig.)

Ik leg dus mijn been om aan te galopperen en meneer slaat naar mijn been en drukt onmiddellijk zijn rug weg. (Dit gebruikt hij altijd tegen mij maar dan hou ik hem ook niet) Dus galopperen was in mijn ogen een no go. Ging nog niet gaan.

Plots roept de eerste koets: Galopperen! Oh help! Ik gil 'neen!' maar toch stuiven ze er vandoor. Naast jonge springende koeien. Ik heb nog gegild dat ik echt niet wou. Ik wou mijn geluk echt niet beproeven. Ik ben er van overtuigd paard kennende dat hij er vandoor zou stuiven al bokkend en wegspringend van de koeien. Hij is er daar nog niet klaar voor.

Gelukkig bleef de ruiter met de fjord bij mij en is mijn paard rustig gebleven. Galop vond hij duidelijk ook niet nodig. Samen zijn we in stap naar de andere gewandeld. Ik kon wel huilen van schrik maar ook dat ik mij 'belachelijk' gemaakt heb.

Ik had nochtans op voorhand mijn angsten aangegeven maar omdat mijn paard zo braaf was (wat dus echt de allereerste keer was) en de andere de capriolen van hem niet kennen zijn ze hier dus aan voorbij gegaan.

Later ook nog 'uitgelachen' dat de mindere ruiter toch durfde galopperen. (Er was nog een vrouw mee met een super braaf paardje, technisch niet zo een sterke ruiter maar op haar paard ben ik stikjaloers. Topknol! dus zij kon makkelijk mee.)

Bah, mooie dag in mineur en met gemengde gevoelens naar huis. Ik wil wel galopperen, ik doe dat super graag. Echter de laatste keer dat ik dat in groep gedaan heb lag ik er af omdat mijn paard van zoveel schrok en als een hert begon te springen... dan denk je toch 2 keer na. En het ging zo goed dat ik echt positief wou eindigen.

Wat denken jullie?


Ik vrees dat ik nog wel een stuk extremer had gereageerd... Compleet met woede, paniekaanvallen en huilbuien.
Jammer dat je niet serieus genomen werd en dat ze het er zelfs dan later nog even inwrijven... Zijn ze helemaal gek geworden!
Ik zou voorlopig zelf helemaal klaar zijn met zo'n clubje.... Dus nee ik vind echt niet dat je extreem gereageerd hebt. Als je met een groep rijdt heb je rekening met elkaar te houden, tenminste dat lijkt mij heel normaal.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-10-19 16:17

Zo zelf wel heel erg afwezig geweest hier :oo #)
Maar dat komt omdat het hier gewoon even niet gaat...
Bij vlagen zegt mijn hoofd dat ik het rijden misschien maar (tijdelijk) moet opgeven, maar heel mijn hart en wezen gilt om een (bos)ritje. En zo zit ik 24 uur per dag in een conflict met mezelf...

Dinsdag 5 november proberen wij EMDR, kijken of dat nog wat helpt. Maar ik heb ergens mijn twijfels.... er is namelijk geen gebeurtenis aan vooraf gegaan. Het is gewoon langzaam zo gegroeid.

Op televisie nog wel wat gaafs gezien en ik denk dat ik daarvoor ga als EMDR niks doet. Namelijk een bètablokker! 1 pil en de meesten zijn van hun angst af!

https://kindtclinics.com/

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-10-19 21:23

SusanH schreef:
Hoe willen ze je dan bloot stellen aan je angst? Kun je daar dan op een paard als je die medicatie hebt ingenomen? Hoe moet ik dat voor me zien? Wel heel erg balen dat het nu weer even minder gaat :(:) ik hoop voor jou dat EMDR iets gaat doen. En anders net als ik op zoek naar een goede instructeur die gespecialiseerd is in ruiters met angst. Ik heb daar nog steeds heel veel baat bij.


Ik denk dat je in zo'n geval dan misschien een afspraak moet maken met een manege in de buurt ofzo.
Mijn instructrice heeft heel veel ervaring met angst en ze kan mij ook heel veel helpen. Echter op de echt 'zware' dagen met angst slaat het door naar paniek. En dan helpt helaas echt niks meer, alleen gewoon afstappen en stoppen.
Maar door haar kan ik op de goede dagen wel steeds een beetje meer genieten.

jetm schreef:
Op zich heb je het voor EMDR ook niet nodig dat er een gebeurtenis aan vooraf is gegaan. Dat is wel de meest gebruikelijke vorm (een trauma door bv een val van een paard) maar het kan ook als je iets engs gezien hebt (zonder het zelf meegemaakt te hebben) of gewoon vreselijke wat-als gedachten hebt.

Zelf ben ik instructeur gespecialiseerd in ruiters met angst en ook geef ik thearapie en coaching met paarden en ook EMDR. Vaak is het bij angst een combinatie van oplossingen en EMDR kan een hele mooie deel oplossing zijn. En ik zeg bewust deeloplossing want als de gedachten in je hoofd d.m.v. EMDR geneutraliseerd zijn moet je nog steeds op een paard gaan zitten. Maar dat kan dan wel (in veel gevallen) een stuk gemakkelijker worden.


Dat is wel fijn om te horen, want dan heb ik dus een kans dat het gaat werken *\o/*
En dat het een deeloplossing is geeft niks, het geeft mij dan in ieder geval een kans om met rijden aan de slag te gaan en uit te bouwen e.d.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-12-19 22:44

Wat een fijn topic toch en wat fijn hoe we elkaar kunnen helpen <3
In de praktijk merk ik nog steeds dat mensen het maar moeilijk kunnen begrijpen.

Mij wordt het inmiddels duidelijk dat ik weer wat meer in het gevoel moet komen, weer met gevoel kijken en reageren en het paardenmeisje in mij vinden.
Ik ben te veel bezig in mijn hoofd, met theorieën leren en alles maar willen analyseren e.d maar daar schiet het echt niet mee op en paardlief accepteert dat ook echt niet.

Dus als iemand daar nog tips voor heeft hoor ik het graag :P

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-01-20 15:02

Hoe gaat het met iedereen hier? Hopelijk allemaal lekker aan het rijden :P
Ik heb gistermiddag, bij wijze van test maar ook om te kunnen genieten, een buitenrit gemaakt op een vreemd paard in een vreemde omgeving.
Maar ja, geen spoortje angst dus 8)7 Het is dus nu duidelijk dat ik het alleen met mijn eigen paard heb.
En het kloterige is dat ik zelf daar vooral de oorzaak van ben en ik vererger het met stomme beslissingen..
Zo zou ik gisterochtend met mijn vriendin rijden en ik vertrok van huis met de mededeling dat ik alleen zou stappen.
En tijdens het rijden denk ik dan toch dat het een goed idee is om even stukje galop te doen om spanning kwijt te raken 8)7 8)7 Nou ja, dat ging niet dus.
Gelukkig wel fijn kunnen afsluiten, maar waarom doe ik dat toch steeds |o

In ieder geval nu bezig met mindfulness en meditatie, kijken of ik mijn hoofd en gedachten wat meer onder controle krijg.

Maflinger_S schreef:
Ja, daar heb ik een tip voor. Ik zie dat je in Meppel woont. Ik kan je aanraden om eens contact op te nemen met Paulette Zorn van Equidact in Koekange. Zij is een geweldige instructrice wat paardrijden betreft maar ze is ook coach en haptonome. Ze kan je helpen weer contact te maken met je gevoel.

Overigens heb ik ook een hele banale tip die voor mij goed helpt: niet in paardrijkleding naar stal gaan zodat je het gevoel hebt dat je moet rijden. Ik heb een braaf paard waar ik vorig jaar ongelukkig van af viel. Ik ben niet bang maar wel voorzichtig. Doordat ik mijn pols brak en moest revalideren is er van rijden niet veel gekomen. Dat pak ik nu op. Ik merk dat het voor mij laagdrempelig werkt door geen paardrijkleding naar stal aan te doen. Ik ervaar daardoor minder druk te moeten rijden. Nou scheelt het dat ik een endurancezadel met westernfenders en korfbeugels op mijn paard heb, waardoor ik kan rijden in spijkerbroek en bergschoenen. Ik longeer mijn paard en kijk hoe zij zich voelt en hoe ik me voel en dan beslis ik om na het longeren wel of niet te gaan rijden. Dat werkt voor mij prima.


Ik heb Paulette inmiddels een mailtje gestuurd, ben benieuwd!

En paardrijkleding is inderdaad al een dingetje he, zo idioot hoe dat werkt.
Ik heb er de lading er afgekregen door juist mijn kleding heel vaak aan te doen en dan alleen uitmesten.

eferiz schreef:
Ik ben momenteel het boek: tussen je oren, onder je cap” aan het lezen. Dat gaat over de ruiterspyche, staan ook echt nuttige tips in en leest makkelijk weg! Misschien heb je daar iets aan. Gaat ook over jezelf belonen als je een stapje verder bent gegaan, en niet meteen van jezelf weer de volgende stap moeten zetten. Voor mij heel nuttig :j


Bedankt voor de tip! Ik ga eens even op zoek.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-02-20 09:07

Ik ben de laatste tijd alleen maar achteruit gegaan... Was nu alleen nog maar aan het stappen, verder ging ik niet meer.
Dus was daarom hier stilletjes.

Heb dinsdag soort van op mijn donder gehad van mijn emdr therapeut -O- Omdat ik nu de angst vermijd blijft het dus in stand.
Dus het idee is nu om te gaan rijden totdat ik angst ervaar en dan door blijven rijden totdat het zakt en dan pas afstappen.
Pfff kan niet zeggen dat ik blij wordt van dat idee.
Maar om mezelf een boost en inspiratie te geven heb ik me aangemeld bij de lessen van team by jill *\o/*
Vanmiddag gaan we aan de slag!

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-02-20 11:09

jetm schreef:
maitestar23 schreef:
Heb dinsdag soort van op mijn donder gehad van mijn emdr therapeut -O- Omdat ik nu de angst vermijd blijft het dus in stand.
Dus het idee is nu om te gaan rijden totdat ik angst ervaar en dan door blijven rijden totdat het zakt en dan pas afstappen.
Pfff kan niet zeggen dat ik blij wordt van dat idee.


Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik als instructeur met als specialisatie ruiters met angst ook niet echt blij wordt van dat idee. Ik vind juist altijd dat je positieve ervaringen op moet bouwen en daarmee langzaam je comfortzone een beetje "op moet rekken". Maar niet buiten je comfortzone gaan op het paard.

Verder geef ik ook EMDR (ook, maar niet alleen, bij ruiters met angst) en zie vaak dat dat heel erg kan helpen bij de "wat als gedachten".

Fijn dat je wel begeleiding gaat krijgen, met kleine stapjes en daarna drafjes vooruit


Ik denk dat ik het wat te beknopt uitlegde, plaatste het via de telefoon.
Maar het probleem is nu dus dat ik helemaal de grens niet meer op zoek, ver daarvoor haak ik al af en daarmee dus mijn comfortzone alleen maar verklein.
Wachten tot de angst afzakt kan in principe ook gewoon stilstaand of hoe ik het ook maar prettig vind, het hoeft niet in galop o.i.d :D Maar wel weer even de grens opzoeken en iets oprekken en zo hopen steeds weer een stapje verder te komen.

Marije_1997 schreef:
maitestar23 schreef:
Maar om mezelf een boost en inspiratie te geven heb ik me aangemeld bij de lessen van team by jill *\o/*
Vanmiddag gaan we aan de slag!


Zou je mij kunnen vertellen wat nou de toevoeging is van team by Jill op je trainingen en dus ook de angst? Ik twijfel om me aan te melden bij team by jill, maar weet dus niet of dit wat toevoegt aan het trainen en rijden met angst etc.


Nou ja de lessen zijn natuurlijk niet specifiek op angst gericht. Maar ik moet vooral bezig kunnen met iets, dan ga ik niet zo in mijn hoofd zitten. Ik moet echt rijden met een doel en zo kan ik samen met een vriendin lekker rijtechnisch aan de slag. En ik hoop dat me dat ondertussen afleidt van alles wat ik zie en hoor om mij heen :D

SusanH schreef:
Ik denk dat je meer hebt aan wat jetm zegt dan teambijJill eerlijk gezegd. Eerst werken aan vertrouwen en comfortzone vergroten. Zo ben ik ook aan de slag gegaan met mijn juf.

Ik ben echt trots, vanmorgen mijn grootste angst paard schrok en schoot weg in galop. Ik bleef zelf rustig, kreeg hem vrij vlot terug. Na een rondje stappen weer aan gegalloppeerd en lekker verder kunnen rijden. Dat had ik een aantal maanden terug echt niet gekund. Dan was ik verstijfd en daardoor waarschijnlijk juist gevallen.


De lessen met mijn instructrice ga ik ook zeker oppakken en totdat ik er moest voor een operatie gingen we ook lekker. Alleen door een operatie ben ik er dus noodgedwongen 8 weken uit geweest qua rijden en dat is echt funest geweest.

De lessen met mijn instructrice zijn maar 1 x per week en daarbuiten wil ik ook lekker aan de slag kunnen, dus vandaag byJill. Ook rijdt een vriendin mijn paard bij dus zo kan ik haar ook helpen als zij aan het rijden is.

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-02-20 11:17

SusanH schreef:
Als je het zo uitlegt is het al anders. Idd rijden en in het doen gaan zitten, dan let je paard op jou en jij bent dan niet in je hoofd bezig zoals je zegt.


Ik merk nu al dat het wat anders voelt :P Gewoon bezig kunnen met iets en dan ook nog eens op een leuke en vriendelijke manier. Want tot nu toe vind ik de filmpjes van byJill echt geweldig!

Alleen vandaag voor het eerst met een ander bit, ze is toch wat onrustig met de aanleuning e.d. Maar ik merk dat ik dat wel weer een dingetje vind :+

maitestar23
Berichten: 655
Geregistreerd: 23-10-16
Woonplaats: Meppel

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 06-02-20 11:23

Marije_1997 schreef:
Maitestar23 ja dat moet ik ook hebben. Maar vraag me af of het ook toevoeging geeft aan een training. Dat je er ondanks je niveau ook wat aan hebt. Team by Jill vind ik namelijk een soort gelijk idee als dat van dressage pro, alleen prijsverschil is nogal behoorlijk (en ja bij Jill heb je maar 1 persoon en bij dressagepro veel meer)

Kort eigenlijk, heb ik wat aan team by Jill met de trainingen. Is het het waard?


Toevallig voor mijn vriendin 2 screenshots gemaakt, buiten dit is er uiteraard nog veel meer. Maar bij deze 2 series hadden wij meeste belangstelling voor nu.
Zo is er bijv. ook nog een deel voor de ruiter qua zit en houding, dat pak ik op zodra ik lekker ontspannen kan zitten *\o/*

[ img ]


[ img ]


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 bezoekers