jasmijn16 schreef:Nu zit ik dus met spanning, ik vind springen super leuk maar ben het vertrouwen in mijn paard kwijt.
Wel heb ik laatst een keer ergens de bak gehuurd, op gegeven moment weigerde ze zelfs voor 30cm terwijl ze met gemak de meter haalt. Ik ben 1x heel erg boos geworden en haar echt door laten lopen voor de hindernis, je weigert met een handgalopje? Dan hou ik je niet meer tegen en ga je maar in volle galop, zoek het zelf maar even uit merrie! Toen ging er ineens een knopje om en sprong ze, ze trok veel meer aan op de hindernis en wilde het dus gewoon zelf uitzoeken. Merries af en toe.
Wat ik aan haar merk is dat ze alles zelf wil uitzoeken, het springen gaat goed wanneer ik haar net iets meer ruimte geef om zelf uit te zoeken hoe snel ze gaat voor de sprong. En dat is precies mijn punt van spanning. Ik weet dat ze niet weigert als ik haar net die cm meer ruimte geef en haar net wat fanatieker naar voor rij, maar dan geef ik naar mijn idee de controle weg. Dat is niet zo, ik heb haar na de sprong snel terug maar het voelt als de controle verliezen.
Wij beginnen op het moment weer bij 0. Balkjes op de grond in een lijntje, bijvoorbeeld in-uitje en dan 1 galop sprong en nog een balk. Van de week zegmaar de balkjes door een klein sharican aan 1 kant iets omhoog gezet, de ene balk aan links de andere aan rechts. De 1e paar keren waren even miscommunicatie maar daarna ging het echt super goed. Ik kon haar net wat meer ruimte geven zonder bij mij spanning te creëren en het voelde voor het eerst in lange tijd weer alsof wij echt een team waren.
Ze heeft zo veel plezier met springen en alles wat met balkjes te maken heeft, en ik stiekem ook. Ik hoop dat het langzaam wat beter gaat en dat wij over een tijdje gewoon weer over de hindernissen vliegen zonder angst, maar met vertrouwen en teamwork.
AnnickT schreef:Ik meld me ook, ook al rijd ik niet heel regelmatig.
In 2017 ben ik er op buitenrit door een paard afgebokt en datzelfde paard haalde wel vaker fratsen uit doormiddel van plotseling in galop wegschieten bijvoorbeeld. Hierdoor heb ik veel spanning opgebouwd met rijden en durfde ik ook op andere paarden niet meer uit angst de controle te verliezen.
In de zomer van 2018 ben ik op stal waar dat paard ook nog staat iemand haar Quarter Horse gaan verzorgen (wandelen, fietsen, grondwerk) en daardoor kreeg ik op de grond zoveel vertrouwen dat ik rijden ook weer durfde. Samen met de eigenaresse ben ik toen af en toe eens buiten gaan rijden op haar paard (en zij op een ander paard) en nu durf ik ook weer alleen buiten te rijden met haar paard.
Daarnaast kwam er op stal iemand met 3 IJslanders, waarvan een oudje van 26, heel braaf en daar heb ik nu een aantal keer les op gehad en met haar durf ik ook weer te rijden. Het gaat langzamerhand dus weer de goede kant op :j
Ik ga ook even de geplaatste linkjes bekijken!
SusanH schreef:Ik meld me ook als ik achter de pc zit zal ik wat uitgebreider reageren. Ik ben altijd al wat onzeker geweest. Vorig jaar van ons nieuwe paard gevallen en flink geblesseerd geweest. Daarna durfde ik er niet meer op. Inmiddels met een coach grote stappen gemaakt en vorige week voor het eerst los in galop. We gaan dus vooruit maar het kost tijd. Tijd die het dubbel en dwars waard is trouwens.
ElviraKelan schreef:Ook ik meld mij.
Ik berijd nu Kelan, 28 jaar wat echt super gaat voor mijn doen.
Daarnaast heb ik de keuze gemaakt vanwege mijn emotie regulatie stoornis en lichamelijke klachten (aandoeningen dus niet psychosomatisch) om 1 keer in de week bij een manege voor mensen met een beperking te rijden.
Niet alleen heb ik last van mijn eigen gedachtekronkels wat gelukkig steeds minder en minder wordt naast en op het paard... sinds kort is het kwartje bij mij gevallen dat ik heel erg reageer op de emotie van het paard. In plaats van dat het paard spiegelt spiegel ik heel snel :=
Mede door een erg late diagnose kwam ik hier pas onlangs achter.
Vorig jaar was ik nooit op de grootte van Kelan gestapt.
Mede door juiste begeleiding op de zorgboerderij voel ik mij als een vis in het water naast en op hem ondanks dat ik in driekwart jaar natuurlijk ook al de nodige UPS en downs met hem heb meegemaakt en deze lijn hoop ik door te mogen zetten met behulp van de manege zodat ik op meer paarden/pony’s mij als een vis in het water voel.
Al zullen de wat meer rillige/nerveuze paarden voor mij niet zijn weggelegd omdat ik te veel emoties aanvoel en daar heb ik vrede mee. Genoeg paarden/pony’s die stabieler zijn.
Joan73 schreef:Als kind een paar jaar gereden tot mijn 12e ongeveer, zonder enige angst. Rond mijn 35 weer opgepakt, eigen paard gekocht, engels volbloed, merrie. We begrepen elkaar uitstekend. Zij is na 3 jaar bij mij, op haar 21e ingeslapen, rond die tijd kwam een angstige spanjaard op mijn pad.
Vanalles geprobeerd om hem van zijn trauma's af te helpen maar niets werkte. Omdat ik niet met hem verongelukken wilde, heb ik hem op 12 jarige leeftijd met vervroegd pensioen gestuurd. Toen kwam al snel mijn huidige paard (1,74) op mijn pad. De andere 2 waren qua maat beter passend bij mijn 1,57, maar dit gebeurde nu eenmaal.
Don is vriendelijk, beleefd, gefokt voor de hoge dressuur en wij rommelen lekker een beetje aan. Ik heb echter nog steeds moeite zijn beweging te volgen terwijl dat bij de andere 2 nooit een probleem was. Ik ben ook al 2 keer van Don afgelazerd doordat hij onverwacht een flinke (vrolijke?) bok gaf. Eerste keer zonder enige schade, 2e keer schouder uit de kom, blauwe knie en flinke deuk in zelfvertrouwen. Ik rijd wel weer, maar heb net zo veel plezier in het toekijken hoe mijn bijrijdster hem rijdt. Zij lijken elkaar ook veel beter te begrijpen en hij lijkt voor haar veel meer zijn best te doen.
Ik ga het denk ik maar houden bij lekker in het bos rijden, niet veel vragen/verwachten. Hij is verder super braaf, lief en beleefd, maar ik merk aan mezelf dat ik mezelf vastzet, vooral in de galop en dat rijdt niet lekker.
Heb ook met mezelf afgesproken dat als ik er nog 1 keer vanaf donder, ik er niet meer op kruip. Hij mag blijven en we zullen andere dingen gaan doen, maar rijden doe ik dan niet meer. Mijn leeftijd speelt mee en mijn toch al slechte rug ook. Dus... we zien wel waar het schip strandt, of niet... Ik hoop weer net zo lekker ontspannen, zorgeloos en comfortabel te kunnen rijden als vroeger. Wie weet...
SusanH schreef:Vast zetten is nooit goed. De juf die ik nu heb zegt dat je spierspanning alleen moet zorgen dat je mooi rechtop zit en je de bewegingen van je paard goed kan volgen verder niet.
KittyDylan schreef:Na een paar flinken vallen ook bang geweest. Na een half jaar niet gereden te hebben in 2013 op een manege begonnen waar ik één paard door een door vertrouwde. Rest durfde ik niet echt aan. 2017 gestopt.
Toen ik in 2018 op een springstal ging stage lopen en uiteindelijk werken, moest ik wel even flink de confrontatie met mezelf aan. Ik was nl niet alleen op het paard maar ook er naast angstig (1.60+)
Inmiddels ben ik heel zeker als ik er naast loop. Geen problemen meer mee.
Er op, ander verhaal. Ik moet mezelf wel even over een drempel tillen, maar eenmaal een paard enkele keren gereden te hebben, durf ik het prima aan. Zolang ze niet gek gaan doen :+
Op de stal zijn er 2 waar ik gewoon zeker op ben. Ik ben beetje huiverig om op andere te stappen en sta er dus liever naast te longeren.
Ik daag mezelf wel uit door bij vrienden/familie op hun paarden te stappen. Vorig jaar heb ik op 7 verschillende paarden gereden en voor mij een groot aantal.
Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)
maitestar23 schreef:Even gauw een snelle reactie want ik heb net weer wat geleerd bij de intake voor EMDR.
Doordat ik mezelf steeds gepusht heb en steeds over mijn grenzen ben gegaan is mijn amygdala van slag.
Dus het is maar weer duidelijk dat je echt je grenzen moet respecteren.
http://www.brainmatters.nl/terms/amygdala/
KittyDylan schreef:Jullie lessen dus ook (bijna) allemaal?
Siamsmeesje schreef:maitestar23 schreef:Hier inmiddels diagnose angststoornis, dus het is helaas compleet doorgeslagen.
Dus mensen doe alsjeblieft niet te vaak iets wat totaal niet goed voelt, het kan dan langzaam escaleren.
Ach, dat is echt heel vervelend voor je :(:)
Je moet je hoe dan ook echt zelf veilig blijven voelen, dus ik hoop dat je hier nog wat mee kunt, al is het langzaam.
Siamsmeesje schreef:Hier is inmiddels een nieuwe les geboekt op het nieuwe lespaard, een echte zwaan-kleef-aan dame, een Comtois, en verschrikkelijk lief <3
Zelfs het paaskamp van afgelopen week heeft ze met veel plezier gelopen, en alle kinderen waren zo veilig op haar. Volgende week mag ze ook weer spelen met de kinderen, maar ook een keer met mij :D
ElviraKelan schreef:Vanmiddag op buitenrit geweest.
Ik vind het in het begin super spannend en heb de neiging om dan terug te krabbelen
Maar...
Vrij veel galopje gepakt. Relaxt gebleven toen het andere paard wat erbij was een bootje in het water wel erg eng vond. En zelfs tussendoor aan mijn houding kunnen blijven werken want door mijn angst heb ik mijzelf wat dingen verkeerd aangewend.
Kortom vanmiddag kan weer bij mijn goede + ervaringen :D
jasmijn16 schreef:Ik heb zondag gewoon echt compleet zonder angst gesprongen. Eerst 20 cm, toen was ik te onzeker en ging ze me staan. Ik heb toen een kleine volte gemaakt, haar van voor ruimte gegeven en ze maakte een sprong alsof we over 1 meter ofzo moesten. Mijn moeder lag helemaal dubbel van het lachen, en ik zelf eigenlijk ook. Er gaat bij haar dan echt een knop om, oeh ik zie sprong, baas gaan we springen? volgens mij gaan we zo springen WE GAAN SPRINGEN, OEH IK MAG WHIEEEE IK VLIEG.
Echt, ik zal het eens een keer filmen, er komt dan een kop op, oortjes strak naar voren en gaan.
We zijn geëindigd bij 30 cm, ik vind het nog steeds te gek voor woorden die angst van mij, maar we beginnen gewoon lekker laag. Ik wil echt zonder angst springen voor we omhoog gaan. Stiekem voel ik het vertrouwen na iets van 1 jaar ofzo weer terug komen. Ik durf dat bijna niet te zeggen haha.
marley93 schreef:Mag ik mij melden? Ik zag dit topic al een paar keer voorbij komen, maar kwam nooit toe aan het lezen. Wat een 'verademing' om te zien dat meer bokkers last van angst hebben, en ook een eigen paard hebben.
Mijn angst is een jaar of 6 geleden begonnen door mijn cardioloog. Mijn bindweefsel is zwakker dan gemiddeld, waardoor ik naast hypermobiel ook minder sterke vaten heb. (Alles onder controle en stabiel, gelukkig). Toen ik tegen mijn cardioloog heel blij zei 'Ik rijd weer paard!' was haar directe respons: "Zolang je er niet af valt zie ik daar geen directe problemen van."
Eerst lachte ik daar om, want ik was tot dan toe nog nooit serieus van een paard gevallen. Ik stond er niet eens bewust bij stil. Tot ik in de manege van een paard viel. Pees verrekt in mijn pols, maar verder niets aan de hand. Toch ging het wel knagen. "Zolang je er niet af valt..."
marley93 schreef:En ondertussen ben ik de trotse eigenaar van mijn huidige paardje Mattie. Een Franse Draver van 11 met wie ik superveel lol heb op de grond. Het rijden heb ik lang uitgesteld, maar na het een paar keer te hebben gedaan merkte ik dat hij er wel heel veel lol in heeft. Dus nu gaat mijn moeder mee op de fiets, en houdt ze hem vast aan een halstertouw aan het bitstukje. Ze doet niets, kan ook niet echt iets als hij echt aan de kletter zou gaan, maar het is vooral voor mijn gerustheid. Verder zit ik er met een bodyprotector en cap op. Helemaal ingepakt dus.
En zo gaat het supergoed. Ik ga binnenkort met Mattie (privé)lessen op een manege dichtbij (we hebben zelf geen bak), waarbij ik hoop mijn zelfvertrouwen weer op te krikken.
Want dat is vooral mijn probleem, heb ik het idee. Het vertrouwen in mijn eigen kunde is echt nul. Ik ben mijn balans kwijt omdat ik zo gespannen zit, en neem alles wat ik doe in twijfel.
En die lieve Mattie neemt het allemaal voor lief en loopt op zijn dooie gemakje naast de fiets mee. Hij heeft er zichtbaar lol in, buitenritjes. Dus dat is voor mij ook een grote reden om aan mijn angst te werken.
Veraaaaah schreef:Van de week toch weer een ‘terugval’. Ik wilde binnen gaan rijden tot een stalgenootje zei kom lekker buiten rijden (springpiste). Nou vooruit ik opgestapt ging allemaal goed tot paard zich verstapte (ik dacht dat ze schrok). Daardoor zoveel spanning opgebouwd dat ik niet meer relaxed kon rondstappen. Ben naar een andere buitenbak gegaan waar ze dus daadwerkelijk schrok (omdat ik nog steeds mega gespannen was) dus ook daar afgestapt en binnen verder gegaan. Binnen echt nergens last van gehad.
Zo stom dat ik mezelf zo druk maak dat mijn paard zich ook druk gaat maken. Terwijl paard echt braaf is :\
Oryani schreef:Ik meld me ook, na lang twijfelen. Ik twijfelde aanvankelijk om het topic zelfs maar te lezen. Iets met het risico niet te willen lopen mezelf nog engere denkbeelden in m’n hoofd te steken.
Maargoed. Het is prachtig weer, maar sinds ik heb besloten daar vanmiddag van te genieten en te gaan wandelen, komt de buikpijn opzetten.
Ik hoor hier dus wel thuis :+
Maar de angst is heel snel weer aanwezig en heel moeilijk om de kop in te drukken.
Met iemand erbij ben ik ondertussen alweer een tweetal keer buiten gaan wandelen. Maar het is zo frustrerend dat ik niet gewoon meer ‘even een kort rondje’ doe voor de avond valt, of spontaan de piste voorbij ga om toch naar buiten te gaan.
Ik wil het wel graag weer, mijn hoofd en buik spannen echter heel erg samen...
Ik blijf hier dus even hangen en lezen.
Siamsmeesje schreef:Ik heb gisteren een kleine overwinning gehaald. De nieuwe Grande Dame van stal heeft mij zo'n heerlijke rit gegeven, dat ik het zelfs heb aangedurfd om alles los te laten (beugels en teugels) en ouderwets gymnastiek op het paard heb gedaan.
Zonder dollen, als ze zo rustig blijft, heb ik goede hoop dat ik mijn vertrouwen weer terug kan gaan opbouwen.
KittyDylan schreef:KittyDylan schreef:Springen durf ik eigenlijk nog steeds niet. Die drempel is me echt nog te hoog. (oa een spring ongeluk gehad)
Grapje :Y)
Vandaag op werk springlesje van de baas gehad. Pff, ik moet mezelf wel echt een drempel over zetten.
"Gelukkig" gelooft mijn baas er niets van en moet ik dus gewoon door. Dat is voor mij zeker wel de push om er overheen te gaan.
Doordat ik veel spanning op had gebouwd werd paardlief ook druk. Het is echt een spiegeltje. Hij is gelukkig wel super braaf en natuurlijk een ervaren springpaard.
Achteraf toch wel blij dat ik die drempel (letterlijk) over ben gegaan.
KittyDylan schreef:Ik rij toch nog liever recreatief dressuurmatig. :Y) Of het bos in natuurlijk, heerlijk!
Dat is dus wat ik gisteren gedaan heb! Op de manege terug gereden. Door miscommunicatie vanuit de manege heb ik niet op mijn standaard favoriete paard gereden, maar gelukkig wel op een andere die ik ken. Wat liep hij fijn. Totaal geen spanning, zelfs niet toen hij een keer schrok en opzij schoot.
YoRien schreef:Hallo allemaal,
Ik wil me hier ook melden. Ik heb nog niet het hele topic gelezen. Zal dat nog eens doen.
Ik heb een ijslander, Vinur en ben extreem bamg geweest op zijn rug. Zelfs als iemand hem vast had durfde ik er niet op. Ik bevroor volledig en had echt geen controle over mijn lichaam. Heel eng om mee te maken en ik had me nooit kunnen voorstellen dat zo'n angst bestaat als ik het niet had meegemaakt.
Ik heb afgelopen jaren veel grondwerk gedaan, maar ook horseboarden zonder ruiter en nog veel meer. En op een moment wilde ik er wel weer op. Vanaf toen zijn we gaan opbouwen en inmiddels rijden we weer.
Ik heb hierover een artikel geschreven voor het blad ijslandse paarden en ik heb er ook regelmatig wat over geschreven op facebook. Ik vind het namelijk heel belangrijk dat er open over dit onderwerp gepraat kan worden.
Vorige week heb ik op Equiday mee gereden in een demo over angst. Dat was een onwijs gave mijlpaal voor ons! De demo werd gegeven door Cathy Sirett en zij is echt een topmens. Haar methode heet Complete Confidence en is zeker de moeite waard om op te zoeken. Op haar website kun je je ook aanmelden voor een club, gratis. Je krijgt dan ook een werkboek en tips om aan je angst te werken. Ik ben zo enthousiast geworden over deze methode dat ikhet graag met jullie wil delen. Heb daar verder totaal geen (zakelijk) belang bij.
Ik lees hier al mooie verhalen over het overwinnen van angst. En ik hoop dat we elkaar kunnen helpen om nog verder te komen. Want paardrijden is vooral heel erg leuk :-)
Ineke2 schreef:Citaat:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Behalve op mij dan :o
Sorry voel mij een beetje overgeslagen zo, kan er niks aan doen.
Leuk om de kleine stapjes te lezen van iedereen en de verbazing ( herkenning) als ze rustig zijn gebleven wanneer er iets gebeurd waar je eerder heel veel angst zou hebben gehad.
Ik heb gisteren weer voor het eerst in 2,5 week even gereden ( in de bak dan wel).
Ze was kreupel daarvoor en loopt nu weer goed.
Vandaag ga ik weer even rijden in de bak en daarna ga aan de handelen buiten. Vooral voor mijn vertrouwen.
YoRien schreef:Wat leuk dat je de moeite neemt om op iedereen te reageren. Ik ben op cursus, dus even niet zo uitgebreid.
Je kunt zoeken op Complete Confidence.
https://bit.ly/2NSIRH7
SuperZodiaX schreef:Hoi, ik meld me hier ook graag. Ik heb 3 eigen paarden, met eentje rij ik zz licht, de ander z1 en ik heb nog een projectje die ik m/z niveau train.
Ik rij dus heel fanatiek, maar ik zit wel met angsten.
Ik ben 9 jaar geleden gevallen bij het inrijden van een jong paard en daarbij heb ik een ruggewervel verbrijzeld en een gedeeltelijke dwarslaesie opgelopen. Alles opnieuw moeten leren, lopen e.d. en tot op heden nog steeds veel restverschijnselen. Heftig dus.
Nu heb ik op 2 van de 3 paarden nergens last van, maar op mijn jonge merrie wel. Die spiegelt mij enorm en daardoor is ze soms flink kijkerig en verstijf ik helemaal. Ik ben nu aan de ene kant bezig met schriktraining, en aan de andere kant met een mental coach, maar jeetje wat moeilijk.
Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Fijn om te lezen dat sommigen hier ondanks hun angsten nu weer heel veel durven, ik heb nog wel mijn twijfels of ik er doorheen ga komen.
SusanH schreef:Wat mij heel erg helpt is het zinnetje ik kan heel stiekem best eenl klein beetje paardrijden. Jij rijdt zz licht jij kan echt wel fatsoenlijk een paard rond sturen :j
Ik heb weer een kleine mijlpaal bereikt helemaal alleen naar stal. Met het idee ik kijk wel wat we gaan doen. Maar hij was zo relaxed dat ik hem heb opgezadeld en heerlijk heb gereden. Wel spanning in het begin maar dan sta ik heel bewust stil bij hoe braaf hij is. Dan kan ik het ook snel weer loslaten.
AnnickT schreef:Wat goed om te lezen dat mensen aan hun angst proberen te werken!
Door de mijlpalen hier kwam het weer in me op dat ik me laatst realiseerde dat ik voor het rijden met de twee paarden die ik bijrijdt (Quarter en IJslander) geen angst meer heb, of in ieder geval geen zenuwen.
Met de IJs was ik onderweg buiten en m'n beugels waren te lang, dus die op het paard een gaatje korter gemaakt, maar mevrouw wilde niet stilstaan dus begon wat te lopen. Normaal had ik dan gedacht van "oké, die schiet zo weg" en was heel paniekerig gaan bewegen, maar ik heb haar gewoon weer stil kunnen zetten en m'n beugels kunnen doen. Achteraf vond ik het heel bijzonder van mezelf, haha.
En de Quarter wilde buiten graag hard, dus toen ik been gaf voor draf schoot ie (of ja, wel gecontroleerd) er in galop vandoor en ik kon ik hem zo terugpakken! Normaal zou ik denken dat ik maar moest zitten of dat ik helemaal niks meer kon, maar dat was dus niet het geval. Dat gebeurde later in de rit nog een keer en weer kon ik hem terug laten gaan in draf. Dat was een fijn gevoel!
Met andere paarden zou ik nog wel spanning hebben denk ik, maar deze twee hebben me het vertrouwen teruggegeven.
ElviraKelan schreef:Wat lief dat je zo op iedereen reageert Maitestar.
Ik heb vanmiddag ook mijn mijlpaal bereikt. Ik raakte mijn collega kwijt onderweg, hij was te voet mee gegaan. Ik ben rustig gebleven, heb de eigenaar geprobeerd te bellen en toen geprobeerd toen ik hem niet kon bereiken zelf de weg terug te vinden via de verharde weg. Kelan werd tijdens het bellen onrustig maar zelf rustig gebleven ondanks dat hij ging staken en achterwaarts ging. Ik heb doortastend gereageerd en heb zelfs een stukje terug gedraafd waarbij ik ook weer mijn collega tegen kwam. Kortom als dat geen persoonlijke mijlpaal is :D
SusanH schreef:Volgende week nemen we Hocus mee op vakantie. Plan is dan wel om meters buiten te maken. Hoeveel meter weet ik nog niet. Kleine stapjes.
Horizonnig schreef:Hallo allemaal!
Ik wil me hier ook melden. Ik heb met rijden in de bak of springen helemaal geen angst (gelukkig) maar zodra ik denk aan een buitenritje voel ik paniek opkomen. Ik weet niet goed waar dat vandaan komt want ik ben er nog nooit afgevallen buiten.
Ik ben opzoek naar een braaf paardje op wie ik af en toe een buitenritje zou mogen maken om gewoon rust en plezier te ervaren nu (op stal staat iemand en ik ben het aan het regelen). Maar ja, vervelend is t wel. Zeker omdat ik van de zomer op trektocht ga, wat mega gaaf is, maar ja dan rijd je wel superveel buiten op een onbekend paard!
Hopen dat ik voor die tijd een beetje van m'n angst af ben!
pol013 schreef:SuperZodiaX schreef:Ik moet mijn neiging om alleen het slechte/enge te onthouden, ombuigen naar goede ervaringen.
Dit herken ik heel erg.
Gisteren 2 keer een weigering op een in-uit lijntje. Daarna het lijntje 10 keer heel fijn kunnen springen.
Het was zelfs niet helemaal eerlijk want ik had uit gemakzucht, omdat ik alleen was, de hele lijn al opgebouwd en stuurde mijn paard dus 'onvoorbereid' op een lijn met 7 galopsprongen. Die dacht 'hoeveeeeeeel hout :wow: ".
Maar toch: die stop is dan wat ik onthoud en dan denk ik weer: we leren dit nooit. Totaal onnodig om zo te denken. Maar hoe zet je je hoofd stil?......
Olikea schreef:Ik was zo lekker bezig.. maar toen moest ik 10 dagen wachten op mijn singel.. En dan ligt die drempel er weer. Gelukkig heeft manlief ( die echt 0.0 met paarden heeft) bedacht dat hij wel een paar keer mee gaat zodat ik niet alleen ben op stal.
Het paard van mijn rijd maatje is uit de running. Ze is hoefbevangen. En alleen naar buiten is altijd zo'n strijd met gio. Dus het zal even bakwerk worden de komende tijd.
Hopelijk helpt dat wat.
En ik heb ons heel dapper ingeschreven voor een clinic dag op mijn oude stal. Dus voor het eerst op verplaatsing en dan gelijk rijden. Ook weer spannend.
SusanH schreef:He wat vervelend dat de angst weer zo de kop op stak :(:) helpt het jou als een ander met haar wandelt terwijl jij erbij bent, zodat je kan zien dat ze braaf is?
SuperZodiaX schreef:Heftig zeg. En kan je niet regelmatig op een ander paard oefenen zodat je daar alvast meer vertrouwen in krijgt?
Ik heb zelf in mn dagelijks leven ook last van een angststoornis, vooral bang om auto te rijden op de snelweg en tunnels en bruggen. Ik heb daar ook emdr en hypnose voor gehad (want is het kennelijk ontstaan omdat ik de heftige val van mijn paard niet goed verwerkt heb), het werkte allemaal wel iets, maar helaas toch steeds weer een terugval. Nu rij ik al een aantal jaar alleen nog maar stad auto. Verder durf ik echt niet meer :(
Ik weet ook dat de angst voor het schrikken van mijn jonge merrie hier ook uit voorkomt, dus daarom ben ik toch weer met mental coaching e.d. aan het kijken of ik er doorheen kan komen. Want ja, ik kan haar wel verkopen, maar dan zal ik met een volgend paard waarsch weer hetzelfde probleem krijgen op een gegeven moment. En het is mn passie, ik wil het gewoon niet opgeven..
Siamsmeesje schreef:Als ik dit lees, vraag ik me af waar ze loopt ten opzichte van jou? Want ik kan me best voorstellen dat je angst hebt om onder de voet gelopen te worden als ze bv direct achter je loopt.
Mijn bijrijdpaard had dat bij de vorige eigenaar ook geleerd, en eerlijk gezegd, ik vond en vind dat een levensgevaarlijke positie. Inmiddels loopt hij schuin achter me, en dat voelt een stuk veiliger. Als hij schrikt kan hij naar voren en wordt ik niet onder de voet gelopen.
Het is misschien niet veel hulp, maar ik weet dat alle kleine beetjes kunnen helpen.
Duplo schreef:Ik meld mij hier ook graag, nav angststoornis heb ik ook problemen met snelweg rijden
Ik heb een jong paard en bevries bij angst.
Nu vooral als ik buiten wil wandelen dus dat is steeds maar 2 meter ofzo :')
Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies
Buiten met paard en bv auto op de snelweg dan is het risicovoller wanneer er iets mis gaat
Mariska_3 schreef:3 jaar geleden heeft mijn paard in een wilde bui ( hij stond toen op een plek waar hij zich echt slecht voelde, ik heb hem hierna ook met spoed verhuist) een trap naar achter gegeven en mijn dochter kreeg deze trap tegen haar hoofd. Ik heb haar letterlijk knock out zien gaan en dat beeld kan ik maar niet kwijt raken.
Paard is inmiddels weer op zijn plek en is super braaf maar naast hem vind ik nog altijd eng. In stap geen probleem maar in draf ontstaat al spanning en in galop loop ik t liefst weg. Longeren is dus geen optie voor mij.
Dochter heeft er eigenlijk weinig blijvende schade aan overgehouden gelukkig, maar dat beeld..pff vreselijk!
Ik wil niet altijd rijden, vind longeren, grondwerk etc ook belangrijk maar dat is wel erg moeilijk voor mij.
Mijn dochter laat hem regelmatig vrij springen, wat hij geweldig vind. Als t aan mij ligt sta ik dan buiten de bak en liefst kijk ik helemaal niet. Ondanks dat ik weet dat mijn paard nooit meer zoiets heeft gedaan en mijn dochter heel goed weet wat ze doet.
Oryani schreef:Duplo schreef:Voor mijn gevoel is mijn' probleem' controle verlies
Ik haak even in (ik lees wel alles maar heb niet zo veel nuttigs toe te voegen), bij mij is dit ook zo. Gisteren een ontspannen buitenrit gemaakt met een vriendin bij, maar die had een jonkie mee.
Ik was dus niet alleen bezig met de reacties van mijn paard, maar ook met eventuele reacties van haar paard en hoe mijn paard daar dan op zou reageren... :roll:
Gelukkig met een overwegend ontspannen gevoel gereden, maar toch enkele momenten waarop ik bijvoorbeeld een prachtige gelegenheid had voor een galopje, maar gewoon niet durfde. ‘Wat als er opeens iemand om de hoek komt, of op het pad komt gereden, of als het paard van mijn vriendin struikelt,...” of, of, of!
Marlies1 schreef:Ik ben 2 keer onder hypnose geweest, maar heb niet het idee dat het veel geholpen heeft. Heeft het jou wel geholpen, Maitestar?
SusanH schreef:Hoe gaat het met iedereen? Wij hebben Hocus mee op vakantie gehad. Dat was een enorme boost voor mijn vertrouwen in hem omdat hij zo braaf was. Vanmorgen voor het eerst helemaal alleen naar stal gegaan om te rijden. Ook dat ging heel goed. Ik ben heel blij met hoe het gaat nu.
SusanH schreef:Hier gaat het juist heel goed. Deze week heel veel drukte op stal (internationale wedstrijd) en toch fijn kunnen rijden.
Olikea schreef:O wat balen maitestar. Maar als het niet gaat dan gaat het niet. Soms is even een pas op de plaats heel goed.
Ik ben ook weer aan het rijden.. Maar nooit alleen. Ik zorg dat er altijd iemand bij is.
Lesjuf heeft ook veel begrip en geduld. Dat helpt enorm.
Hij blijft gelukkig zijn brave zelf.
Vorige week bij het afstappen bleef ik hangen met de lijn van mijn air vest. Meneer is super geduldig blijven staan tot ik uit de knoop was. Zulke dingen geven vertrouwen.
Kiaartje schreef:Woeiii ik heb mij een tijdje geleden hier al eens gemeld en nou heeft mijn instructrice mij afgelopen weekend gesteund bij een klein onderling wedstrijdje. Stelde geen zak voor, maar was voor mij wel een droom om ook een keer voor het eggie in een wedstrijd pakje te rijden.
Ik ben dan zo gelukkig met de nuchterheid van mijn instructrice (een witte rijbroek zit niet veel anders dan dezelfde in het zwart). De bak is hetzelfde waar we altijd rijden. Ik ben alleen in de bak en zij is er bij want ze leest voor. Bijna net als bij les.
Dus de hele zooi van haar geleend en een proefje gereden.
Echt onwijs trots op mezelf dat we een BB proefje gereden hebben. Krijg ik mijn protocol terug en echt super leuk commentaar en 206 punten gescoord. Dat is echt onwijs hoog zei mijn instructrice. Kwam er toen pas achter dat we de afgelopen weken dus een B proef hebben geoefend.
Ergens voelt het zo onnozel maar ik ben zoooo blij, dat ik dat hier ook even wilde delen... :D :D :D :D
Durf nog steeds niet goed zonder haar te rijden maar dit was wel even een enorme stap en goed voor mijn zelfvertrouwen dat een volslagen vreemde ons kennelijk als een hele leuke sympathieke combinatie ziet! (Stond op mijn protocol :) )
En een B proef, dat klinkt nog steeds als heel ver weg maar dat kan ik dus gewoon :):)
SusanH schreef:Wat goed Klaartje! Ik heb me 30 juni opgegeven voor een oefenwedstrijd, wel ergens anders. Heb met mezelf afgesproken dat als ik om 1 of andere reden toch me er niet fijn bij voel het niet ga doen. Rijden blijft steeds beter gaan. Gisteren ook even buiten gereden wat ik nog steeds heel spannend vind, maar ook dat ging heel goed.
Tianbelli schreef:Ik ga het topic eventjes volgen :)
Ik heb een doodbrave pony, schrikt wel snel maar dat is al veel gebeterd sinds hij continu op de weide staat bij mijn bomproove andere pony's. Het rijden (en eventueel schrikken tijdens rijden) is geen probleem voor me. Maar het opstijgen. Jeetje. Enkel dat deeltje. Zeker sinds ik met een stoeltje opstijg.
'Wat alsie gaat lopen en ik zit er nog niet goed op.'
In mijn hoofd steeds doembeelden. Eens ik erop zit is er geen probleem meer, en rijden we zo weg.
Mijn instructrice wist dit, en heeft hem toen eens vastgehouden zodat ik wat geruster kon opstijgen, maar hij reageert erg gevoelig
op het bit dus toen schoot hij achterwaarts toen ik er half ophing.
Tweede keer viel hetzelfde voor, en derde keer heb ik haar gevraagd uit de bak te gaan,
teugels heb ik losgelaten en ben er zo opgekropen met het stoeltje, hij verzette geen poot.
Sinds kort ook voorlopig geen zadel meer (nieuwe in productie) dus rijden we zonder, of met een reitpad. Geen beugels, teugels los als ik opstijg, en eerst 10 minuten stilstaan naast het stoeltje, mijn gewicht op z'n rug leggen, eventueel beetje petsen met m'n hand op de reitpad. Pony moved absoluut niet. Geen idee waar ik altijd zo'n schrik voor had, maar toch is ie r elke keer weer.
Laibadji schreef:Even een vraagje of ik hier te extreem gereageerd heb?
Korte omschrijving:
De eerste maal met mijn paard mee op wandeltocht met vrienden. 2 koetsen en 3 paarden.
Ik had mijn paard geparkeerd achter de laatste koets samen met een ruiter met fjord.
Mijn paard is op wandeling heel zenuwachtig dus bij het opstijgen een nerveus paard (en ook ruiter ;) ) De eerste 500 m op de straat met bokkensprongen en wat stress. Ok mooi door gereden en na 20 minuutjes wandelen plots een heel braaf paard. Liep zijn eigen tempo, mooi over de rug en had momenten van ontspanning. (Heel gek was ook nieuw voor mij maar zo fier!)
Vriend had al eens aangegeven om te galopperen achter de koets zodanig dat ik eens kon proberen. Je moet weten dat de galop ook bij onze dressuurtrainingen momenteel een issue is. Mijn paard is van flegmatiek naar eindelijk reactief gegaan. Echter zijn we nu zoekende in de galop naar hoeveel druk moet ik geven en is mijn spoor momenteel te 'scherp' (afgerond maar te lang, ga nu naar een kort bolletje overgaan, zonder is nog geen optie want als hij staakt heb ik echt nog iets nodig.)
Ik leg dus mijn been om aan te galopperen en meneer slaat naar mijn been en drukt onmiddellijk zijn rug weg. (Dit gebruikt hij altijd tegen mij maar dan hou ik hem ook niet) Dus galopperen was in mijn ogen een no go. Ging nog niet gaan.
Plots roept de eerste koets: Galopperen! Oh help! Ik gil 'neen!' maar toch stuiven ze er vandoor. Naast jonge springende koeien. Ik heb nog gegild dat ik echt niet wou. Ik wou mijn geluk echt niet beproeven. Ik ben er van overtuigd paard kennende dat hij er vandoor zou stuiven al bokkend en wegspringend van de koeien. Hij is er daar nog niet klaar voor.
Gelukkig bleef de ruiter met de fjord bij mij en is mijn paard rustig gebleven. Galop vond hij duidelijk ook niet nodig. Samen zijn we in stap naar de andere gewandeld. Ik kon wel huilen van schrik maar ook dat ik mij 'belachelijk' gemaakt heb.
Ik had nochtans op voorhand mijn angsten aangegeven maar omdat mijn paard zo braaf was (wat dus echt de allereerste keer was) en de andere de capriolen van hem niet kennen zijn ze hier dus aan voorbij gegaan.
Later ook nog 'uitgelachen' dat de mindere ruiter toch durfde galopperen. (Er was nog een vrouw mee met een super braaf paardje, technisch niet zo een sterke ruiter maar op haar paard ben ik stikjaloers. Topknol! dus zij kon makkelijk mee.)
Bah, mooie dag in mineur en met gemengde gevoelens naar huis. Ik wil wel galopperen, ik doe dat super graag. Echter de laatste keer dat ik dat in groep gedaan heb lag ik er af omdat mijn paard van zoveel schrok en als een hert begon te springen... dan denk je toch 2 keer na. En het ging zo goed dat ik echt positief wou eindigen.
Wat denken jullie?
SusanH schreef:Hoe willen ze je dan bloot stellen aan je angst? Kun je daar dan op een paard als je die medicatie hebt ingenomen? Hoe moet ik dat voor me zien? Wel heel erg balen dat het nu weer even minder gaat :(:) ik hoop voor jou dat EMDR iets gaat doen. En anders net als ik op zoek naar een goede instructeur die gespecialiseerd is in ruiters met angst. Ik heb daar nog steeds heel veel baat bij.
jetm schreef:Op zich heb je het voor EMDR ook niet nodig dat er een gebeurtenis aan vooraf is gegaan. Dat is wel de meest gebruikelijke vorm (een trauma door bv een val van een paard) maar het kan ook als je iets engs gezien hebt (zonder het zelf meegemaakt te hebben) of gewoon vreselijke wat-als gedachten hebt.
Zelf ben ik instructeur gespecialiseerd in ruiters met angst en ook geef ik thearapie en coaching met paarden en ook EMDR. Vaak is het bij angst een combinatie van oplossingen en EMDR kan een hele mooie deel oplossing zijn. En ik zeg bewust deeloplossing want als de gedachten in je hoofd d.m.v. EMDR geneutraliseerd zijn moet je nog steeds op een paard gaan zitten. Maar dat kan dan wel (in veel gevallen) een stuk gemakkelijker worden.
Maflinger_S schreef:Ja, daar heb ik een tip voor. Ik zie dat je in Meppel woont. Ik kan je aanraden om eens contact op te nemen met Paulette Zorn van Equidact in Koekange. Zij is een geweldige instructrice wat paardrijden betreft maar ze is ook coach en haptonome. Ze kan je helpen weer contact te maken met je gevoel.
Overigens heb ik ook een hele banale tip die voor mij goed helpt: niet in paardrijkleding naar stal gaan zodat je het gevoel hebt dat je moet rijden. Ik heb een braaf paard waar ik vorig jaar ongelukkig van af viel. Ik ben niet bang maar wel voorzichtig. Doordat ik mijn pols brak en moest revalideren is er van rijden niet veel gekomen. Dat pak ik nu op. Ik merk dat het voor mij laagdrempelig werkt door geen paardrijkleding naar stal aan te doen. Ik ervaar daardoor minder druk te moeten rijden. Nou scheelt het dat ik een endurancezadel met westernfenders en korfbeugels op mijn paard heb, waardoor ik kan rijden in spijkerbroek en bergschoenen. Ik longeer mijn paard en kijk hoe zij zich voelt en hoe ik me voel en dan beslis ik om na het longeren wel of niet te gaan rijden. Dat werkt voor mij prima.
eferiz schreef:Ik ben momenteel het boek: tussen je oren, onder je cap” aan het lezen. Dat gaat over de ruiterspyche, staan ook echt nuttige tips in en leest makkelijk weg! Misschien heb je daar iets aan. Gaat ook over jezelf belonen als je een stapje verder bent gegaan, en niet meteen van jezelf weer de volgende stap moeten zetten. Voor mij heel nuttig :j
jetm schreef:maitestar23 schreef:Heb dinsdag soort van op mijn donder gehad van mijn emdr therapeut -O- Omdat ik nu de angst vermijd blijft het dus in stand.
Dus het idee is nu om te gaan rijden totdat ik angst ervaar en dan door blijven rijden totdat het zakt en dan pas afstappen.
Pfff kan niet zeggen dat ik blij wordt van dat idee.
Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik als instructeur met als specialisatie ruiters met angst ook niet echt blij wordt van dat idee. Ik vind juist altijd dat je positieve ervaringen op moet bouwen en daarmee langzaam je comfortzone een beetje "op moet rekken". Maar niet buiten je comfortzone gaan op het paard.
Verder geef ik ook EMDR (ook, maar niet alleen, bij ruiters met angst) en zie vaak dat dat heel erg kan helpen bij de "wat als gedachten".
Fijn dat je wel begeleiding gaat krijgen, met kleine stapjes en daarna drafjes vooruit
Marije_1997 schreef:maitestar23 schreef:Maar om mezelf een boost en inspiratie te geven heb ik me aangemeld bij de lessen van team by jill *\o/*
Vanmiddag gaan we aan de slag!
Zou je mij kunnen vertellen wat nou de toevoeging is van team by Jill op je trainingen en dus ook de angst? Ik twijfel om me aan te melden bij team by jill, maar weet dus niet of dit wat toevoegt aan het trainen en rijden met angst etc.
SusanH schreef:Ik denk dat je meer hebt aan wat jetm zegt dan teambijJill eerlijk gezegd. Eerst werken aan vertrouwen en comfortzone vergroten. Zo ben ik ook aan de slag gegaan met mijn juf.
Ik ben echt trots, vanmorgen mijn grootste angst paard schrok en schoot weg in galop. Ik bleef zelf rustig, kreeg hem vrij vlot terug. Na een rondje stappen weer aan gegalloppeerd en lekker verder kunnen rijden. Dat had ik een aantal maanden terug echt niet gekund. Dan was ik verstijfd en daardoor waarschijnlijk juist gevallen.
SusanH schreef:Als je het zo uitlegt is het al anders. Idd rijden en in het doen gaan zitten, dan let je paard op jou en jij bent dan niet in je hoofd bezig zoals je zegt.
Marije_1997 schreef:Maitestar23 ja dat moet ik ook hebben. Maar vraag me af of het ook toevoeging geeft aan een training. Dat je er ondanks je niveau ook wat aan hebt. Team by Jill vind ik namelijk een soort gelijk idee als dat van dressage pro, alleen prijsverschil is nogal behoorlijk (en ja bij Jill heb je maar 1 persoon en bij dressagepro veel meer)
Kort eigenlijk, heb ik wat aan team by Jill met de trainingen. Is het het waard?
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 11 bezoekers