Blog
Ik speel nu al een tijdje met het idee om deze blog te schrijven… Een tijdje terug kreeg ik van iemand de opmerking dat ik “makkelijk praten had”. Want ik had faciliteiten, ik heb mijn paarden aan huis en ze “doen het”. Die persoon zelf heb ik toen geantwoord met: “Denk je echt dat dat vanzelf gekomen is? Dat ik op een ochtend wakker werd en ik gewoon ineens in deze situatie zat?”
Daarop kreeg ik nog weinig reactie. Ik weet niet of zij er verder nog over nagedacht heeft. Maar ze zette mij wel aan het denken. Want het is niet de eerste keer dat vooral Sam wel eens een “automaat” genoemd wordt.
Aan die “automaat” is echter weinig automatisch aan. Zoals de meeste bokkers wel weten, heb ik hier twee compleet verschillende paarden staan. Fantastische dieren. Maar het zijn net levende wezens. Ze hebben zo hun dingetjes. En het zijn van die dingetjes, waar je best rekening mee houdt, wil je al je ledematen in een bruikbare staat houden. Mijn taak als eigenaar en ruiter was voor mij dus simpel: ik moest met zo min mogelijk schade, zo snel mogelijk al die “dingetjes” gaan leren kennen. Zodat ik er mee kon gaan werken. In tussentijd werd ik na drie weken van de wereld zijn ineens wakker met een hoop eigen “dingetjes” om rekening mee te houden.
Ik vind het nog steeds een beetje oneerlijk dat je niet “ineens” wakker kan worden op die roze wolkjes zoals de persoon die me aan het denken zette, deed vermoeden. Maar dat het wel vaak voor komt dat je “ineens” wakker wordt op de bodem van een put en dat je er maar uit moet zien te raken.
Het voordeel van mijn infarct en alle gevolgen van dien, is dat ik vanaf dat moment met heel veel dingen, veel bewuster heb moeten leren omgaan. Met mezelf, omdat ik ineens besefte hoeveel dingen we “for granted” nemen. Wie van jullie heeft er ooit al bij stil gestaan hoeveel balans en spieren het vereist om je om te draaien in je bed. Hoe verschrikkelijk zwaar een simpele donsdeken kan zijn... Kan je je dat voorstellen? Dat een simpel donsdeken voor een ongetraind mensenlichaam een flink beperkend object is? Heb je er al eens bij stil gestaan hoeveel spierkracht en coördinatie er nodig is om rechtop te gaan zitten of gewoon recht te gaan staan? Om nog maar te zwijgen over recht te blijven staan, want dat is een heel andere oefening. Dan heb je nog geen stap gezet. Want als je van "niks" komt. Dan is één stap zetten vergelijkbaar met hogeschool dressuur.
Heeft iemand van jullie ooit al echt gevoeld dat “trap omlaag” voor je lijf veel moeilijker is dan trap omhoog? Ik had daar nooit bij stil gestaan. Ik kreeg de antwoorden desalniettemin keihard in mijn gezicht gegooid. Niet alleen toen, maar ook nu, nu ik wekelijks bij mijn fysiotherapeut verder werk, want revalideren na een hersenletsel doe je levenslang. Dat klinkt cliché maar cliché's worden niet zomaar cliché. Helaas word ik regelmatig geconfronteerd met antwoorden die ik enerzijds nooit had willen hebben maar die me anderzijds wel veel bewuster in het leven doen staan. Ik leer dingen over mezelf, zowel fysiek als qua karakter, die ik niet altijd even leuk vind om te weten maar die me uiteindelijk wel verder helpen. En elke keer opnieuw doorloop ik de vijf rouw-stadia's een periode alvorens ik me er bij neer kan leggen. Dus ik ging al snel ook beseffen dat het niet simpel is om met jezelf te leven. Het is nog veel moeilijker om jezelf te veranderen of om je neer te leggen bij “ongewenste” veranderingen. En als dat voor mij geldt, met een, denk ik, toch hoger bewustzijn en IQ dan het gemiddelde paard, hoe kan het dan anders, dan dat dat voor onze paarden ook aardsmoeilijk is?
Vanaf dat punt ging ik zonder er bij stil te staan, ook veel bewuster naar mijn paarden kijken. Ik heb altijd veel op gevoel gedaan. Maar nu ging ik ook op zoek naar verbanden tussen bouw en wat ze moeilijk vinden. Ik ging meer kijken naar hun beweging in vrijheid en ook op de filmpjes naar hun beweging onder het zadel en wat ze makkelijk en moeilijk af ging.
Gedurende mijn revalidatie werd me constant gezegd dat mijn karakter en temperament een enorme grote factor waren in mijn revalidatie. Dat vooral de manier waarop ik mijn temperament kanaliseerde (en ik heb nogal wat temperament.), een groot verschil maakte tussen mezelf in de weg zitten of mezelf helpen.
Ook dat ging ik zonder nadenken door trekken naar de paarden die ik reed… Naast dat ik veel meer ging letten op hun fysieke zwaktes en sterktes (waar het me overigens op viel dat de bouw van een paard lang niet altijd hun zwaktes en sterktes bepaalt.), ging ik ook kijken naar hun karakter. Hun temperament. Beide zijn een levenslang work in progress. Zowel voor mij als voor de paarden waarmee ik werk. Ik ken mijn paarden als mijn broekzak maar nog steeds doen ze soms dingen die me verrassen. Ik ben er van overtuigd dat echt stil staan bij het temperament en karakter van je paard het verschil maakt. Heel vaak hoor ik ruiters beweren dat ze hun dieren kennen enerzijds, maar vervolgens houden ze wel vast aan de algemene “theorie” betreffende rijden, ook als het duidelijk wordt dat die theorie voor hun paard niet werkt. Dan werk je jezelf in mijn mening gewoon vast als je een keer eentje tegen komt die schijt heeft aan die theorie.
Ik ging me realiseren dat alles wat ik doe en van hen vraag een verandering aanbrengen is in hun gedrag en situatie. Omdat ik zelf op de harde manier geleerd heb en nog steeds aan het leren ben, hoe vreselijk moeilijk ik het daar zelf mee heb. Daarmee werd ik ook ineens een stuk begripvoller naar mijn paarden, want ík weet tenminste nog waarom ik die veranderingen maak of moet ondergaan. Dat weten onze edele viervoeters niet. Ik ging dus ook met een hele andere blik kijken naar mijn trainingen en naar de dingen die ik van hen vraag. Naar hun reacties er op en naar het feit dat sommige paarden “simpele dingen” bizar moeilijk vinden. Ik ben er van overtuigd dat dat van mij een betere eigenaar en ruiter gemaakt heeft en zelfs een beter mens. Ergens hoop ik, dat de mensen die dit stukje gelezen hebben. Zich nu ook even afvragen, in hoeverre zij zich bewust zijn van wat ze vragen van zichzelf (want ik zie ook vreselijk veel mensen weinig rekening houden met zichzelf) en van hun paarden.
![[ img ]](https://boktimg.nl/img/m/rlAkfS.jpg){kind=link}