Bokt.nl • [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II
Pagina 1 van de 1

[Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 11:16
door Ayasha
*Bokt.nl
Blog

Vervolg op de toch al lange: [VN] [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden

's Maandags vroeg mijn kinesist hoe het geweest was. Zodra ik zei “Sam liep goed genoeg, hij stond er fantastisch aan. Maar ik heb drie fouten gereden in mijn 2e proef waardoor ik uit gesloten ben, ik had de verkeerde proef geleerd. Ik heb het verpest.” kwam er begrip in zijn ogen. “Je moet jezelf tijd geven Kath. Het is je eerste seizoen in een moeilijker niveau toch? Genoeg mensen zonder hersenletsel die meer tijd nodig hebben om er terug in te komen.” Ik zuchtte eens, mijn man had de dag er voor iets gelijkaardig gezegd toen ik te neergeslagen thuis kwam. Mijn fysio legde even zijn hand op mijn schouder. “Zou je een keer niet willen vergeten vanwaar je komt, wanneer je besluit boos te zijn op jezelf?” Het is iets waar hij me regelmatig aan herinnert.... Ik heb die neiging wel eens namelijk. Normaal mag ik na een slechte wedstrijd van mezelf de dag zelf balen en 's maandags weer er tegen aan. Deze keer mocht het een dagje langer van mezelf.

Na mijn extra “ik-dagje” moest ik er dus weer tegen aan van mezelf en de zondag die volgde was ik er klaar voor. Ik had deze keer de juiste proef geleerd. Ik wist dat, omdat ik het bij het secretariaat en bij een tiental verschillende conculega's gecontroleerd had. De eerste keer is een fout, de tweede keer is een keuze. Mijn conculega's die me nauwer kennen, bevestigde geduldig dat ik echt de juiste in mijn hoofd had en één conculega waar ik normaal niet eens veel contact mee heb, kwam langs me stappen en zei ineens “He, zullen we 'm anders samen even overlopen?” en zo kwam het dat twee concurrenten langs elkaar door de bak stapten en beurt om beurt een oefening repeteerden. Jep! Ik had de juiste proef deze keer!

Het zijn talrijke van dit soort kleine momenten die maken dat ik nooit begrijp hoe mensen zo verschrikkelijk kunnen doen over dressuurruiters. Mijn ervaringen zijn gewoon voor de meerderheid geheel anders. Tuurlijk zijn er wel eens discussies en je kan niet met iedereen vriendjes zijn. Maar over het algemeen ervaar ik eigenlijk een positieve sfeer op wedstrijden. Het resultaat mocht er zijn… Sam was er voor me zoals altijd én wat blijkt: de juiste proef rijden doet wonderen voor je scores! We reden twee keer in de prijzen met mooie percentages en dat gaf moed. Dat was maar goed ook want die moed zouden we doorheen het seizoen nog nodig hebben!

[ img ]
even bijpraten tot onze gemeenschappelijke trainer ons uit elkaar haalt met een >;) blik.

Het is niet makkelijk, wedstrijd rijden. Ook voor een gezond persoon niet. Zelfs als we het losrijden en de planning aan de kant schuiven; gedurende die zes minuten tussen de witte hekjes komt er zo vreselijk veel op je af. Er moet zoveel beslist worden op een paar passen tijd. Er moet zoveel geanticipeerd en geïmproviseerd worden op zo weinig tijd. Heb je al eens stil gestaan dat, wanneer het ergens even mis gaat, je veelal op een zestal passen tijd moet beseffen wát "r mis gaat, waarom dat mis ging en hoe je het kan oplossen én dan ook nog eens de oplossing kiezen en uitvoeren? Weet je hoeveel beslissingen je bewust en onbewust maakt gedurende die gemiddelde zes minuten? En hoeveel hersencapaciteit je daarvoor nodig hebt om dat zo snel te doen terwijl je door blijft rijden?

Doorheen mijn afgelopen seizoen heb ik geen programma-fouten meer gereden. Omdat ik zeven keer check welke proeven we rijden en ze in mijn slaap kan opzeggen. Het enige puntje is dat ik dat de laatste maanden ook effectief doe, iets wat mijn man soms ietwat in de war brengt wanneer ik om half drie 's nachts raad begin te vragen over vliegende wissels...Nog niet zo lang geleden heb ik hem in mijn slaap vrij duidelijk gemaakt dat zijn advies betreffende mijn galopwissels niet behulpzaam was blijkbaar. _O- Het is dus nog niet zo snel goed ook.

Maar daarmee heb ik niet alle “problemen” opgelost. Indien de prikkels te veel worden en de druk “te hoog” krijg ik uitval in mijn linkerkant. Ik kan dan amper mijn teugel vast houden, laat staan dat ik contact kan houden. Geleidelijk aan werd dat minder en minder een probleem omdat Sam dat probleem leek te leren erkennen en zich er op aan paste. Als ik mijn teugel amper kan vast houden dan is mijn gewoonlijk snel afgeleidde neuroot met zijn gehele concentratie bij mij en worstelen we ons samen de proef zo goed mogelijk door. Sam probeert mijn hulpen zo goed mogelijk te interpreteren en mijn voornaamste taak is om te proberen mijn teugel vast te houden zodat de jury het niet ziet. Fake it 'till you make it! Sam is gelukkig nagenoeg volledig op (boveneen) en zithulpen te rijden. Dat helpt ook. Natuurlijk heeft hij ook zijn spatjes. Maar eigenlijk nooit wanneer hij voelt dat ik wat hulp nodig heb van hem.

[ img ]
Gedurende deze proef, die we overigens wonnen. Had ik totaal geen gevoel of coördinatie in mijn linkerhand.

Als ik nerveus, moe of overprikkeld ben, dan gaat het ook wel eens mis in de zin dat ik vergeet te rijden omdat ik het niet verwerkt krijg. “Mijn” team erkent wanneer ik daarmee te maken krijg. Ik word dan onzeker en afwachtend, iets wat ik normaal helemaal niet ben. De proeven zijn dan niet wat ze hadden kunnen zijn maar ik ben aan het leren om dat te relativeren. Ik probeer me elke keer te focussen op het feit dat mijn kleine drama-wannabier op die momenten alles op alles zet om me te helpen. Dat gevoel dat hij me geeft op zulke momenten compenseert ruimschoots mijn gevoel van falen.

Mijn conculega's spelen hierin een belangrijke rol. Ik heb een aantal mensen rond me verzameld, die altijd klaar staan met een “succes” of een “je kan dit.” Met een grote dosis sarcasme en humor, slepen we elkaar zelfs door de meest rampzalige wedstrijden heen. En dat is goud waard. Meer dan eens stond een conculega klaar met lieve woorden als het mis ging. :+: Zelfs na de grootste dompers waarbij ik echt wel eens tranen liet. Wisten mijn concullega's de boel te keren en zaten we veelal uiteindelijk tóch samen te lachen en plezier te maken.

Toen ik besloot om voor het eerst weer mee te doen aan de Beker van Limburg, een tweedaagse wedstrijd die ik voor het laatst gereden had voor mijn infarct, sprong Webster543 in de bres voor me. Door de talrijke (idiote) gesprekken op voorhand en ook gedurende de wedstrijd, vergat ik soort van om nerveus te zijn. _O- De avond van dag 1 stonden we aan de computers te wachten voor de tussenstand met een aantal ruiters en kwam gedurende het gesprek de zin “Wijken is eigenlijk gewoon een bezopen middellijn” voorbij. Dat alle aanwezige ruiters instemmend ja knikte zegt óf wat over het niveau, óf over de vermoeidheid. _O-
Het secreteriaat (dat uit die ruiters een selectie moest maken voor het vlaams kampioenschap.) werd ietwat groenig van kleur gedurende dat rijtechnische hoogstandje van een conclusie uit een gesprek dat oorspronkelijk wel serieus begonnen was.

[ img ]

Klinken op de eerste dag van de Beker van Limburg met concurrent en vriendin Webster543. Geleidelijk aan kwamen meer en meer concurrenten er gezellig bij zitten overigens. _O- We kwamen hier tot de conclusie dat ruiters zorgzaam zijn maar weinig zin voor zelfbehoud hebben.


Wanneer je om eender welke reden, mentaal minder flexibel bent en toch wedstrijden wil rijden, dan is het verstandig om je focus te verleggen. Je kan prima je proeven rijden serieus nemen zonder daarin door te slaan. :) Ik noem mezelf altijd een “recreatieve wedstrijdruiter”. Als ik op wedstrijd ga, wil ik het beste uit mezelf en mijn paard halen, maar indien dat niet lukt is mijn wedstrijd daarom niet “verloren”. Dat is wel één van de positievere dingen die ik uit mijn hersenletsel geleerd heb. Vroeger had ik dat vermogen om te relativeren en mijn focus te verleggen veel minder. Sam, met zijn aparte karakter, heeft daarin ook wel een grote rol gespeeld. Als je met Sam wil presteren is het heel erg belangrijk om een erg ruim en makkelijk bereikbaar gevoel voor humor te hebben.

Natuurlijk wil ik net als elk ander liefst dat alles loopt zoals ik hoop en zoals ik weet dat het kan. Indien dat niet lukt, baal ik natuurlijk ook wel even. Maar ik zet veel sneller dan vroeger dat knopje om. Maak het gezellig met mijn conculega's en uiteindelijk zijn mijn mooiste herinneringen die ik op wedstrijden gemaakt heb, niet de keren dat ik in de prijzen reed of de proeven won. Maar al die keren dat we met een stel ruiters plezier maakte, elkaar steunde en hielpen. En ik dénk… Ik dénk dat de ruiters waarmee ik die herinneringen maak, stiekem ook meer plezier hebben op wedstrijd, dan de ruiters wiens wedstrijden enkel goed zijn wanneer ze dat winstpunt of die beker in handen hebben.

[ img ]
Samen met Webster543 een lang weekend van wedstrijd af sluiten. Mede omdat we beide nog niet voldoende moed hadden om op te staan en de paarden toch al thuis waren. :')

En dan ga ik afsluiten met de vraag aan jullie, of er iets specifiek is, waar jullie graag een blog over zouden willen lezen?
Betreffende hoe ik er mee cope met hersenletsel (en de andere fysieke problemen) of algemener mag ook natuurlijk. :)
Ik krijg graag een idee van wat de bokkers leuk zouden vinden om te lezen! :j

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 12:40
door BigOne
Geen blog idee maar rij jij ook wedstrijden voor ruiters met beperkingen ? Of wil je dat niet ?

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 12:42
door JPitty
In deze post van jou herken ik het een en ander uit mijn eigen ervaring. Ik heb dan wel nooit echt wedstrijden gereden, maar wel proefjes in de manege. En daar stonden we ook klaar voor elkaar. Ook als er tegenslag is.

Tevens herken ik jouw stukje:
"Het is niet makkelijk, wedstrijd rijden. Ook voor een gezond persoon niet. Zelfs als we het losrijden en de planning aan de kant schuiven; gedurende die zes minuten tussen de witte hekjes komt er zo vreselijk veel op je af. Er moet zoveel beslist worden op een paar passen tijd. Er moet zoveel geanticipeerd en geïmproviseerd worden op zo weinig tijd. Heb je al eens stil gestaan dat, wanneer het ergens even mis gaat, je veelal op een zestal passen tijd moet beseffen wát "r mis gaat, waarom dat mis ging en hoe je het kan oplossen én dan ook nog eens de oplossing kiezen en uitvoeren? Weet je hoeveel beslissingen je bewust en onbewust maakt gedurende die gemiddelde zes minuten? En hoeveel hersencapaciteit je daarvoor nodig hebt om dat zo snel te doen terwijl je door blijft rijden?"

Ik heb geen hersenletsel, maar wel een vorm van aanverwant autisme, wat ook invloed heeft in mijn dagelijkse dingen. En dit stukje is precies wat ik ook merk als ik proefjes rijd. Gelukkig nog nooit grote problemen gehad o.d. maar inderdaad wat er dan tijdens die 6 minuten op je af komt en hoe snel je moet handelen. Het ging tot nu toe altijd goed bij mij, maar na mijn proef merk ik dan inderdaad de geestelijke vermoeidheid die je hierdoor ervaart. Meestal klopt mijn gevoel na de proef wel met de uitslag van de jury, maar soms verbaas ik mezelf ook wel eens dat ik toch meer kan dan ik dacht. En juist die positieve momenten geven mij inderdaad moed voor een volgende keer. En soms gaat het even niet zoals ik dat wilde, ben ik ook boos op mezelf of verdrietig. Dat mag ook, die gevoelens mogen er zijn. Even een baaldag is dan helemaal niet erg, morgen is er gewoon weer een nieuwe dag!

Ik vind het heel knap dat jij met hersenletsel nog zo kunt rijden en heel dapper dat je daar zo open over durft en kunt schrijven! Respect voor jou!

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 12:51
door Ayasha
bigone schreef:
Geen blog idee maar rij jij ook wedstrijden voor ruiters met beperkingen ? Of wil je dat niet ?

Ik rijd geen wedstrijden voor ruiters met beperkingen omdat we die hier provinciaal niet hebben. Dus ik heb die keuring nooit aangevraagd.
In principe heeft die keuring enkel zin indien je nationaal wil starten. :) En voor het moment heb ik daar geen behoefte aan. Misschien als Rêve over X jaar toont dat ze daarvoor geschikt zou zijn, dat ik de keuring aanvraag. :) Maar nu met Sam ligt dat niet in mijn plannen. Sam is lief en leuk en fantastisch maar mentaal zou hij nationaal niet aan kunnen vrees ik. Hij zal dat wel doen voor me hoor, daar twijfel ik niet aan. Maar dan maak ik hem stuk en dat wil ik niet. Ik wil niet over zijn grenzen gaan alleen omdat hij me dat wel toe zou laten. :) Ik merk gedurende hetVlaams kampioenschap vaak al dat dat zo'n beetje zijn 'psychische" limiet is. Een nacht overnachten op een vreemde stal. Vreemde mensen rond "zijn" stal. De veranderde routine tov thuis. (want hoe goed je ook je best doet, de routine is altijd anders dan thuis.) De lange rit en niet vrij kunnen bewegen gedurende die dag... Dat werkt allemaal op zijn systeem en hij heeft een vrij gevoelig systeem. :(:)

Rêve is daar mentaal veel en veel stabieler in. Dus met haar zou dat wel mogelijk zijn áls we zo ver komen. :) Maar dat zijn zorgen voor dan. Eerst maar eens provinciaal met haar aan de start geraken. :D

JPitty: Ik denk dat heel veel mensen echt heel erg onderschatten hoeveel we mentaal moeten schakelen op wedstrijd. Want in tegenstelling tot wat veel mensen denken kunnen hersenen geen "meerdere dingen tegelijk."
Wat ze wél kunnen is dusdanig snel schakelen tussen twee taken dat dat zo lijkt. Maar dat kost natuurlijk wel moeite.
Dus wanneer je 100 dingen tegelijk aan het doen bent. Dan ben je in feite gewoon constant per seconde, tussen die 100 dingen aan het schakelen. :) Onze hersenen zijn echt super computers. :j
Maar hun "voeding" is niet zo simpel en "onuitputtelijk" als de voeding van onze computers. ;)

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 13:00
door Maflinger_S
Wat ik zo mooi vind aan je manier van schrijven is dat je zo duidelijk een individu bent (die het zichzelf en anderen soms best lastig maakt) maar zulke mooie verbindingen aangaat met de dieren en mensen om je heen zodat je duidelijk deel van een team wordt. Met superSam die (bijna) helemaal begrijpt hoe het werkt en letterlijk zijn beste beentje voorzet, met je therapeut(en), je man, je trainer en je conculega's.

Overigens moest ik wel lachen om de opmerking "wijken is eigenlijk gewoon een bezopen middellijn". Ik werk met mijn arabierig typje met de dubbele lijnen/longe en zij reageert heel goed op druk. Een beetje druk op 1 kant als we op de AC-lijn lopen geeft een van links naar rechts zwabberend paard waarop ik meestal zeg: "Je lijkt wel dronken, het is toch nog geen happy hour geweest?".

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 13:03
door JPitty
Precies dat Ayasha. En dat merk je echt als je hersenen anders werken dan die van "normale" mensen zonder beperking. Ik moet toegeven dat mensen wel eens tegen mij zeggen: 'als je niet weet dat jij dat hebt merk je dat niet'. Dat beschouw ik alleen maar als een mooi compliment dat ik goed met mijn beperking heb leren omgaan. Maar zelf merk ik soms echt nog wel dat ik tegen dingen aan loop hoor, ook bij proefjes ed.

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 18-05-20 23:34
door senna21
Wat een fantastische blog.
Dankjewel!

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-05-20 10:11
door Lieuwkje_90
Respect hoor! Leuk geschreven, en stiekem toch ook een beetje leuk om dit allemaal "te weten te komen". Ik zie je af en toe wel eens rijden op wedstrijden, maar het verhaal erachter weet je dan niet.
Chapeau hoor.. vooral blijven schrijven ook :D

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 19-05-20 15:58
door Roadracer
Stille meelezer hier. Ik heb verder geen suggesties voor de toekomst, maar wil toch even zeggen dat ik iedere keer erg geniet van je blogs en het erg knap vind hoe je in het leven staat!

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 20-05-20 14:34
door Anoniem
Prachtig stuk en weer heel treffend geschreven.

Re: [Blog] Troubles in paradise: Wedstrijd rijden II

Link naar dit berichtGeplaatst: 22-05-20 20:23
door Ayasha
Adelaide :+: thanks!

roadracer thx. Ik maak het mezelf ook vaak onnodig moeilijk hoor. En ik heb over de jaren echt heel veel manieren gevonden die niet werken. :o

lienbono :D mocht er bij zijn toen je Vlaams Kampioen werd. :D
Ik moet zeggen dat ik me door de omstandigheden wel altijd vrij bewust ben van het feit dat je geen ide hebt wat bij je concurrenten speelt.. Ik probeer daar ook naar te handelen... Maar ben natuurlijk ook niet perfect. :+

Senna: thx

Jpitty dat hoor ik ook vaak. En dat is aan een kant natuurlijk een compliment maar aan de andere kant stoor je daardoor ook op heel veel onbegrip. :)
Dus dat maakt het redelijk ook moeilijk.

maflinger vind jouw berichtje heel lief... :+:

Ja die bezopen middellijn... Nu moet ik wel zeggen dat IRL veel gesprekken dat niveau krijgen. _O- Zeker als ik bij ruiters zit die teleurgesteld of nerveus zijn... Éigenlijk krijg ik ze altijd wel aan het lachen. En dat krijg je natuurlijk ook terug. :+: als ik zelf een dip heb staan diezelfde ruiters ook voor mij klaar. :+: