Geplaatst Parasport
Rixt van der Horst met Chantal van Luttervelt in Schijndel afgelopen weekend.
Foto: Eefje van Griensven-Marinus
Een nieuwe stal voor haar paarden, een nieuwe trainster en ook nog zelf verhuisd. Je mag gerust zeggen dat het leven van para-amazone Rixt van der Horst de afgelopen maanden op z’n kop stond, maar de sportieve prestaties hebben er niet onder geleden. Sterker nog, afgelopen vrijdag scherpte ze haar PR aan in Schijndel. Ze kwam met maar liefst 77,6% en 78,1% uit de ring tijdens de Brabantse kampioenschappen paradressuur. Gezien haar Friese roots deed ze niet mee voor het kampioenschap. Haar doel ligt hoger: Tokyo 2020.
“Ja, alles staat in het teken van de Olympische Spelen. Met het oog daarop hebben we nogal wat wijzigingen doorgevoerd. Samen met sponsor Bestronics heb ik een actieplan opgesteld. Werkneemster Chantal van Luttervelt mag zich zoveel mogelijk vrij maken om mij te begeleiden, trainen en coachen. Daarvoor is Findsley N.O.P. naar Veldhoven verhuisd. Daar hebben we de beschikking over alle benodigde faciliteiten: ruime stallen, een binnen- en buitenbak met goede bodems, stapmolen, longeercirkel en voldoende weidegang. Ook hebben we zelf de keuze gemaakt om te verhuizen. Mijn vriend werkt in Waalre en Veldhoven ligt hier tegenaan, dus dit was wel een logische stap. We hebben wel heel veel veranderd in de aanloop naar Tokyo. Echt spannend, maar alles komt nu langzaamaan een beetje bij elkaar.”
Dat de vorm er is, lieten Rixt van der Horst en Findsley N.O.P. (v. Belissimo) afgelopen weekend zien. Sinds het EK in Rotterdam, waar ze teamgoud en tweemaal individueel zilver wonnen, kwamen ze maanden niet meer in de baan. “Eind december pas weer in Hellendoorn, waar ik een startbewijs haalde voor Jumping Amsterdam komende vrijdag. Dan rijden we de kür op muziek. Ik kijk er zeker naar uit. Amsterdam is echt wel een concours met aanzien. Altijd gaaf om daar te kunnen rijden. Bovendien is het een goede oefening richting Tokyo, voor je paard en voor jezelf. Dan kun je weer wat dingen uittesten. Eind februari mag ik ook weer in Doha rijden. Het wordt de vierde keer voor mij, maar de eerste met Finn en met m’n nieuwe trainster Chantal. Een soort testcase, gezien de voorbereiding, de vliegreis, de warmte daar en het grote stadion.”
Ondertussen trainen Chantal en Rixt vijf dagen in de week samen. “Zij rijdt Finn los, net als op concours. Ik vond het best wel eng om van trainer te veranderen, maar de klik was er meteen. We komen op heel veel vlakken overeen, zowel in persoonlijkheid als in het rijden. We zijn nog niet heel lang een team, maar toch voelt het al heel vertrouwd. Echt heel fijn, want je bent zo afhankelijk van iemand omdat je niet alles zelf kan. Chantal is ook heel enthousiast en gedreven. Belangrijk, want degene die mij begeleidt moet net zo graag naar Tokyo willen als ikzelf. Aan Finn merk ik dat ze goed in haar vel zit. Ze gaat elke week steeds beter, misschien wel elke dag. Ik heb het idee dat ik nu niet alleen maar aan de basis hoef te werken, maar dat we nu ook aan andere dingen toekomen. Ze krijgt meer kracht, veer en wordt steeds constanter in het rijden. In Schijndel reed ik de eerste proef iets te wild. Ik wilde iets te graag laten zien dat we op de goede weg waren, waardoor ik wat gejaagd ging rijden. In de tweede proef had ik er meer rust in en verliep alles harmonieuzer. De juryleden waren blij verrast met de progressie.”
Het resultaat mocht er zijn: Persoonlijke records, een tweede plaats in de teamtest op slechts 0,15 procent afstand van de winnares en een zege in de individuele test met ruim vijf procent verschil van de nummer twee. De toon in 2020 is alvast gezet.
