Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-11-19 22:30

Geplaatst door de TopicStarter : 24-11-19 22:30

webster543 schreef:
Ayasha schreef:
Miran ik zei altijd dat hij de helft minder aan inkomen zou hebben als de paardensport zou verboden worden. Daar kon ie niet tegen in gaan zonder zijn eigen argument te ontkrachten. .

Deze ga ik onthouden $_/-\o_$
Als dokters of andere nog klagen dat paardensport te gevaarlijk is.

Je wordt rad van tong en ietwat sluw als je minstens een keer per week moet dealen met mensen die veel intelligenter zijn dan jij zelf. _O-

**Geplaatst**: 29-11-19 19:18

Geplaatst: 29-11-19 19:18

Eerder deze week al eens dit topic gelezen, maar niet alles, nog niet, want ik kan het niet.

Maar zoveel herkenning. De frustraties, discussies tot gewoon regelrechte ruzies met de "oude en nieuwe ik".

Herken mezelf vaak ook niet terug, kan immens boos worden op hele kleine domme dingen (zo iets als het niet lukt om een mes vast te houden bijvoorbeeld). Terwijl ik voorheen echt nooit boos of gefrustreerd werd. Dan moet je me ook gewoon echt even met rust laten.

Kan ook ineens heel emotioneel worden en in janken uit barsten, vooral als er dingen zijn die me herinneren aan mijn "oude ik" en mijn "oude leven" waar ik zo intens veel van hield en nu gewoon niet meer mogelijk is. Maar accepteren lukt niet, weet ook niet of ik het wel wil. Nu nog niet in ieder geval.

Mijn linkerzijde doet het ook niet meer, voel niets meer en kracht is heel minimaal, laat staan controle en coördinatie. Dat frustreerd me regelmatig, maar je wordt wel redelijk creatief en past je vaak toch wel redelijk snel aan. Maar in je hoofd kan je gewoon alles nog, het lichaam alleen niet meer en dan gaat het mis.

Ene kant vind ik zoveel herkenning lezen moeilijk, maar ergens ook "fijn". Weten dat je niet de enige bent met deze struggles en zien/lezen hoe andere er mee dealen.

**Geplaatst**: 29-11-19 19:19

Geplaatst: 29-11-19 19:19

Quir schreef:
Eerder deze week al eens dit topic gelezen, maar niet alles, nog niet, want ik kan het niet.

Maar zoveel herkenning. De frustraties, discussies tot gewoon regelrechte ruzies met de "oude en nieuwe ik".

Herken mezelf vaak ook niet terug, kan immens boos worden op hele kleine domme dingen (zo iets als het niet lukt om een mes vast te houden bijvoorbeeld). Terwijl ik voorheen echt nooit boos of gefrustreerd werd. Dan moet je me ook gewoon echt even met rust laten.

Kan ook ineens heel emotioneel worden en in janken uit barsten, vooral als er dingen zijn die me herinneren aan mijn "oude ik" en mijn "oude leven" waar ik zo intens veel van hield en nu gewoon niet meer mogelijk is. Maar accepteren lukt niet, weet ook niet of ik het wel wil. Nu nog niet in ieder geval.

Mijn linkerzijde doet het ook niet meer, voel niets meer en kracht is heel minimaal, laat staan controle en coördinatie. Dat frustreerd me regelmatig, maar je wordt wel redelijk creatief en past je vaak toch wel redelijk snel aan. Maar in je hoofd kan je gewoon alles nog, het lichaam alleen niet meer en dan gaat het mis.

Ene kant vind ik zoveel herkenning lezen moeilijk, maar ergens ook "fijn". Weten dat je niet de enige bent met deze struggles en zien/lezen hoe andere er mee dealen.

Heel erg herkenbaar. Ik heb heel veel stemmings wisselingen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-19 19:35

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-19 19:35

Oh oh oh... De emotionele roller coaster en razend worden om stomme dingen ken ik. Ik en al woest geworden op messen, aardappels, vorken, pakjes suiker (die lange smalle die je alleen kan vast houden en gieten als je fijne motoriek hebt EN DIE HEB IK NIET!!!), flesjes water.....
We hebben een paar maanden samen gewoond met mijn schoonbroer en zus. Die kende mij nog niet zoo goed. We kookten om de beurt. Mijn schoonbroer is eens thuis gekomen terwijl ik tegen de kast zat te huilen met een halve portie geschilde aardappelen op het aanrecht. Omdat ik alleen maar "stomme ***** aardappelen!" er uit kreeg heeft schoonbroer dus mijn man even gebeld om te vragen wat ie nu moest doen.

Ik kan echt buiten mezelf gaan van woede dat ik ook gewoon niet meer te bereiken ben. En vroeger kreeg je dat echt niet klaar met me.. Nu moet je me gewoon een halve kg aardappelen doen schillen.

Zeker als het van die kleintjes zijn.

Over dat stukje ‘weet niet of ik het wil’ heb ik het vandaag toevallig over gehad met mijn fysio... herken dat zinnetje ook heel erg. Ik vind deze vervanger niks... ik wil er niet aan wennen. Ik wil gewoon mezelf terug...

Quir schreef:
Eerder deze week al eens dit topic gelezen, maar niet alles, nog niet, want ik kan het niet.

Maar zoveel herkenning. De frustraties, discussies tot gewoon regelrechte ruzies met de "oude en nieuwe ik".

Herken mezelf vaak ook niet terug, kan immens boos worden op hele kleine domme dingen (zo iets als het niet lukt om een mes vast te houden bijvoorbeeld). Terwijl ik voorheen echt nooit boos of gefrustreerd werd. Dan moet je me ook gewoon echt even met rust laten.

Kan ook ineens heel emotioneel worden en in janken uit barsten, vooral als er dingen zijn die me herinneren aan mijn "oude ik" en mijn "oude leven" waar ik zo intens veel van hield en nu gewoon niet meer mogelijk is. Maar accepteren lukt niet, weet ook niet of ik het wel wil. Nu nog niet in ieder geval.

Mijn linkerzijde doet het ook niet meer, voel niets meer en kracht is heel minimaal, laat staan controle en coördinatie. Dat frustreerd me regelmatig, maar je wordt wel redelijk creatief en past je vaak toch wel redelijk snel aan. Maar in je hoofd kan je gewoon alles nog, het lichaam alleen niet meer en dan gaat het mis.

Ene kant vind ik zoveel herkenning lezen moeilijk, maar ergens ook "fijn". Weten dat je niet de enige bent met deze struggles en zien/lezen hoe andere er mee dealen.