*Bokt.nl
Blog


Hoi! Mijn naam is Isabel en ik ben één van de bloggers voor Bokt. Voor mij een perfecte combinatie van mijn twee passies: schrijven en paarden. In het dagelijks leven werk ik als Storyteller bij een duurzame organisatie, maar ik doe ook de instructeursopleiding bij de 2Lazy7 Ranch. Met mijn blogs neem ik jullie mee in mijn missie om natuurlijk paarden trainen en houden gemeengoed te maken én geef ik een (soms) frustrerend kijkje in de keuken bij het beleren van mijn arabier Joep. Hij is in maart 2018 bij mij gekomen met een ingewikkelde achtergrond vol angsten en trauma's. Samen werken we hard om deze achter hem te laten. Deze maand vertel ik meer over clickertraining bij het verwerken van trauma’s.

Als je vier maanden geleden aan mij had gevraagd: “Joh, Isabel, wat vind jij van voerbeloningen?”, had ik dat afgeraden. Ik ben altijd van mening geweest dat positive reinforcement ook zonder voerbeloning kan. Als ik mijn paard beloon ga ik ‘op rust staan’ waardoor mijn paard even de kans krijgt om te ontspannen en te verwerken. Maar voerbeloningen? Echt niet. Dat zei ik dan. Dat is inmiddels met 360 graden veranderd.

Onder het zadel
Joep vond tot enkele maanden terug opstappen en opzadelen nog heel erg spannend. En ik begreep dat wel. Hij heeft iets meegemaakt op dat gebied en dat had hij onbewust aan mij gelinkt. Als ik op hem wilde gaan rijden, moest ik die angst voor mij en het zadel omdraaien naar iets positiefs. Vanuit mijzelf denkend vind ik eten altijd wel positief. Voor een paard is dat natuurlijk ook fijn en belangrijk. Daarom besloot ik toch de stap te zetten naar voerbeloningen met het idee om dit later weer uit te faseren.

Maak het leuk
Het aller-allerbelangrijkste van het hele inrijden van Joep vond ik dat hij het leuk moest vinden. Als hij ergens dol op is zijn het spelletjes en puzzels. Dat besloot ik in combinatie te gebruiken met de eerder geïntroduceerde voerbeloningen. Zo had ik iets positiefs (voer en puzzels), een manier om spanning weg te halen (kauwen) en een manier om het contact met mij te blijven behouden. Dat was namelijk ook een probleem. Zo lang ik contact met hem kon houden in enge situaties bleef hij al springend wel bij mij in de buurt. Als ik geen contact meer had ging hij weg. Ik leerde hem een clicker aan en begon met de eerste stap: het krukje.

De kabouter Plop-dans
Joep leerde al heel snel dat het niet eng is als het baasje op een krukje staat. Sterker nog, als je dan braaf doet wat het baasje vraagt krijg je koekjes! Wat een openbaring. Ik begon met het vragen van flemen en leerde hem ook in te parkeren. Zeker dat laatste vond hij na een paar weken helemaal het einde. Van een flinke afstand kon ik hem in de travers naar het krukje laten bewegen. Omdat hij het leuk vond in plaats van eng. Later leerde ik hem dat ik ook op het krukje kon staan en ‘rare’ dingen kon doen. Zo heb ik uren lang de kabouter Plop-dans gedanst en gezongen op dat krukje. Eerst keek hij alsof hij water zag branden, maar later ging hij gewoon staan slapen. Voor mij de cue om te gaan hangen. Na nog een paar weken sloom hangen over mijn paard heb ik hem een paar keer tegen zijn kont getikt met mijn been. Toen hem ook dat niet meer boeide ben ik maar gaan zitten. Waar hij toen ik hem net had volledig in paniek in paniek raakte, haalde hij nu bij wijze van spreken zijn schouders op. “Mijn baasje doet wel vaker rare dingen”, leek hij te denken.

Heeft clicker-training echt geholpen?
Of clicker-training geholpen heeft weet ik natuurlijk niet. Wellicht was het ook gelukt als ik er een spelletje van had gemaakt zonder voerbeloningen. Maar ik denk wel dat het een groot aandeel heeft gehad in het proces. Hij vond het leuk om voor mij aan het werk te gaan en begon te leren dat het niet eng hoeft te zijn. Omdat het een hele ander manier van leren is, koppelde hij onder het zadel niet aan angst, maar aan iets nieuws. Natuurlijk had hij af en toe wel spanning, maar dan kon ik heel makkelijk weer een stapje terug. Zo heeft hij een keer toen ik net zat tegen het krukje geschopt. Hij schoot weg en ik voelde dat hij even in paniek raakte. Ik floot, hij stopte om mij te zoeken en ik gaf hem een koekje. Toen was het ook weer goed. In die zin denk ik dat het echt geholpen heeft om te werken met voer.

Laatst moest Joep pijnmedicatie. Iets wat hij (begrijpelijk) niet zo’n enorm feest vond. Hij vindt het vervelend om iets in zijn mond te krijgen en om ‘beklemd’ te worden over zijn neus. Daarom heb ik hem geleerd zijn mond open te doen als ik de spuit tegen zijn mondhoek druk. Echt druk geef ik niet, maar ik laat wel voelen dat er een spuit is en dat zijn mond open moet. Het werkte heel goed. Zijn angst voor de spuit vertrok en op de laatste dag van de kuur kon ik hem los en liggend in de bak medicatie geven. Door - jawel - clicker-training.

Gebruik ik clicker-training nog steeds?
k ben nog steeds van mening dat je een paard heel goed kan belonen met gewoon een knuffel of rust in de training. Maar op dit moment staat Joep stil in verband met een vervelende blessure in zijn been. Hij mag eigenlijk niets. Toen hij een paar keer boven mijn 1 meter 60 uitsprong aan de hand dacht ik “Goed. Hij moet iets doen.” Ik ben begonnen met vrijheidsdressuur. Iets waar ik tot een week geleden ook niet wild enthousiast van werd. Allebei mijn paarden kunnen flemen en een kusje geven, maar ik had niet echt de ambitie om iets meer te doen. Joep blijkt het heel erg leuk te vinden en ik moet stiekem toegeven dat het ook wel grappig is om je paard te zien apporteren. En dat heeft dan weer niets te maken met het verwerken van trauma’s. Maar gewoon met een spel.

Waarschijnlijk is dat de key geweest: het spel. Ik had 0 verwachtingen. Geen doelstellingen. Geen planning van de training. Ik deed wat goed voelde. En het is gelukt.

180 graden. Als je 360 graden draait ben je terug op je beginpunt :+

Kuggur schreef:

180 graden. Als je 360 graden draait ben je terug op je beginpunt :+

_/-\o_

Daar heb je een goed punt. :')

Wat fijn dat je op deze manier ervoor zorgt dat je paard meer rust in zijn hoofd heeft. Niet alleen fijn voor jou, maar ook voor je mooie vos! _/-\o_

je werkte met negatieve bekrachtiging en niet positieve met dat op rust staan toch? Jij ging op rust, dus je nam de druk weg.
Dat je paard de rust als prettig ervaart vind ik meer negatieve bekrachtiging dan positieve. Al is het wel grijs gebied hoor, je zou ook kunnen zeggen dat je rust toevoegt aan de situatie en dan is het R+, maar dan moet een paard dat ook echt wel zo zien.

Leuke blog!

Zo mooi om te lezen hoe je naar je paard kijkt en aanbiedt wat hij nodig heeft. Al moet je uren Kabouter Ploppen.

Hahahah kabouter Plop _O-
Leuk stukje weer!

Bedankt voor jullie leuke reacties allemaal. :D

poes schreef:

je werkte met negatieve bekrachtiging en niet positieve met dat op rust staan toch? Jij ging op rust, dus je nam de druk weg.
Dat je paard de rust als prettig ervaart vind ik meer negatieve bekrachtiging dan positieve. Al is het wel grijs gebied hoor, je zou ook kunnen zeggen dat je rust toevoegt aan de situatie en dan is het R+, maar dan moet een paard dat ook echt wel zo zien.

Ha 'Poes',

Lastig inderdaad. Wat jij benoemt (rust nemen) is inderdaad een vorm van negatieve bekrachtiging. Daar heb je helemaal gelijk in, maar ik vind het wel op een positieve manier ingestoken. En nog belangrijker: ingestoken op de manier waarop paarden met elkaar omgaan. Als een paard iets van een ander paard wil of verwacht neemt dat paard een bepaalde houding aan. Dat start met kijken, gaat verder naar de oren die naar achteren gaan en als er dan niet gereageerd wordt door het andere paard krijgt hij een klap. Daar kan je het mee vergelijken.

Ik ga mijn paard niet daadwerkelijk een klap verkopen, dat noem ik mishandeling. Maar ik ben wel degelijk boos op mijn paard als hij niet doet wat ik wil dat hij doet. Denk bijvoorbeeld door mij heen lopen of in mijn ruimte kruipen. Eerst vraag ik het vriendelijk, dan wat strenger en uiteindelijk ga ik hoog in mijn kracht en energie staan. Precies wat paarden in een kudde ook doen. Als mijn paard dan reageert op mijn vraag door uit mijn ruimte te gaan, gaat mijn energie direct naar beneden. Ik ben niet meer 'boos', mijn oren zijn naar voren. Positief dus. En duidelijk voor het paard. :j

Het is natuurlijk anders als het paard niet begrijpt wat ik van hem vraag. Dan blijf ik hangen in de eerste fase (vraag 1) tot hij wel het goede antwoord geeft, dan ga ik gelijk weer op rust. Je moet zo licht beginnen als dat je uiteindelijk wil eindigen.

Terugkomend op je opmerking: ja, het is negatieve bekrachtiging als je kijkt naar de 'officiele' papiertjes en manieren van trainen. Maar ik vind het persoonlijk alles behalve negatief. Mijn paard krijgt heel vaak keuzes (wel mee doen of niet mee doen. Wel spelen of niet spelen. Wel werken of niet werken.) en daar gedijt hij heel erg goed op. Omdat ik luister, maar wel ontzettend duidelijk mijn grenzen aangeef. Paarden zijn zwart of wit. Niet grijs. :D Dat maakt dat ik clickertraining nog een lastig begrip vind. En voerbeloningen eigenlijk overbodig zijn. Maar soms moet je luisteren naar je paard en geeft het paard een andere manier van werken aan. En dan moet je er als mens mee dealen.

Een heel ander voorbeeld: ik heb een bloedhekel aan dekens. Maar Joep weigerde in de winter buiten te staan (en dus te eten uit de hooinetten) zonder die deken. Dan moet ik wel aan de deken. En het heeft hem goed gedaan. Hij heeft heel de winter lekker buiten gelopen met zijn vrienden. Slapen in de sneeuw, rollen in de sneeuw en rennen in de vrieskou. Maar wel met een jas aan. Niet mijn keuze, wel zijn keuze en dat noem ik 'rolling with the punches.'

Ik ben het helemaal met je eens dat de term negatieve bekrachtiging ontzettend slecht gekozen is. Maar het is wel 100% negatieve bekrachtiging wat je in je post nu noemt.

Verder ben ik het absoluut met je eens :j sowieso leuk als mensen stilstaan bij het concept leren :j