[Blog] Troubles in paradise: paardenmeisje met beperkingen.

Moderators: Muiz, Firelight, Maureen95, NadjaNadja, Essie73

Antwoord op onderwerpPlaats een reactie
 
 
Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

[Blog] Troubles in paradise: paardenmeisje met beperkingen.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-19 11:02

Bokt.nl
Blog

Ik denk dat het inmiddels een beetje algemeen bekend is dat ik e.e.a mankeer (naast gezond verstand.)
In 2011 kreeg ik een CVA, oorzaak onbekend. Daarnaast heb ik zware necrose in mijn beide heupen en enkels (van de gewrichten is nog amper wat over eigenlijk.) Het is een heel verhaal dat deze blog onnodig lang gaat maken maar indien gewenst wil ik het wel verderop in het topic zo kort mogelijk posten.

Hoe dan ook, een NAH betekent gewoon levenslang revalideren. Ik heb het in het verleden wel eens “levenslang zonder proces of misdaad” genoemd. En terwijl het voor iedereen al “voorbij” is en men er van uit gaat dat ik hersteld ben. Lijkt het voor mij nu pas echt door te dringen dat ik nooit meer mezelf word. Ik heb een confronterend jaar achter de rug. Het leek soms wel alsof er een soort “interventie” op gezet was door mijn lot om me er op te wijzen dat ik beperkingen heb die ik moet erkennen. Zowel in het dagelijkse leven als met de paarden.
Ik realiseerde me regelmatig ineens keihard dat ik bepaalde restletsels gewoon niet besef of niet wil beseffen.

Ik heb verschillende restletsels waaronder onder andere een hemiplegie en spasticiteit voor mijn linkerkant, verminderd tastzintuig in mijn hand en geen fijne motoriek, het “herkennen van voorwerpen” op tast lukt niet meer. Ik kan in heel beperkte maten soms wel voelen dat ik iets vast heb maar ik kan je met de beste wil van de wereld niet vertellen wat, zelfs niet welke textuur het heeft. Hoogstens, als het temperatuur verschil groot genoeg is, of het koud of warm is. Warm voel ik dan zo ongeveer vanaf het punt dat het mogelijk eerstegraads brandwonden op levert. Verminderde mentale weerbaarheid is ook deel van het pakketje. Ik kan veel slechter mentaal schakelen (wat echt heel handig is op wedstrijd. Not.) en zo kan ik nog wel even verder gaan maar dan wordt het meteen weer een nog langer bericht.

In het kort komt het er op neer dat mijn lichaam en ik soort van de afgelopen acht jaar wanhopige pogingen ondernemen om elkaar weer te leren kennen en vriendjes te worden. Tot op heden is dat nog geen groot succes. Ik heb daarin de hulp van een fantastische fysiotherapeut die inmiddels ook gewoon een vertrouwenspersoon en vriend geworden is. Mijn man en ik lachen wel eens dat er weken zijn dat ik mijn fysiotherapeut meer zie dan mijn man. Ik zit minstens zes uur per week bij de fysiotherapeut, losmaken, mobiliseren en een schema met oefeningen elke keer aangepast met hoe mijn lijf die dag is. Doen wat ik wil doen, functioneren en paardrijden, is hard werken. Pijn verbijten en geeft veel frustraties.

Mijn fysio blijft rustig, geduldig en met veel begrip zeggen “Nee, met links.” als ik uit gewoonte mijn linkerhand soort van “negeer” wanneer hij me iets wil aan geven en hij geeft me ruimte om boos te zijn op mezelf en de wereld als het allemaal niet loopt terwijl hij me toch voorzichtig probeert te laten zien hoe ver ik al gekomen ben. Een beperkt ziekte-inzicht hoort ook bij mijn letsels met als gevolg dat ik mijn beperkingen veelal onderschat en bijgevolg mijn resultaten dus ook niet “naar waarde” in schat. Hij weet wanneer hij "in moet grijpen" maar ook wanneer hij van op een afstandje moet toe kijken. Met enige regelmaat betrap ik hem terwijl ie me in de gate zit te houden met een mengeling van zijn eigen frustratie en empathie. Als je drie jaar nauw met iemand samen werkt en die persoon op z'n zwaktst gezien hebt en ziet, dan komt er gewoon een band. Ik hoef hem meestal ook maar aan te kijken en hij weet precies hoe het met me gesteld is en andersom eigenlijk net zo. Het zal jullie dus ook niet verwonderen dat mijn fysio doorheen de blogs regelmatig genoemd zal worden. Ik denk dat die band één van de voornaamste redenen is dat ik sinds ik bij hem verder revalideer, zulke enorme stappen gemaakt heb fysiek én mentaal. Ik ben me er ook bewust van dat hij aan mij absoluut geen simpele taak heeft. Ik ben een doorbijter maar ook ietwat zelf destructief. Het is voor hem steevast balanceren tussen "me vooruit helpen" en "me voor mijn eigen goed afremmen". Ik realiseer me sinds ik op hem kan vertrouwen en terug vallen, hoe ontzettend belangrijk het eigenlijk is om zo iemand te hebben wanneer je constant in gevecht moet gaan met je eigen lijf en hoofd. En ik weet dat veel mensen in mijn situatie net als ik voor heen, dat wellicht ook niet beseffen.

Bij de paarden vergt een hersenletsel natuurlijk ook flink wat aanpassingen. Sommige doe ik zo onbewust dat mijn man (we zijn inmiddels 6 jaar getrouwd en 8 jaar samen.) nu pas ontdekt dat ik eigenlijk zoveel dingen aan pas. Ik besef niet altijd dat ik dat doe dus ik vertel het ook niet. Het helpt niet dat ik geen prater ben.

Het meest simpele en recentste voorbeeld dat ik kan bedenken; Ik singel mijn paarden altijd links volledig aan, ik leg mijn zadel als eerste op zodat ik links geleidelijk gaatje per gaatje kan bij singelen omdat ik van op het paard enkel met mijn rechterhand kan aan singelen. Mijn man die van de oude stempel is, kwam er een kleine maand geleden achter dat ik dat doe en waarom. Had ie nooit bij stil gestaan dat aansingelen van op het paard een issue is met de hand waarbij er een zeer gebrekkige communicatie is. Simpel voorbeeld, simpel op te lossen. Maar de eerste keer sta je met tranen in de ogen opnieuw naast de knol als je wil aan singelen. Niet omdat afstappen nu zo'n enorme moeite is. Maar omdat “je oude ik” die je zo ontzettend mist, het niet had hoeven doen… Het is zout op een open wonde.

Ik ben niet meer zo snel als vroeger vanaf de grond omwille van de fysieke beperking. Ook dat heeft me wel eens blessures en frustraties op geleverd wanneer ik hulp moet inschakelen. Niet omdat ik niet weet wat ik moet doen maar omdat ik er fysiek niet meer toe in staat ben. Er zijn momenten geweest dat ik daar pas achter kwam op het moment dat mijn lijf mijn hoofd niet volgde. Meest recent toen ik tussen mijn jonge merrie haar heup en de muur geklemd stond. In gedachte ging ik van ‘oh shit.’ gelaten over naar ‘ergens in mijn lijf is het mis gegaan met de communicatie.’ Om daarna te gaan bedenken hoe ik mezelf tussen merrie en muur uit ging krijgen. ( Het is gek hoeveel je kan denken op een paar seconden tijd.)

Leren om gaan met de gevolgen van mijn beperkingen tussen de paarden is niet altijd handig. Één van de issues is dat ik mentaal nog net zo snel denk als vroeger en daar dus ook van uit ga. (Want je hoort te kunnen rekenen op je lijf!!) maar mijn lichaam werkt niet meer zoals vroeger. Ik heb een brute maar eerlijke merrie, ze had me erger kunnen verwonden dan ze gedaan heeft. Eenmaal tussen haar en de muur uit ben ik voor haar stal gaan zitten huilen. Niet van pijn of schrik. Maar van frustratie. Mijn merrie kwam troostend op mijn schouder hangen alsof ze me niet vijf minuten er voor tegen het dichtsbijzijnde harde oppervlak geplet had. Je hebt een merrie of je hebt ze niet. :+ Wispelturig maar zorgzaam.

Mijn fysiotherapeut pakte na mijn verhaal en zichtbare frustratie geduldig de tape om een stel gebroken ribben en een boze schouder wat te ‘ondersteunen’ en mijn man had weer wat grijze haren bij. Ze weten dat ik het niet expres doe maar ze maken zich soms wel zorgen natuurlijk. Ik had 20 jaar gehad om te leren samenwerken met mijn lijf voor ik deze vervanger kreeg. We zijn nog niet zo op elkaar af gestemd. En mijn vorige lijf deed wat ik vroeg wanneer ik het vroeg. Dit lijf... Dit lijf houdt er zo haar eigen ideeën op na op de meest cruciale momenten.

Indien de interesse er is, wil ik de komende maanden een beetje gaan bloggen over hoe mijn beperkingen en hersenletsel invloed hebben op het uitoefenen van mijn sport en het houden van de paarden…. Een stukje omdat ik merk tegen hoeveel onbegrip ik aan loop, omdat veel mensen niet weten dat ik die beperkingen heb. (geen prater, remember?) En ik ben er vrij zeker van dat er zo veel meer ruiters zijn. En elk beetje begrip dat ik mogelijk creëer, kan een andere ruiter in een gelijkaardige situatie, ten goede komen.

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie


Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-19 13:41

Vooropgesteld voor de mensen met restletsels; Je kan niet vergelijken of jullie restletsels erger of minder erg zijn. Je hebt restletsels. Je lijf is niet meer zoals het was, misschien je hoofd ook niet meer. Mijn hoofd iig niet meer. De beste manier dat ik het kan omschrijven is dat ik sinds mijn CVA met "twee personen" één lijf moet delen en mijn "na-ik" staat aan het roer terwijl mijn "voor ik" alleen maar toe kan kijken. En dat is een hele gekke en hele frustrerende gewaarwording. Niemand kan of mag oordelen of jouw letsels ernstiger zijn of niet. :) En éigenlijk jij zelf ook niet, want heel vaak probeer je het voor jezelf te minimaliseren... :) En daar doe je jezelf geen plezier mee. écht niet. Jullie letsels zijn "anders". Daarom niet minder erg.

Daihyo Ik zoek ook steeds die grens op en ik ga er nog regelmatig over heen. Mijn karakter is zowel een zegen als een vloek... Ik heb kwa herstel alle verwachtingen overtroffen. Ze gingen er eigenlijk van uit dat het al een prestatie was als ik weer zou leren praten, lopen hadden we het in die eerste week nadat ik wakker werd niet eens over. Ik herinner me dat mijn chirurg "opnieuw" kwam kennis maken. We hadden elkaar voor mijn coma al gesproken maar daar herinnerde ik me niks meer van. En ik vroeg hem "Wanneer kan ik weer rijden?"
En hij keek me even aan en zei toen met een brute eerlijkheid maar ook een zekere compassie "Eerst maar eens kijken of je weer kan lopen meid..."
En dat kwam écht keihard binnen en dat klinkt nu misschien heel bot van hem. Maar ondanks dat het binnen kwam heb ik hem vanaf dat punt wel meteen vertrouwd en gewaardeerd. Ik wist dat hij me gewoon de feiten zou geven zoals ze waren. Geen geneuzel. Hij behandelde me in tegenstelling tot mijn omgeving en veel verpleging gewoon meteen weer als een volwaardig mens dat goed bij haar hoofd was en over de maanden die volgden ging ik dat meer en meer waarderen. Ik heb ook heel hard moeten vechten om de mensen rondom me duidelijk te maken dat ik niet verstandelijk beperkt was... En dat was gewoon nog een extra "moeilijkheid" bovenop waar ik al mee te dealen had. Mijn chirurg gaf me die moeilijkheid niet. Hij had daarvoor natuurlijk wel eerst de neurologische testen gedaan. Hij zei toen ook eerlijk. "Het kan stom voelen, deze testjes, maar voor mij zijn ze belangrijk om een goede inschatting te maken." en ergens was die eerlijkheid van hem ook een bevestiging voor mij dat ik verstandelijk oké was... Vooral mijn moeder zeg ik nu soms nog heel botweg "Ik heb hersenletsel, ik ben gene mongool." omdat ze soms de neiging heeft om te doen alsof ik mentaal er niet helemaal bij ben... En dat ergert mij mateloos. :o

Maar ik moet wel leren om mezelf een beetje te sparen, dát wel. :) Afgelopen twee weken een paar keer kort op mekaar dat ik van het ene moment op het andere "uit" ging. De laatste keer zat ik dingen in de koelkast te zetten na een drukke dag en mijn man was tegen me aan het praten tot hem op viel dat ik niks meer in de koelkast aan het zetten was. Ik zat gewoon voor me uit te staren. :+ Toen heeft ie even zijn hand op mijn schouder gelegd om mijn aandacht te trekken en gezegd "Schat, ga even rusten... Ik doe wel verder."
De week er voor lag ik om 12 uur 's nachts huilend op de zetel (wilde mijn man niet wakker maken.) omdat mijn hersenen perse elke prikkel moesten verwerken en ik het niet meer aan kon. :+ Ik heb een hele begripvolle man. _O-
Dan zegtie ‘schat waarom huil je?’ ‘Omdat mijn hersenen stom doen!’
*korte stilte*
‘Ik vind het niet fijn voor je dat je huilt’ (mannen en huilende vrouwen.... instant paniek! _O-)
Ik al snikkend: ‘ik ook niet.’
:))

Voor anderen is het idd al "jaren" geleden maar het punt is: voor ons gaat het nooit meer voorbij. En dat accepteren is denk ik het moeilijkst.

bigone Dat is best een goede vergelijking. :j In mijn hoofd weet ik exact wat ik moet doen en doe ik dat ook... Alleen als ik dan in de problemen kom concludeer ik dat mijn lijf dus niet kon volgen.... En óh wat kan ik daar razend om worden.... En het kunnen hele kleine dingen zijn. Ik zei gisteren toen mijn man de blok kaas pakte "ohja, de kaas en ik hebben ruzie gehad." (ik kreeg 'm niet gesneden omdat mijn linkerhand niet die blok vast gehouden kreeg en ook niet het mes en één van de twee handen moet toch één van de twee taken doen.) en mijn man keek niet eens raar op. _O-

Liesbethje; leren leven met die aangepaste versie is in mijn ervaring moeilijker dan de effectieve fysieke beperking en eventuele pijn die die beperking mee neemt... Je leeft met een vreemde in één lichaam..
Laatst bijgewerkt door Ayasha op 18-11-19 13:56, in het totaal 1 keer bewerkt

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 18-11-19 14:29

Daihyo : Dat! Alsof één of andere drilsergeant dingen van je vraagt die je niet KAN en op je vingers kijkt en op je blijft roepen terwijl je wanhopig probeert te doen wat ie vraagt en je voelt zowel de frustratie van de drilsergeant als de wanhoop en frustratie van degene die het niet lukt. :j

Ik denk dat dat wel verstandig geweest zou zijn, maar nee. Ik heb één gesprek gehad met de ziekenhuis-psycholoog maar ik begrijp oprecht niet hoe die man aan zijn diploma gekomen is. Die vroeg me bloedserieus een week na dat ik wakker was, toen ik nét weer enig gevoel begon te krijgen ter hoogte van mijn armen maar verder nog niks. Hoe ik de toekomst en mijn herstel zag... Mán, Niemand hier weet hoe mijn toekomst en herstel zullen zijn en ik ben de enige van het team die er niet voor gestudeerd heeft. Wat vraag je dat aan mij dan? Op dat moment was dag per dag denken voor mij de enige manier om niet gek te worden. Elke dag die ik door kwam was eentje die ik overwonnen had. En elk beetje gevoel dat ik terug kreeg was een overwinning... Als ik moest aan nadenken over mijn leven in "de echte wereld" dan zou ik gek geworden zijn op dat moment denk ik... Het leven in het ziekenhuis met soort van twee privé verplegers was al moeilijk zat. Ik heb over de jaren zelf psychologie gestudeerd (opvoedkundige waar ook gespreksvoering bij hoorde.) en was voor mijn CVA bezig met studeren aan de open universiteit, iets wat ik recent onder aanmoediging van mijn fysio weer opgenomen heb trouwens. En ik heb dat ook al besproken met mijn fysio en die begreep oprecht niet hoe ie er bij kwam om zo'n vraag te stellen aan iemand wiens toekomst nog zo vreselijk onzeker was. Alle verplegers en dokters zeiden steeds "meid, doe dag per dag, de toekomst kan nu even wachten" en die idioot ging me vragen hoe ik de toekomst zag. :+ Ik heb toen ook gezegd "Niet, een dag vooruit is al moeilijk genoeg. Ik zal er over de weken vanzelf wel achter komen wat de toekomst gaat brengen en er komt vast een punt dat ik weer moet gaan nadenken over die vraag maar dat punt is niet nu. Nu moet ik alles aan mentaal vermogen dat ik heb in revalideren steken zodat er een toekomst is voor me." en heb hem daarna nooit meer gezien. Ben zelf ook niet meer echt op zoek gegaan. Heb wel een hele fijne neurologe bij wie ik met alles terecht kan. Ik heb ook epilepsie over gehouden aan mijn NAH (was ook een leuke om achter te komen, mijn man en schoonbroer hebben er nog trauma's van. :j Ik was voor één keer de enige die "blissfully ignorant" was. _O- ) en er is colitis ulcerosa geconstateerd. Die laatste heeft helemaal niks te maken met mijn NAH (tenminste, waarschijnlijk niet.) maar mijn neurologe volgt wel het gehele beeld op. Dus ook hoe het met mijn CU gaat, hoe het met mijn gewrichten gaat kwa pijn. Hoe het met mijn prothese gaat (wat eigenlijk de taak van mijn chirurg is.) naast dat ze op volgt hoe het met mij persoonlijk gaat ook kwa coping. Ze heeft ook gevochten als een leeuw voor me in een verzekeringskwestie en als ze me in het ziekenhuis passeert als ik daar ben voor een andere dokter komt ze standaard even een praatje maken en vragen hoe het met me gaat. :+:

Verder heeft mijn kinesist (fysio) als specialisatie neurologische revalidatie. Iets wat ik niet wist toen ik bij hem kwam overigens. Maar die heeft nu eigenlijk heel veel van die begeleiding op zich genomen. We zijn nu voorzichtig de belasting een beetje aan het uitbouwen, wel momenteel even niet omdat ik mijn lijf stuk gemaakt heb, maar voor dat ik dat deed waren we dus de belastbaarheid van mijn lichaam weer aan het opbouwen. Ik zou dólgraag weer in staat willen zijn om weer te kunnen "rennen".... Niet dat ik wil gaan hardlopen of dat ik denk dat ik kan gaan joggen... Maar ik wil de beweging weer onder de knie krijgen... (Het is gek wat ineens belangrijk wordt.) en daar waren we mee bezig. Is ivm mijn enkels ook extra moeilijk maar hij snapt vanwaar ik kom. En aan één kant heb ik meerdere keren in een hoekje staan af koelen omdat zo'n simpel iets zo moeilijk was en zelfs beangstigend... Aan de andere kant had ik een klein intern feestje toen het weer twee pasjes lukte. :+: Hij heeft in het begin een keer gezegd "Kathleen, ik zou graag eens willen zien hoe jij die linkerkant gebruikt" omdat ik de spieren in mijn hand ook voor grove motoriek anders aan span dan "normaal" is. Toen hij me zag kijken zei hij "Hier met ons twee, geen anderen rond ons." omdat hij weet dat ik heel snel nerveus en geërgerd raak als anderen rond me staan. :+ Ik zei alleen nog "Als je met elastiekjes komt aanzetten ben ik naar huis." en toen legde ie de elastiekjes weg. _O- Ik heb een klein trauma over gehouden aan mijn ergotherapie ivm elastiekjes over bekertjes doen met één hand. En dan zit je dus als 22 jarige met een klein gewichtje aan je pols (hij wilde kijken hoe ik om ging met de aan- en ontspanning van mijn arm/pols/vingers.) bekertjes te verplaatsen... :x :x En de enige reden dat er geen bekertjes gevlogen zijn is omdat mijn fysio zei "Ik weet dat dit op meerdere gebieden moeilijk is maar je hebt jezelf wel heel functioneel leren gebruik maken van beperkte mogelijkheden."
Nou, oke... Misschien heb ik op een gegeven moment gezegd "K, of we stoppen voor vandaag of er gaat een bekertje vliegen." waarop ie de bekertjes opgeruimd heeft en me weer tot rust gepraat heeft. :+ Ik heb milde anger management issues. :j Maar mijn fysio begeleidt me dus eigenlijk mentaal... Hij is daar ook voor opgeleid. Tis geen psychiater maar de gemiddelde psycholoog is dan weer zelden echt opgeleid voor hersenletsels, dat is een specialisatie op zichzelf.

ikkedus: In de rug en achterhand. :) De wijze waarop het bekken beweegt en reageert, hoe de passen voelen en hoe de rug voelt. In mijn handen voel ik het nl niet. Daarom dat ik ook vaak een iets "te licht" contact heb omdat ik dus niet altijd voel wanneer er boogjes in die teugels komen omdat ze dan in de rug en het bekken wel gewoon goed voelen. Ga daar in een volgende blog ook nog uitgebreider op in. Voor in de proeven heb ik een soort "ideale teugellengte" die ik samen met Chris uitgedokterd heb. Als ik mijn teugels op een bepaalt "leertje" vast pak horen ze niet (vaak) te los te komen als ik hem verder fijn in de rug en het bekken houdt. Dat die twee zo sensitief zijn helpt voor mij eigenlijk juist. Als je dan zelf ook heel gevoelig wordt op kleine veranderingen dan voel je het ook meteen in de rug hoe het vanvoor zit. Het nadeel is wel dat ik dus ook het minste kleinste onregelmatigheidje voel en ik soms dus ook niet goed kan plaatsen of er effectief wat scheelt, of dat het echt de bodem is waardoor de passen anders voelen dan normaal. :+ Als het nu echt modder is ofzo dan is dat duidelijk, maar er zijn momenten geweest dat ik zei "hij maakt zijn pas niet helemaal af" dat Chris zelfs zei "Hij loopt miniem anders omdat de bak ietsje zwaarder ligt dan normaal maar je ziet het al amper als je zijn bewegingen kent..." Dat is dus soms wel "moeilijk". Het voordeel aan Chris is dat hij weet waarom ik daar zo extreem gevoelig op ben. Hij weet dus ook dat ik niet wil zeuren maar dat ik gewoon even wil checken wat ik voel. :) Trainer is in deze dus ook echt heel belangrijk. Ik voel ook heel snel hoe een paard beweegt. Als ik tien minuten gereden heb kan ik de keer er op aangeven of er wel of niet een verandering in de beweging is. Maar dat is echt niet altijd even handig. Ik heb nl. ook moeite met aanvaarden dat anderen zulke dingen "niet voelen" zeg maar... Maar de meesten hebben dat simpelweg niet nodig.

poetser Jep. :j Dat was ik, "een bloemetje voor Ayasha" noemde dat topic toen dacht ik. Daar ging het idd ook over de prothese die er in gestoken is. De tijd vliegt... Ik kan soms ook niet geloven dat het al zo lang geleden is. Ik heb lang getwijfeld of ik dat stukje in mijn blogs moest betrekken. Ik heb, op aanraden van mijn fysio, er wel al voor mezelf over geschreven in een word documentje. Wel in het engels omdat mijn engels beter is dan mijn nederlands. (en ik kan me er beter in uit drukken. :+) maar ik heb lang getwijfeld of ik dat stukje ook mee moest nemen op bokt. Omdat het iets is dat niet "over gaat". Over tien jaar zal ik nog tegen frustraties aan lopen en wat ik ervaren heb is dat er wel een punt komt dat er mensen zijn die er een beetje genoeg van krijgen.... Ik ook natuurlijk maar ik kan mezelf niet ontvrienden. _O-

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 19-11-19 14:43

Equardor Ik geloof dat de blog-ondersteuners aardig werk hebben aan mijn spelfouten eruit filteren. :o _O- Maar buiten dat.. Juist omdat ik niet praat, schrijf ik heel veel. En ik schrijf zoals ik denk, wat me met praten veel minder lukt. Mijn fysio kwam er al heel snel achter dat ik het liefst helemaal niks zeg. En we zijn eigenlijk heel snel op een punt gekomen dat hij zei "kan je het opschrijven?" en toen ik daarop knikte zijn we begonnen met als iets me erg dwars zit, eender wat, of dat nou pijn/letsel gerelateerd is of gewoon emotie, dat ik hem dan mail of via FB een berichtje doe. Een stukje omdat emotie ook heel veel invloed heeft op mijn lichaam. Gedurende moeilijke periodes zegt hij zelf wel eens als hij mijn spierspanning er niet goed uit krijgt "Wordt het niet tijd dat je me nog eens een mailtje doet?" :+
Ik verwacht een dezer dagen weer een dergelijke opmerking ondanks dat ik inmiddels wel ook vaker dingen verbaal kan uiten naar hem. Zo makkelijk als ik schrijf. (ook kwa lengte van mijn berichten. :o Ik ben bezig aan de volgende blogs en ze worden steevast hopeloos lang.) Zo beperkt praat ik eigenlijk. :o
Een conclusie die ik zelf altijd pas opnieuw trek wanneer ik nieuwe mensen ontmoet. Mensen die me kennen weten dat ik veelal weinig tot niks zeg. Nieuwe mensen hebben nog normalere verwachtingen. _O-
Ik kan me voorstellen dat het "niks doen" erg moeilijk kan zijn. Zeker als het je dochter is. Maar hoe moeilijk het ook is, dat gevecht heeft ze ergens ook gewoon nodig om vooruit te komen... Vanuit stressloze en fijne situaties komt geen vooruitgang. Hoe rot dat ook klinkt. Als we tevreden zijn met wat is, veranderen we niks.. :)

sas27 Mijn chirurg is niet voor de paardensport. Als neurochirurg ziet hij maar al te vaak de minst leuke gevolgen van onze sport. Maar ondanks dat zijn chirurg-kant wilde dat ik goudvissen ging kweken. Zei hij altijd "Ik ben er niet blij mee als dokter omdat het een risico is. Maar het is ook hetgene dat jou door doet gaan. Zonder die paarden zou je nooit zo ver geraakt zijn als je nu bent." Hij zegt altijd dat mijn passie voor paarden me gered heeft, niet hij.
Ik ga het boek eens op zoeken. :j Ik denk wel dat de dokter en de fysio echt een enorm verschil kunnen maken. :) Ik had een geweldige chirurg, een nurk van een vent maar met een passie voor wat hij deed en zijn patiënten kwamen eerst. Neuroloog was even zoeken. De 3e poging was een klik en daar ga ik nu nog steeds. :) Komende vrijdag weer jaarlijkse controle. :j Ga ook meteen vragen of ze nog eens een scan willen maken van de schedel om te kijken hoe het nu met die prothese zit. Ze hebben hem na zes maanden gecontroleerd maar daarna eigenlijk niet meer.

LadyUrsy Het probleem dat ik nu een beetje ondervind terwijl ik aan het schrijven ben is dat ik het niet kort neer geschreven krijg. :+ Ik deel het zoveel mogelijk op... Moet ook nog een beetje puzzelen met de volgorde geloof ik. _O- Maar het blijft gewoon een lang verhaal worden... Nu dat ik die gewoonte heb is ook al aan mijn antwoorden te zien gok ik. _O-

melody7 :+: Thx!

Cin soms helpt het om te lezen. Ik heb ook wel eens blogs van anderen gelezen die dan dingen neerschreven dat ik dacht "ja verrek.... Ze heeft gelijk."
Wat voor mij zeker in de eerste periode eentje was waar ik heel veel aan gehad heb is dat je de periode na een NAH moet zien als een vorm van rouw. :) Je bent een fundamenteel stukje van jezelf verloren en daar mag je best om rouwen. En dat stopt niet na een maand, of na twee maanden. Net zoals het niet stopt wanneer je je moeder of vader verliest. Mensen vinden het normaal dat het verdriet om een vader, moeder, zoon, dochter, broer of zus een "blijvend" iets is. Waarom zou het dan niet normaal zijn wanneer je letterlijk een stuk van jezelf verliest?
En het valt me ook op dat, wanneer ik het het waard vind, het zo uit leg aan mensen. Dat er dan echt een lichtje lijkt aan te gaan bij ze. :) Dan geef je ze het in een vorm waar ze of zelf al mee kennis gemaakt hebben of die ze zich veel beter kunnen voorstellen.


Voor de mensen die hier reageren die zelf hersenletsel hebben of dicht bij iemand staan met letsel. Indien jullie specifieke dingen zouden willen lezen mogen jullie dat rustig posten. Ik ben geen dokter, dat ga ik ook niet worden. Ik heb wel van begin af aan gezegd dat ik ook wel op een zekere "interactie" wilde mikken. Mijn letsel is anders dan dat van jullie of dat van degene die dicht bij jullie staat. Maar wat ik wél kan bieden is hoe ik het ervaar vanuit een semi-neutraal punt. Als "onbekende derde partij" heb ik wel mijn emoties die me beïnvloeden en dus ook mijn ervaring, maar niet die wat gepaard gaan met eender welke relatie die jullie met elkaar hebben. En mijn ervaringen en hoe ik daar in sta, kan jullie een ander gezichtspunt bieden. Ik heb veel gehad aan blogs van andere mensen met NAH en hoe zij bepaalde dingen benaderde, niet omdat het 100% van toepassing was maar om de simpele reden dat het me hielp om het vanuit een ander perspectief te bekijken. Er zijn zoveel dingen te vertellen dat ik wellicht juist dingen "over sla" of "vergeet" waarvan een ander denkt " hoe zou een ander daarmee om gaan?"

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie


Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 20-11-19 18:18

Een oplossing die bij mij vrijwel áltijd werkt is eigenlijk me met rust laten op die momenten. :+
Er zijn maar een paar mensen die goed met me om weten te gaan en dat zijn mensen die me of al 15 jaar kennen óf die om een andere reden me op diepgaander niveau kennen. :D
Ik zal ook vrijwel altijd geneigd zijn om me af te zonderen dan. Daarom dat je me zo vaak bij de camion vindt ipv onder het volk. _O-

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Re: [Blog] Troubles in paradise: paardenmeisje met beperkingen.

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 23-11-19 09:38

Miran ik zei altijd dat hij de helft minder aan inkomen zou hebben als de paardensport zou verboden worden. _O- Daar kon ie niet tegen in gaan zonder zijn eigen argument te ontkrachten. _O-
Hij heeft vlak voor de derde operatie gevraagd of hij er een filter bij in mocht steken overigens. :)) :)) (mocht ie maar is 'm niet gelukt geloof ik. :') )

Nerwen :+: Thx!
Ze voelen soms zo ontzettend klein... Momenteel weer een dikke stap terug bij de fysio... Heb 'm gisteren nog laten horen dat het me niet mee valt. twee stappen vooruit en eentje terug. :x

quincydesi12 Heb je begeleiding van een neuroloog of fysiotherapeut en liefst eentje die neurologische revalidaties doet? Want zoals ik het lees lijkt het een beetje alsof ze je wat in de steek laten met de restletsels.

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 24-11-19 21:30

webster543 schreef:
Ayasha schreef:
Miran ik zei altijd dat hij de helft minder aan inkomen zou hebben als de paardensport zou verboden worden. _O- Daar kon ie niet tegen in gaan zonder zijn eigen argument te ontkrachten. _O-.


Deze ga ik onthouden _/-\o_
Als dokters of andere nog klagen dat paardensport te gevaarlijk is.

Je wordt rad van tong en ietwat sluw als je minstens een keer per week moet dealen met mensen die veel intelligenter zijn dan jij zelf. _O-

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie

Ayasha
Blogger
Berichten: 57829
Geregistreerd: 24-02-04

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 29-11-19 18:35

:(:)

Oh oh oh... De emotionele roller coaster en razend worden om stomme dingen ken ik. Ik en al woest geworden op messen, aardappels, vorken, pakjes suiker (die lange smalle die je alleen kan vast houden en gieten als je fijne motoriek hebt EN DIE HEB IK NIET!!!), flesjes water.....
We hebben een paar maanden samen gewoond met mijn schoonbroer en zus. Die kende mij nog niet zoo goed. We kookten om de beurt. Mijn schoonbroer is eens thuis gekomen terwijl ik tegen de kast zat te huilen met een halve portie geschilde aardappelen op het aanrecht. Omdat ik alleen maar "stomme ***** aardappelen!" er uit kreeg heeft schoonbroer dus mijn man even gebeld om te vragen wat ie nu moest doen. :o _O- Ik kan echt buiten mezelf gaan van woede dat ik ook gewoon niet meer te bereiken ben. En vroeger kreeg je dat echt niet klaar met me.. Nu moet je me gewoon een halve kg aardappelen doen schillen. :j Zeker als het van die kleintjes zijn. :j

Over dat stukje ‘weet niet of ik het wil’ heb ik het vandaag toevallig over gehad met mijn fysio... herken dat zinnetje ook heel erg. Ik vind deze vervanger niks... ik wil er niet aan wennen. Ik wil gewoon mezelf terug... :)

Quir schreef:
Eerder deze week al eens dit topic gelezen, maar niet alles, nog niet, want ik kan het niet. :=

Maar zoveel herkenning. De frustraties, discussies tot gewoon regelrechte ruzies met de "oude en nieuwe ik".

Herken mezelf vaak ook niet terug, kan immens boos worden op hele kleine domme dingen (zo iets als het niet lukt om een mes vast te houden bijvoorbeeld). Terwijl ik voorheen echt nooit boos of gefrustreerd werd. Dan moet je me ook gewoon echt even met rust laten. :+

Kan ook ineens heel emotioneel worden en in janken uit barsten, vooral als er dingen zijn die me herinneren aan mijn "oude ik" en mijn "oude leven" waar ik zo intens veel van hield en nu gewoon niet meer mogelijk is. Maar accepteren lukt niet, weet ook niet of ik het wel wil. Nu nog niet in ieder geval.

Mijn linkerzijde doet het ook niet meer, voel niets meer en kracht is heel minimaal, laat staan controle en coördinatie. Dat frustreerd me regelmatig, maar je wordt wel redelijk creatief en past je vaak toch wel redelijk snel aan. Maar in je hoofd kan je gewoon alles nog, het lichaam alleen niet meer en dan gaat het mis.

Ene kant vind ik zoveel herkenning lezen moeilijk, maar ergens ook "fijn". Weten dat je niet de enige bent met deze struggles en zien/lezen hoe andere er mee dealen.

Those who suffer, heal. Everything destroyed gets rebuilt. And our towers grow a little taller every time. - Tolkien
[VN] [Blog] Troubles in paradise: Rauwe rouw.
[RIJ-ITP] SuperSam zijn superzelf wezen!
[RIJ-ITP] Het eerste seizoen van Rêve D'or
[RIJ-ITP] Rêve d'or in volle (winter)glorie


Antwoord op onderwerpPlaats een reactie

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Amazonbot, CaPrIoLe`79, MissSicarius, Sabbientje en 21 bezoekers