EmmaVZ schreef:Zeer interessant stuk! :) Het is leuk om eens wat meer te weten te komen uit niet-westerse delen van de wereld.
Daarom wilde ik ondanks dat ik de sport zelf nooit heb beoefend dit artikel schrijven voor bokt. :j
petraaken schreef:Interessant zeker maar wat ik dan niet snap is dat de ze Olympische erkenning willen maar dat er dan weer sprake is om de ruitersport als Olympische sport niet meer te erkennen.
Je moet het meer lezen als: nu o.a. Kirgizië erkenning zoekt voor Kok Boru is de kans dat de Afghaanse variant, buzkashi, nog wordt erkend behoorlijk klein. Kok Boru is nl. in korte tijd veel verder geprofessionaliseerd en de traditionele variant van buzkashi is in Afghanistan veel populairder dan de modernere variant. Met de organisatie van de wereldnomadenspelen heeft Kirgizië bovendien een belangrijke stap gezet. Of de discipline daadwerkelijk erkend wordt is natuurlijk een tweede, maar als kok boru wordt erkend zal vervolgens erkenning van buzkashi op zichzelf onwaarschijnlijk zijn.
Heb ik het zo beter toegelicht?
WesternWay schreef:Wat ik interessant vind is dat de paarden geen ijzers onder hebben, ook op gras en gladde ondergronden niet. Terwijl we hier altijd van mening zijn dat er ijzers en stiften etc onder moeten :)
Klopt, de hele mentaliteit van ruiters is daar zó anders dan hier.
IJzers zijn wel toegestaan, maar moeten iig voor kok boru aan bepaalde eisen voldoen. De lokale wedstrijden worden idd heel vaak zonder ijzers gespeeld, want zonder ijzers hebben ze in veel gevallen gewoon meer grip. En dus: indien niet nodig dan wordt het niet gedaan. Deze paarden groeien daar bovendien op en leren snel genoeg wat wel en vooral niet kan. Zie het bij mijn eigen steppepaard ook: is het glad, dan past ze haar gangen daarop aan of gaat ze zelfs gangen. :Y)
De meeste paarden daar hebben ijzers ook gewoonweg niet nodig. Harde, goede hoeven. Beslaan komt daar overigens wel gewoon voor, maar zoals ik zei: indien niet nodig, dan meestal niet.