"De marginalen van een rijpaard", vanuit de ogen van het paard bekeken

Moderators: C_arola, Coby, Nicole288, Dyonne

 
 
Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 14:31

Elisa2 schreef:
_/-\o_ _/-\o_ _/-\o_

Mooie post en ook precies waar het in mijn ogen om gaat. Een paard moet beter worden van het werk en er lol in hebben. :)
Vaak is het allemaal een kwestie van basis, basis, basis...

Het is alleen nog niet zo makkelijk om te bereiken allemaal en stap 1 begint met bewustwording en dat is ook de boodschap van de TS volgens mij.
Ik vraag me alleen af of mensen dom en a-motorisch noemen (waarmee je impliceert dat het nooit wat gaat worden, want ze hebben niet het vermogen om te leren) gaat helpen bij het bereiken van dat doel. Bovendien is het nog maar de vraag of de doelgroep zich überhaupt aangesproken voelt.

Hoe nobel het stoppen met rijden van Robin ook was, per saldo verandert dat natuurlijk niets, want iemand als zij is niet degene die de TS bedoelt. Ik kan morgen wel stoppen met rijden om me af te vragen of het wel eerlijk is om de mond van een paard dicht te snoeren en sporen erin te raggen, maar aangezien dat niet is hoe ik rijd, help ik er niemand mee. Als je bereid bent om te stoppen met rijden om na te gaan of het nog wel eerlijk is om op een paard te klimmen, bezit je al een zekere mate van bewustzijn en kijk je waarschijnlijk ook voortdurend naar je eigen handelen en naar je verstandhouding met je paard, hoe het dier op je reageert etc.


pien_2010
Berichten: 42797
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Re: "De marginalen van een rijpaard", vanuit de ogen van het paard bekeken

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 14:32

Precies Mkango!

Elisa2
Berichten: 36659
Geregistreerd: 31-08-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:00

Mkango schreef:
Elisa2 schreef:
_/-\o_ _/-\o_ _/-\o_

Mooie post en ook precies waar het in mijn ogen om gaat. Een paard moet beter worden van het werk en er lol in hebben. :)
Vaak is het allemaal een kwestie van basis, basis, basis...

Het is alleen nog niet zo makkelijk om te bereiken allemaal en stap 1 begint met bewustwording en dat is ook de boodschap van de TS volgens mij.
Ik vraag me alleen af of mensen dom en a-motorisch noemen (waarmee je impliceert dat het nooit wat gaat worden, want ze hebben niet het vermogen om te leren) gaat helpen bij het bereiken van dat doel. Bovendien is het nog maar de vraag of de doelgroep zich überhaupt aangesproken voelt.

Hoe nobel het stoppen met rijden van Robin ook was, per saldo verandert dat natuurlijk niets, want iemand als zij is niet degene die de TS bedoelt. Ik kan morgen wel stoppen met rijden om me af te vragen of het wel eerlijk is om de mond van een paard dicht te snoeren en sporen erin te raggen, maar aangezien dat niet is hoe ik rijd, help ik er niemand mee. Als je bereid bent om te stoppen met rijden om na te gaan of het nog wel eerlijk is om op een paard te klimmen, bezit je al een zekere mate van bewustzijn en kijk je waarschijnlijk ook voortdurend naar je eigen handelen en naar je verstandhouding met je paard, hoe het dier op je reageert etc.


Ja mee eens hoor, vandaar ook mijn eerste post om er een positieve boodschap aan te hangen.

Ik herken gewoon echt een paar ruiters helaas die helemaal in het straatje van de TS passen. En het lastige is..dat dit de mensen zijn die zich nooit aangesproken lijken te voelen. Dit zijn ook de mensen die het verpesten voor iedereen die het wel op een goede manier doet of probeert. Het zijn dan in mijn ogen ook niet de mensen met een zeker bewustzijn.

Gelukkig ken ik meer mensen met bewustzijn die het wel goed proberen te doen en reflecteren. Maar TS woont in Belgie..bij mijn weten loopt het daar nog wel een beetje achter qua kennis en welzijn. ( de goede niet te na gesproken)

''De echte discipel van de rijkunst heeft niet de erkenning door andere mensen nodig maar veel meer het gevoel om met zijn paard een te zijn. Ontbreekt deze harmonie, dan ontstaat in het beste geval volmaakte techniek, maar er ontstaat nooit volmaakte (rij)kunst.''

-Kurt Albrecht-

c_alsemgeest
Berichten: 20564
Geregistreerd: 18-01-04
Woonplaats: Ergens tussen Den Haag en Rotterdam

Re: "De marginalen van een rijpaard", vanuit de ogen van het paard bekeken

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:09

Ja dat zeker, helemaal mee eens.
Maar de manier van brengen, en het hooghartige in het schrijven maakt dat de TS eerder tegengas of lacherige opmerkingen zal. krijgen... en dan sla je dus de plank mis.
Laatste post van Robin vind ik ook goed. Daar zit tenminste nuance in. Niet alles is zwart wit. Niet elk wedstrijdpaard heeft het slecht. In elke tak zitten rotte appels helaas, maar dat zijn ook meestal de personen die zich niet aangesproken voelen.

En dat stukje van vergeven door het paard kan ik mij ook wel in vinden. Iedereen heeft dingen te leren of handeld even zonder na denken... en dat kan je alleen maar gebruiken om je verder te ontwikkelen.

Zo vergeeft Cor mij tegenwoordig als ik mijn jas weer veel te lomp uit doe (eerst vond hij dat echt eng :') nu heb ik de credits en het vertrouwen dat alleen zijn ogen groot worden :+ )
En ik vergeef het hem als ik hem zo binnen haal terwijl ik eigenlijk best wel een klein beetje haast had omdat ik bijna les had :')

[ img ]

Warina (Commandeur x Krawall)
United (Havidoff x Jazz x Wisconsin)
Jam Session (Don Tango B x Krack C x Jazz)
Igor HR (Sorento x Jazz x Zuidhorn)

Elisa2
Berichten: 36659
Geregistreerd: 31-08-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:17

Varken _O-

''De echte discipel van de rijkunst heeft niet de erkenning door andere mensen nodig maar veel meer het gevoel om met zijn paard een te zijn. Ontbreekt deze harmonie, dan ontstaat in het beste geval volmaakte techniek, maar er ontstaat nooit volmaakte (rij)kunst.''

-Kurt Albrecht-

pien_2010
Berichten: 42797
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:18

Ach heerlijk dat jullie elkaar vergeven. Wat een smoetspoets _O-

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:25

pien_2010 schreef:
Robin_S schreef:
Ik vermoed dat het ooit wel een vraagstuk zal worden in hoeverre rijden met een paard eigenlijk oké is.

Heb heel wat jaren geleden een volledige 'rij-stop' gehouden, omdat ik het allemaal niet meer wist en bleef afvragen of rijden wel eerlijk is. In die tijd beperkte ik me tot enkel grondwerk en ging ik observeren. Ik stond op een stal met ongeveer 100 pensionklanten waarvan 90% dressuurruiter was.

Ik vond het schrijnend wat ik allemaal zag. Mensen die in het Z zitten maar niet eens een mooie balans hebben, sporen die compleet verkeerd worden gebruikt, S&T die echt vreselijk strak getrokken wordt, het hogere werk uitvoeren met een valse knik, enzovoort. Ik kan nog even door.. het was om te huilen.

Een handelaar / trainer die daar een deel van de stal huurde en sportpaarden in het betere segment trainde, kon uiteraard ontzettend goed rijden, maar als het zo uitkwam werd het paard gewoon met touw ingebonden om toch maar "goed" te lopen. Een touw, niet eens een slofteugel.

Voor mij was de lol er echt af toen.

Ik ging verder zoeken en kwam bij western terecht. Daar leerde ik dat dat niet zozeer vriendelijker was dan Engels rijden.

Dan een uitstapje naar NH gemaakt, mijn dressuurpaard verhuisd naar een destijds bekende en grote paddock paradise. En oké, iedereen reed er met een touwhalster, en er werd heel véél in grondwerk geïnvesteerd, maar ik zag dezelfde dingen als op de dressuurstal: mensen met een slechte balans, die zo hard aan hun bitloze tuig trokken dat het gewoon pijnlijk was voor het paard. Weggedrukte ruggen en een hoop scheefheid.

Na 3 maanden stond ik weer op de dressuurstal.
En daar zag ik plots waar het allemaal om ging:

Er kwam een nieuw paard binnen voor de manegelessen.
Liep helemaal slecht door z'n lijf, echt een blok hout. Er was destijds een heel getalenteerde jongen op stal. Toen ik de transformatie zag, hoe dit paard ging veranderen door dressuurmatig door deze jongen gereden te worden, dat was de eye-opener. En dan heb ik het niet over spectaculaire dingen, maar echt gewoon hoe het paard fysisch sterker en mentaal beter werd gemaakt door het rijden van deze jongen.

Dus begon ik weer te rijden, met dat nieuwe beeld en doel voor ogen.

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief <3 zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf ;-)
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.


Dit dus. Mijn man kan niet paardrijden. Hij kon Hercule rijden. Ik heb hem geleerd om Hercule niet in de weg te zitten, puur basis en dat ging goed. Als J hem reed, was Hercule blij, wel super voorzichtig met zijn oude vriend (75++). Hij wist dat hij tustig moest stappen, voorzichtig draven en niet galopperen en zeker niet bokken.

Die enkele keer dat ik hem nog reed, dan piaffeerde hij het erf af, zo vreselijk gaaf vond hij dat, en dan was hij zo veilig maar echt pittig. Echt gaaf. Hij wist precies bij ons beiden hoe ver hij kon gaan.

Mennen kon ik niet. Hercule was beleerd door de beste en het was zijn lust en zijn leven. Dus menles genomen. Gezins marathon wagen gekocht en iedere week gemend. Dat vond hij zo vreselijk gaaf. Hij wist dat ik niet kon mennen en nooit heeft hij een stap verkeerd gedaan. Mijn instructeur reed marathon wedstrijd met hem, wouw wat een pittige bink. Gelukkig was hij zo niet bij mij. Hij heeft alles gedaan opdat ik hem maar bleef mennen.


Robin verwoordt het goed.


Mooi om te lezen dat Hercule zich zo goed aanpast, het zijn toch geweldige dieren!

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:27

c_alsemgeest schreef:
Ja dat zeker, helemaal mee eens.
Maar de manier van brengen, en het hooghartige in het schrijven maakt dat de TS eerder tegengas of lacherige opmerkingen zal. krijgen... en dan sla je dus de plank mis.
Laatste post van Robin vind ik ook goed. Daar zit tenminste nuance in. Niet alles is zwart wit. Niet elk wedstrijdpaard heeft het slecht. In elke tak zitten rotte appels helaas, maar dat zijn ook meestal de personen die zich niet aangesproken voelen.

En dat stukje van vergeven door het paard kan ik mij ook wel in vinden. Iedereen heeft dingen te leren of handeld even zonder na denken... en dat kan je alleen maar gebruiken om je verder te ontwikkelen.

Zo vergeeft Cor mij tegenwoordig als ik mijn jas weer veel te lomp uit doe (eerst vond hij dat echt eng :') nu heb ik de credits en het vertrouwen dat alleen zijn ogen groot worden :+ )
En ik vergeef het hem als ik hem zo binnen haal terwijl ik eigenlijk best wel een klein beetje haast had omdat ik bijna les had :')

[ [url=m/Nb7NIo.jpg]Afbeelding[/url] ]


Haha wat leuk :D

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 15:32

Elisa2 schreef:
Mkango schreef:
Ik vraag me alleen af of mensen dom en a-motorisch noemen (waarmee je impliceert dat het nooit wat gaat worden, want ze hebben niet het vermogen om te leren) gaat helpen bij het bereiken van dat doel. Bovendien is het nog maar de vraag of de doelgroep zich überhaupt aangesproken voelt.

Hoe nobel het stoppen met rijden van Robin ook was, per saldo verandert dat natuurlijk niets, want iemand als zij is niet degene die de TS bedoelt. Ik kan morgen wel stoppen met rijden om me af te vragen of het wel eerlijk is om de mond van een paard dicht te snoeren en sporen erin te raggen, maar aangezien dat niet is hoe ik rijd, help ik er niemand mee. Als je bereid bent om te stoppen met rijden om na te gaan of het nog wel eerlijk is om op een paard te klimmen, bezit je al een zekere mate van bewustzijn en kijk je waarschijnlijk ook voortdurend naar je eigen handelen en naar je verstandhouding met je paard, hoe het dier op je reageert etc.


Ja mee eens hoor, vandaar ook mijn eerste post om er een positieve boodschap aan te hangen.

Ik herken gewoon echt een paar ruiters helaas die helemaal in het straatje van de TS passen. En het lastige is..dat dit de mensen zijn die zich nooit aangesproken lijken te voelen. Dit zijn ook de mensen die het verpesten voor iedereen die het wel op een goede manier doet of probeert. Het zijn dan in mijn ogen ook niet de mensen met een zeker bewustzijn.

Gelukkig ken ik meer mensen met bewustzijn die het wel goed proberen te doen en reflecteren. Maar TS woont in Belgie..bij mijn weten loopt het daar nog wel een beetje achter qua kennis en welzijn. ( de goede niet te na gesproken)
Ik denk wij allemaal wel. Waarom denk je dat ik geen les wil van de staleigenaresse? :')
Ik denk dat de kern van het probleem hem ook niet in het rijden van die mensen zit, maar in hun houding ten opzichte van paarden en weinig inlevingsvermogen en/of kennis van hoe het brein van een paard werkt, want daar begint het mee. "Hij moet maar luisteren," "hij kan 23 uur doen waar hij zin in heeft, dat ene uurtje kan hij wel aan het werk," "ik rijd wedstrijden om te winnen [ook al ben ik maar een amateur in de L2]," "hij neemt me in de maling." Dat zijn allemaal dingen waar het paard helemaal geen notie van heeft en cognitieve vaardigheden die we helemaal niet kunnen verwachten van een paard.

Waarmee ik ook echt niet wil zeggen dat ik nooit eens m'n geduld verlies als m'n paard voor de zesendertigste keer over de bakrand moet kijken naar dat ene nepbloemetje aan een staander die ze vandaag al zesendertig keer heeft gezien en er de afgelopen vijf maanden ook al honderden keren langs is gelopen, maar in de basis is mijn uitgangspunt dat ik mét mijn paard wil werken en dus ook zo nu en dan wat aan haar geef, in plaats van alleen maar neem, en ook constant voel, kijk en nadenk over hoe ze op bepaalde dingen reageert. Ik moet plezier hebben van wat we doen, maar zij ook en zelfs als ze iets moet doen wat ze niet zo leuk vindt (balkjes lopen bijvoorbeeld, de horror, maar wel goed voor haar lichaam), probeer ik het alsnog zo aangenaam mogelijk te maken voor haar. En ik heb niet de luxe van een box waarin ik haar altijd kan vangen als ze me niet moet; de wei is groot, dus is het wel fijn als mijn paard mij leuk genoeg vindt om niet hard weg te rennen. :))

c_alsemgeest: Goor. _O-

Talbot
Berichten: 11
Geregistreerd: 29-05-23

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-05-23 16:21

Robin_S schreef:
Ik vermoed dat het ooit wel een vraagstuk zal worden in hoeverre rijden met een paard eigenlijk oké is.

Heb heel wat jaren geleden een volledige 'rij-stop' gehouden, omdat ik het allemaal niet meer wist en bleef afvragen of rijden wel eerlijk is. In die tijd beperkte ik me tot enkel grondwerk en ging ik observeren. Ik stond op een stal met ongeveer 100 pensionklanten waarvan 90% dressuurruiter was.

Ik vond het schrijnend wat ik allemaal zag. Mensen die in het Z zitten maar niet eens een mooie balans hebben, sporen die compleet verkeerd worden gebruikt, S&T die echt vreselijk strak getrokken wordt, het hogere werk uitvoeren met een valse knik, enzovoort. Ik kan nog even door.. het was om te huilen.

Een handelaar / trainer die daar een deel van de stal huurde en sportpaarden in het betere segment trainde, kon uiteraard ontzettend goed rijden, maar als het zo uitkwam werd het paard gewoon met touw ingebonden om toch maar "goed" te lopen. Een touw, niet eens een slofteugel.

Voor mij was de lol er echt af toen.

Ik ging verder zoeken en kwam bij western terecht. Daar leerde ik dat dat niet zozeer vriendelijker was dan Engels rijden.

Dan een uitstapje naar NH gemaakt, mijn dressuurpaard verhuisd naar een destijds bekende en grote paddock paradise. En oké, iedereen reed er met een touwhalster, en er werd heel véél in grondwerk geïnvesteerd, maar ik zag dezelfde dingen als op de dressuurstal: mensen met een slechte balans, die zo hard aan hun bitloze tuig trokken dat het gewoon pijnlijk was voor het paard. Weggedrukte ruggen en een hoop scheefheid.

Na 3 maanden stond ik weer op de dressuurstal.
En daar zag ik plots waar het allemaal om ging:

Er kwam een nieuw paard binnen voor de manegelessen.
Liep helemaal slecht door z'n lijf, echt een blok hout. Er was destijds een heel getalenteerde jongen op stal. Toen ik de transformatie zag, hoe dit paard ging veranderen door dressuurmatig door deze jongen gereden te worden, dat was de eye-opener. En dan heb ik het niet over spectaculaire dingen, maar echt gewoon hoe het paard fysisch sterker en mentaal beter werd gemaakt door het rijden van deze jongen.

Dus begon ik weer te rijden, met dat nieuwe beeld en doel voor ogen.

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief <3 zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf ;-)
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.



Dank Robin voor het delen van je eigen stukje ervaring, zo bezie ik het vanuit een ander perspectief en leer ik ook weer bij:-)

Talbot
Berichten: 11
Geregistreerd: 29-05-23

Link naar dit bericht Geplaatst door de TopicStarter: 30-05-23 16:24

Elisa2 schreef:
Robin_S schreef:
Ik vermoed dat het ooit wel een vraagstuk zal worden in hoeverre rijden met een paard eigenlijk oké is.

Heb heel wat jaren geleden een volledige 'rij-stop' gehouden, omdat ik het allemaal niet meer wist en bleef afvragen of rijden wel eerlijk is. In die tijd beperkte ik me tot enkel grondwerk en ging ik observeren. Ik stond op een stal met ongeveer 100 pensionklanten waarvan 90% dressuurruiter was.

Ik vond het schrijnend wat ik allemaal zag. Mensen die in het Z zitten maar niet eens een mooie balans hebben, sporen die compleet verkeerd worden gebruikt, S&T die echt vreselijk strak getrokken wordt, het hogere werk uitvoeren met een valse knik, enzovoort. Ik kan nog even door.. het was om te huilen.

Een handelaar / trainer die daar een deel van de stal huurde en sportpaarden in het betere segment trainde, kon uiteraard ontzettend goed rijden, maar als het zo uitkwam werd het paard gewoon met touw ingebonden om toch maar "goed" te lopen. Een touw, niet eens een slofteugel.

Voor mij was de lol er echt af toen.

Ik ging verder zoeken en kwam bij western terecht. Daar leerde ik dat dat niet zozeer vriendelijker was dan Engels rijden.

Dan een uitstapje naar NH gemaakt, mijn dressuurpaard verhuisd naar een destijds bekende en grote paddock paradise. En oké, iedereen reed er met een touwhalster, en er werd heel véél in grondwerk geïnvesteerd, maar ik zag dezelfde dingen als op de dressuurstal: mensen met een slechte balans, die zo hard aan hun bitloze tuig trokken dat het gewoon pijnlijk was voor het paard. Weggedrukte ruggen en een hoop scheefheid.

Na 3 maanden stond ik weer op de dressuurstal.
En daar zag ik plots waar het allemaal om ging:

Er kwam een nieuw paard binnen voor de manegelessen.
Liep helemaal slecht door z'n lijf, echt een blok hout. Er was destijds een heel getalenteerde jongen op stal. Toen ik de transformatie zag, hoe dit paard ging veranderen door dressuurmatig door deze jongen gereden te worden, dat was de eye-opener. En dan heb ik het niet over spectaculaire dingen, maar echt gewoon hoe het paard fysisch sterker en mentaal beter werd gemaakt door het rijden van deze jongen.

Dus begon ik weer te rijden, met dat nieuwe beeld en doel voor ogen.

Er zijn in elke sector (van dressuur tot NH) fantastische ruiters, dit zijn vaak ook de mensen die het van nature in zich hebben. Maar in mijn ogen is het gros toch niet helemaal kundig, zelfs na jarenlang oefenen, wat dat betreft kan ik me vinden in het verhaal van TS. Ik begrijp de boodschap en ze is niet geheel van de pot gerukt.

Anderzijds: de meeste paardeneigenaren zijn zó lief <3 zo begaan met hun paard, op het fanatieke af. Net als Pien10 zegt. Veel paarden krijgen betere verzorging dan de eigenaar zelf ;-)
En ik geloof ook echt dat veel paarden genieten van het rijden, het getut, de wedstrijdjes, de lange buitenritten, het maken van een sprongetje of het op cross gaan. En dat ze daarbij de kleine onhandigheden van de ruiter vergeven.



_/-\o_ _/-\o_ _/-\o_

Mooie post en ook precies waar het in mijn ogen om gaat. Een paard moet beter worden van het werk en er lol in hebben. :)
Vaak is het allemaal een kwestie van basis, basis, basis...

Het is alleen nog niet zo makkelijk om te bereiken allemaal en stap 1 begint met bewustwording en dat is ook de boodschap van de TS volgens mij.



:) _/-\o_

Elisa2
Berichten: 36659
Geregistreerd: 31-08-04

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 16:56

Mkango schreef:
Elisa2 schreef:
[

Ja mee eens hoor, vandaar ook mijn eerste post om er een positieve boodschap aan te hangen.

Ik herken gewoon echt een paar ruiters helaas die helemaal in het straatje van de TS passen. En het lastige is..dat dit de mensen zijn die zich nooit aangesproken lijken te voelen. Dit zijn ook de mensen die het verpesten voor iedereen die het wel op een goede manier doet of probeert. Het zijn dan in mijn ogen ook niet de mensen met een zeker bewustzijn.

Gelukkig ken ik meer mensen met bewustzijn die het wel goed proberen te doen en reflecteren. Maar TS woont in Belgie..bij mijn weten loopt het daar nog wel een beetje achter qua kennis en welzijn. ( de goede niet te na gesproken)
Ik denk wij allemaal wel. Waarom denk je dat ik geen les wil van de staleigenaresse? :')
Ik denk dat de kern van het probleem hem ook niet in het rijden van die mensen zit, maar in hun houding ten opzichte van paarden en weinig inlevingsvermogen en/of kennis van hoe het brein van een paard werkt, want daar begint het mee. "Hij moet maar luisteren," "hij kan 23 uur doen waar hij zin in heeft, dat ene uurtje kan hij wel aan het werk," "ik rijd wedstrijden om te winnen [ook al ben ik maar een amateur in de L2]," "hij neemt me in de maling." Dat zijn allemaal dingen waar het paard helemaal geen notie van heeft en cognitieve vaardigheden die we helemaal niet kunnen verwachten van een paard.

Waarmee ik ook echt niet wil zeggen dat ik nooit eens m'n geduld verlies als m'n paard voor de zesendertigste keer over de bakrand moet kijken naar dat ene nepbloemetje aan een staander die ze vandaag al zesendertig keer heeft gezien en er de afgelopen vijf maanden ook al honderden keren langs is gelopen, maar in de basis is mijn uitgangspunt dat ik mét mijn paard wil werken en dus ook zo nu en dan wat aan haar geef, in plaats van alleen maar neem, en ook constant voel, kijk en nadenk over hoe ze op bepaalde dingen reageert. Ik moet plezier hebben van wat we doen, maar zij ook en zelfs als ze iets moet doen wat ze niet zo leuk vindt (balkjes lopen bijvoorbeeld, de horror, maar wel goed voor haar lichaam), probeer ik het alsnog zo aangenaam mogelijk te maken voor haar. En ik heb niet de luxe van een box waarin ik haar altijd kan vangen als ze me niet moet; de wei is groot, dus is het wel fijn als mijn paard mij leuk genoeg vindt om niet hard weg te rennen. :))

c_alsemgeest: Goor. _O-


Ja het is ook vaak de omgeving waar ze in verkeren volgens mij. De manier waarop ze les krijgen, ook vaak hardhandig, de mensen waar ze naar op kijken. En gewoon de hele houding.
Dwingen ipv vragen, ego op 1 ipv het paard, eigen plezier en geluk voor dat van het paard zetten.

Ik denk dat we allemaal weleens ons geduld verliezen. Dat is inherent aan het werken met dieren. Alleen hoe er vervolgens mee omgegaan wordt is bepalend denk ik.

''De echte discipel van de rijkunst heeft niet de erkenning door andere mensen nodig maar veel meer het gevoel om met zijn paard een te zijn. Ontbreekt deze harmonie, dan ontstaat in het beste geval volmaakte techniek, maar er ontstaat nooit volmaakte (rij)kunst.''

-Kurt Albrecht-

LWDaisy
Berichten: 4711
Geregistreerd: 26-03-18
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 17:17

Dan wil ik toch graag inhaken, met een brief vanuit mijn Daisy, die helaas afgelopen januari naar de eeuwige groene weien is vertrokken. De waarheid, en ik denk dat ik er als eigenaar die nog volop in de rouw is, er een mooi gevoel aan zal overhouden. Ik zat gisteren nog de ogen uit mijn kop te huilen, dus ik hoop dat ik dit trek :)

Ik was 9 jaar toen dat gekke mens mij overnam van mijn toenmalige eigenaar. Dat halvegare kind wilde me perse urenlang poetsen en mijn lange manen invlechten, maar stiekem vond ik dat wel fijn, want ik hou van aandacht en tutten!

Van op grond vond ik haar heel leuk. Ze was altijd heel rustig in de omgang, en tastte voorzichtig af wat ik allemaal al kende. Best veel hoor, mijn vorige eigenaar heeft heel veel met me gedaan!

Qua rijden - wat een sukkel heb ik weer getroffen! Ik werd western gereden, daar heeft deze sukkel nog nooit van gehoord, met haar veelzijdigheidszadel. Ze kon het westernzadel er gratisenvoorniks bijkrijgen, maar het mens vond dat zadel veel te zwaar voor mij, dus eigenlijk vind ik het wel fijn dat ik nu een ander zadel gekregen heb.
Die rare beenschermers - wat moet ik daar nou mee? Ik ken die dingen niet, en het vrouwmens lacht me nog uit ook, als ik de eerste stapjes met die dingen rond mijn benen zo raar zet, ugh. Maar ik ben een koele merrie, half Quarter, dus binnen de 2 minuten kan ik er wel mee leven en stap ik weer normaal.

Maar het mens is veel te gespannen, en verkrampt helemaal. Dat vind ik niet fijn, ik voél hoe ze zit, en daardoor versnel ik. Het mens begrijpt de boodschap echter niet, ze verkramp nog meer, zucht.
Gelukkig heeft het mens geduld, en stapt ze daarom een tijdje niet meer op. In plaats daarvan gaan we aan de hand wandelen, en ik kan laten zien dat ik veel koeler ben dan zij, wat haar dan weer geruststelt. Echt, het mens is ZO trots op me! Nou ja, ik krijg er koekjes en wortels voor, dus ik kan er wel mee leven!
We gaan samen picknicken, ik mag alle dagen op de wei, ik word dagelijks gepoetst en vertroeteld, en we leren elkaar veel beter kennen en vertrouwen op deze manier. Fijn, want het mens leert eindelijk mijn lichaamstaal lezen, en reageert daar ook goed op! Ze neemt zelfs longeerles, dat werd ook tijd, ziet dat kind niet wat ze allemaal met haar ledematen doet?

Na een half jaar stapt ze weer op, en rijden we zò weg. Ze kent me nu veel beter, vertrouwt me daardoor ook veel meer, en zit niet meer als een gespannen veer op mijn rug. Veel aangenamer rijden zo!
Maar dan, auw, mijn pees doet pijn. Nu moet ik 6 weken boxrust krijgen, en dat vind ik suuuper saai. Maar ik ben een koele kikker, en zet geen stap verkeerd wanneer we weer mogen wandelen, en binnen no time ben ik van mijn huisarrest af. Vrouwmens heeft ruzie gemaakt met andere vrouwmensen op stal, want die andere vrouwmensen vonden het stom dat mijn vrouwmens perse op zondag, blijkbaar een dure dag, de DA wilde bellen. Ik ben blij hoor, ik had pijn, en mijn vrouwmens heeft me daar zo snel als maar mogelijk was weer vanaf geholpen.

Het gaat een tijdje goed, maar het vrouwmens voelt toch "iets". Niet meer die pees, maar andere "ietsen". Dus belt ze de DA, de osteo, en dan komt de aap uit de mouw: ik ben 9 jaar, en zit vol artrose. Ik hoor de osteo voorzichtig vragen wat vrouwmens allemaal met mij wilt doen - we hebben ondertussen al eens gesprongen, 2x een wedstrijdje gereden (het kind was weer belachelijk trots, en ik kreeg babyolie op mijn neus, steljevoor!), maar nu kàn dat eigenlijk niet meer.. Ik spits mijn oren, wil weten wat het vrouwmens haar verwachtingen zijn.. En wat een opluchting: ze zegt dat ze ook van op de grond zielsveel van mij kan houden. Ik mag vroegtijdig op pensioen!

Dus verhuizen we, want ja, ik stond wel heel de dag buiten - maar ook heel de nacht binnen. En dat wilt het vrouwmens niet meer, die zegt dat ik 24/7 moet kunnen bewegen. Ik mag dus naar de wei, en het vrouwmens komt vanaf nu 2x per dag, voor en na haar werk. Nu moet zij mijn drollen oprapen, hooi bestellen (vind ze voor de één of andere reden heel spannend), mijn korrels geven, ...

De osteo zei dat ik wel nog steeds mag rijden hoor, maar "met mate". Dat neemt het vrouwmens heel serieus: we trainen niet meer. Nooit meer. Wél gaan we nu fijn de wijde wereld ontdekken - veel leuker dan die saaie piste! En raadt eens? Het bit hangt te verstoffen, want vrouwmens vertrouwt me ondertussen zo enorm, dat we alleen nog maar bitloos rijden! Dus wandelen we vrolijk door bossen en velden, en ik word nog steeds lekker gepoetst en gekroeld, ik krijg onbeperkt hooi, lekker veel extra's, ... Gelukkig valt ze me niet te veel lastig met water, want ew, ik haat water! Ik mag lekker onder het zand zitten, ik mag paard zijn, vrouwtje vind dat allemaal dik oké!

Ik ben - de artrose buiten beschouwing gelaten - een oersterk paard. Ik ben 11 jaar en half bij mijn vrouwmens, en heb 1x een dikke knie gehad, 2x koliek, 1x schimmel (cadeau gekregen van een buurpaard). Arm vrouwmens heeft er haar handen aan volgehad, maar kon me iedere keer heel goed lezen. Ze wist elke keer wanneer ze de DA wel/niet moest bellen, en vertroetelde me altijd heel goed.

En ik speel graag met haar voeten hoor: omdat ik artrose heb, doet het natuurlijk een beetje pijn om mijn voeten op te tillen. Ik kan het natuurlijk wel, maar mijn vrouwtje is héél voorzichtig met me, dus doe ik alsof ik mijn voeten niet meer kàn opheffen :') Wanneer mijn smid langskomt, kan ik dat wel hoor haha. Zo liep ik eens een beetje kreupel, en het vrouwtje wìst gewoon dat ik een kiezel in mijn hoef had, maar ik hield mijn been letterlijk stijf, en ze moest de smid bellen. Toen die op stal aankwam, lag ik al een dutje te doen, en die meneer heeft wel 2 kiezels uit minj hoeven gehaald. Ik ben lekker blijven liggen hoor haha!

Ik kreeg ook vriendjes. Nou ja, vriendjes.. Het vrouwtje zei "vriendjes", maar ik vond hen stom, dus mepte ze zò van mijn wei, dikke doei! Het mens heeft het echt geprobeerd, van shetlanders tot ezels, maar ugh, ik wil helemaal geen 4benig gezelschap. Ze mogen wel aan de andere kant van de draad staan, maar niet op mijn wei, allemaal van miiiiijjjjjj! Gelukkig snapt het vrouwtje dat, zij is ook nogal aso haha, dus ze houdt na het een tijdje te proberen voet bij stuk en eist een eigen stuk wei op voor mij. Lekker rustig zo, zo moet ik me niet altijd boos maken en "vriendjes" wegjagen. Fijn zo!

Wanneer ik een jaar of 18 ben (ik ben volwassen nu, zegt ze :') ) wil ik toch wel een vriendje. Dat mag! De ene vind ik wel leuker dan de andere, maar ik ben baas, dus pech voor degene die ik niet leuk vind! Wanneer die verhuist en mijn maatje verkocht wordt, zoekt vrouwtje een nieuw vriendje, en ik ben nu 20 jaar en heb 8x per dag s*ks. Vrouwtje niet blij haha, ze maakt zich zorgen, want mijn vriendje weegt best veel, en ik heb natuurlijk nog steeds, en helaas ook erger, artrose. Dus 's nachts gaan we apart, en overdag mogen we lekker vozen hihi.

Dan sterft mijn vriendje.. En ben ik eenzaam.. Ik krijg 2 kleine oude pony-heertjes, die vind ik wel oké. Ze snappen dat ik een bazin ben, en blijven mooi uit mijn weg. We doen samen dutjes enzo. Lekker lui leven! We wandelen ook al een paar jaar niet meer met het mens bovenop me, ze wilt me opsparen zegt ze :j

In december doet mijn achterbeen heel veel pijn. Het is mijn slechtste been, en ik heb eigenlijk geen goeie benen meer, dus dat is wel heel lastig. Ik rol nog dagelijks, maar ik zie dat mijn vrouwtje het moeilijk vind om aan te zien, want ik geraak natuurlijk nog wel recht, maar niet meer zo vlot als 5 jaar geleden. Ik heb toen een ongelukje gehad met een menselijke stalgenoot, vrouwtje was HEEL boos op die mens. En ja, 2 jaar later liep in dan met datzelfde been in een konijnengat, dus het is mijn "zwakke punt" zegt vrouwtje.
Maar ze belt de DA, ik krijg een kuur, en na 5 dagen kan ik er weer tegen. Het is natuurlijk december en koud, dat maakt het niet makkelijker, maar vrouwtje doet haar stinkende best, en ik ook!

En dan.. 5 weken later.. Ik kan het niet vertellen, maar vrouwtje kent me, en ziet het aan me. Ze ziet dat ik gevallen ben, toen zij er niet was. Ze ziet dat ik mijn hooi niet heb opgegeten, en weet dat dat heel erg is, want ik eet ZOOOO graag! Ze staat daar met een bang hartje en een potje korrels, en ik wil niet naar haar toe. Ik wil wel, maar het doet zo'n pijn.. Vrouwtje blijft koppig staan, wilt me zien stappen. Ik geef toe, ik moet het laten zien.. Ze moet het weten.. En dan ziet ze het. Ze ziet dat ik zijwaarts loop. En wanneer ze me huilend aankijkt, me in de ogen kijkt - ziet ze dat ik moe ben. Zo moe. Ze ziet dat ik heel veel pijn heb, en dat de twinkel van de ene op de andere dag weg is. Met trillende handen doet ze me mijn mooiste halster aan - dat zwarte lederen met het gouden randje, want ze zegt altijd dat ik haar gouden randje rondom élke dag ben. Ook de dagen dat het vriest dat het kraakt, dat het stortregent en zij door de modder moet ploeteren, de dagen dat ze lang moet werken en in het donker mijn drollen moet zoeken, de dagen dat het 30° is en haar vriendinnen samen gaan zwemmen enzo - elke dag. Ze bakt koekjes voor me op mijn verjaardag, laat een fotograaf komen en blinkt me nog meer op dan anders - dat gouden randje, dat ben ik.
En nu moet ik dus laten zien dat ik ontzettend veel pijn heb, dat er iets gebeurd is, en ik zie dat zij zich schuldig voelt, want ze was er niet bij. Ze ziet het aan de modder in mijn vacht, de modderstreep over mijn betonnetje dat ze alle dagen zo netjes aanveegt, ze ziet het aan hoe ik probeer te wandelen en ze ziet het aan mijn slechte been, dat heel erg dik is.

Ze kijkt me in mijn ogen, en vraagt me of het genoeg is geweest. Ik zucht in haar gezicht - en ze hoort mijn ja. En hoewel ik haar hart hoor breken, en ze de ogen uit haar kop huilt, belt ze voor de laatste keer de DA. Ze kiest een mooi plekje uit in mijn wei. Ze schokschoudert, huilt tranen met tuiten - en wijkt niet. Nog geen meter. Het enige wat ze niet wilt zien, is hoe ik neerga, want mijn lichaam vecht automatisch. Zodra ik neerlig, draait ze zich weer om, en komt ze bij me liggen. Mijn hoofd ligt in haar armen, en ze fluistert me vanalles in mijn oortjes. De DA is er stil van. Ze huilt, maar probeert te lachen, probeert me gerust te stellen, en vertelt me hoe dapper ik altijd was. Dat ik het beste, mooiste liefste paard van heel de wereld was. Dat ik mijn rust verdient heb, en dat ik nu naar mijn vriendje mag gaan. Ik sluit mijn ogen - en ik ga. Ik moet haar alleen laten, en 5 maanden later loopt ze nog steeds verloren rond, voelt dat gekke mens zich nog steeds schuldig. En ik wou maar dat ze zou beseffen hoe gelukkig ik bij haar was - ze heeft me nooit overvraagd. Ik mocht als 9-jarige op pensioen, kreeg alles wat ik wilde en nodig had, en ze was mijn beste vriendin, zoals ik haar beste vriendin was. Ze nam de moeilijkste beslissing die ze ooit heeft moeten nemen, en bleef bij me. Het zonnetje scheen op onze bolletjes, ze hield me vast, en verzekerde me ervan dat ik mocht gaan, dat het goed geweest was, en dat ze me niet nog langer pijn wilde laten lijden. Dat vond ze egoïstisch. Ze vond dat ik niet nog eens mocht vallen, en dan misschien alleen zou moeten gaan, bang, met veel pijn.

Dat was mijn vrouwtje. Het vrouwtje dat nu opnieuw de ogen uit haar kop huilt en mij de rest van haar leven elke dag opnieuw kei hard zal missen, na 11 jaar en half samen te zijn geweest. Dat nooit nog een paard zal hebben, want ik was haar once in a lifetime. Het vrouwtje dat mij altijd op de eerste plaats zette, en dat boterhammen met choco at om mijn supplementen te kunnen betalen. Het vrouwtje dat zei dat ik op mijn 9 jaar grasmaaier mocht worden, en mij niet verkocht of weggaf, omdat ik niet meer mocht trainen.

Life with Daisy ღ Al 10 jaar mijn Valentijn!
En dan.. Het laatste eerbetoon.. Rust zacht, mijn liefste Daisy..
Fueled by caffeine - sarcasm - inappropiate thoughts.
Gids te Fort van Breendonk - voor een rondleiding, pm me!

pien_2010
Berichten: 42797
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 17:58

Daisy, je t'embrasse (ik omhels je) terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Dank je wel voor het delen van je prachtige verhaal. Want zo zijn wij mensen.....goed verteld....wat zul je haar missen!
Laatst bijgewerkt door pien_2010 op 30-05-23 18:12, in het totaal 1 keer bewerkt

Kuggur
Berichten: 13893
Geregistreerd: 04-07-06

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 18:08

Slecht geschreven geleuter.
Het is duidelijk wat voor boodschap de TS wil preken, maar allemachtig, dat had je niet tenenkrommender kunnen uitdrukken.
Jeuk in mijn liezen... %)

LWDaisy
Berichten: 4711
Geregistreerd: 26-03-18
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 19:00

pien_2010 schreef:
Daisy, je t'embrasse (ik omhels je) terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Dank je wel voor het delen van je prachtige verhaal. Want zo zijn wij mensen.....goed verteld....wat zul je haar missen!


Ik mis haar meer dan ik dacht dat een mensenhart zou aankunnen..

Ik heb altjd geprobeerd het goede voor Daisy te doen.
Tuurlijk was ik soms eens gehaast, ongeduldig, down - ik voel me daar nu heel erg schuldig over.

Was ik te vroeg? Te laat?

Ik heb mijn best gedaan. Want zij was altijd mijn betere helft, en als liefhebbende eigenaar vecht je autaumatisch, met hart en ziel, voor het welzijn van je paard.

Ik zal haar in die eerste maanden helaas overvraagd hebben. Dat heb ik meer dan een decennium lang proberen goedmaken. Ik denk, hoop, bidt dat ik dat gedaan heb. Dat ik haar waard was.

Life with Daisy ღ Al 10 jaar mijn Valentijn!
En dan.. Het laatste eerbetoon.. Rust zacht, mijn liefste Daisy..
Fueled by caffeine - sarcasm - inappropiate thoughts.
Gids te Fort van Breendonk - voor een rondleiding, pm me!

pien_2010
Berichten: 42797
Geregistreerd: 08-12-10
Woonplaats: Limousin

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 19:07

Je verhaal daar spat de liefde vanaf voor Daisy. Ik hoop zo dat je stopt met je schuldig voelen. Je hebt het naar beste weten en kunnen gedaan. Daar is je verhaal voor mij een bewijs van! Het is goed zo...

Avalanche
Berichten: 15792
Geregistreerd: 28-04-16
Woonplaats: Zuid, Zuider Zuidst

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 19:08

Dat weet ik wel zeker <3

They tried to bury me.
They didn't realise I was a seed.

Sinéad O'Connor 1966-2023

c_alsemgeest
Berichten: 20564
Geregistreerd: 18-01-04
Woonplaats: Ergens tussen Den Haag en Rotterdam

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 20:18

LWDaisy schreef:
pien_2010 schreef:
Daisy, je t'embrasse (ik omhels je) terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Dank je wel voor het delen van je prachtige verhaal. Want zo zijn wij mensen.....goed verteld....wat zul je haar missen!


Ik mis haar meer dan ik dacht dat een mensenhart zou aankunnen..

Ik heb altjd geprobeerd het goede voor Daisy te doen.
Tuurlijk was ik soms eens gehaast, ongeduldig, down - ik voel me daar nu heel erg schuldig over.

Was ik te vroeg? Te laat?

Ik heb mijn best gedaan. Want zij was altijd mijn betere helft, en als liefhebbende eigenaar vecht je autaumatisch, met hart en ziel, voor het welzijn van je paard.

Ik zal haar in die eerste maanden helaas overvraagd hebben. Dat heb ik meer dan een decennium lang proberen goedmaken. Ik denk, hoop, bidt dat ik dat gedaan heb. Dat ik haar waard was.


Het is zo'n vreselijk besluit... ken het helaas maar al te goed.
Jam heb ik veel moeite mee gehad, en nog steeds :(
Terwijl ik weet dat het het enige eerlijke besluit voor hem was. (Zijn afscheidstopic staat in mijn profiel).
Maar hij was echt mijn alles, mijn maatje. En wat je zegt begrijp ik ook. Zo een ga ik echt nooit meer vinden.
Ik heb daarna (na eeuwen zoeken :') ) een waardige opvolger gevonden. Maar het zal nooit een Jam zijn, en dat hoeft ook niet. Met deze ga ik ook mooie momenten beleven en plezier hebben. En ik moet vooral niet vergelijken :)
Maar man, het doet nog elke dag pijn als iemand het over hem heeft of ik een herinnering zie. Maar daarna komen gelukkig ook meteen alle mooie momenten weer naar boven en denk ik met een lach aan hem terug. Want dat maakte hij in iedereen los.

Warina (Commandeur x Krawall)
United (Havidoff x Jazz x Wisconsin)
Jam Session (Don Tango B x Krack C x Jazz)
Igor HR (Sorento x Jazz x Zuidhorn)

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 21:37

LWDaisy schreef:
pien_2010 schreef:
Daisy, je t'embrasse (ik omhels je) terwijl de tranen over mijn wangen lopen. Dank je wel voor het delen van je prachtige verhaal. Want zo zijn wij mensen.....goed verteld....wat zul je haar missen!


Ik mis haar meer dan ik dacht dat een mensenhart zou aankunnen..

Ik heb altjd geprobeerd het goede voor Daisy te doen.
Tuurlijk was ik soms eens gehaast, ongeduldig, down - ik voel me daar nu heel erg schuldig over.

Was ik te vroeg? Te laat?

Ik heb mijn best gedaan. Want zij was altijd mijn betere helft, en als liefhebbende eigenaar vecht je autaumatisch, met hart en ziel, voor het welzijn van je paard.

Ik zal haar in die eerste maanden helaas overvraagd hebben. Dat heb ik meer dan een decennium lang proberen goedmaken. Ik denk, hoop, bidt dat ik dat gedaan heb. Dat ik haar waard was.


Wat een enorm mooi geschreven verhaal. Het heeft me doen huilen.

Eerst vond ik het vooral erg leuk en grappig geschreven, ik zag je merrie al bedenkelijk kijken met de babyolie op haar gezicht. En een twintiger die nog zo'n ehm.. actief leven heeft, geweldig :')

Maar toen ik las dat jullie einde als team kwam, en hoe dit ging, brak m'n hart. Je voelt in je verhaal gewoon hoe vreselijk heftig dit voor je was en is :knuffel:

We hopen allemaal dat ons oude dier, of het nu een paard, hond of kat is, op een goede dag gewoon sterft tijdens z'n slaap. Maar dat gebeurt zelden... waardoor wij dierenliefhebbers vroeg of laat op een punt komen om die vreselijke keuze te maken.

En nu was jullie tijd gekomen.
Laat die schuldgevoelens maar achterwege, oneindig veel respect voor jou dat je een paard dat zo jong afgekeurd werd, zo'n prachtig leven vol zorg en liefde hebt gegeven.

Een paard kent geen tijd, een paard leeft in het nu. En het enige wat jouw paard wist en voelde, is dat ze een ongelooflijke bofkont was met jou als vrouwtje. Ze was zó gelukkig met jou, zo dankbaar, meer voldoening kon je haar niet geven.

Dan maakt het tijdstip van het einde niet zoveel uit, althans voor het paard. Het paard weet alleen dat het geweldig is geweest. En op is op, dat weten ze ook heel goed. Het is voor een paard geen probleem om te sterven, voor hen is dat net zo natuurlijk als een veulen dat wordt geboren: het hoort bij het leven en de natuur.

Dus ik weet zeker dat dit paard in alle vrede en liefde is vertrokken. En ze wil vast maar één ding: dat jij terug je vrolijke, onbezorgde zelf wordt. Dat meisje met de babyolie omdat ze de wedstrijden zo serieus nam, dat meisje dat haar elke dag met fonkelende ogen aankeek.

Niemand hier kan zeggen dat je moet stoppen met je zo ellendig te voelen, het kan zeker zo zijn dat je die gevoelens nog lang meedraagt. Die horen gewoon bij het hele proces, die zijn zo perfect normaal.
Een dier laten inslapen is en blijft gewoon ontzettend moeilijk.

Als je je once in a lifetime-dier bent verloren, geloof ik dat er ergens een héél vrolijke noot rondloopt, die, als jij dat wil, op jouw pad zal komen om jouw gebroken hart te helpen lijmen. Zodat je weer kan lachen en spelen, precies zoals jouw paard het had gewild.

Veel sterkte nog verder en bedankt om je verhaal te delen.

Mijn excuses voor de off-topic reactie verder.

Anoniem

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 22:03

Elisa2 schreef:
Ja het is ook vaak de omgeving waar ze in verkeren volgens mij. De manier waarop ze les krijgen, ook vaak hardhandig, de mensen waar ze naar op kijken. En gewoon de hele houding.
Dwingen ipv vragen, ego op 1 ipv het paard, eigen plezier en geluk voor dat van het paard zetten.

Ik denk dat we allemaal weleens ons geduld verliezen. Dat is inherent aan het werken met dieren. Alleen hoe er vervolgens mee omgegaan wordt is bepalend denk ik.


Dit is echt een heel goed punt: ego.

Ik geef toe dat ik er ook gevoelig aan ben. Rijden in een binnenbaan met een kantine vol toeschouwers, dat beïnvloedt / beïnvloedde me toch wel in mijn rijden, en was niet altijd correct tegenover het paard.

Alles ging veel beter, en vooral rustiger, toen ik voor het eerst op een kleinschalige pensionstal terecht kwam met enkel buitenbak en zelden stalgenoten aanwezig. Toen pas kon ik echt gaan voelen wat ik aan het doen was, en wat het paard nodig heeft.

Ik weet ook van mezelf dat ik automatisch hoger in energie kom als er mensen om me heen zijn. Ik moet er dan echt bewust mee omgaan om mezelf rustig en echt bij het paard te houden, veel fijner voor ze.

Ego in de paardenwereld, het mag niet onderschat worden.

Texas02
Berichten: 4462
Geregistreerd: 21-04-16

Re: "De marginalen van een rijpaard", vanuit de ogen van het paard bekeken

Link naar dit bericht Geplaatst: 30-05-23 23:21

Daisy, wat mooi geschreven en wat een verhaal! Tranen in mijn ogen bij het lezen van het laatste stuk, maar wat heeft ze het fijn gehad bij jou! :(:)

https://www.instagram.com/ymoko_trotter/
Shoot for the moon, because even if you miss, you will land among the stars

LWDaisy
Berichten: 4711
Geregistreerd: 26-03-18
Woonplaats: België

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-05-23 06:53

Dank jullie wel voor de fijne reacties :knuffel:
Het doet alle dagen opnieuw enorm veel pijn. Mijn hart en verstand blijven strijden met elkaar.
Ik heb afgelopen maandag geprobeerd er over te praten met mijn vriend. Die heeft nooit "de band met een paard" helemaal gesnapt, maar weet ook wat verlies is. Hij heeft zijn hondenmaatje na 15 jaar moeten laten inslapen - en had dat ook nog kunnen rekken. Hij heeft dat niet gedaan, koos voor haar waardigheid. Speelde, net zoals ik, op die manier een beetje voor God, en moest daarna in de spiegel kijken.

We hebben erover kunnen praten. Ik moest weeral super hard huilen, want ik praat er niet zo vaak over. Dat kan ik niet echt. Ik paniekeer dan, sla tilt, blokkeer. Ik heb mezelf zo'n beetje gedwongen het nu wel te doen, want ik zou zo graag over Daisy willen kunnen praten.. Met een lach willen kunnen terugdenken aan die prachtige 11 jaar en half, in plaats van vast te blijven steken op die laatste dag. Het is zo'n zonde dat die dag nog steeds alles overheerst.

Het zal op een dag vast wel lukken - maar nu nog niet. Nu doet het vooral nog heel veel pijn, hart en verstand blijven enorm in conflict.
Ik kan dan wel een stapje terugdoen, en relativeren. Denken aan AL die keren dat ik op de wei stond, dat ik er voor haar was. 98% van die 11 jaar en half stond ik minstens 1x per dag op de wei. Het duurde 5 jaar voor ik eens een midweekje weg durfde gaan. Ik heb spijt van de paar dagen dat ik heb overgeslagen, van de keren dat ik gehaast was. Ik weet wel dat dat niet nodig is - ik heb zo veel zo goed gedaan. Maar in al het verdriet voel ik alleen de keren dat ik het niet "perfect" gedaan heb, en vergeet ik dat ik ook maar een mens ben, dat niemand perfect is, en dat ik het vaak wél echt goed gedaan heb.

Het zal tijd nodig hebben. Moeten slijten.
Ik hoop echt dat ik op een dag aan alle fijne herinneringen kan denken. Aan die 11 jaar en half, in plaats van aan die ene, moeilijk dag.

Nogmaals - dank, voor de lieve woorden.

______________________________________________________________________________

TS - ik snap je bedoeling. De insteek.
Maar de overgrote meerderheid van ons houdt met hart en ziel van zijn/haar paard, en zal zichzelf altijd willen blijven verbeteren. Zal altijd het welzijn van ons maatje op de eerste plaats zetten.
Het overgrote merendeel van ons stort in nadat ze naar de eeuwige groene wei vertrokken zijn - en als je dan zo'n bericht als het jouwe leest, doet dat pijn. Want al die jaren proberen we, elke dag opnieuw, het beste te zijn en doen voor ons maatje.

Ze zullen er zijn, de ruiters/eigenaars van de ogen nog geopend moeten worden. Ruiters/eigenaars die niet op de correcte manier met hun paarden omgaan.
Ik vrees alleen dat die zich niet aangesproken zullen voelen door jouw OP. Zoiets "simpels" als een geschreven tekst zal de ogen niet openen bij dat soort mensen - als de aanblik van hun paard dat niet kan, als dat besef er gewoon niet is, zal het ook niet komen door een geschreven tekst.

Je bedoeling zal goed zijn. Maar de manier van verwoorden werkt averechts.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het een minderheid is, die zo moet leven. Dat de meerderheid bij de goeie zielen terecht komt - bij degenen die zichzelf elke dag opnieuw willen verbeteren voor hun paarden.

Ik heb gaandeweg héél veel geleerd. Mezelf verbeterd.
Omdat ik open stond voor mijn paard, en haar op de eerste plaats zette. Doorheen al mijn verdriet kan ik eerlijk zeggen: ik was misschien niet de beste, maar wel een goeie eigenaar. Ik heb het goed gedaan, en mijn paard zou nooit zo hebben gedacht als jij beschreef. Om de simpele reden dat haar leven zoveel beter was - en dat geldt om eerlijk te zijn voor zo ontzettend veel paarden. Alle paarden bij ons op stal (+- 25) hebben het luilekkerleventje, en staan mìnstens 9 maanden per jaar dag en nacht buiten met vriendjes. Het overgrote deel daarvan wordt niet meer bereden, mag lekker pensioenen en wordt vertroeteld. Omdat zij ook zielsveel van hun maatje houden, en hun welzijn op de eerste plaats zetten.

Ik "zit" +20 jaar in de paarden.
Ik heb ze gezien, de paarden uit jouw OP. Maar Godzijdank waren ze zwaar in de minderheid.
En Godzijdank zijn de meeste mensen die ik tegenkom in de paardenwereld zoals ik: ze zetten het welzijn van hun paarden op de allereerste plaats. En dan krijg je vanzelf een héél ander verhaal, en een héél andere brief.

Life with Daisy ღ Al 10 jaar mijn Valentijn!
En dan.. Het laatste eerbetoon.. Rust zacht, mijn liefste Daisy..
Fueled by caffeine - sarcasm - inappropiate thoughts.
Gids te Fort van Breendonk - voor een rondleiding, pm me!

Avalanche
Berichten: 15792
Geregistreerd: 28-04-16
Woonplaats: Zuid, Zuider Zuidst

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-05-23 07:41

LWDaisy schreef:
TS - ik snap je bedoeling. De insteek.
Maar de overgrote meerderheid van ons houdt met hart en ziel van zijn/haar paard, en zal zichzelf altijd willen blijven verbeteren. Zal altijd het welzijn van ons maatje op de eerste plaats zetten.
Het overgrote merendeel van ons stort in nadat ze naar de eeuwige groene wei vertrokken zijn - en als je dan zo'n bericht als het jouwe leest, doet dat pijn. Want al die jaren proberen we, elke dag opnieuw, het beste te zijn en doen voor ons maatje.

Volkomen mee eens. En dat geldt zowel voor de sport als amateurs. Want sporters wijden hun hele leven aan hun passie, staan ermee op en gaan ermee naar bed. Zeker in de dressuursport kun je rijk worden wel vergeten. Met wat fokken en handelen en lesgeven kun je er een boterham mee verdienen, maar rijk word je er niet van.
Ik ben een amateur. Ik ga 's ochtends voeren, knuffels geven, checken of paard ok is en happy, paard buiten zetten, mesten, naar mijn werk en 's middags ben ik terug bij de paarden en gaat de riedel weer verder. Het is mijn leven. Mijn passie ook. Ik ben niet perfect maar ik doe mijn best. Ik zou een en ander veel beter en netter willen doen - maar ik doe mijn best. Met rijden, met werken, met alles.

Dit soort berichten doet me niet perse pijn, maar ik vind het vooral een vreselijk negatieve blik.

LWDaisy schreef:
Je bedoeling zal goed zijn. Maar de manier van verwoorden werkt averechts.
Ik hoop uit de grond van mijn hart dat het een minderheid is, die zo moet leven. Dat de meerderheid bij de goeie zielen terecht komt - bij degenen die zichzelf elke dag opnieuw willen verbeteren voor hun paarden.

Goh, ik geloof best dat er veel te verbeteren is. Nederland is niet echt een paardenland en helaas komen we gewoon veel kennis tekort. De protesten voor paardenwelzijn zijn terecht. Maar het is geen zwart wit verhaal. Was het maar zo simpel. Ik denk dat heel veel mensen namelijk, als ze beter zouden weten, ook beter zouden doen. De oplossing zit in educatie, niet in lopen schelden hoe slecht het wel niet is.

Ik denk ook dat de manier van verwoorden averechts werkt. Mensen tegen de schenen trappen als je ze mee wilt krijgen is dom.
Ik geloof echt dat heel veel mensen open staan voor verbetering. Ik stond een tijdje terug mee te kijken bij een training van een hele goede ruiter, en besefte me dat ik nog ontzettend veel te leren heb. Dat er nog zoveel te verbeteren is, nog zoveel wat ik niet weet, en hoe mooi is dat, want iets om naartoe te werken.

They tried to bury me.
They didn't realise I was a seed.

Sinéad O'Connor 1966-2023


hannelot
Berichten: 956
Geregistreerd: 19-05-22
Woonplaats: Zeeland

Link naar dit bericht Geplaatst: 31-05-23 08:37

c_alsemgeest schreef:
Ja dat zeker, helemaal mee eens.
Maar de manier van brengen, en het hooghartige in het schrijven maakt dat de TS eerder tegengas of lacherige opmerkingen zal. krijgen... en dan sla je dus de plank mis.
Laatste post van Robin vind ik ook goed. Daar zit tenminste nuance in. Niet alles is zwart wit. Niet elk wedstrijdpaard heeft het slecht. In elke tak zitten rotte appels helaas, maar dat zijn ook meestal de personen die zich niet aangesproken voelen.

En dat stukje van vergeven door het paard kan ik mij ook wel in vinden. Iedereen heeft dingen te leren of handeld even zonder na denken... en dat kan je alleen maar gebruiken om je verder te ontwikkelen.

Zo vergeeft Cor mij tegenwoordig als ik mijn jas weer veel te lomp uit doe (eerst vond hij dat echt eng :') nu heb ik de credits en het vertrouwen dat alleen zijn ogen groot worden :+ )
En ik vergeef het hem als ik hem zo binnen haal terwijl ik eigenlijk best wel een klein beetje haast had omdat ik bijna les had :')

[ [url=m/Nb7NIo.jpg]Afbeelding[/url] ]

Wat lief! Goed van jullie dat jullie "Overleggen" Wat een varken trouwens!

Keep calm and love horses


Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Rinkex en 4 bezoekers