Hannanas schreef:Ik volg je ook!
Het klinkt wel alsof je soms nog denkt “waar ben ik aan begonnen” en dat je zoekt naar de beste manier om met haar gedrag om te gaan? Erg interessant hoor als je die dingen deelt. Zo te lezen vind ze de essentiële handelingen aardig lastig.
Toen ik je verhaal las, kreeg ik pijn aan mijn buik van het stukje dat ze op stal was gelaten terwijl de rest buiten was en ze opgehaald zou worden met de trailer. Later las ik dingen die je beschreef die mijn pijn aan de buik extra bevestigden. Denk dat die gebeurtenis, zoals het helaas gegaan is, meer kwaad heeft gedaan dan je zou denken en dat een hoop gedragingen terug te leiden zijn naar dat moment/ die dag.
Wat knap dat je dat zo uit mijn beschrijving haalt, want dat is echt precies wat ik voel/er gebeurt.
Wat betreft ‘waar ben ik aan begonnen’, absoluut. Maar dit is een combinatie van hoe ik het aan wil pakken en haar karakter en historie.
Veel jonge paarden waar ik mee gewerkt heb, zeiden op een gegeven moment wel: Ok, ik doe wat je van me vraagt. Waar zij de spanning blijft opbouwen en echt gaat vechten. Er zijn al zo veel mensen die haar nu een beetje kennen en zeggen: ‘Het is er eentje’.
Ik wil haar laten zien dat ik kleine signalen van haar oppak, dat ik haar probeer te begrijpen, ik veilig ben en dat ze haar spanning mag laten zien. Tegelijkertijd wil ik duidelijk zijn, consequent zijn en zorgen dat de situatie voor mij veilig blijft. Want ondanks dat ze mij natuurlijk nog niet genoeg vertrouwd, kruipt ze wel graag bij mij op schoot. Een zwiepje (tegen mijzelf aan) van het uiteinde van de leadrope werkt zolang de situatie overzichtelijk is. Heeft ze paniek vanwege verlatingsangst, is er even niets te doen, want en te heftige reactie maakt dat ze gaat vechten, wat onze band en de situatie niet ten goede komt.
Dus ik ben er wel over uit dat we gaan werken in heeeeeeele kleine stapjes. Ik wil haar alleen zelf uit haar comfortzone laten komen omdat zij zich prettig voelt en nieuwschierig is, speels of de beloning opzoekt.
Want het is echt een fantastisch lief dier. Ze wil je niet raken, geen pijn doen, maar wil wel weg van de oorzaak van haar spanning. Qua aangeleerde copingsmechanismen is ze gewoon een veulen van bijna 3 jaar oud.
Dus, tijd, tijd, liefde, geduld en voordat ik het weet gaat ze stappen maken.
Een paar dagen geleden was ik er voor het eerst wat later in de avond en had ze al aardig wat hooi op en stond al wat langer op stal(wisselmoment van wei naar stal is een stressmoment). Toen kwam ze voor het eerst aanraking bij me zoeken. Eerder als ik haar de optie gaf, liep ze liever weg. Nu kon ik haar eindelijk kroelen en kon ze er ook van genieten.
Zo, hopelijk was dit ook een beetje te volgen. En gedachten er over zijn altijd welkom:)