Moderators: balance, C_arola, Sica, Neonlight
Avalanche81 schreef:Natuurlijk, heb je een link?
pien_2010 schreef:Quinn ik kan je niet helpen, heb er geen ervaring mee. Sorry!
Avalanche81 schreef:Thanks allemaal.
Ik ga haar nu ook écht niet meer binnenhouden. Zonder hier een discussie over corona te willen starten, maar op een gegeven moment moet je je wel afvragen waar het welzijn het meest mee gebaat is, en een eeuwige quarantaine kan toch ook niet goed zijn.
Ik heb deze dame gekocht als sportpaard, en wetende dat ik de handigheid had om er een goed werkbaar paard van te maken, durfde ik dat aan. Ik had niet verwacht dat ze ook mijn grote liefde zou worden, maar ze is het wel, en voor mij is een gelukkig paard het belangrijkste. En wat iemand zei: al dat stilstaan heeft wss gezorgd dat de wond te strak geheeld is. We zullen zien hoe het gaat. Ik kan haar wel wat aan de hand werken, en zodoende wat soepel maken in het lijf, en zodra ze zelf aangeeft meer te kunnen, zullen we ook meer gaan doen.
Maar dit paard is nooit sociaal geweest. Nu staat ze samen met een ander paard, en durft ook te gaan liggen als hij erbij is. En ik vind het niet eerlijk om haar dat nu af te pakken. Want in die paar dagen dat ze weer buiten is, zie ik een zoveel gelukkiger paard........ en haar geestelijk welzijn is óók mijn zorg.......
fransje23 schreef:Ik heb zelfs ooit mijn paard met een peesblessure gewoon met de kudde buiten laten gaan. Was de dierenarts het niet helemaal mee eens. Maar ik ken mijn dieren goed. Boxrust zou zoveel kwaad gedaan hebben bij dat paard terwijl ze in de kudde gewoon rustig was.
Uiteindelijk is die pees super genezen en sneller dan verwacht.
Avalanche81 schreef:Precies dit
En in dit geval deed box rust fysiek ook schade, als in dat de wond wel mooi heelde, maar te strak en dus haar in wezen immobiliseert. Littekenweefsel rekt namelijk niet. Plus dat ze, zodra ze mocht stappen (van mij, mocht niet van de DA) ook terug beter begon te lopen. Zij heeft van nature uitstekende gangen, en zij stapt zeer ruim.
Draven doet ze nog wat kort, maar ik vermoed dat dat komt omdat zij voorzichtig is met haar been, en ik denk dat ik haar daarin kan vertrouwen. Maar ik zag haar echt al opleven van 10 minuten stappen.
En nu heb ik terug mijn vrolijke, vriendelijke Madammeke, en ik zie dat de stress gewoon van haar afvalt. Zij vindt de SP overigens heel lekker ik mix het met de FiberForce en nog wat olie om haar aan te laten komen.
Ik voel me nog steeds wat schuldig. Ze heeft echt erg veel stress gehad van de box rust. Ik heb haar weer heel voorzichtig wat gewerkt, aan de hand uiteraard en op laag tempo. Zij vindt werken zó leuk, dat ik het haar ook niet wil afnemen, en ik merk dat zij echt trots is op zichzelf.
Ik heb haar nu nog weer even aan de hand gestapt. Ook dat is 'werk' want ze moet tussendoor wat opdrachtjes doen, en dus is het leuk. En zij mocht nog even in de baan wat werken.
Ik zal haar lichaam maar vertrouwen denk ik zo, en Onze Lieve Heer vertrouwen dat haar lijf zich herstelt. Zij zal zelf wel weten wat zij wel en niet kan.
Richtje schreef:Ik werd door een vriendin op dit topic gewezen en heb net alle 42 pagina’s doorgelezen.
Wat een herkenbaar verhaal en voor mij verfrissend en inspirerend om te lezen. Dit geeft de burger moed in mijn zoektocht met mijn jonge appaloosa merrie. Ik heb haar volledig groen gekocht toen ze 2,5 was. Toen ze ruim 3 was naar huis gehaald (tot die tijd opfok). Maar wat een pittige zoektocht hebben we samen.
Ze is ontzettend sensibel, onzeker en introvert. Maar wil het ook zo graag goed doen. Alleen heb ik een hoop te leren en kan ik me weinig fouten permitteren.
1,5 maand geleden stond ik op het punt om haar te verkopen omdat ze alleen maar totaal overprikkeld was en dan ook onbenaderbaar werd in het werk. En ik twijfelde zo of ik wel de juiste persoon was om haar op de goede manier te begeleiden. Toch gekozen om het aan te gaan en met goede begeleiding te leren hoe ik met haar om moet gaan. We zijn ‘s ochtends om 7.00u gaan trainen om in een prikkelvrije omgeving de basis te verstevigen, mijn toolkit groter te maken en het wederzijds vertrouwen wat te laten groeien.
En wat ben ik trots op haar nu Zo mooi om te zien hoe ze vooruit gaat. Zo trots als zonder compleet in paniek te raken in de ton naast de stapmolen die aan staat kan stappen, zo trots als ze wel schrikt maar niet steigerend op me af komt, zo trots als ze ervoor kiest om te vertrouwen op dat ik zeg dat ze het kan als ze het eigenlijk eng vindt. En zo fijn voor haar dat ik nu herken dat ze haar mond wat verstrakt en dan weet dat ik iets moet doen om haar te helpen de spanning af te laten vloeien, zodat ze niet op het punt hoeft te komen dat ze ontploft.
En ja we hebben nog een lange weg te gaan samen. Ik moet haar nog beter leren begeleiden en zelf minder spanning opbouwen. Zij moet leren dat ze dingen ook zelf op kan lossen en niet afhankelijk is van mij. Maar hé we doen ons best en gaan vooruit en beginnen het allebei zelfs leuk te vinden
En dan is het gewoon fijn om dit allemaal te lezen en weer even bevestigd te krijgen dat we de goede dingen aan het doen zijn (of dat iig proberen te doen ). En dat het prima is om geen plan te hebben maar gewoon per dag te kijken naar wat zij aanbiedt en aan kan.